คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro~~
เย X เรียว
B’cuz I love U
คุณเคยมั๊ย??เพราะรักมาก..เลยยอมให้ทุกอย่าง
ยอมให้เค้าโกหก
ยอมให้เค้าหลอกลวง
ยอมให้เค้าทำตามใจ
ยอม...เพราะรัก
แม้เค้าคนนั้น จะไม่ได้รักเราเลยก็ตาม
**
**
ณ.มุมหนึ่งของบ้าน ซูจู
“เอ่อ...พี่เยซอง พี่เยซองครับ คือ ผมมีอะไรจะพูดด้วยนิดหน่อยน่ะครับ”
เสียงแหลมเล็กของเด็กหนุ่มผู้แสนเรียบร้อยแหล่งบ้านซูจูดังขึ้นพร้อม ๆ กับท่าทีเขินอายที่เป็นสัญลักษณ์ของคน ๆ นี้ ....เรียวอุค
“อ่อ...อะ...อื้ม ได้สิ แปบนะ คิบอม”
ผู้ถูกเรียกรับคำก่อนจะหันหน้าไปบอกเพื่อนอีกคนซึ่งกำลังนั่งเล่นเกมส์อยู่ด้วยกันเป็นเชิงขออนุญาต ซึ่งคิบอมเองก็ไม่ได้ว่าอะไร ออกจะเป็นยิ้มดีใจเสียด้วยซ้ำ เพราะ ทุก ๆ คนในบ้านเองก็รู้ดีว่า...หนุ่มหน้าหวานนั้นคิดอย่างไรกับเยซอง แต่ด้วยความที่เรียบร้อยเสียจนเกินไป เลยทำให้ไม่ได้บอกความในใจไปซะที....จนถึงวันนี้ ที่เด็กหนุ่มนั่งเตรียมตัวเตรียมใจมาตั้งแต่เช้าแล้วว่า จะต้องบอกไปให้ได้
เยซองลุกขึ้นก่อนจะยิ้มให้กับเรียวอุค ทำเอาอีกฝ่ายหน้าแดง...หูแดง ใจเต้นไม่เป็นส่ำไปหมด เพราะ ว่าเค้าคนนี้ใจดีอย่างนี้แหละน้า เค้าถึงตัดใจไม่ได้ซะที แม้จะรู้ว่าตัวเองไม่ใช่คนที่ดีเลิศหรู แม้จะรู้ว่าตัวเองไม่มีวันได้เป็นคนรัก แต่ก็ยังอยากจะบอกความในใจให้คนคนนี้รู้อยู่ดี....ถึงแม้จะโดนเกลียด...ก็ยอม
“เอ้า...มีไรหรอ ว่ามาสิ”
“คะ....คือ....คือ”
“หืม...คืออะไรล่ะ แล้วนี่...นายเป็นไข้รึเปล่าเนี่ย ทำไมหน้าถึงได้แดงอย่างงี้ล่ะ”
พูดไม่พูดเปล่า...ยังเอาหน้าเข้ามาใกล้อีกต่างหาก ทำเอาใจที่อุตส่าห์เตรียมมา ฝ่อไปหมด นี่....พี่เยซองไม่รู้จริง ๆ หรือแกล้งไม่รู้กันแน่เนี่ยว่าเค้าจะพูดเรื่องอะไร ทั้ง ๆ ที่คนในบ้านก็ลุ้นปนล้อเค้ามาตั้งนานแล้วว่าจะบอกได้ตอนไหนน่ะ
“ปะ...เปล่าครับ ไม่ได้ไม่สบาย เพียงแต่ว่า...ตะ...ตื่นเต้นน่ะครับ”
“ตื่นเต้น?? ตื่นเต้นเรื่องอะไรล่ะ??”
“คะ...คือ คือผมชอบพี่เยซองน่ะครับ กรุณาคบกับผมได้มั๊ยครับ !!!”
เยซองเหมือนจะอึ้งนิด ๆ กับคำสารภาพรักแบบตรง ๆ ของรุ่นน้องในวงคนนี้ แถมพอพูดเสร็จยังเอาแต่ก้มหน้าก้มตา ไม่เงยหน้าขึ้นมามองคาดคั้นคำตอบเลยซักนิด...ช่างเป็นคนที่แปลกเสียจริง ๆ ...ไม่คาดคั้น เหมือนจะไม่คาดหวังอะไร...เหมือนจะปลงกับทุกอย่าง...น่ารักชะมัด...น่าแกล้ง
“คือ...ถ้าพี่ไม่อยากบอก..กะ...ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ...ผมรู้ดี..”
“รู้...รู้อะไรของนาย”
“ก็...คะ...คำตอบไงครับ”
“งั้นหรอ...งั้นนายคงจะรู้นะว่าชั้นจะตอบว่ายังไง”
ร่างเล็กก้มหน้านิ่งเป็นเชิงยอมรับชะตากรรม ไหล่เริ่มห่อลงตามนิสัย...บ่งบอกว่าผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ยอมรับแต่โดยดี เพราะ เค้ารู้อยู่แล้วยังไงล่ะว่าคนดีดีอย่างพี่เยซองน่ะไม่มีวันมารักเค้าได้หรอก
เยซองอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางของร่างเล็ก ก่อนจะก้มหน้าลงไปเพื่อบอกคำตอบที่แท้จริง...ซึ่งไม่ใช่อย่างที่ร่างเล็กคิดไปเอง แต่พอเกือบจะถึงตัว...คนหน้าหวานก็ขยับตัวหนี ทั้ง ๆ ที่ยังก้มหน้าอยู่เสียอย่างนั้น ยิ่งทำให้น่าเอ็นดูเข้าไปใหญ่
“ก็ได้...ชั้นจะคบกับนาย”
“อะ...เอ๋....ว่าไงนะครับ พี่....เอ่อ....พี่จะ”
“ชั้นจะคบกับนาย ชัดมั๊ย”
“จะ....จิงหรอครับ !!!”
หลุดขำออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าประหลาดใจของร่างเล็ก จากใบหน้าหวานที่เคยก้มอยู่เพื่อซ่อนความรู้สึกต่าง ๆ ก็เงยขึ้นมาอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินคำตอบที่ไม่คาดคิด มือเล็กเผลอจับไหล่ของคนตรงหน้าเขย่าเล็กน้อยเพื่อย้ำให้รู้ว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป...แต่พอรู้ตัวก็รีบชักมือกลับทันที แล้วกลับไปยืนก้มหน้าก้มตาเหมือนอย่างเดิม
“อ้าว...ไม่เชื่อหรอ”
เยซองขมวดคิ้วลงเล็กน้อย ก่อนที่สมองจะเกิดคิดอะไรเพื่อมายืนยันให้ร่างเล็กนี้เชื่อได้ ซึ่งซักพักก็นึกออก...ก่อนจะจูงมือ กึ่ง ลาก อีกคนที่ยืนก้มหน้าอยู่ให้มุ่งหน้าไปยังห้องนั่งเล่นบ้านซูจู....แหล่งซ่องสุมของเหล่าซูจู..หรือซูเปอร์จูเนียร์นั่นเอง
“นี่....พวกนาย ชั้นกับเรียวอุคมีอะไรจะมาบอก”
ร่างหนาตะโกนฝ่าเสียงอึกทึกครึกโครม และ บรรยากาศวุ่นวายตามประสาลิงของคนในบ้าน และเมื่อได้ยินเสียง...ความอยากรู้ก็เข้ามาในร่างแทนวิญญาณลิงเลยทีเดียว แต่ละคนงี้ นั่งตาแป๋วไม่แพ้กันเลย...ไม่เว้นแม้แต่พี่ใหญ่ของวง ปาร์คจองซู หรือ ลีทึก
“คืองี้นะ.....”
เว้นช่วงไปซักพักเพื่อเรียกความสนใจ ทำเอาเหล่าลิงทโมนผู้สอดรู้สอดเห็น..เอ๊ย อยากรู้อยากเห็นทั้งหลายเกิดอาการค้างคาแทบทนไม่ไหว ชักสีหน้าหงุดหงิดเพื่อเป็นการเร่งให้พูดซะที ซักพัก...ลิงในหมู่ลิงอย่างดงเฮก็เริ่มระงับอารมณ์ไม่ไหว ต้องรีบพูดขู่เข็ญเพื่อนร่วมวง ก่อนที่เค้าและคนอื่น ๆ จะอยากรู้จนขาดใจตาย
“ไม่ต้องมาลีลาเลยเยซอง นายมีอะไรจะพูดก็รีบพูด ๆ มา...หรือไม่ ก็ไม่ต้องพูดแล้ว พวกชั้นจะได้เลิกสะ..อุ๊บ!!”
เสียงเจื้อยแจ้วของลิงใหญ่ดงเฮหยุดลงด้วยฝีมือของคิบอมที่เพิ่งเดินตามมาแล้วเห็นเจ้าตัวดีพล่ามไม่หยุด...จึงจัดการอุดปากแล้วลากกลับไปนั่งที่ให้เป็นที่เรียบร้อย...แถมยังเป็นที่พิเศษอีกต่างหาก ซึ่งที่นั้นก็คือ...ตักของเค้าเอง แต่ไม่วาย เจ้าตัวแสบก็ยังไม่หยุดแผลงฤทธิ์ด้วยการดิ้นไปดิ้นมา แถมพอคิบอมปล่อยมือที่อุดปากไว้ ร่างเล็กก็ยังโวยวายไม่เลิก
“ถ้านายยังไม่หยุดนะดงเฮ...ชั้นจะลงโทษนายต่อหน้าทุกคนเลย คอยดูสิ”
คิบอมพูดยิ้ม ๆ....แต่นั่นก็สามารถทำให้คนที่โวยวายอยู่เมื่อสักครู่นี้หยุดลงได้ในคราวเดียว...เพราะคำว่า “ลงโทษ” ที่ดูเหมือนจะหนักหนาเป็นอย่างมากสำหรับร่างเล็กที่ซุกซนเหมือนลิง แถมหน้าของไอ้คนเจ้าของตักที่เค้านั่งอยู่เนี่ยก็ยังอยู่แถว ๆ ใบหูและซอกคอเค้าทำเอาหน้าแดงไปหมด...เฮอะ..ไอ้บ้าเอ๊ย หน้าหวานกว่าแท้ ๆ ดันมาทำตัวแมนอีก
ส่วนคนอื่น ๆ ....เมื่อสังเกตเห็นอาการของทั้งสองคนนี้ ก็เบือนหน้าไปคนละทาง...พร้อมด้วยความคิดเห็นหลาย ๆ อย่างที่ไม่ได้พูดออกมา...อาทิเช่น หวานกันดีจังนะ ไม่อายคนอื่นเค้าบ้างเลย อย่ามาทำยั่วกันสิวะ และต่าง ๆ นานา
“เร็วสิเยซอง พวกเราอยากรู้นะเนี่ย”
เสียงเล็กของฟักทองน้อยสีชมพูดังขึ้นอกครั้งหลังจากเห็นว่าทิ้งช่วงไปนานเกินไปแล้ว ดึงความสนใจของทุกคนกลับมาที่ทั้งสองคนอีกครั้ง
“ก็คือ....ชั้นกับเรียวอุค ตกลงคบกันแล้วนะ”
“จริงน่ะ!!!”
เสียงตะโกนด้วยความตกใจดังมาจากลิงใหญ่ของเราอีกครั้ง แต่ครั้งนี้...ไม่สามารถลุกได้เพราะมือของอีกคนที่นั่งโอบอยู่ไม่ยอมปล่อยให้ลุกไปไหน
“จิงหรอเรียวอุค”
เสียงของพี่ใหญ่ของวงดังขึ้นบ้างพร้อม ๆ กับคำถามซึ่งเป็นคำถามเดียวกับของใครหลาย ๆ คนร่างเล็กทำหน้าไม่แน่ใจก่อนจะหันไปส่งสายตาถามอีกคนซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ ซึ่งคำตอบที่ได้รับคือ...แขนของคนที่อยู่ข้าง ๆ ตวัดมาโอบกอดเค้าอย่างไม่แคร์สายตาใคร...ทำเอาหน้าที่ขึ้นสีระเรื่ออยู่แล้วยิ่งมีสียิ่งขึ้นไปใหญ่ แถมมันยังไม่หยุดแค่หน้า ยังลามไปถึงหูด้วย ทำให้ตอนนี้แม้จะก้มหน้าหลบความเขินอายอย่างไรก็ยังแสดงให้เห็นทางหูที่ขึ้นสีอยู่ดี
“อะ....พี่ทำอะไรเนี่ย~~”
กระซิบถามด้วยเสียงสั่น ๆ เพราะตัวยังอยู่ในอ้อมกอดของอีกคนนึงอยู่...เยซองหันไปยิ้มให้ทุกคนเหมือนจะบอกว่านี่คือเรื่องจริง ก่อนจะหันกลับมาพูดกับคนในอ้อมกอดอีกครั้ง
“ชั้นบอกแล้วไงล่ะ...ว่าจะทำให้นายเชื่อน่ะ”
ร่างเล็กถึงกับอึ้ง...ทำอะไรไม่ถูก เนี่ยนะหรอที่จะทำให้เค้าเชื่อ เหมือนกับจงใจแกล้งกันเสียมากกว่า แต่ท่ามกลางคน (หรือฝูงลิง) มากมายอย่างนี้น่ะ คงจะไม่สามารถผลักคนที่โอบเอวเค้าอยู่ให้ออกไปห่าง ๆ ได้หรอก ....คงจะไม่เข้าใจสินะ ว่าทำไมเค้าจึงไม่อยากได้รับความอบอุ่นจากร่างข้าง ๆ ในตอนนี้...แม้มันจะเป็นสิ่งที่เค้าใฝ่ฝันถึงก็เถอะ ....แต่ว่า....
“เฮ้ย...พวกนาย กอดกันอยู่ได้ มันจะหวานเกินไปแล้วนะโว๊ย”
เสียงโหวกเหวกโวยวายด้วยความอิจฉาดังมาจากหมีปากจัดแห่งวงที่ทนความหวานไม่ไหว ออกจะออกแนวเก็บกด เพราะ คนสวยซึ่งเป็น leader ของวงไม่ยอมให้ทำประเจิดประเจ้อต่อหน้ารุ่นน้องทั้งหลาย ส่วนไอ้คนอื่น ๆ ก็ส่งเสียงฮือฮาตาม เป็นเชิงเห็นด้วย ทำให้คนตัวเล็กรีบผละออกจากอ้อมกอดทันที พร้อม ๆ กับใบหน้าที่แดงแล้วแดงอีก
“งั้นผมขอตัวนะครับ” คนตัวเล็กพูดจบก็รีบวิ่งเข้าห้องของตัวเองไปในทันที ทิ้งให้อีกหลายคนมองตามไปด้วยอาการงุนงง
“คังอิน!!!เพราะนาย....เรียวอุคเค้าหนีไปเลยเห็นมั๊ย!!!”
เสียงแว้ดจากปากของเจ้าแม่ประจำวงดังขึ้นทันทีที่คนตัวเล็กเดิน (วิ่ง) เข้าห้องตัวเองไป ดวงตากลมโตมีแววขุ่นเคืองเล็ฏน้อย ที่ไม่สามารถแน่ใจได้ว่าสาเหตุมาจากหมีปากจัดที่แกล้งรุ่นน้องให้อาย หรือ การอดดูฉากจู๋จี๋ของ 2 คนนั้นต่อกันแน่ แต่ทางด้านคนที่โดนตวาดตอนนี้หายตัวไปอยู่ข้างหลังหัวหน้าวงคนสวยที่ตอนนี้ใช้สายตาปรามให้ทุกคนอยู่ในความสงบ...ส่วนคนที่เพิ่งตกลงคบกับคนตัวเล็กที่วิ่งหนีไป ดูเหมือนจะไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไร แถมยังยืนอมยิ้นให้กับความน่ารักของอีกคนเสียอีกต่างหาก และแม้เยซองจะคิดอยู่คนเดียวเงียบ ๆ แต่สีหน้าและท่าทางก็ไม่สามารถหลุดพ้นสายตา (สอดรู้สอดเห็น) ของฟักทองน้อยไปได้
“ยิ้มอะไรอยู่คนเดียวน่ะพี่เยซอง”
“ก็...เปล่านี่~~”
“อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะเฟ้ย...ว่าพี่คิดอะไรอยู่น่ะ”
“แล้วชั้นคิดอะไรอยู่ล่ะซองมิน”
“เออ....เอาเหอะ คิดอะไรก็เรื่องของพี่ แต่ตอนนี้...ผมว่าผมมีแผน”
พูดจบ...ฟักทองเน่า เอ๊ย!!ฟักทองน้อยก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะกวักมือเรียกคนตรงหน้าให้ก้มลงมาฟังแผนการ....แต่ยังไม่ทันจะได้พูดกัน ก็มีเสียงน่ารักของหัวหน้าวงตาสวยขัดขึ้นมาเสียก่อน
“ปรึกษาอะไรกันหรอ....พวกนาย”
“อะ...เอ่อ......คะ....คือ” ซองมินเกิดอาการอึกอักขึ้นมาทันที เพราะ ไม่คิดว่ารุ่นพี่จะเข้ามาถามตอนนี้ แต่เยซองไม่ หนำซ้ำยังยิ้มรับหัวหน้าวงคนสวยอีกต่างหาก
“วางแผนแกล้งเด็กน่ารักน่ะครับ ถ้าพวกพี่หรือใครจะช่วย....ก็มาทางนี้ได้นะครับ”
พูดจบก็ยิ้มตาหยีให้อีกครั้งก่อนจะก้มลงไปพูดกับเจ้าชายสีชมพูดังเดิม ปล่อยให้สถานการณ์วุ่นวายที่เกิดมาจากความอยากช่วยเหลือของเหล่าลิงทโมนแห่งบ้านซูจูดำเนินต่อไป....
**
**
อีกด้านหนึ่งหลังบานประตู...
เรียวอุคที่หนีออกจากที่ตรงนั้นด้วยความเขินอายตอนนี้ได้แต่นั่งกอดหมอนอยู่บนเตียง แล้วคิดทบทวนเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นวันนี้อย่างหนัก ....มันเป็นเรื่องจริงใช่มั๊ย??
...เรื่องที่เค้าไปบอกรักพี่เยซอง
...เรื่องที่เค้าได้รับคำตอบว่า ตกลงจะคบกัน
...เรื่องที่พี่เยซองบอกกับทุกคนไปแล้วว่าคบกันอยู่
...ทุกอย่างในวันนี้...มันเป็นเรื่องจริง เรื่องจริงที่ไม่ใช่ว่าเมื่อนอนหลับไปแล้วมันจะหายไป เป็นเรื่องที่จะคงอยู่อย่างนี้....ใช่มั๊ย...
แต่...ถึงมันจะเป็นความฝัน ก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะเค้าเอง ก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะคาดหวังอะไรอยู่แล้ว ขอแค่ได้มองพี่เค้า เท่านั้นก็พอใจ...แค่ให้พี่เค้ารู้ไว้ว่า มีอีกคนตรงนี้ยังรอคอยอยู่เสมอ เท่านั้นแหละ ไม่คาดหวังเพราะรู้ว่าถึงทำไปมันก็คงจะได้เป็นแค่ความหวังลม ๆ แล้ง ๆ เท่านั้น...และอีกอย่าง
....ไม่รู้ว่า คำว่า “คบกัน” ของพี่เยซอง...มันคืออะไร
....คบกัน แบบพี่น้อง
....คบกันแบบเพื่อน
....หรือคบกันแบบคนรัก
นี่แหละ...เหตุผลที่ยังไม่อยากจะได้รับความอบอุ่นจากพี่เยซอง เพราะ มันะทำให้เค้าเข้าข้างตัวเองมากเกินไป เข้าข้างตัวเองว่าพี่เยซองรัก....พี่เยซองเป็นห่วง ทั้ง ๆ ที่ที่จริงแล้ว มันเป็น....อย่างอื่น
“โอ๊ย...คิดอะไรนักนะเรียวอุค พอ พอ พอ..”
คนตัวเล็กพูดกับตัวเองก่อนจะล้มตัวลงนอนเพื่อหยุดความคิดฟุ้งซ่าน ไม่นานใบหน้าหวานก็นิ่ง...เหตุเพราะหลับไป...แต่ก็ยังมาวาย เพ้อขึ้นมาอีกครั้ง
“พี่ครับ....ผมชอบพี่...”
-----------
ความคิดเห็น