ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เรารู้กันแค่สองคน...
“อนเย็นไปไหนันหรือป่าว”
ฮานิ เอ่ยถามหลัาที่พวเาออาห้อสมุ
“ัน ลับห้ออ่ะ” ยอนอบ
“ัน็เหมือนัน ห้อยััไม่เสร็เลย” ้วยมุนบยอลเป็นนเียวที่มาา่าัหวั
และเธอเพียนอมาเมื่อืนนี้เอ เธอเ่าหออยู่หลัมหาลัย ึ่เหล่านัศึษาส่วนมาะไปเ่าหอันที่นั่น
“ว่าะวนไปถนนนเินหลัมอ อ่ะ แ่เปลี่ยนใละ
ไป่วยบยอลัอที่หอีว่า ยอนไป้วยันมั้ย”
“ถนนนเิน็น่าสนใ หออบยอล็น่าสน
ั้นัห้อบยอลเสร็ไปเินถนนนเินัน่อเลยีว่า”
ยอนแสวามิเห็นหลัาที่เ้าอห้อยัไม่พูอะไรเลยสัำ
“ีๆๆ เลย เอาามนี้นะยอน นะบยอล”
“เฮ้ยยเี๋ยวววว ยัไม่ถามันสัำ”
บยอลรู้สึเหมือนมัมือ ู่ๆเพื่อนะมาห้อ แถมมา่วยัห้อให้อี ฮรึ...
หอพัหิ
ห้อหมายเล 22 ภายในหอแ่้วย้นไม้สีเียว
มีพื้นที่นั่เล่นเป็นย่อยๆ นาไม่ให่มา
แ่รู้สึเย็นทันทีที่้าวเ้าในบริเวหอแห่นี้
หอที่มีวามสู 4 ั้น และบยอลอยู่ั้น 2 ทำให้ไม่้อึ้นลิฟท์ เพียแ่เินึ้นบันไไป็ถึ
ห้ออบยอล
ภายในห้อแ่้วยฟอร์นิเอร์เพียเล็น้อย
ึ่เป็นอหอแ่เิมอยู่แล้ว ไม่ว่าะเป็น โ๊ะเรื่อแป้ พัลมเพาน
โ๊ะวาโทรทัศน์ และเียนอน 5 ฟุ
้วยฝาผนัห้อทาสี้วยสีาว เลยทำให้ห้อที่เพียไม่ี่าราวา
ูว้าและสะอาึ้น
“เิเ้ามา้า” บยอลพูเิหยอเพื่อนทั้สอที่ะยั้นะยออยามาห้อเธอั
“โห้ววบยอลแนออะไรมาเยอะัเลยเนี่ย
นี่นายัไม่มีโฟานะ อที่แเอามา็เยอะะัยัไไหวนเียว
เออนี่มาพวเราะ่วย”
ฮานิมอไปรอบๆ บ่นไม่หยุ
แ่มือ็หยิบสิ่อไปวาๆๆัไม่หยุเ่นัน
“นี่บยอล อันนี้วาไว้รไหน ?”
ยอนหยิบวโหลที่มีระาษพับเป็นรูปนึ้นมาโว์
“อ่า ยอนระวัแนะ เอาวาไว้รนี้เลย” บยอลี้ไปที่โ๊ะวาโทรทัศน์ที่ะมี่อเล็ๆไว้วาวโหลที่พอีับวามสูอมัน
ระยะเวลาผ่านไป...
“เฮ้อออออ เหนื่อยั” ในที่สุห้อ็ัเสร็
ทั้สามนล้มัวนอนลบนเีย5ฟุ หลัยอนพูบ ็ไร้ึ่ำพูใๆอบลับมา
“อบในะฮานิ ยอนที่มา่วยัห้อ่วย
อาศัยันนเียวไม่เสร็วันนี้แน่ ๆ อนน็ไม่ิว่าะเยอะนานี้” บยอลพูึ้นมาหลัาที่ิว่าเพื่อนเผลอหลับไปหลัาที่เหนื่อยับารัห้อ
ใ่ ฮานิ หลับ....
แ่ไม่ใ่สำหรับ ยอน...
“ไม่เป็นไรบยอล เพื่อนัน็้อ่วยันหนิ”
ยอนอบลับมาทำให้บยอลใเพราะนึว่ายอนเอ็หลับเหมือนัน
บยอลหันมาเอับใบหน้าอยอนที่อยู่ในลัษะนอนหาย
ามอเพาน
บยอลไล่สายา ั้แ่หน้าผาโ้ไ้รูปอยอน
มูที่โ่เป็นสันไ้รูปอย่าธรรมาิ
และปาที่อมมพูทา้วยลิปลอสเพิ่มใหู้อวบอิ่มยิ่ึ้น...
และยัไม่ทันที่บยอละไล่ลไป่ำเรื่อยๆ
็มีเสียลอออาปาที่อวบอิ่มอนที่นอน้าๆ
“บยอล ทำไมหน้าเธอแ และหัวใเธอเ้นแรั”
เสียหัวใอบยอลทำให้ยอนหันมาในอนที่บยอลำลัไล่สายาล่ำเรื่อยๆ
“บยอล...” ยอนเรียเาอีรั้
“ยอน...ันรู้สึไม่ีเลยอ่ะ ันรู้สึหัวใเ้นแรมาอนที่อยู่ใล้เธอ
ันรู้สึหวรอยยิ้มอเธอ”
แน่นอนว่าบยอลพูออมา้วยสิเ็มร้อยเปอร์เ็น์
และวามล้าร้อยเปอร์เ็น์เ่นัน
นไม่ไ้นึถึผลอสิ่ที่ัวเอพูออมาานี้เลย
“............” ยอนยันิ่ แ่ใบหน้าอเธอ็ยั้อมาที่แววาอบยอลที่้อเธอลับเ่นัน
หมับ!!! บยอลรู้ัไ้ถึวามอุ่นที่มือ
ยอนับมือเาอยู่ โยึ่ไร้ำพูใๆออมา
เพียแ่สายาที่ยั้อมาที่บยอลไม่ละสายา
แ่เป็นบยอลเอที่เอ่ยออมา...
“ยอน ....นี่หมายวามว่าอะไร?”
ยอนยิ้มหวานให้บยอลอีรั้
่อนที่พูำนึออมา
“อย่าบอฮานินะ เรื่อนี้
....รู้แ่เราสอน็พอแล้ว”
ยอนเปิโอาส?
ยอนมีใ?
ยอนอบผู้หิ?
ยอน....เธอรู้สึยัไันแน่นะ
ันเาเธอไม่ออเลย...
บยอลยัอยู่ในวามสสัยอารระทำยอน
“ฮ่าวววววว นี่มันี่โมแล้วเนี่ย
ันหลับไปนานมั้ยฮ๊า” ฮานิื่น่อนะวาสายาไปที่บยอลและยอนอย่าเร็ว
แ่้าไปสำหรับยอนที่ปล่อยมือทีุ่มมือบยอลไว้เบื้อล่า
ยอนหันไปอีทาเห็นสายาอฮานิมอมา้วยวามัวเียาอาารื่นนอน
“ฮานิ พวเราหิวแล้ว ออไปเินถนนนเินันป่ะ!!”
“เี๋ยวันหยิบระเป๋า่อน
พวเธอออไปรอที่้านล่า่อนเลยนะ” บยอลลุึ้นาเีย และเินรไปที่ห้อนอน
เพื่อหยิบระเป๋าและล้อฟิล์มิัว้วย
“ฮานิ ยอนลืมแว่นาที่หัวเียอบยอลอ่ะ
เี๋ยวอึ้นไปเอาแว่น่อนนะ”
“แ็โทรหาบยอลมันิ ให้มันหยิบลมาให้้วย
แะไ้ไม่เสียเวลาึ้นไปอี”
“ไม่เป็นไรฮานิ
ันเอ็ไม่แน่ใว่าแว่นาอยู่บนหัวเียหรือป่าว บยอลมันะหาไม่เอ
ยิ่เสียเวลาไปอีให้ันไปหาเอีว่าน่าะพอำไ้”
“เออๆๆ รีบหน่อยละัน เี๋ยวมันะมืไปว่านี้”
“ไ้่ะ!!!! ุฮานินสวย”
ยอนพูและเอามือล้ออฮานิ แล้วรีบวิ่ไปที่ห้ออบยอลเพราะลัวว่าบยอละลมา่อน
“เฮ้ยยย ให้ายเถอะ บยอลมันทนในวามน่ารัอยัยยอนไ้สัี่น้ำ
ทั้น่ารั ทั้ี้อ้อน “
ฮานิบ่นพึมพรำับัวเอ
หน้าห้อ 22
๊อๆ
เสียเาะประูาภายนอทำให้นภายในห้อเินมาเปิประูให้
“อ้าวววยอน ึ้นมาทำไรอี บยอลำลัะลไปแล้วเียว”
“ันลืมออ่ะ แว่นาที่อยู่หัวเีย”
ยอนี้ไปที่หัวเียพร้อมเินรไปที่นั่น โยที่บยอลยืนมอเพียห่าๆเท่านั้น
“เอหรือยัยอน” บยอละโนถามยอนหลัาที่หายไปนาน
“เอแล้วล่ะ ...บยอลมานี่หน่อย”
ยอนะโนลับมาเรียบยอลเาไปหา แ่็ไม่รู้ะเ้าไปทำไม
“มีอะไรหรอ”
ในระหว่าบยอละโนถามเา็เินรไปหายอนเ่นัน
พรึบ!!
“ยอน.....”
“อยู่แบบนี้สัพันะ ...”
“แ่...ฮานิะรอนานนะ”
“นะบยอล แปบนึ ให้ันไ้ทำามที่ใ้อาร”
ทั้สอยืนอัน ในห้อนอน .....
ไร้ึ่ำพูใๆออาปาทั้สอ
เพียารยืนอันเท่านั้นเอ ให้เสียหัวใอเราเ้นเป็นัหวะเียวัน ยอนเอไม่รู้ว่าัวเอรู้สึอย่าไรในอนนี้
หลัายอนรับรู้วามรู้สึอบยอลแล้ว
ัวเอยิ่ไม่เ้าใในวามรู้สึอัวเอในอนนี้ยิ่ึ้น
เพียเพราะมันเิึ้นเร็วมา
เพียเพราะแ่อยาอเธอไปอย่านี้
“บยอล...ันรู้ และิว่าบยอลเอ็รู้
แ่แ่อนนี้ันยัไม่มั่นใ และอีหลายอย่าๆ ันไม่รู้ะอธิบายยัไ
มันรวเร็วเินไป มัน...”
่อนที่ยอนะพู่อ บยอลเอานิ้วมาแะที่ปายอน
่อนะเอ่ยอบลับมา...
“ไม่เป็นไร ยอน ันเ้าใ ันเอ็เ่นัน
...ฮานิรอนานแล้วเราไป้าล่าันเถอะ “
ยอน่อยๆถอนอออาบยอลและส่ยิ้มให้นาหยี่
เรารู้ันแ่สอน...
บยอล ยอน
--บอน--
1ความคิดเห็น