หัวใจกีรติ

ลำดับตอนที่ #12 : เดินทาง

เวลาเกือบสามชั่วโมงจากไทยไปมาเก๊ากัสนั่งนิ่งจับมืออีริคตลอดเวลา ความตื่นเต้นบวกกับความกลัวเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่กัสได้โดยสารด้วยเครื่องบิน บินลัดฟ้ามายังดินแดนที่เขาไม่คิดว่าครั้งหนึ่งในชีวิตจะได้มาเหยียบที่นี่ด้วยซ้ำ พอถึงเพนเฮาส์สุดหรูกัสก็ต้องตื่นตาตื่นใจอีกครั้งกับสิ่งปลูกสร้างยิ่งใหญ่อลังการความหรูหราและความงดงามเหมือนจับต้องไม่ได้ราวกับฝันไปยังไงยังงั้น

“เป็นไงบ้าง” 

“มันสวยมากครับ” 

“ใช่ ฉันถึงเลือกมาลงทุนที่นี่” 

“เอาจริงๆ งานวันพรุ่งนี้คุณให้ผมรอที่โรงแรมกับพี่แม็คก็ได้นะครับ งานเลี้ยงแบบนั้นผมไม่เคยไปเลยผมกลัวทำคุณขายหน้า” 

“ฉันพานายมาเพื่อเรียนรู้ อนาคตข้างหน้าถ้านายอยากช่วยงานฉันนายก็ต้องกล้าที่จะเผชิญกับโลกกวาง งานพรุ่งนี้เป็นแค่งานเล็กๆ ที่จัดขึ้นเพื่อเลี้ยงขอบคุณลูกค้าและพันธมิตรทางธุรกิจเท่านั้น” 

“ครับ” ตอนแรกเกือบถอดใจไปแล้ว พออีริคบอกว่าต้องฝึกไว้เพื่อจะได้ช่วยงานในอนาคตกัสก็ฮึดสู้ขึ้นมาทันที เพราะนี่จะเป็นทางเดียวที่เขาจะสามารถตอบแทนบุญคุณของอีริคได้ 

"ทำไมไม่ไปนอนบนเตียง" อีริคถามขึ้นหลังจากอาบน้ำเสร็จพอเปิดประตูห้องน้ำออกมาก็เห็นกัสนั่งสับปะโหงกอยู่บนโซฟา พอหันมองดูนาฬิกาถึงได้รู้ว่านี่เกือบจะสี่ทุ่มแล้ว 

“คือผม…” กัสไม่รู้จะบอกยังไงเพราะเขาไม่ชินที่จะอยู่ร่วมห้องกับอีริค ตอนอยู่บ้านก็แยกกันอยู่พอมาที่นี่อีริคก็ให้เขามานอนด้วยซะงั้น ส่วนแม็คกับเหมก็นอนด้วยกัน 

“ง่วงก็ไปนอน” 

“ผมนอนโซฟาก็ได้ครับ” 

“เตียงตั้งใหญ่จะนอนโซฟาทำไม ขึ้นไปนอนบนเตียง” คราวนี้อีริคเริ่มว่าเสียงดุ ก่อนเขาจะหันหลังแล้วดึงผ้าเช็ดตัวที่พันรอบเอวอย่างหมิ่นเหม่ออกแล้วหยิบกางเกงมาใส่หน้าตาเฉย โดยไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่ามีกัสนั่งอ้าปากค้างมองเขาอยู่ 

“หึ! ตกใจทำไมถ้ายังไม่ขึ้นมานอนบนเตียงแม้แต่กางเกงฉันก็จะไม่ใส่” ก่อนจะได้เห็นอีริคเป็นชีเปลือยกัสก็รีบวิ่งไปนอนคลุมโปงอยู่บนเตียงเอามือกุมหัวใจที่เต้นดังตึกตักจนแทบจะทะลุออกมา แม้จะเห็นแค่เพียงด้านหลังกัสก็พอจะจินตนาการได้ว่าด้านหน้าคงดีไม่แพ้กัน อีกอย่างพึ่งเคยนอนเตียงเดียวกับอีริคครั้งแรกเขาไม่ชินเลยจริงๆ แม้แต่จะหายใจยังไม่กล้า ขยับตัวนิดๆ หน่อยๆ ยังต้องคิดแล้วคิดอีก

“นอนตัวเกร็งขนาดนี้จะหลับได้ยังไง หันมานี่แล้วนอนดีๆ” อีริคใช้เสียงดุขู่ และมันก็ได้ผลเมื่อคนนอนตัวเกร็งเริ่มโผล่หน้าออกจากผ้าห่มมองเขาตาแป๋ว

“ก็ผมไม่ชินนี่ครับ ผมกลัวทำคุณรำคาญอีกอย่างผมก็นอนดิ้นมากๆ ด้วย” 

“มันจะดิ้นสักแค่ไหนกันเชียว ทำตัวสบายๆ เหมือนที่นายนอนอยู่บ้าน ฉันไม่รู้สึกรำคาญอะไรทั้งนั้นแหละ” 

กลางดึกของคืนนั้นอีริครู้สึกตัวตื่นขึ้นก่อนเอี้ยวตัวไปเปิดไฟข้างหัวเตียงเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นบนตัวเขา แต่พอไฟสว่างเท่านั้นแหละเขาก็ถึงบางอ้อได้รู้ฤทธิ์คำว่านอนดิ้นของร่างบางทันที แขนขาที่พาดขึ้นมาบนตัวเขาใบหน้าขาวเนียนแก้มชมพูเห็นเลือดฝาดขยับซุกแขนเขาจนติดหนึบ ต่างจากคนที่นอนตัวเกร็งในตอนแรกโดยสิ้นเชิง

“หึ! เด็กแสบ” อีริคเผยรอยยิ้มกว้างออกมาอย่างเอ็นดู ก่อนจะฉวยโอกาสกอดร่างบางไว้ในอ้อมอกแล้วหลับไปในที่สุด