หัวใจกีรติ

ลำดับตอนที่ #4 : อดีตไม่จบไม่สิ้น

"ได้เรียนหนังสือไหม"

"ครับ จบแค่ ม.3 "

"แล้วอยากเรียนต่อไหม"

"อยากครับ"

“งั้นลองสอบ GED ก่อนละกันถ้าสอบผ่านค่อยว่ากันเรื่องเข้ามหาลัยอีกที”

เสียงคุยเจื้อยแจ้วดังมาจากบ่อปลาคาร์ฟหลังบ้านสถานที่พักผ่อนย้อนใจของมาเฟียและเด็กหนุ่ม

ลูกน้องทั้งสองที่นั่งห่างออกไปก็ได้แต่ตั้งคำถามเต็มไปหมดก่อนแม็คจะทนไม่ไหวหันไปถามเหมก่อน

“พี่ว่าบอสชอบป่ะ” แม็คหันไปถามเหมในขณะที่มองดูทั้งสองคน

“หึ! จะเหลือเหรอถึงขั้นทุ่มเงินเพื่อแลกกับอิสรภาพคุณกัส ที่สำคัญคือพามาอยู่ที่บ้าน ตั้งแต่นายทำงานให้บอส นายเคยเห็นบอสเป็นแบบนี้ไหมล่ะ”

"ไม่อะ บางวันบอสหน้าดุจนผมไม่กล้าเข้าหน้า นี่คุณกัสพึ่งมาอยู่ได้สองคืน เสียงบอสนี่เปลี่ยนไปแล้ว 300 โทนเสียง” ยิ่งตอนกลับจากบ้านคุณกัสบอสยิ่งดูเปลี่ยนไปมาก จากมาเฟียมาดเข้มดูน่าเกรงขามก็กลายเป็นคนอ่อนโยนและใจดี

“หึ! ไม่ดีหรือไง”

“ดีมั้ง เหมือนมีที่พึ่ง”

ยืนยันได้จากเหตุการณ์เมื่อเช้าสดๆ ร้อนๆ เพราะแม็คเผลอทำแก้วแตกในห้องคุณกัส บอสที่นั่งอยู่ในห้องทำงานพอได้ยินเสียงก็รีบวิ่งมาดูหน้าตาตื่น ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงโดนสั่งลงโทษไปแล้วที่ทำอะไรไม่ระมัดระวัง แต่เพียงแค่คุณกัสพูดว่า “ช่างมันเถอะครับเรื่องแค่นี้เอง” นั่นแหละครับพายุทอร์นาโดที่กำลังจะพัดถล่มผมก็ปลิวหายไปกับสายลมและแสงแดด

“คุณทำงานอะไรครับ” ร่างบางเอ่ยถามสายตาโฟกัสปลาคาร์ฟตัวใหญ่กำลังแหวกว่ายในน้ำใส เพราะอยากตอบแทนอีริคที่ให้การช่วยเหลือและคอยดูแลเขาอย่างดี ทั้งให้ที่อยู่อาศัยมีคนค่อยดูแลซ้ำยังคุยเล่นเป็นเพื่อนคลายเหงา ต่างจากตอนแรกที่เจอกันราวฟ้ากับเหว อีริคคนนี้ดูใจดีและใจเย็นต่างจากอีริคคนเมื่อวันก่อนที่ดูเผด็จการและป่าเถื่อน

“ฉันเป็นเจ้าของธุรกิจ”

“มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้นะครับ ผมอยากตอบแทนคุณบ้าง”

“ขอแค่นายเป็นเด็กดีเชื่อฟังฉันแค่นี้ก็พอ วันนี้ฉันจะให้แม็คพาไปซื้อของใช้ที่ห้าง อยากได้อะไรก็ซื้อเอา” อีริคว่าพร้อมกับยื่นบัตรเครดิตการ์ดสีดำสำหรับลูกค้าระดับสูงของธนาคารให้ร่างบางไปถือไว้

"แต่ผม…"

"ฉันให้ ถือว่าเป็นของขวัญสำหรับการเริ่มต้นชีวิตใหม่"

"ขอบคุณนะครับ ผมจะเก็บไว้แล้วใช้มันอย่างคุ้มค่าที่สุด" ร่างบางยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

“พี่แม็ค กัสว่าเราไปซื้อที่อื่นก็ได้นะครับ” แค่ก้าวแรกที่เดินเข้าไปในห้างกัสก็รู้สึกประหม่าจนทำตัวไม่ถูก ความหรูหราและผู้คนที่เดินไปมามันบ่งบอกได้เลยว่าที่นี่มันคือห้างสำหรับคนรวย

“ไม่ได้หรอกครับ บอสสั่งให้ผมพาคุณมาที่นี่”

“กัสจะมีเงินพอซื้อของในนี้เหรอครับราคาแพงๆ ทั้งนั้นเลย” ว่าแล้วก็ก้มดูบัตรเครดิตในมืออย่างกังวล

“บัตรในมือคุณจะซื้อทั้งห้างยังได้ครับ

ถ้าไม่เชื่อก็ตามผมมา” แม็คพากัสเดินตรงไปที่ตู้ ATM จากนั้นก็ทำการสอดบัตรเครดิตเข้าไป

“กดรหัสสิครับแล้วลองเช็กจำนวนเงินดู” แม็คถอยออกมาแล้วปล่อยให้กัสใส่รหัสบัตรที่อีริคให้มา

“หน่วย สิบ ร้อย พัน หมื่น แสน ล้าน ระ…ร้อย 120 ล้าน พี่แม็ค 120 ล้าน” กัสค่อยนับเลขศูนย์ที่เรียงกับอยู่บนหน้าจออย่างไม่เชื่อสายตา จากนั้นเขาก็ทั้งสะกิดทั้งดึงแม็คให้มาดูยอดเงินใกล้ๆ เพื่อยืนยันว่าเขาไม่ได้ตาฝาด

“ครับก็น่าจะประมาณนี้แหละ” แม็คตอบราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา

“คุณอีริคให้ตังผมเยอะขนาดนี้ถ้าทำหายผมจะทำยังไงเนี่ย”

“ก็แค่แจ้งธนาคารครับ ตอนนี้บัตรยังอยู่ดีเรารีบไปซื้อของกันเถอะครับกลับช้าเดี๋ยวบอสจะว่าเอาได้”

"ครับ"

กัสตัดสินใจเดินเข้าไปในร้านที่คิดว่าจะถูกที่สุดในห้างนี้ แล้วหยิบเสื้อยืดมา 2 ตัว กางเกงขาสั้นและกางเกงขายาวมาอีกอย่างละตัวก่อนจะส่งให้พนักงานคิดเงิน

"ทั้งหมด 135,785 บาทค่ะ"

"ทะ…เท่าไหร่นะครับ" กัสถามย้ำอีกครั้งอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง แค่เสื้อสองตัวกับกางเกงสองตัวเนี่ยนะแสนกว่าบาทบ้าไปแล้ว กัสคิดในใจ

"คุณกัสจ่ายตังครับ" แม็ครับของจากพนักงานขายมาถือไว้ก่อนจะหันไปเรียกกัสที่ยังยืนนิ่งอยู่มาจ่ายตัง

"อ๋อ ครับ" ยื่นบัตรให้พนักงานแล้วมองตามตาละห้อยราวกับว่ามันคือเงินก้อนสุดท้ายยังไงยังงั้น

"พี่แม็คคราวหน้าไม่มาที่นี่แล้วนะครับ ของแพงขนาดนี้มิน่าล่ะคุณอีริคถึงให้มาตั้ง 120 ล้าน ถ้าซื้อตามตลาดนะแค่เสื้อสองตัวกับกางเกงสองตัวเงิน 500 ผมยังเหลือตังทอนอีก" เด็กหนุ่มพูดเจื้อยแจ้วทำทีนับนิ้วโชคว่าตนจะเหลือตังทอนเท่าไหร่

"ครับ ไว้คราวหน้าผมจะบอกบอสให้" แม็คว่าอย่างขำๆ ปนเอ็นดูในความซื่อตามไม่ทันโลก แต่พอคิดและจินตนาการเขาก็คิดไม่ออกเลยว่าตอนเด็กคนนี้ทำงานอย่างว่าเพื่อเลี้ยงครอบครัวไม่รู้ว่าเอาชีวิตรอดมาจนป่านนี้ได้ยังไง ดวงตากลมโตปากนิดจมูกหน่อยดูน่ารักเหมือนพวกดาราลูกครึ่งในทีวีไม่มีผิดเพี้ยน นี่ถ้าบอกว่าเป็นลูกผู้รากมากดีมาก่อนเขาก็คงเชื่อสนิทใจ

"พี่แม็คกัสขอเข้าห้องน้ำแป๊บหนึ่งได้ไหมครับ ถ้าจะรอกลับถึงบ้านกลัวอั้นไม่ไหว"

"ครับ"

แม็คพากัสเดินไปที่ห้องน้ำ พอไปถึงกัสก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปก่อนส่วนแม็คก็ยืนรออยู่ด้านนอก โดยที่ไม่รู้เลยว่ากัสกำลังจะเผชิญกับอะไรอยู่

“ไงเด็กดี” เสียงทักทายจากหนุ่มใหญ่วัย 40 ปี พร้อมกับใช้มือดันประตูที่กัสพึ่งเปิดออกไว้แล้วแทรกตัวเข้าไป

“คุณศิลา” กัสเอ่ยชื่อเขาเสียงเบาก่อนจะก้าวเท้าถอยหนีจนแผนหลังชิดกับผนัง สายตาพยายามมองหาทางหนีทีไล่ แต่ห้องน้ำแคบๆ เขาจะหนีไปไหนได้ 

“แม่เธอทำฉันเจ็บแสบมากรับเงินล้านจากฉันไปแล้วรับปากดิบดีว่าจะส่งเธอให้ฉันถึงบ้าน แต่วันแล้ววันเล่าก็ไม่เห็นแม้แต่เงาหัว หึ! ถ้าฉันไม่ได้บังเอิญเจอเธอวันนี้นังนั่นคงจับเธอใส่ตะกร้าเร่ขายให้คนไปทั่ว แม่เธอนี่มันเหลือเกินจริงๆ” ศิลาว่าพร้อมขยับเข้าใกล้เรื่อยๆ

“เด็กน้อยถ้าเธอยอมไปกับฉัน ฉันสัญญาจะดูแลเธออย่างดีจะไม่ให้ผู้หญิงคนนั้นเอาเธอไปเร่ขายให้ใครต่อใครได้อีก ไปกับฉันแล้วเราจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข”

“ผมขอร้องเลิกยุ่งกับผมสักที” กัสยกมือไหว้ก้มหน้ายืนตัวสั่น ไม่รู้จะทำยังไงถึงจะหลุดพ้นจากสถานการณ์นี้ไปได้ เพราะตอนนี้ศิลากำลังทำให้เขารู้สึกกลัวมากๆ