ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : โซราเรีย ตอน ปฐมบทแห่งความน่ากลัวIII
โซราเรีย ตอน ปฐมบทแห่งความน่ากลัวIII
เซฟาร่าจัดการใช้มีดสั้นตัดปอยผมของมาเอลมานิดนึง ก่อนที่จะท่องบทสวดร่ายเวทย์จำลองออกมา
ร่างจำลองออกมาตรงหน้าของมาเอล ทำเอาเด็กสาวกรี๊ดร้องที่เห็นตัวเองตรงหน้าจนสลบมอดไป ในขณะที่เซฟาร่ายิ้มกริ่ม เธอสั่งให้ร่าง
จำลองอยู่ที่นี้ ‘เมื่อใครจับเนื้อต้องตัวให้สะบัดและหนี หนีให้รอด ถ้าไม่รอดให้แปลงกายกลับสู่สภาพเดิมก่อน’
จากนั้นเซฟาร่าก็จัดการหาผ้าห่มคลุมตัวเด็กสาวแล้วอุ้มพาดหลังก่อนหายออกไปทางหน้าต่างซึ่งอยู่ในชั้นที่สอง
เธอย่องไปตามทางที่มืดมิด ถนนสายนี้มุ่งออกจากเมืองคอเรียน โดยตรงไปยังป่ามายา ป่าที่มีมนตราทำให้คนที่เข้าไปอาจไม่มีวันหวนกลับออกมา
กลับมาทางปิศาจทั้งสาม บิลเลียลที่เห็นว่าเรื่องนี้งี่เง่าจึงขอตัวไปคร่าชีวิตผู้คน ในขณะที่เพอร์ริชพยายามสั่งให้วิชเซิสเลิกตามหาสองสาวเสีย เพราะเสียเวลา และตัวเขาเองก็ไม่ต้องการให้หนึ่งในสองสาวตาม
“อ้อ!ท่านติดใจสาวคนพี่ใช่ไหมล่ะ ถึงมาพูดอย่างงี้”วิชเซิสเอ่ย ขณะที่พาร่างของตนไปตามทางที่มืด ทางเดียวกันกับที่เซฟาร่าเคยผ่าน
“ข้าพูดกับเจ้าคงไม่ได้เรื่องได้ราวอะไร”เพอรริชเอ่ยเสียงเย็นยะเยือกที่ทำเอาปิศาจอีกตนรู้สึกกับความกลัวเป็นครั้งที่สองในร่างนั้น
“กลับยมโลก!!”เสียงก้องกังวานมีทั้งผู้ที่เสียดาย ทั้งผู้ที่ร้องไห้เพราะดีใจที่จบสิ้นวันอันโหดร้ายเสียที และหนึ่งในนั้นคงเป็นมาเอลที่ตื่นมารับรู้เรื่องราวเรียบร้อย ภายในต้นไม้ต้นใหญ่ที่อยู่ทางเข้าหมู่บ้าน
เหล่าอสูรทั้งหลายพากันไปยังที่ต้นไม้ต้นที่เซฟาร่าและมาเอลอยู่ ทั้งคู่เลือดเย็นเชียบ จะหนีก็ไม่ทันเสียแล้ว!
เหล่าปิศาจทั้งสามมาพร้อมกันที่ต้นไม้ใหญ่ ทั้งสามร่ายเวทย์พร้อมกัน หลุมมิติสีดำทมึนโผล่ออกมาตรงโค่นต้น เหล่าอสูรพากันกลับด้วยสีหน้าที่บอกถึงความเสียดาย บิลเลียลและวิชเซิสกลับเข้าไปแล้ว เหลือเพียงเพอร์ริชเท่านั้น
เพอร์ริชจ้องมาทางเซฟาร่า แม้มีกิ่งใบไม้บัง แต่เซฟาร่าก็เห็นและได้ยินอย่างชัดเจน
“ลาก่อน หวังว่าจะได้พบกันอีก ‘องค์หญิง’ ”
ทันใดนั้นก็มีลมพัดมากระซู่ใหญ่ ก่อนที่หลุมดำจะหายไปพร้อมกับเพอร์ริช เหลือเพียงความทรงจำอันโหดร้ายและปริศนาสำหรับเซฟาร่า
จบตอน ปฐมบทแห่งความน่ากลัว
เซฟาร่าจัดการใช้มีดสั้นตัดปอยผมของมาเอลมานิดนึง ก่อนที่จะท่องบทสวดร่ายเวทย์จำลองออกมา
ร่างจำลองออกมาตรงหน้าของมาเอล ทำเอาเด็กสาวกรี๊ดร้องที่เห็นตัวเองตรงหน้าจนสลบมอดไป ในขณะที่เซฟาร่ายิ้มกริ่ม เธอสั่งให้ร่าง
จำลองอยู่ที่นี้ ‘เมื่อใครจับเนื้อต้องตัวให้สะบัดและหนี หนีให้รอด ถ้าไม่รอดให้แปลงกายกลับสู่สภาพเดิมก่อน’
จากนั้นเซฟาร่าก็จัดการหาผ้าห่มคลุมตัวเด็กสาวแล้วอุ้มพาดหลังก่อนหายออกไปทางหน้าต่างซึ่งอยู่ในชั้นที่สอง
เธอย่องไปตามทางที่มืดมิด ถนนสายนี้มุ่งออกจากเมืองคอเรียน โดยตรงไปยังป่ามายา ป่าที่มีมนตราทำให้คนที่เข้าไปอาจไม่มีวันหวนกลับออกมา
กลับมาทางปิศาจทั้งสาม บิลเลียลที่เห็นว่าเรื่องนี้งี่เง่าจึงขอตัวไปคร่าชีวิตผู้คน ในขณะที่เพอร์ริชพยายามสั่งให้วิชเซิสเลิกตามหาสองสาวเสีย เพราะเสียเวลา และตัวเขาเองก็ไม่ต้องการให้หนึ่งในสองสาวตาม
“อ้อ!ท่านติดใจสาวคนพี่ใช่ไหมล่ะ ถึงมาพูดอย่างงี้”วิชเซิสเอ่ย ขณะที่พาร่างของตนไปตามทางที่มืด ทางเดียวกันกับที่เซฟาร่าเคยผ่าน
“ข้าพูดกับเจ้าคงไม่ได้เรื่องได้ราวอะไร”เพอรริชเอ่ยเสียงเย็นยะเยือกที่ทำเอาปิศาจอีกตนรู้สึกกับความกลัวเป็นครั้งที่สองในร่างนั้น
“กลับยมโลก!!”เสียงก้องกังวานมีทั้งผู้ที่เสียดาย ทั้งผู้ที่ร้องไห้เพราะดีใจที่จบสิ้นวันอันโหดร้ายเสียที และหนึ่งในนั้นคงเป็นมาเอลที่ตื่นมารับรู้เรื่องราวเรียบร้อย ภายในต้นไม้ต้นใหญ่ที่อยู่ทางเข้าหมู่บ้าน
เหล่าอสูรทั้งหลายพากันไปยังที่ต้นไม้ต้นที่เซฟาร่าและมาเอลอยู่ ทั้งคู่เลือดเย็นเชียบ จะหนีก็ไม่ทันเสียแล้ว!
เหล่าปิศาจทั้งสามมาพร้อมกันที่ต้นไม้ใหญ่ ทั้งสามร่ายเวทย์พร้อมกัน หลุมมิติสีดำทมึนโผล่ออกมาตรงโค่นต้น เหล่าอสูรพากันกลับด้วยสีหน้าที่บอกถึงความเสียดาย บิลเลียลและวิชเซิสกลับเข้าไปแล้ว เหลือเพียงเพอร์ริชเท่านั้น
เพอร์ริชจ้องมาทางเซฟาร่า แม้มีกิ่งใบไม้บัง แต่เซฟาร่าก็เห็นและได้ยินอย่างชัดเจน
“ลาก่อน หวังว่าจะได้พบกันอีก ‘องค์หญิง’ ”
ทันใดนั้นก็มีลมพัดมากระซู่ใหญ่ ก่อนที่หลุมดำจะหายไปพร้อมกับเพอร์ริช เหลือเพียงความทรงจำอันโหดร้ายและปริศนาสำหรับเซฟาร่า
จบตอน ปฐมบทแห่งความน่ากลัว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น