คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ไถ่โทษ
“คุณกัสบอสให้มาตามไปกินข้าวครับ” ให้พี่เฮงมาตามไม่สำเร็จเลยส่งพี่เหมมาสินะ กัสคิดในใจใน
“ผมไม่หิวครับพี่เหม” ถึงหิวเขาก็คงกลืนไม่ลงเพราะคำพูดของอีริคมันยังจุกในอกไม่หาย กัสยอมรับว่าตลอดหลายวันผ่านมาเขามีความสุขมากที่ได้อยู่ที่นี่ มีความสุขจนลืมคิดว่าอดีตของตัวเองเป็นยังไง มันก็ไม่แปลกที่เขาจะพูดดูถูกแบบนั้น
“ไม่หิวก็ต้องกินนะครับ” เหมยังคงรบเร้าไม่เลิก
“ผมกินไม่ลงครับพี่เหม ขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้ลำบาก”
“ถ้าคุณกัสไม่สบายใจที่จะลงไปทานข้างล่างให้ผมยกขึ้นมาทานบนนี้ไหมครับ”
“ถ้าเขาไม่กินก็ไม่ต้องไปบังคับ คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงต้องให้คนอื่นค่อยตามเอาอกเอาใจ เหมออกไปก่อน” เสียงทรงพลังอำนาจเอ่ยขึ้นเสียงดังก่อนจะมองไปที่ร่างบางเชิงต่อว่า แต่หารู้ไม่ว่ามันยิ่งทำให้หัวใจของร่างบางแตกสลายยิ่งกว่าเดิม แผลเก่ายังไม่มีวันเลือนหายก็ได้แผลใหม่ตอกย้ำลงตรงจุดเดิมซ้ำๆ
“ถ้าการที่ผมอยู่ตรงนี้มันทำให้คุณลำบากใจขนาดนั้นผมไม่อยู่แล้วก็ได้ครับ ขอบคุณนะครับที่ดูแลผมเป็นอย่างดี” กัสว่าจบก็ลุกขึ้นจากเตียงเดินไปเปิดลิ้นชักแล้วหยิบของบางอย่างออกมาส่งคืนให้อีริค
“ผมคงไม่ต้องใช้มันแล้ว”
“ที่ไม่ยอมไปกินข้าวเพราะโกรธใช่ไหม” อีริคพูดขึ้นโดยไม่ได้สนใจของที่กัสยื่นให้ เขาจับกัสนั่งลงบนเตียงให้เงยหน้ามาสบตา
“เปล่าครับ”
“ไม่โกรธ แต่ไม่ยอมสบตาหมายความว่ายังไง”
“สิ่งที่คุณพูดมันก็ถูกทุกอย่าง ผมเคยทำงานแบบนั้นมันก็ไม่แปลกที่คุณจะคิดแบบนั้น”
“ฉันขอโทษ”
“คะ…ครับ” กัสแทบไม่เชื่อหูเมื่อได้ยินคำขอโทษจากคนโตกว่า ทั้งที่ก่อนหน้านี้เหมือนจะต่อว่าเขาด้วยซ้ำ
“ฉันขอโทษที่พูดจาแรงๆ ใส่นายโดยที่ไม่ทันได้คิดว่านายจะรู้สึกยังไง ที่เผลอพูดออกไปแบบนั้นเพราะฉันเป็นห่วงไม่อยากให้นายต้องเจอกับเหตุการณ์อะไรที่มันกระทบกระเทือนจิตใจของนาย จนลืมคิดไปว่าตัวฉันเองนี่แหละกำลังทำมันอยู่ ยกโทษให้ฉันนะ” มือใหญ่วางบนกลุ่มผมนุ่มก่อนจะลูบเบาๆ พร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนให้คนเด็กกว่ายกโทษให้
“คุณรังเกียจผมหรือเปล่า” คราวนี้คนเด็กกว่าเป็นคนตั้งคำถามบ้าง
“รังเกียจเรื่องอะไร”
“เรื่องที่ผมเคยทำงานแบบนั้น”
“นายมีเหตุผลของนายอีกอย่างนายก็ทำเพราะความจำเป็น ถ้าถามว่ารังเกียจไหมฉันก็คงตอบได้เลยว่าไม่”
“งั้นผมขอถามอีกสักข้อได้ไหมครับ”
“เอาสิ”
“ทำไมคุณเลือกที่จะช่วยผมแถมยังดูแลอย่างดีราวกับว่าผมเป็นแขกของคุณยังไงยังงั้น ทั้งที่คุณจะให้ผมเป็นลูกจ้างคุณเหมือนพี่ๆ คนอื่นๆ ก็ได้”
“หึ! ก็เพราะนายไม่ได้ถูกวางตัวไว้ตำแหน่งนั้นมาตั้งแต่แรกไง เอาล่ะช่างมันเถอะนี่ก็จะดึกแล้วรีบไปทานข้าวเถอะ พรุ่งนี้ฉันจะรีบหาครูคนใหม่มาให้”
“นี่มันอะไรกัน” กุหลาบขาวช่อใหญ่วางอยู่บนเตียง พร้อมกับถุงอะไรไม่รู้วางเต็มห้องแทบไม่มีที่เดิน ผมแค่ไปอาบน้ำแป๊บเดียวเองนะของพวกนี้มาจากไหนกันเนี่ย กัสนึกสงสัยก่อนจะเดินย่องหลีกถุงที่วางระเกะระกะพวกนี้ไปที่ตู้เสื้อผ้า แต่ยังไม่ทันจะได้แต่งตัวใส่เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับปรากฏร่างของคนที่น่าจะให้คำตอบเขาได้ดีที่สุด
"นี่มันอะไรกันครับ"
"แทนคำขอโทษเรื่องเมื่อวาน" อีริคพูดอย่างภาคภูมิใจเพราะทั้งหมดนี้เขาเลือกเองกับมือ ดอกไม้ช่อใหญ่และเสื้อผ้าที่คิดว่าร่างบางใส่แล้วจะน่ารักที่สุด
"เอ่อ คือ…"
"วันนี้ช่วงสายๆ ครูคนใหม่จะเข้ามาแนะนำตัวยังไงก็เตรียมตัวไว้ด้วยล่ะ"
"ครับ แต่คุณอีริคครับผมมีเรื่องสงสัย"
"เป็นเด็กขี้สงสัยหรือไง มีเรื่องให้ตั้งคำถามทุกวัน"
"ถามไม่ได้เหรอครับ"
"ได้สิ จะถามอะไรก็ว่ามา"
"ตอนไปรับไปส่งคุณครู ทำไมถึงต้องปิดตาด้วยครับ"
"หึ! ก็ที่นี่มันเป็นความลับ”
“ความลับ?”
“ใช่ ความลับที่คนนอกไม่ควรรู้”
“แต่ผม...”
“นายคือข้อยกเว้น เอาล่ะรีบแต่งตัวแล้วเก็บของให้เข้าที่ วันนี้ฉันจะให้เฮงพาไปเดินเล่นในสวนถือว่าเป็นการไถ่โทษที่ฉันพูดไม่ดีกับนาย”
ความคิดเห็น