หัวใจกีรติ

ลำดับตอนที่ #3 : อิสรภาพ

เช้าวันต่อมา

“คุณตื่นได้แล้วครับบอสให้ไปส่งคุณที่บ้าน” แม็คผู้ที่ทำหน้าที่นอนเฝ้าไข้กัสทั้งคืนก็รีบปลุกกัสตามที่เจ้านายสั่ง

“กัสตื่นแล้วจะไปเดี๋ยวนี่แหละ” เพียงแค่สะกิดเรียกเบาๆ คนนอนหลับก็รีบดีดตัวขึ้นนั่งตัวตรงทันทีพร้อมกับท่าทางลุกลี้ลุกลนจะลงจากเตียง

"ช้าๆ ก็ได้ครับไม่ได้รีบขนาดนั้น" แม็คว่าขึ้นอย่างเอ็นดู

กัสค่อยปรับสายตามองสำรวจไปรอบๆ ห้องภายในหัวก็ย้อนนึกถึงเรื่องเมื่อวาน เขาจำได้ว่าตัวเองตัดสินใจจบชีวิตลงแต่ก็มีคนมาช่วยไว้ แต่พอมองผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าก็ได้แต่สงสัยว่าทำไมหน้าไม่เหมือนกับสองคนเมื่อคืนหรือเขาจำผิด

“คุณคือใครเหรอครับแล้วตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน”

"ผมชื่อแม็คเป็นลูกน้องบอสอีริคตอนนี้ผมรับหน้าที่ดูแลคุณ ส่วนคุณอยู่ที่ไหนไว้ไปถามบอสเองละกันนะครับ"

“ก่อนหน้านี้ผมได้ยินแว่วๆ ว่าคุณจะไปส่งผมที่บ้านเหรอครับ” กัสเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ครับบอสสั่งผมมาอย่างนี้”

“ขอร้องละครับ อย่าส่งผมกลับบ้านแค่ปล่อยผมไปตามทางของผม ฮึก ที่นั่นไม่ใช่บ้าน ฮึก ผมไม่อยากกลับไปที่นั่นอีกแล้ว” กัสพนมมือไหว้ขอร้องอ้อนวอนกอดขาแม็คไว้แน่นไม่ยอมปล่อยก่อนจะสะอื้นไห้ออกมาเสียงดัง

"เกิดอะไรขึ้น"

"คุณกัสไม่อยากกลับบ้านครับพี่" เหมได้ยินคำตอบก็ยิ่งรู้สึกสงสารแต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากจะต้องทำตามคำสั่งเจ้านาย

“ฮึก ผมขอร้องนะคุณนะ” คราวนี้กัสแทบจะกราบเท้าเหมร้องไห้จนสะอื้นตัวโยน เพราะเขาไม่อยากกลับไปที่นั่นจริงๆ

“ฮึก ถ้าพวกคุณจะช่วยผมเพื่อพาผมกลับบ้านหลังนั้นสู้ให้ผมตายตั้งแต่เมื่อวานซะยังดีกว่า” แค่คิดว่าจะได้กลับไปที่นั่นความรู้สึกที่มันพังทลายยิ่งแตกสลายไม่มีชิ้นดี

“ทำไมยังไม่ไปกันอีก” คราวนี้เป็นอีริคที่เดินเข้ามา

“เกิดอะไรขึ้น” เสียงเข้มเอ่ยถามพร้อมจ้องมองดวงตาแดงก่ำครู่หนึ่งก่อนจะหันไปรอคำตอบจากลูกน้องตัวเอง

“บอสครับผมว่าเราเปลี่ยนใจ…”

“พอเถอะเราเสียเวลามามากแล้ว”

“ฮึก คุณมันเผด็จการ!” กัสปรี่เข้าหาอีริคใช้กำปั้นน้อยๆ ออกแรงทุบอกแกร่งอย่างเหลืออด “ฮือ ฮือ ช่วยผมแล้วฮึก แล้วจะให้กลับไปทรมานอยู่ที่เดิมทำไม ฮือ ฮือ คุณช่วยผมทำไม! ช่วยผมไว้ทำไม!! ฮือ ฮือ”

“บ้านของนาย นายต้องกลับไป” อีริคพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเหมือนไม่ได้สนใจเสียงสะอึกสะอื้นของกัสด้วยซ้ำ

“ได้ งั้นก็พาผมกลับไปแบบที่ไร้ลมหายใจละกัน” กัสพูดจบก็วิ่งตรงไปที่หน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้แต่โชคดีที่อีริคคว้าเอวบางไว้ได้ทัน

“ทำบ้าอะไรของนาย! ถ้าอยากตายมากนักก็ไปตายที่อื่นอย่ามาตายในบ้านฉัน!” เสียงตวาดดังลั่นทำเอาเหมและแม็คแทบหยุดหายใจเพราะใครๆ ก็รู้ว่าอีริคโกรธแล้วจะเป็นยังไง แต่กัสก็ยังคงออกแรงดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของอีริคอย่างไม่นึกกลัว

“หยุดดิ้น! ไม่งั้นฉันเอานายตายแน่” ถึงจะขู่ไปแบบนั้นแต่กัสก็ไม่กลัวเขายังคงดิ้นสู้ จน อีริคต้องจับขึ้นพาดบ่าใช้มือจับล็อกแขนล็อกขาทั้งสองข้างไว้แล้วพาเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่

“ขับเร็วกว่านี้หน่อยฉันไม่อยากเสียเวลา” อีริคเร่งให้เหมขับเร็วขึ้น

ตลอดทางกัสนั่งเอาหัวพิงกระจกรถร้องไห้เงียบๆ ปล่อยให้น้ำตาลไหลอาบสองแก้มเหมือนคนไร้จิตวิญญาณไร้ความรู้สึก สายตาว่างเปล่าที่ทอดมองออกนอกหน้าต่างดูเลื่อนรอยจนน่าใจหาย ยิ่งรถยนต์เคลื่อนตัวเข้าใกล้ตัวบ้านเท่าไหร่ร่างบางที่นั่งเงียบมาตลอดทางก็เริ่มเนื้อตัวสั่นเทา มีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามตัวจนอีริคสังเกตเห็นถึงได้ยื่นมือไปจับมือเรียวที่กำเข้าหากันจนแน่นให้คลายออก แต่ก็ไม่วายโดนร่างบางสะบัดมือออกพร้อมกับนั่งหันหลังให้

“หึ! อวดดี” อีริคขบกรามแน่นเค้นเสียงพูดว่าเด็กปากดี

“เหมลงไป” ทันทีที่รถจอดแน่นิ่งหน้าห้องแถวภายในชุมชนแออัดอีริคสั่งให้เหมลงจากรถก่อนจะจับคนที่นั่งหันหลังให้ ให้หันมาสบตา

“ตั้งสติแล้วฟังฉัน” อีริคจับปลายคางมนค่อยๆ เสยขึ้นเบาๆ เมื่อร่างบางยังก้มหน้าปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเงียบๆ

“ฉันมีทางเลือกให้นาย ฉันจะไม่บังคับ เลือกเอาว่าจะอยู่ที่นี่ต่อหรือไปอยู่กับฉันแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่” สายตาคมดุดูไม่เป็นมิตรเปลี่ยนไปราวกับคนละคน มือใหญ่ยื่นไปแตะแก้มแดงก่อนจะค่อยๆ เช็ดคราบน้ำตาออกให้

“ว่าไง” อีริคถามย้ำอีกครั้งเมื่อยังเห็นร่างบางตรงหน้านิ่งเงียบ แต่ดวงตารื้นน้ำตาที่แฝงไปด้วยความหม่นหมองเริ่มทอประกายอย่างมีความหวัง

“ผมขอไปอยู่กับคุณ ฮือ ฮือ” ร่างบางถึงกับปล่อยโฮออกมาอย่างโล่งอก ไม่รู้เส้นทางข้างหน้าจะเป็นยังไง  แต่เขาขอไปตายเอาดาบหน้าดีว่ากลับมาทนทุกทรมานใจเหมือนเดิม

“หึ! เลือกได้ดี”

เงินสามล้านแลกกับอิสรภาพ กัสได้แต่นั่งมองผู้เป็นแม่กอดเงินสามล้านที่เหมพึ่งให้ไปอย่างมีความสุข โดยไม่ได้นึกถึงด้วยซ้ำว่าลูกอย่างเขาจะเป็นตายร้ายดียังไง

ความรู้สึกลึกๆ ก็ยังหวังว่าแม่จะยังรักและเป็นห่วง แต่เปล่าเลยเพียงกระดาษแผ่นเดียวเซ็นยินยอมยกเขาให้อีริคแม่ก็ยิ้มอย่างมีความสุขกอดเงินสามล้านเดินเข้าบ้านไปพร้อมน้าจอมและลูกแก้ว

“นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ผมจะทำเพื่อแม่โชคดีครับ”