Rad thaedด้ายแดง

      พี่นัมจับมือผมไว้สิ  จินอย่า!! ฉึก! ไม่นะจิน! เฮือก! ชายหนุ่มร่าใหญ่สดุ้งพร้อมร่างกายที่มีแต่เหงือและน้ำตา ลมหายใจหอบ  จิน....อึก พี่ขอโทษ นัมจุนร้องไห้ออกมาอีกครั้งน้ำตาที่โศกเศร้าที่เสียเพื่อนที่อายุน้อยกว่าตนในตอนเด็กไป ก่อนที่จะย้ายออกจากเตียงเพื่อปอาบน้ำ นัมจุนทำการถอดเสื้อผ้าที่ปกคลุมร่างกายของตนอยู่ เสียงน้ำดังขึ้นก่อนจค่อยปิดลง นัมจุนทำธุระส่วนตัวเสร็จจึงลงไปทานข้าวกับครอบครัวที่รออยู่ด้านล่าง 

     นัมลูกมาทานข้าวเร็วๆสิจ้ะ เสียงผู้เป็นแม่เอ่ยทักลูกรักของตน  นัมพ่อได้ยินแก่ตะโกนเสียงดั่งเป็นอะไรรึเปล่า ผู้เป็นพ่อเอ่ยถาม ปล่าวครับผมแค่ฝันร้าย พี่นัมจุนช่วยผมด้วย จิน! 

      พาร์ทนัมจุน

เมื่อได้ยินเสียงนั้นร่างกายผมทรุดลกับพื้นเกือบทุกครั้งที่ได้ยินเสียงนี้ ร่างกายผมมันไม่มีแรงเลยน้ำตามันไหหลออกมาไม่หยุดเลย ภาพในวันนั้้นมันเป็นความทรงจำที่ผมไม่อยากเก็บไว้มันกลับมาหลอกหลอนผมทุกเวลา 

     นัมจุน! นัมจุน! พ่อแมทั้งสองลุกพรวดเมื่อนัมจุนทรุดลงกับพื้น นัมจุนเป็นอะไรมั้้ยลูก แม่พยุงร่างลูกมานั่งที่โซฟาที่แสนหรู นัมจุนลูกยังนึกถึงจินอยู่อีกหรอ พ่อพูดด้วยความเป็นห่วง ใช้ครับ ผมลืมไม่ได้ 

                                                     กริ้งๆ

     ไอนัมมมมมมไอเรียนกันนนนนนนนนนน! ไม่เรียนเถอะจ่ะ ครับ ผมรีบเช็ดน้ำตาและเดินของไป

ช้าจังว่ะ ขอโทษๆกูมีปัญหานิดหน่อย เรื่องจินหรอ อือ ชั่งมันเถอะเราไปเรียนกันดีกว่า  ของคุณที่ปลอบ 

ไม่เป็นไร จองกุกเพื่อนรักที่ให้กำลังใจเพื่อนรักอย่างนัมจุนจองกุกทำได้ทุุกอย่าง 

                                                     มหาลัยB.T.H(เป็นร.รของแวมไพร์นะ คือแบบมันเป็นพกดินแดนมหัศจรรนะ) เอาง่ายๆคือโลกขงแวมไพร์จบนะ 

 ตู้ม!  อ้ะ! ผมเจ็บนะ ชายหนุ่มนานว่าจินที่โดนรุ่นพี่แกล้อยู่เสมอทั้งแต่เข้ามา   แวมไพร์อะไรว่ะโคตรอ่อนแอ่เลยว่ะ555555 จินโกธรมากสีตาเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดและพุ่งไปบีบคอพวกรุ่นพี่ที่ยืนหัวเราะแบบไมทันตั้งตัว อัก! มึงไอเหี้ยจินปล่อยกู! ตุบ! ใบหน้าสวยหันมองพวกรุ่นพี่ที่เหลือก่อนที่จะกระทืบหัวหน้าในการแกล้งของทุกครั้ง จินใส่แรงทั้งให้ไปที่ร่างกายรุ่นพี่จนร่างกายนั้นดูไม่ได้ ไอจนแม่งเอาจริงว่ะมึงไปเหอะ พวกรุ่นพี่ที่เหลือรีบวิ่งหนี้กันอย่างหวาดกลัว 

     จะ...จินปล่อยพี่เถอะ จินมองร่างตรงหน้าที่ทุเรศจึงปล่อยไปแบบไร้หัวใจ