คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : - Chapter1 -
ส่วนทางด้านเยซองที่ปรึกษาแผนกับจอมวางแผนเสร็จเดินเข้าไปหมกตัวอยู่ในห้อง....รอเวลาที่จะได้แกล้งคนน่ารักของเค้า ร่างหนาเดินไปนั่งที่เก้าอี้หน้าจอคอมพิวเตอร์ก่อนจะเปิดของไฮเทคตรงหน้าขึ้นมาอย่างชำนาญ...แต่พอเครื่องเปิดเสร็จเค้าก็ต้องขมวดคิ้วมุ่น เพราะ ภาพหน้าจอนั้นเป็นรูปของเค้ากับผู้หญิงคนนึง....ซึ่งตัวเค้าเองก็ลืมไปแล้วว่าเธอคนนี้คือใคร
"เอ๊ะ..!!ใครวะ??? หรือว่าคนที่ทำงานด้วยกัน...ช่าง ๆ มันเหอะ"
พูดจบก็กดเปลี่ยนทันที เหตุผลเพราะไม่รู้ว่ามันเป็นรูปใคร ซักพัก...หน้าจอเจ้าเครื่องใช้ไฮเทคนั่นก็เปลี่ยนไปเป็นรูปของคนตัวเล็กหน้าหวานซึ่งตอนนี้กำลังอยู่ในนิทราหลังประตูอีกบานหนึ่ง ด้วยความตั้งใจของเจ้าของเครื่องเอง และแน่ใจได้ว่าเค้าจะไม่มีวันจำมันไม่ได้อย่างแน่นอน
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า...ทำไมเค้าถึงติดใจคนตัวเล็กนี่นักหนา ทั้ง ๆ ที่อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน เห็นหน้ากันมาจนจะเบื่อตายแล้ว ทำไมเพิ่งจะมารู้สึกว่า...หมอนี่มันน่ารักเอามาก ๆ เชียวล่ะ ทั้งท่าทางที่ดูเหมือนจะกล้า ๆ กลัว ๆ ทั้งใบหน้าหวานที่ขึ้นสีอยู่ตลอดเวลาที่อยู่กับเค้า ทั้งท่าทางที่ชอบห่อไหล่ทำให้ยิ่งดูตัวเล็กไปใหญ่นั่น....มันทำให้เค้าเกิดรู้สึก "ติดใจ" ขึ้นมา....ความรู้สึก ก็คงจะเหมือนกับเวลาคบกับคนอื่น ๆ นั่นแหละ
ร่างหนานั่งปล่อยให้ความคิดผ่านไปผ่านมาในหัวสมองซักพัก ก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือมาเล่นเกมส์ค่าเวลา แต่เมื่อพอกดปลดล็อคก็ต้อง งง อีกครั้ง เพราะธีมหน้าจอของเค้าเป็นรูปของรุ่นพี่คนสวยของวง ลีทึก...กับใครอีกคนนึงที่เค้าไม่เคยสังเกตมาก่อน...กำลังทำหน้าอ้อนแข่งกัน เรียวอุคนั่นเอง
"เป็นคนที่.....ไม่เด่นจริง ๆ นั่นแหละ"
เยซองพึมพำกับตัวเองเบา ๆ แล้วยิ้มเล็กน้อย....ไม่เคยทำตัวเด่น คงเพราะชอบคิดว่าตัวเองไม่มีทางโดดเด่นเป็นแน่ เพราะจากท่าทางแล้ว...คนตัวเล็กนั่นชอบคิดไปเองคนเดียวอยู่เรื่อย ทั้ง ๆ ที่ก็ออกจะน่ารักขนาดนี้ ชักจะเข้าใจเจ้าคยูฮยอนขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ ว่าทำไม...ถึงชอบพูดว่าฟักทองสีชมพูนั่นน่ารักนักหนา คงเพราะชอบทุก ๆ อย่างที่เป็นคน ๆ นี้กระมัง
"ยิ้มอะไรอยู่คนเดียวน่ะพี่เยซอง"
คยูฮยอนที่เปิดประตูเข้ามาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ทักขึ้นเมื่อเห็นเยซองมองโทรศัพท์ไปยิ้มไปโดยที่ร่างหนาเองก็ไม่รู้ตัวเช่นกัน....นี่เค้าโดนถามคำถามเดียวกันถึงสองรอบเลยหรอเนี่ย.... เมื่อได้ยินเสียงของคยูฮยอนเค้าก็รีบโบกไม้โบกมือกลบเกลื่อนอาการเหม่อนั้นทันที แต่อย่างไรก็ตามอาการเมื่อสักครูนี้ก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตา (จิต ๆ ) ของคยูฮยอนไปได้....ร่างสูงอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยอะไรบางอย่างกับรุ่นพี่ อะไรบางอย่างที่สามารถทำให้เยซองอึ้งไปเล็กน้อย
"ทำไมหรอครับ ตกหลุมรักเค้าแล้วรึไง...เรียวอุคน่ะ"
"เหอะ ๆ ไม่มีทางหรอก หมอนั่นยังเด็ก ไม่ใช่สเป็คชั้นซะหน่อย"
"ไม่เห็นจะเด็กเลยพี่เยซอง...เค้าแก่กว่าผมอีก"
ร่างหนาทำท่าจะเถียงกลับ แต่ก็ต้องเห็นอันหยุดไป...เพราะรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะรู้ทันไปหมดของคยูฮยอนนั่นแหละ ยิ้มเหมือนผู้ใหญ่ที่กำลังมองดูเด็ก ๆ ...ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็เป็นคนที่เด็กที่สุดในวงแท้ ๆ ....ตกหลุมรักหรอคยูฮยอน เด็กน้อย....คนอย่างเค้าน่ะ ไม่มีทางตกหลุมรักใครได้ง่ายขนาดนั้นหรอก
"หรือพี่จะบอกว่าแค่เล่น ๆ กับเรียวอุค..." ร่างสูงพูดขึ้นอีกเมื่อเห็นเยซองเงียบไปนาน แต่ก็ยังคงไม่ได้รับคำตอบจากอีกคนอยู่ดี
"เอาเหอะ พี่จะคิดยังไงผมก็ห้ามพี่ไม่ได้อยู่แล้ว....แต่ถ้าเรียวอุคร้องไห้ขึ้นมา คนที่ไม่ยอมคนแรกคงจะเป็นซองมินนั่นแหละ"
คยูฮยอนพูดอีกรอบ....โดยครั้งนี้มีเยซองพยักหน้าเห็นด้วยอยู่เงียบ ๆ แต่ยังไงซะ....เรียวอุคก็จะไม่มีทางร้องไห้อย่างแน่นอน...เอ๊ะ!!นี่เค้าคิดอะไรของเค้าเนี่ย เพราะอะไรกันล่ะ....ทำไมอยู่ถึง ๆ ก็ไม่อยากให้ร่างเล็กนั่นร้องไห้ขึ้นมาได้นะ....
"โว๊ย!!!ปวดหัวว่ะ"
โวยวายจบก็เดินออกจากห้องไปโดยทิ้งให้ร่างสูงอีกคนมองตามไปอย่างไม่ค่อยเข้าใจนักว่ากิดอะไรขึ้นกับรุ่นพี่คนนี้กันแน่.....แต่ที่แน่ ๆ แผนซ้อนแผนของซองมินคงจะสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี ขอย้อนกลับไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้าที่คยูฮยอนจะเดินเข้าไปในห้องนอนของเค้าและเยซอง
"นี่คยูฮยอน~~ชั้นมีแผนลับ...มีชั้นกับนายเท่านั้นที่รู้"
ฟักทองน้อยสีชมพูดกวักมือเรียกคนตัวสูงให้เดินไปทางเค้าด้วยท่าทางน่ารัก (น่าจับกด) ซึ่งแน่นอนว่าเด็กหนุ่มก็ทำตามแต่โดยดีโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด....เพราะทุกอย่างที่ซองมินต้องการ เค้าก็พร้อมที่จะให้ได้เสมอ แม้ว่าบางเรื่องมันจะ "เสี่ยง" อย่างมากมายจนน่ากลัวเลยก็เถอะ
"ขอตั้งชื่อแผนว่า...ปฏิบัติการค้นใจพี่เยซอง"
"ค้นใจ...ค้นทำไมหรอซองมิน"
คยูฮยอนเอ่ยถามคนตัวเล็กไปด้วยความสงสัย...ก็ในเมื่อสองคนนั้นตกลงที่จะคบกัน มันก็น่าจะแสดงว่าชอบกันสิ ก็ไม่เห็นจะมีอะไรต้องหน้าค้นต่อไป แต่ลองเจ้าชายสีชมพูคนนี้มีแผนการขึ้นมาแล้วล่ะก็...มันคงจะไม่จบง่าย ๆ แน่ เร็วเท่าความคิด ฟักทองน้อยก็อธิบายเหตุผลที่จะต้องมีแผนนี้ขึ้นมาทันที
"ยังไงชั้นก็ไม่เชื่อหรอกว่าพี่เยซองจะ 'รัก' เรียวอุค คนอย่างหมอนั่น ไม่เคยรู้หรอกว่าความรักเป็นยังไง..หมอนั่นน่ะ จำได้รึเปล่าเหอะว่าตอนนี้คบกับใครอยู่น่ะ"พูดไปพลางทำหน้าบูดไปพลางทำให้คยูฮยอนอดยิ้มตามไปกับท่าทีน่ารักไม่ได้...ทำให้ต้องถามไปอีกครั้ง
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกเราล่ะ"
"เกี่ยวสิ!!!เกี่ยวมากเลยแหละ!!!ก็เรียวอุคเป็นเพื่อนชั้น หมอนั่นยิ่งไร้เดียงสาอยู่"
"ครับ ๆ เข้าใจแล้วครับ...ว่าแต่ซองมินจะให้ผมช่วยอะไรล่ะ"
"ช่วยลอง ๆ ถามพี่เยซองว่า....คิดยังไงกับเรียวอุคน่ะสิ"
"แล้วถ้าพี่เค้าไม่ได้ 'รัก' เรียวอุคล่ะซองมิน??"
"ก็.........ทำให้เค้ารักซะสิ"
"อย่าพูดเหมือนเป็นเรื่องง่าย ๆ อย่างนั้นสิครับ"
"มันไม่มีอะไรยากหรอกน่าคยูฮยอน แผนนี้น่ะ มันต้องใช้เวลา...แล้วก็ อย่าบอกให้คนอื่นรู้เป็นอันขาดเชียว ไม่งั้น นายตาย!!"
ฟักทองน้อยยื่นคำขาดกับคยูฮยอน ซึ่งอีกคนก็พยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้...แม้ในใจจะคิดขัดแย้งก็เถอะ แต่ในเมื่อคนที่เป็นซองมินที่ขอ...เค้าก็ไม่ขัดศรัทธาที่จะทำตาม
คยูฮยอนนึกไปพลางยิ้มไปพลาง....เพิ่งเข้าใจตอนนี้นี่เองว่าทำไมถึงต้องมีแผนซ้อนแผน ถ้าหากว่าใจความของแผนจะไม่ใช่แค่การค้นใจพี่เยซอง...หากแต่เป็นการทำให้พี่เยซองรักเรียวอุคหมดใจแล้วล่ะก็ มันคงจะสำเร็จไปขั้นหนึ่งแล้วล่ะ เพราะ ดูเหมือนว่าตอนนี้ทุกครั้งที่พี่เยองเหม่อน่ะ ...จะนึกถึงเรื่องของเรียวอุคโดยไม่รู้ตัว แต่การที่จะทำให้คนไร้ความรักอย่างพี่เยซอง...มารักเรียวอุค 100% น่ะ....มันคงจะต้องใช้เวลาอย่างมากเลยทีเดียว
"ที่จริง มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับผมหรือว่าซองมินซะหน่อย...คงจะขึ้นอยู่กับพี่แล้วล่ะพี่เยซอง ว่าจะรู้ใจตัวเองเมื่อไหร่..." ร่างสูงพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปอีกคน....ทิ้งไว้เพียงห้องว่างเปล่า และ อะไรบางอย่างที่นั่งฟังอยู่ตลอด...
"เป็นอย่างนี้เองหรอเนี่ย~~ชักอยากจะช่วยซะแล้วสิ"
-------
ความคิดเห็น