คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : มันไม่ได้กินพืช
กัส Part
เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายผีเข้าผีออกจนบางทีผมก็ตามไม่ทัน จนป่านนี้ผมยังไม่รู้เลยว่าคุณอีริคเป็นคนยังไง รู้แต่เพียงว่าเขาคือผู้มีพระคุณของผม
วันนี้หลังจากพี่เหมพาครูคนใหม่มาแนะนำให้ผมได้รู้จัก ตกมาตอนบ่ายพี่เฮงก็พาผมเข้าสวน ใช่ครับมันคือสวนผลไม้หลากหลายชนิดที่ปลูกไว้เต็มพื้นที่ ผมไม่แน่ใจว่าบ้านหลังนี้มีพื้นที่กี่ไร่แต่มองจากชั้นสองลงไปรอบๆ ก็เห็นแต่ต้นไม้ไกลสุดลูกหูลูกตา
“พี่เฮงเราจะเดินไปไหนกันครับ” จากตอนแรกแค่เดินเล่นรอบๆ ชมนกชมไม้ไปเรื่อย ตอนนี้พี่เฮงเริ่มพาผมเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ มองไปข้างหน้าก็เห็นแต่ผืนหญ้าเขียวขจีและต้นไม้เรียงรายเป็นแถวดูเป็นระเบียบเรียบร้อยไม่รกหูรกตา
“วันนี้บอสให้ผมพาคุณเดินเล่น แต่จะเดินเฉยๆ มันก็น่าเบื่อสิครับ ทางด้านนู่นมีลิ้นจี่กำลังสุกเต็มต้นคุณกัสอยากลองทานไหมครับ”
“ครับ” ว่าแล้วพี่เฮงก็เดินนำไปที่ต้นลิ้นจี่ที่ว่า ภายในสวนเขียวขจีมีทั้งนกหลากชนิดและกระรอกกระแตที่มากัดกินผลไม้เป็นบางส่วน เราเดินไปเรื่อยๆ ไม่นานก็ถึงต้นลิ้นจี่ที่พี่เฮงบอก
“ลูกแดงเต็มต้นขนาดนี้เราเก็บไปกินที่บ้านด้วยได้ไหมครับ”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ งั้นคุณกัสรอรับอยู่ตรงนี้เดี๋ยวผมจะปีนขึ้นไปเก็บให้”
“ครับ”
ลิ้นจี่สีแดงลูกใหญ่หวานฉ่ำจนอยากจะนอนกินตรงนี้ให้พุงกลาง แต่ก็นั่นแหละจะค่ำแล้วเดี๋ยวคุณอีริคจะดุเอา ผมกับพี่เฮงเราเดินถือลิ้นจี่คนละไม้คนละมือ เดินเลาะมาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงต้นไม้ใหญ่ที่เราเคยผ่านไปแล้วตอนขามา อยู่ๆ ผมก็ได้ยินเสียงคนร้องขึ้นเสียงดังด้วยความหวาดกลัว
“พี่เฮงเสียงเหมือนพี่แม็คเลย” ใช่ ต้องใช่แน่ๆ ถึงจะอยู่ด้วยกันไม่นานแต่ผมก็พอจะจำได้ว่ามันคือเสียงพี่แม็ค ไหนคุณอีริคบอกว่าส่งพี่แม็คไปทำงานทำไมพี่แม็คถึงยังอยู่ที่นี่
“ผมว่าคุณกัสน่าจะหูแว่วไปเองนะครับผมไม่ได้ยินอะไรเลย”
“อ๊าก!!!!! ไอ้เหี้ยเอ๊ยปล่อยสิวะ!!”
“คราวนี้ได้ยินชัดหรือยังครับ” ผมหันไปถามพี่เฮงอีกครั้ง เอาจริงๆ ผมว่าพี่แกน่าจะได้ยินตั้งแต่ครั้งแรกแล้วเพราะเสียงมันดังพอสมควร
“ครับ ได้ยินแล้ว”
ผมมองไปทางต้นเสียงก่อนที่พี่เฮงจะเดินนำไปก่อนกระทั่งเห็นกำแพงสูงอยู่เบื้องหน้า พี่เฮงก็มีท่าทีลังเลเหมือนไม่อยากเดินเข้าไป
“มีอะไรหรือเปล่าครับพี่เฮง”
“ผมว่าเราควรขออนุญาตบอสก่อน”
“แต่เมื่อกี้ผมได้ยินเสียงพี่แม็คนะครับ ถ้าพี่แม็คเป็นอะไรขึ้นมาเราจะทำยังไง ตอนนี้ผมว่าเรารีบไปดูพี่แม็คกันก่อนดีกว่าส่วนเรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง”
“ครับ” สีหน้าพี่เฮงดูหนักใจแต่ก็ยังยอมพาผมเดินเข้าไปด้านใน
“พี่แม็ค!” เพียงก้าวแรกที่เหยียบลงบนสิ่งปลูกสร้างที่มันน่าจะเรียกว่าฟาร์มจระเข้ขนาดย่อม ผมเห็นพี่แม็คกำลังยื้อแย่งท่อนเหล็กจากปากจระเข้ที่งับชิ้นเนื้อและเหล็กเข้าไปในปาก
“คุณกัส! พี่เฮง! มาทำอะไรครับ”
"ผมได้ยินเสียงพี่แม็คร้อง"
"อ๋อ ก็ไอ้เข้นี่สิงับท่อนเหล็กพี่ไปด้วยเกือบกระชากพี่ตกบ่อ"
"ไหนคุณอีริคบอกว่าส่งพี่แม็คไปทำงาน"
"ก็นี่แหละครับ เป็นคนงานเลี้ยงจระเข้สามวันโทษฐานที่ปล่อยปละละเลยหน้าที่ตัวเอง"
"ถูกลงโทษเหรอครับ"
"ครับ"
"ที่มีงูด้วยเหรอครับ” ไม่ใช่แค่จระเข้ตัวใหญ่ แต่ยังมีงูสีเขียวเหลือบดำตัวใหญ่อยู่ในบ่อที่มีตู้กระจกครอบอีกที
“ครับ อนาคอนด้าเขียวตัวนี้อายุหลายปีแล้ว มันกินจุใช้ได้เลย”
“คุณอีริคเลี้ยงสัตว์พวกนี้ไว้ทำไมเหรอครับ” มันดูน่ากลัวจนผมไม่อยากจะคิดว่าถ้าเผลอเดินตกลงไปในบ่อผมจะเป็นยังไง แน่นอนว่าคงไม่เหลือแม้แต่ซาก
“ผมว่าเรารีบกลับกันเถอะครับ ถ้าบอสรู้เราจะโดนดุเอาได้”
“ใช่ครับ ถ้าบอสรู้ผมโดนทำโทษอีกแน่คุณกัสรีบกลับเข้าบ้านเถอะครับ”
“ก็ได้ครับ” เพราะเห็นแก่พี่แม็คหรอกนะผมถึงยอมกลับเอาจริงๆ ผมยังอยากเดินสำรวจโซนนี้อยู่เลย
“ไปไหนมา” อีริคยืนกอดอกรออยู่หน้าบ้าน
“ไปเก็บลิ้นจี่มาครับ ในสวนมีผลไม้เยอะมากเลย เอาไปขายที่ไหนเหรอครับ”
“หึ! ไม่ได้เอาไปขายที่ไหนหรอกแค่ปลูกไว้ให้สัตว์ในสวนได้กิน”
“แต่จระเข้กับงูตัวใหญ่นั่นไม่ได้กินผลไม้เป็นอาหารนี่ครับ” คำพูดของร่างบางทำเอาอีริคชะงักค้างไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปส่งสายตาคาดโทษให้ลูกน้องตัวเอง
“ฉันหมายถึงสัตว์เล็กสัตว์น้อยที่กินพืชผักผลไม้เป็นอาหารไม่ใช่สัตว์กินเนื้อ”
“แต่สัตว์กินเนื้อที่คุณว่ามันน่ากลัวจนผมไม่กล้าเข้าใกล้เลย”
“แล้วเข้าไปทำอะไรแถวนั้น”
“ผมได้ยินเสียงแปลกๆ เลยขอร้องให้พี่เฮงพาเข้าไปดู คุณอย่าลงโทษพี่เฮงเหมือนที่ลงโทษพี่แม็คเลยนะครับ เพราะทั้งหมดมันเป็นความผิดผมเองที่ไม่เชื่อฟัง”
“ก็รู้ตัวนี่ว่าตัวเองดื้อไม่เชื่อฟัง”
“ก็ผมสงสัยนี่ครับ ว่าแต่...คุณยังเลี้ยงสัตว์อื่นๆ อีกไหมครับนอกจากจระเข้กับงูยักษ์”
“เลี้ยงสิ วันหลังถ้านายพูดมากไม่เชื่อฟัง ฉันจะจับนายแล่เนื้อแล้วโยนให้พวกมันกิน” อีริคแกล้งพูดเล่นขำๆ แต่คนฟังนิ่งค้างไปแล้ว ถึงเคยคิดอยากตายแต่ก็ไม่ได้อยากตายด้วยการถูกแล่เนื้อแบบนั้น ฟังแล้วมันคงทรมานน่าดูเลย
“หึ! ฉันพูดเล่นรีบไปอาบน้ำเถอะจะได้ทานข้าว วันนี้ฉันจะให้แม็คกับเฮงอยู่ทานข้าวไปเพื่อนนะ”
“คุณจะไปไหนเหรอครับ”
“ไปทำงาน”
“ทานข้าวเสร็จแล้วค่อยไปไม่ได้เหรอครับ” ร่างบางส่งสายตาออดอ้อนพูดด้วยน้ำเสียงงอแงเหมือนไม่อย่าให้อีริคไป แน่นอนว่าอีริคเองก็ใจไม่แข็งพอที่จะปฏิเสธคำขอของคนเด็กกว่า
“หึ! งั้นก็รีบไปอาบน้ำสิ”
“เดี๋ยวนี้บอสแอบยิ้มคนเดียววันละหลายรอบเลยนะครับ” เหมเอ่ยแซวเมื่อเห็นผู้เป็นเจ้านายแอบอมยิ้มหลังจากร่างบางหันหลังวิ่งขึ้นบันไดไป
“หึ! มีอะไรว่ามา”
“จากการตรวจบัญชีคลินตันบาร์ ตอนนี้ทราบแล้วครับว่ามีพนักงานยักยอกเงินและแอบขโมยของไปขาย”
“รู้ตัวคนทำหรือยัง”
“ตอนนี้ทราบแค่คนเดียว แต่ผมคาดว่าจะมีผู้ร่วมกระบวนการ”
“หึ! พวกเลี้ยงไม่เชื่องเดี๋ยวได้เจอดี”
“เตรียมคนให้พร้อมทำตามแผนที่วางไว้ เดี๋ยวทานข้าวเสร็จฉันจะรีบตามไป”
ความคิดเห็น