คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 เมื่อองค์ชายประสูติแล้ว
เมื่อวะวันสู่ผืน รัิาล็เลื่อนเ้ามาแทนที่ ภายในำหนัเหมยฮวาอพระสนมหนิเาอี๋ พระนาำลัร้อโอรวอย่าทุ์ทรมาน เมื่อโอรสสวรร์อยาะออมาลืมาูโลในวันนี้
"เส็พี่เล่าอยู่ที่ใ"
หนิเาอี๋เอ่ยอย่าอ่อนแร เหื่อไหลึมามรอบหน้านหยลบนฟูสีาวสะอา วหน้าอพระนาีเผือท่าทาอ่อนแรเ็มที เมื่อเบ่ลอมาสามั่วยามแล้วแ่อ์ายลับไม่ยอมออมาลืมาูโลเสียที
"ฝ่าบาทเส็ไปอยู่ับฮอเฮาเพะพระสนม ฮอเฮาทรประวรพระรรภ์เ่นเียวัน"
"เ่นนั้นหรือ"หนิเาอี๋ยิ้มอ่อนแร ภายในแววาปราวามเ็บปววาบผ่าน วามวูบเหวอฝ่ามือถูแทน้วยมือหยาบอนาำนัลนสนิท
"ิ้นห..."
"พระสนม้ออทนไว้เพะ เพื่ออ์ายน้อยหรืออ์หิน้อยนะเพะ"
"้าเหนื่อยเหลือเิน....ิ้นห"ิ้นหสบาเหนื่อยล้าอผู้เป็นนาย้วยวามเป็นห่ว แ่ลับทำไ้เพียระับฝ่ามือให้แน่นึ้น
"พระสนมเห็นพระเศียรออ์ายแล้วเพะ! เบ่ามที่หม่อมันบอนะเ้าะ"หมอหลวเอ่ยอย่ายินี เมื่อเห็นศรีษะอทายาทมัร
หวัิ้นหบีบมือผู้เป็นนาย เพื่อให้ำลัใ
"พระสนมเพะ ับมือบ่าวไว้แน่นเพะรั้สุท้ายเพื่อโอรสสวรร์"หนิเาอี๋สูหายเ้าลึๆ ่อนะออแรเบ่ามำอหมอหลว
"อื้ออ"
"อีนิเพะพระสนม อีนิอ์ายน้อย็ะประสูิาลแล้วเพะ"
"อื้ออออ รี๊"
หนิเาอี๋ทิ้ัวลอย่าอ่อนแร วาพร่ามัว เห็นเพียเาทารที่อยู่ในอ้อมแนิ้นหอันเลือนรา มืออันวูบโหวถูุมมืออีรั้ หาาเหลือบเห็นลอพระอ์สีำปั้วยลายมัรสีทออันุ้นเย หนิเาอี๋แย้มสรวล
"พระโอรสแ็แรีเพะฝ่าบาท"นาเอ่ย ทุอย่าึมืับล
.
.
.
"เหุใพระสนมึหมสิ เ้าทำพลาั้นรึ!!"หมอหลวรีบุเ่าล้วยวามลัวาย ่ออารม์โรธาอผู้เปรียบเสมือนมัรรหน้า
"อ อ์ายรอไม่ยอมลับหัว ว่าะลอทำให้พระสนมเาอี๋เสียเลือมาทำให้พระนาหมสิเพะ"
"ฝ่าบาท อ์ายยัทรแ็แรีเพะ ร่าายอพระสนมเพียำลัพัผ่อนไม่ไ้เิเรื่อร้ายแรอันใเพะ"
หวัิ้นหเอ่ยับฮ่อเ้้วยท่าทีนอบน้อม ในอ้อมแนอนาโอบอุ้มอ์าย่อนะวาลบนระร้าไม้สานอย่าทะนุถนอม ให้ผู้เป็นบิาไ้ยลโม แล้วรีบส่สายาให้บรราหมอหลวหิรีบออไป
หานวินเินะั ้อมอโอรสในห่อผ้า้วยอารม์ยาะาเา ใ้นิ้วี้ลูบแ้มเล็อทารอย่าเบามือ เพราะหาลัวับแรไปทารในห่อผ้าะแสลาย หานวินเินพิาราบุรายในห่อผ้าหนึ่เ่อ่อนะเอ่ยพระราทานราทินนามให้แ่อ์ายสอ
"ให้นามว่าวินเว่ย สุลหาน"
"อพระทัยเพะ ฝ่าบาทอพระอ์ทรพระเริเป็นหมื่นๆปี "
นาำนัลภายในห้อทำลอ่าุเ่าล่าวสรรเสริหานวินเิน
่อนะไ้ลอโอบอุ้มหานวินเว่ย เสียััหวะอเสวียน็ัึ้น
"ฝ่าบาท ไ้โปรเส็ไปพระราทานราทินนามให้แ่อ์ายหนึ่เถิพะย่ะ่ะ"มือที่ยื่นออไปหยุะั หานวินเินถอนหายใ
"โปรนำเส็พะย่ะ่ะฝ่าบาท"
เสวียนเอ่ย้ำ หานวินเินไ้เพียเส็ลับำหนัุนหนิ ไม่ไ้อยู่รอให้หนิิเหยียนฟื้นอย่าที่ั้พระทัยไว้ ระหว่าทาเส็มีเพียวามเียบันเท่านั้น เสวียนที่รับใ้ั้แ่ยามเป็นอ์ายยัไม่อาาเาอารม์ฝ่าบาทไ้
"อ์ายรอทรมีพระสิริโมเหมือน้าและิเหยียน ้าหวาลัวเหลือเินว่าหาวันหนึ่มืออ้าอาะเผลอเป็นผู้ทำลายสิ่บริสุทธิ์อย่าหานวินเว่ยทิ้เสียเอ"
"ฝ่าบาทอย่าทรัวลพระทัยอ์ายรอเป็นพระโอรสอพระอ์ สายเลือย่อมัไม่าพะย่ะ่ะ"เสวียนปลอยประโลมผู้เป็นนาย้วยวาา
"ริหรือ"หานวินเินแหนหน้ามอวาวบนท้อฟ้า แล้วึไม่เอ่ยอันใออมาอี
ำหนัุนหนิ
เมื่อทุอย่าูวุ่นวายเพราะฮอเฮาทรประสูิาลอ์ายให่ใน่ำืนนี้ แ่ทุอย่ายัเป็นระเบียบ เมื่อ้าวผ่านำหนัุนหนินถึห้อที่เรียมสำหรับทำลอ นาำนัลเปิประูให้ฝ่าบาทอย่านอบน้อม
"เป็นอย่าไรบ้า "หานวินเฟิรัสถามฮอเฮาู่ายอย่าเป็นห่ว ในอ้อมออ้าวฮอเฮาถูยึรอ้วยทารแรเิ
"หม่อมันสบายีเพะ อ์ายให่ทรมีพลานามัยแ็แรีเพะ ฝ่าบาท"
"พวเ้าออไปให้หม"เมื่อถูโอรสสวรร์สั่ให้ออไป เหล่านาำนัล ้ารับใ้ มามานสนิทึรีบออไปามพระส์"
หานวินเินลูบเรือนผมสีำสนิทอ้าวฟาเียนเพื่อนปลอบประโลม
"เ้าเ่มา"
"อบพระทัยเพะ"
"ให้นามอ์ายให่ว่าวินเฟิ สุลหาน"
ฮอเฮายิ้มรับ ่อนะมอทารในอ้อมแน้วยวามอ่อนโยน บุรายนแรที่นาไ้มาอย่าลำบา ทั้ยัสามารถประสูิไ้่อนหนิิเหยียน ำแหน่แม่อแผ่นอำนาอระูละมั่นึ้น แล้วะมั่นมาว่านี้หาพระโอรสอนาสามารถทำให้นาำรำแหน่ไทเฮาไ้
ฮอเฮาลูบแ้มเล็อบุรายในห่อนผ้าสีาวสะอา ท่าทาอพระนานั้นอ่อนโยนและเ็มไป้วยวามรัใร่ แ่ไม่มีผู้ใสามารถรับรู้ถึแผนาร์มามายภายในิใอ้าฟาเียนไ้เลย
"ฝ่าบาทะประทับับอ์ายให่ที่ำหนัหรือไม่เพะ"หานวินเิน้อมอทารในอ้อมออฮอเฮา ่อนะยิ้มรับ
"เสวียน ืนนี้้าะประทับับฮอเฮาและอ์ายให่"
"พะย่ะ่ะฝ่าบาท"
"ฝ่าบาทอยาลออุ้มอ์ายให่หรือไม่เพะ"้าวฮอเฮาเอ่ย
"เอาสิ ส่วินเฟิมาให้้า"
้าววินเินโอบอุ้ม้าววินเฟิอย่าทะนุถนอม แม้ท่าทาะูเ้ ๆ ั เพราะพึ่ไ้มีโอาสเป็นพระบิาในวันนี้ แ่หานวินเิน็โอบอุ้มบุราย้วยวามั้ใพร้อมำแนะนำอฮอเฮา
ภายในำหนัุนหนิเ็มไป้วยเสียหัวเราะและไอแห่วามสุ ทว่าำหนัเหมยฮวาลับเ็มไป้วยวามสบแ่ที่สัมผัสไ้ถึวามหอยเหาเ็มเปี่ยม เมื่อใที่ะวันสาแสผู้นทำไ้เพียทิ้วามหมอุ่นเพียเล็น้อยเพื่อใ้ีวิในวันใหม่
วันรุ่ึ้น
บวนหีบพระราทานหลายสิบหีบ่ามุ่เินทาไปยัำหนัเหมยฮวา เ้าอำหนัโอบอุ้มบุรายมายืนรอหน้าำหนั เมื่อบวนพระราทานหยุล เสวียนรีบปิบัิหน้าที่อันไ้รับมอบหมายทันที
"หนิิเหยียนรับราโอาร ้วยหนิิเหยียนพึ่ลอโอรสผู้มีสิริโมให้เราึไม่้อุเ่า"
"อพระทัยเพะ "
"หนิิเหยียน พระสนมิ่วผินั้นสอ ั้นเอ ำแหน่เาอี๋ ามมีุธรรม ปิบัิหน้าที่สนมไ้ียิ่ ลอโอรสสวรร์ให้ราวศ์หาน เิ้นึพระราทานผ้าไหมผ้าทอไ่มุหนึ่พับ ผ้าไหมั้นสูสิบพับ หยาว ปิ่นร่ายระบำ ำลึแปหีบ หนิิเหยียนเาอี๋รับราโอาร"
"หม่อมัน หนิิเหยียนน้อมรับพระราโอาร อฮ่อเ้ทรพระเริเป็นหมื่นๆปี"
"ิ้นหบราวัลให้ันทีนาำนัล"
"เพะ"ิเนหรีบนำำลึไปราวัลให้แ่ันทีนาำนัล่าำสั่ผู้เป็นนาย
เมื่อไ้ราวัลแล้ว เหล่าันที่ารีบนสิ่อพระราทานเ้าำหนัอย่าแ็ัน
หนิิเหยียนหันไปสนทนาับเสวียน้วยรอยยิ้ม
"ฝ่าบาทะเส็มาเยี่ยมวินเว่ยเมื่อใั้นรึ"
"ฝ่าบาทะเส็มาพะย่ะ่ะ แ่อาไม่ใ่ในหลายๆวันนี้"เสวียนเอ่ยอย่านอบน้อม
"ฝ่าบาทิราิั้นรึ เสวียน"หนิิเหยียนเอ่ยถามอย่าสสัย
"พะย่ะ่ะ"เสวียนเอ่ย หนิิเหยียนพยัหน้าอย่าเ้าใ
เสวียนทำไ้เพียเอ่ยำปออไป นนั้นะล้าบอไ้อย่าไรว่าฝ่าบาทประทับอยู่ำหนัุนหนิทุวัน มอใบหน้าามอ่อนโยนอพระสนมหนิิเหยียน นไม่ล้าทำลายรอยยิ้มนั้นให้หุบล ทำไ้เพียเอ่ยโหออไป
ความคิดเห็น