ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 ความจริง
บทที่ 3 ความจริง
“โซเรเทีย!!”ทั้งคู่เอ่ยพร้อมกัน
“พี่ซาเรีย!เซคาเทีย!!”พี่คนกลางเอ่ยขึ้น
“พวกเจ้ารีบๆมานั่งได้แล้ว”ราชาเซเคียเอ่ยขึ้น
ทั้งคู่รีบทำตามในทันที
“พ่อได้ข่าวมาว่าพวกเจ้าแอบหนีไปในเมือง”ท่านพ่อเอ่ยถามทันที แค่คำถามแรกทั้งสามก็สะดุ้งเฮือก ในใจคิดเป็นอย่างเดียวกันว่า ...ใครนำข่าวมาบอก...
“เรื่องนั้นอาจไม่ค่อยเท่าไหร่ ถ้าพวกเจ้าไม่เผลอไปลงโทษทหารยามที่ห้ามพวกเจ้าไว้สิบคน ซึ่งได้รับบาดเจ็บ...สาหัส”ทั้งสามหน้าซีดเล็กน้อย มีเพียงโซเรเทียเท่านั้นที่ยิ้มมุมปากอย่างพอใจในฝีมือของตน เพราะพี่ชายและน้องชาย ต่างไม่ยอมลงมือเธอเลยต้องจัดการเอง
“พวกเจ้ามีอะไรแก้ตัวไหม?”ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามราวกับว่า อยู่ในสถานที่ที่ตัดสินโทษ
“ไม่ครับ”สองลูกหัวท้ายตอบ เหลือเพียงแต่...
“น้องโซเรเทีย ทำไมน้องไม่ทูลทันพ่อละ”พี่ชายแสนสุภาพของเธอ ซาเรีย คาเรย์น่า ผู้มีผมสีดำทมึน ตาสีฟ้าสว่าง สวมชุดข้าราชการ พี่ชายของเธอคนนี้เป็นที่โปรดปราณอย่างมากในบรรดาข้าราชการในเมือง
“นั้นสิครับพี่โซเรเทีย”เจ้าน้องชายแสนหล่อของเธอ เซคาเทีย คาเรย์น่า ผู้มีผมสีทองสวย นัยน์ตาสีเขียวมรกตสวยงาม สวมชุดเหมือนเธอ คือ ผ้าคลุมแต่เป็นสีขาวบริสุทธิ์แทน
“ว่าไง โซเรเทีย”ผู้เป็นพ่อเอ่ย
“ข้าแค่อยากออกไปนอกเมืองเพื่อหาประสบการณ์ พวกทหารห้ามข้าไว้เพราะอะไร ข้ายอมรู้ดี เพียงแต่ท่านพ่อรู้หรือไมเหล่า ว่าพวกมันนำดาบมาจ่อคอหอยพวกข้า!”โซเรเทียเอ่ยตามความจริงทุกประการ พี่และน้องของเธอพยักหน้าตอบ
“จริงๆนะท่านพ่อ เรื่องอื่นผมยอมรับผิดคนเดียวเลย เพราะผมต้องการพาน้องๆออกไปหาประสบการณ์ข้างนอก”ซาเรียเอ่ย
“ไม่ครับท่านพ่อ ผมก็ผิดที่รบเร้าให้พี่ทั้งสองพาออกไปข้างนอก”ซาคาเทียเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“ผม”
“ผม”
“พวกเจ้าจะเงียบได้ไหม!!!~”องค์ราชันย์เอ่ยเสียงตวัด แต่แทนที่จะมองไปยังพี่น้องชายที่อยากโดนลงโทษ กลับมองมาที่เธอ
“ทำไมเจ้าไม่ยอมรับผิดเหมือนคนอื่น แล้วยังงี้เจ้าจะปกครองบ้านเรือนได้อย่างไร”ท่านราชาเอ่ยเสียงเข้ม ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่กล้าที่จะพูดตอบ เพียงแต่เธอเป็นลูกนะ
“ท่านพ่อ”โซเรเทียเอ่ยเสียงแผ่ว “ข้าไม่รู้ว่าท่านพ่อโกรธอะไรข้านักหนา ข้าไม่ได้ผิดอันใด พวกเขาเหล่านั้นพูดหยามข้าในหู มันบอกว่าข้าไม่ใช่เชื้อพระวงศ์ ด่าข้าต่างๆนาๆ ข้าไม่ได้บอกพี่ซาเรียกับซาคาเทีย เพราะนั้นจะทำให้ทั้งคู่เดือดร้อน ถ้าท่านอยากลงโทษข้านักก็บอกมาเลย!!”โซเรเทียเอ่ยเสียงเข้มในตอนท้ายๆ เธอพูดตามที่เธอได้ยินจากทหารเหล่านั้น
‘นังนี้มันไม่ใช้เชื้อพระวงศ์หรอก ข้ารู้ดี ตามันก็สีแปลก ดูผมมันสิ ข้าไม่เคยได้ยินว่าราชวงศ์นี้มีราชธิดานะ’
‘จับมันเข้าในห้องข้าได้ไหมลูกพี่’
‘ตามสบายเลย’
คำพูดของพวกนั้น ดังอยู่ในหูของเธอ เธอพูดออกมาทุกคำ พี่ซาเรียและซาคาเรีย ต่างตกใจกันอย่างมาก ส่วนพ่อของเธอนะหรือ
“เจ้ามันไม่รู้เรื่องหรือไง เรื่องความอดทนนะ เป็นถึงราชธิดา กับมาหาเรื่องทหารเพราะเพียงแค่มันหาว่าเจ้าไม่ใช่ลูกของพ่อ”พระราชาเซเคียเอ่ยตวาดลั่นห้อง พี่ซาเรียและซาคาเรียต่างอึ้งไปตามๆกัน ไม่ใช้ที่พ่อของพวกเขาว่าโซเรเทีย แต่เป็น..
โซราเทียกำลังร้องไห้
“ข้า...ข้าขอ...บอก...อะไร...ท่าน...สักอย่าง...”โซเรเทียเอ่ยด้วยเสียงสั่น พ่อของเธอดูเหมือนจะอึ้งไปเล็กน้อยเช่นกัน เมื่อเด็กสาวที่ไม่เคยร้องไห้ตั้งแต่เด็ก กลับร้องไห้ออกมาเพียงเพราะมีเรื่องกับทหาร
“มัน...พวกมัน...ฆ่า...เพื่อนของข้า...ฆ่า...ราเชน”โซเรเทียเอ่ยขึ้นพลางมองไปที่องค์ราชาที่เริ่มรู้สึกผิดเล็กน้อย
“ท่านทราบดีนี้องค์ราชันย์!!!ราเชนลูกขุนนางรูน ที่ถูกราชพิธีศพไปเมื่อสองวันก่อน ร่างกายที่ถูกทำร้ายนั้น เป็นเพราะว่าพวกมันคิดว่าราเชนเป็นคนธรรมดา ข้ารู้ดี เพราะข้าเห็นพวกมันค้นศพของราเชนไปไว้ในห้องนอนของเขา”โซเรเทียตะโกนด้วยเสียงแหบพร่า
“งั้น...ที่น้องชวนพี่ไปเพราะจะหาเวลาว่างไป...”ซาเรียเอ่ยหน้าซีดเมื่อนึกถึงราเชน ที่เป็นเพื่อนคนหนึ่งของน้องสาวตน
“ฆ่าพวกมัน เพียงแต่ข้าทำไม่สำเร็จ”โซเรเทียเอ่ย
องค์ราชาหน้าซีด
“เอลเดอรอน!!!”
เสียงประตูเปิดออก พร้อมพาร่างขององครักษ์หนุ่มออกมา
“ขอรับ”
“จับทหารที่ข้าปล่อยเมื่อเช้ามาประหารให้หมด”
“พะ...พะยะค่ะ”ว่าแล้วเอลก็รีบพุ่งออกไปข้างนอกทันที
“งั้นหมดธุระแล้วสินะ”โซเรเทียเอ่ยเบาๆ พลางเดินออกนอกห้องไปโดยมีเสียงคัดค้านของพี่น้องของเธอ
โซเรเทียขี่ม้าออกมาอย่างเร็ว เธอรู้ดีว่าเดี๋ยวพี่กับน้องของเธอจะต้องตามมา
....นั้นไงมาแล้ว.....
เธอชะลอความเร็วรอพี่น้องของเธอ พี่น้องที่ตั้งคำถามเตรียมจะถามเธอมากมาย...............
*+.+**+.+**+.+**+.+**+.+**+.+**+.+**+.+**+.+*
*+.+**+.+**+.+**+.+**+.+**+.+**+.+**+.+**+.+*
“โซเรเทีย!!”ทั้งคู่เอ่ยพร้อมกัน
“พี่ซาเรีย!เซคาเทีย!!”พี่คนกลางเอ่ยขึ้น
“พวกเจ้ารีบๆมานั่งได้แล้ว”ราชาเซเคียเอ่ยขึ้น
ทั้งคู่รีบทำตามในทันที
“พ่อได้ข่าวมาว่าพวกเจ้าแอบหนีไปในเมือง”ท่านพ่อเอ่ยถามทันที แค่คำถามแรกทั้งสามก็สะดุ้งเฮือก ในใจคิดเป็นอย่างเดียวกันว่า ...ใครนำข่าวมาบอก...
“เรื่องนั้นอาจไม่ค่อยเท่าไหร่ ถ้าพวกเจ้าไม่เผลอไปลงโทษทหารยามที่ห้ามพวกเจ้าไว้สิบคน ซึ่งได้รับบาดเจ็บ...สาหัส”ทั้งสามหน้าซีดเล็กน้อย มีเพียงโซเรเทียเท่านั้นที่ยิ้มมุมปากอย่างพอใจในฝีมือของตน เพราะพี่ชายและน้องชาย ต่างไม่ยอมลงมือเธอเลยต้องจัดการเอง
“พวกเจ้ามีอะไรแก้ตัวไหม?”ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามราวกับว่า อยู่ในสถานที่ที่ตัดสินโทษ
“ไม่ครับ”สองลูกหัวท้ายตอบ เหลือเพียงแต่...
“น้องโซเรเทีย ทำไมน้องไม่ทูลทันพ่อละ”พี่ชายแสนสุภาพของเธอ ซาเรีย คาเรย์น่า ผู้มีผมสีดำทมึน ตาสีฟ้าสว่าง สวมชุดข้าราชการ พี่ชายของเธอคนนี้เป็นที่โปรดปราณอย่างมากในบรรดาข้าราชการในเมือง
“นั้นสิครับพี่โซเรเทีย”เจ้าน้องชายแสนหล่อของเธอ เซคาเทีย คาเรย์น่า ผู้มีผมสีทองสวย นัยน์ตาสีเขียวมรกตสวยงาม สวมชุดเหมือนเธอ คือ ผ้าคลุมแต่เป็นสีขาวบริสุทธิ์แทน
“ว่าไง โซเรเทีย”ผู้เป็นพ่อเอ่ย
“ข้าแค่อยากออกไปนอกเมืองเพื่อหาประสบการณ์ พวกทหารห้ามข้าไว้เพราะอะไร ข้ายอมรู้ดี เพียงแต่ท่านพ่อรู้หรือไมเหล่า ว่าพวกมันนำดาบมาจ่อคอหอยพวกข้า!”โซเรเทียเอ่ยตามความจริงทุกประการ พี่และน้องของเธอพยักหน้าตอบ
“จริงๆนะท่านพ่อ เรื่องอื่นผมยอมรับผิดคนเดียวเลย เพราะผมต้องการพาน้องๆออกไปหาประสบการณ์ข้างนอก”ซาเรียเอ่ย
“ไม่ครับท่านพ่อ ผมก็ผิดที่รบเร้าให้พี่ทั้งสองพาออกไปข้างนอก”ซาคาเทียเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“ผม”
“ผม”
“พวกเจ้าจะเงียบได้ไหม!!!~”องค์ราชันย์เอ่ยเสียงตวัด แต่แทนที่จะมองไปยังพี่น้องชายที่อยากโดนลงโทษ กลับมองมาที่เธอ
“ทำไมเจ้าไม่ยอมรับผิดเหมือนคนอื่น แล้วยังงี้เจ้าจะปกครองบ้านเรือนได้อย่างไร”ท่านราชาเอ่ยเสียงเข้ม ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่กล้าที่จะพูดตอบ เพียงแต่เธอเป็นลูกนะ
“ท่านพ่อ”โซเรเทียเอ่ยเสียงแผ่ว “ข้าไม่รู้ว่าท่านพ่อโกรธอะไรข้านักหนา ข้าไม่ได้ผิดอันใด พวกเขาเหล่านั้นพูดหยามข้าในหู มันบอกว่าข้าไม่ใช่เชื้อพระวงศ์ ด่าข้าต่างๆนาๆ ข้าไม่ได้บอกพี่ซาเรียกับซาคาเทีย เพราะนั้นจะทำให้ทั้งคู่เดือดร้อน ถ้าท่านอยากลงโทษข้านักก็บอกมาเลย!!”โซเรเทียเอ่ยเสียงเข้มในตอนท้ายๆ เธอพูดตามที่เธอได้ยินจากทหารเหล่านั้น
‘นังนี้มันไม่ใช้เชื้อพระวงศ์หรอก ข้ารู้ดี ตามันก็สีแปลก ดูผมมันสิ ข้าไม่เคยได้ยินว่าราชวงศ์นี้มีราชธิดานะ’
‘จับมันเข้าในห้องข้าได้ไหมลูกพี่’
‘ตามสบายเลย’
คำพูดของพวกนั้น ดังอยู่ในหูของเธอ เธอพูดออกมาทุกคำ พี่ซาเรียและซาคาเรีย ต่างตกใจกันอย่างมาก ส่วนพ่อของเธอนะหรือ
“เจ้ามันไม่รู้เรื่องหรือไง เรื่องความอดทนนะ เป็นถึงราชธิดา กับมาหาเรื่องทหารเพราะเพียงแค่มันหาว่าเจ้าไม่ใช่ลูกของพ่อ”พระราชาเซเคียเอ่ยตวาดลั่นห้อง พี่ซาเรียและซาคาเรียต่างอึ้งไปตามๆกัน ไม่ใช้ที่พ่อของพวกเขาว่าโซเรเทีย แต่เป็น..
โซราเทียกำลังร้องไห้
“ข้า...ข้าขอ...บอก...อะไร...ท่าน...สักอย่าง...”โซเรเทียเอ่ยด้วยเสียงสั่น พ่อของเธอดูเหมือนจะอึ้งไปเล็กน้อยเช่นกัน เมื่อเด็กสาวที่ไม่เคยร้องไห้ตั้งแต่เด็ก กลับร้องไห้ออกมาเพียงเพราะมีเรื่องกับทหาร
“มัน...พวกมัน...ฆ่า...เพื่อนของข้า...ฆ่า...ราเชน”โซเรเทียเอ่ยขึ้นพลางมองไปที่องค์ราชาที่เริ่มรู้สึกผิดเล็กน้อย
“ท่านทราบดีนี้องค์ราชันย์!!!ราเชนลูกขุนนางรูน ที่ถูกราชพิธีศพไปเมื่อสองวันก่อน ร่างกายที่ถูกทำร้ายนั้น เป็นเพราะว่าพวกมันคิดว่าราเชนเป็นคนธรรมดา ข้ารู้ดี เพราะข้าเห็นพวกมันค้นศพของราเชนไปไว้ในห้องนอนของเขา”โซเรเทียตะโกนด้วยเสียงแหบพร่า
“งั้น...ที่น้องชวนพี่ไปเพราะจะหาเวลาว่างไป...”ซาเรียเอ่ยหน้าซีดเมื่อนึกถึงราเชน ที่เป็นเพื่อนคนหนึ่งของน้องสาวตน
“ฆ่าพวกมัน เพียงแต่ข้าทำไม่สำเร็จ”โซเรเทียเอ่ย
องค์ราชาหน้าซีด
“เอลเดอรอน!!!”
เสียงประตูเปิดออก พร้อมพาร่างขององครักษ์หนุ่มออกมา
“ขอรับ”
“จับทหารที่ข้าปล่อยเมื่อเช้ามาประหารให้หมด”
“พะ...พะยะค่ะ”ว่าแล้วเอลก็รีบพุ่งออกไปข้างนอกทันที
“งั้นหมดธุระแล้วสินะ”โซเรเทียเอ่ยเบาๆ พลางเดินออกนอกห้องไปโดยมีเสียงคัดค้านของพี่น้องของเธอ
โซเรเทียขี่ม้าออกมาอย่างเร็ว เธอรู้ดีว่าเดี๋ยวพี่กับน้องของเธอจะต้องตามมา
....นั้นไงมาแล้ว.....
เธอชะลอความเร็วรอพี่น้องของเธอ พี่น้องที่ตั้งคำถามเตรียมจะถามเธอมากมาย...............
*+.+**+.+**+.+**+.+**+.+**+.+**+.+**+.+**+.+*
*+.+**+.+**+.+**+.+**+.+**+.+**+.+**+.+**+.+*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น