ลิขิตฟ้าเปลี่ยนเซียนหนี่

ตอนที่ 2 : ตอนที่2 พรและการฟื้นอีกครั้ง

     เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา เธอพบว่าเธอนอนอยู่บนทุ่งดอกไม้ที่งามบานสะพรั่งที่สวยงามรามทรวงสวรรค์ เธอกล้าพูดได้ว่าไม่เคยพบเห็นที่เช่นนี้มาก่อน

เอ๊ะ เธอโดนแทงตายแล้วไม่ใช่หรอ เหตุใดถึงมาอยู่ที่นี่กัน แถมบาดแผลก็ไม่มีเหลือสักนิด เกิดอะไรขึ้น?

     "เป็นเช่นนั้นเจ้าตายแล้ว จางเซียนหนี่ ที่นี่คือที่ๆไม่ใช่ทั้งโลกของเจ้าหรือโลกหลังความตายแต่เป็นที่ๆเวลาล้วนไม่มีผล "  

     ยังไม่ทันให้หญิงสาวขบคิดมาก ชายชราผู้หนึ่งก็มาปรากฎตัวอยู่เบื้องหลังเธอ พร้อมตอบข้อสงสัยในใจเธอราวอ่านใจของเธอได้

  

   "ก็ได้นะสิ" เป็นอีกครั้งที่คำตอบทำให้นั่นทำให้เธอนิ่งงัน แต่เพียงเสี้ยววินาทีเธอก็ทำใจสงบลงได้แล้วกล่าวถามด้วยน้ำเสียงสงบไร้แววอารมณ์

       "คุณเป็นใครคะ"

      

       "ข้าเป็นผู้ดูแลดวงชะตา ถ้าในโลกเก่าของเจ้าอาจเรียกว่าพระเจ้าก็ได้กระมัง" 

    "แล้วในเมื่อตายแล้ว ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่คะ"

    "เจ้าเพียงหมดอายุไขในโลกนั้น แต่เจ้ายังมีกรรมในที่ๆเจ้าควรอยู่แต่แรก เป็นข้าที่ดึงเจ้าไปผิดที่คงต้องขออภัยเจ้าด้วย" 

    หญิงสาวรับฟังด้วยความสงบนิ่งแต่คิ้วโก่งสวย ขมวดแทบเป็นปม 

     "จะให้ฉันไปเกิดใหม่หรอคะ"

  

      "ก็ไม่เชิงหรอก เพียงแต่ร่างของเจ้าตอนนี้เริ่มโตแล้วไม่ต้องไปเกิดเป็นทารก ดวงวิญญาณที่ไปเกิดแทนเจ้าหมดอายุไขแล้วเจ้าควรไปในที่ของตัวเองเสียที" 

    "แล้วที่ๆฉันจะได้ไปเป็นยังไงคะ ฉันจะได้รับมือถูก"

      "เป็นโลกที่วัดกันด้วยความแข็งแกร่งและกำลังภายใน รวมถึงพลังปราณ วรยุทธิ์ แต่เจ้าไม่ต้องห่วงข้าจะให้พรเจ้า 3 ข้อ ชดใช้ที่ข้าผิดพลาดทำให้เจ้าไม่ได้ไปที่นั่นแต่แรก" 

       เมื่อมองเห็นดวงตากลมดุที่จ้องมองมาอย่างเอาเรื่องเมื่อเขาพูดถึงพลังปราณและวรยุทธิ์ เขาจึงรีบเสนอให้หญิงสาวเป็นการชดเชย

 

    "ไม่!! ฉันต้องการ5 ข้อและเป็นคนขอเอง"

    "ข้าให้เจ้าได้ 5 ข้อแต่หากเจ้าต้องไม่ขอเรื่องที่เยอะเกินไปเจ้าจะไม่ได้ซักข้อ!!"

      เอาวะกำขี้ดีกว่ากำตดละนะ หญิงสาวคิดในใจแต่ทว่าพยักหน้ารับทราบ 

       "ข้อแรก ฉันขอความทรงจำความสามารถทุกอย่างที่ตัวฉันเคยมี รวมถึงความทรงจำของเจ้าของร่างเพราะฉันต้องรู้และใช้ขีวิตให้กลมกลืนที่สุด"

       "ได้ข้าให้"

      "ข้อสอง ฉันขอให้ตัวเองสามารถฝึกวิชาในโลกใหม่ได้ทุกอย่างรวมถึงอะไรที่ผ่านสายตาจะจำได้ในทันที และขอให้มาพร้อมโชคดี"

      "ข้าว่าเจ้านี่มัน เจ้าเล่ห์นะขอพรข้อเดียวแทบจะรวมทุกอย่าง เฮ้อออ ได้ๆข้าให้"

      "ข้อสาม ขอให้ฉันมีรูปร่างหน้าตาสวยงาม จะให้ดีอยากได้หุ่นฉันคืน เพราะหน้าตาดี เป็นใบเบิกทางหลายๆอย่าง"

       เธอเงียบไปนิดนึงเหมือนขบคิดถึงอะไรที่สามารถทำให้เธอได้ประโยชน์ไหนๆก็อุส่าได้พรก็ต้องเอาให้คุ้มค่าที่สุดสิ จริงไหม?

   

      "ข้อสี่ ฉันขอพื้นที่ส่วนตัวที่ๆสามารถฝึกร่างกายได้เป็นส่วนตัวสามารถเก็บสิ่งของได้โดยไม่มีผลกับโลกภายนอก ถ้าจะให้ดีขอให้เวลาในพื้นที่นั้น เร็วกว่าภายนอก ประมาณว่าในนั้น 3วัน โลกภายนอก1วัน"

     "ได้สิ เจ้าคงหมายถึงมิติเวลาส่วนตัวสินะ "

      "ใช่ค่ะ และข้อสุดท้าย ฉันขอร่างกายต้านทานพิษร้ายได้ทุกชนิด ทั้งที่มีและยังไม่มีบนโลกรวมถึงเลือดของฉัน ถ้าฉันให้โดยเต็มใจก็จะเป็นยารักษาพิษได้ทุกชนิด หากแต่ไม่เต็มใจหรือโดนบังคับเอาไปจะเป็นพิษร้ายแรงทันทีและจะรักษาได้ด้วยเลือดฉันเท่านั้นเช่นกัน"

      เท่านี้เธอก็จะปลอดภัยหากภายภาคหน้าผู้คนรู้ถึงความสามารถในข้อนี้ก็จะไม่สามารถบังคับเธอได้หากเธอไม่ยินยอมเอง 

       "ได้ข้าอวยพรให้เจ้าทั้ง5 ข้อ จงจำไว้ใช้ชีวิตอย่างมีสติ เอาละแม่หนู ถึงเวลาที่เจ้าต้องไปเสียที เสียเวลาตรงนี้นานเกินไปแล้ว ไปเถอะ" 

   สิ้นคำพูดของชายชรา ก็เกิดแสงสว่างจ้า จนแสบตาตัวของเธอเหมือนล่องลอยไปในอากาศ และวูบหายไปพร้อมกับ รอยยิ้มอ่อนโยนของชายชราและเสียงแหบพร่าบางเบา

   "ข้าช่วยเจ้าเท่าที่ทำได้แล้วนะ หนี่เอ่อร์"

 

       ณ จวนแม่ทัพบูรพา ตระกลูจาง

 

    เสียงกรีดร้อง สลับเสียงฝีเท้าวิ่งไปมาบริเวณ เรือนของคุณหนูใหญ่ประจำตระกลู ผู้เกิดจากฮูหยินเพียงหนึ่งเดียวของจวน ดังขึ้นไม่ขาดสาย 

       เหตุเกิดเพราะคุณหนูใหญ่ไปตามไล่ตื้อชายหนุ่มบุตรเสนาบดี 'หลี่จงเทียน' ที่นางแอบรักมานานปี แต่กลับเห็นเขาอยู่กับสหายสนิทของนาง 'อู่จิงอิง' ซ้ำยังพูดคุยสนิมสนมยิ้มแย้ม ต่างจากเวลาเจอนางจะทำสีหน้าเบื่อหน่ายหรือรำคาญ นางจึงหึงหวงจะเข้าไปตบตีอู่จิงอิง แต่ฝ่ายชายเข้าทาห้ามดึงนางกระเด็นออกมาโดนรถม้าที่กำลังสวนมาด้วยความเร็ว กระแทกร่างนางเต็มๆ โดนเฉพาะบริเวณท้ายทอยทำให้ร่างบางหมดสติทันที

    หลังเกิดเหตุนางถูกนำตัวกลับมาที่จวนแม่ทัพบูรพาพร้อมกับลมหายใจที่แผ่วเบาจนแทบจะหาชีพจรไม่เจอ หมอที่ท่านแม่ทัพบูรพาเรียกมารักษาแทบจะส่ายหัวด้วยความจนใจ แล้วบอกกล่าวให้ทำใจเสีย

   ในขณะที่เสียร้องไห้ของฮูหยินของจวนกับสาวใช้คนสนิทของคุณหนูใหญ่ดังราวกับจะขาดใจ ร่างบางกลับค่อยๆขยับตัว พร้อมกระพริบตาถี่ๆ จากนั้นก็ส่งเสียงร้องออกมาเอามือกุมหัวไว้เรียกความแตกตื่น พร้อมกับความประหลาดใจที่คุณหนูใหญ่ยังไม่ตาย 

   "หนี่เอ่อร์ๆ ลูกแม่ ฮึก..จะ..เจ้าเป็นอย่างไร ปวดตรงไหนบอกแม่สิ ฮือๆๆ ท่านหมอดูลูกข้าทีนางฟื้นแล้วท่านหมอ!! " 

 

-----------------------------------------------------------------------

มาแล้วนะคะอีกตอน สั้นไปนิด แต่จะมาบ่อยๆนะคะ

    นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่งไม่ได้ต้องการพาดผิงหรือกล่าวถึงบุคคลใด ไม่ใช่ยุคจีนโบราณนะคะ แค่มีกลิ่นอายไม่เกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ใดๆนะคะ  อาจมีคำผิดบ้างนะคะไรท์เขียนในมือถือ ติชมได้แต่อย่าแรงมากนะคะไรท์ใจบาง

คอมเม้นให้กำลังใจด้วยนะคะ จะรีบมาต่อเร็วๆ