Time : คนไม่มีเวลา

Time : Intro

กริ๊ง !!! เสียงกระดิ่งหน้าร้านกาแฟเล็ก ๆ ดังขึ้น

“สวัสดีครับ วันนี้รับอะไรดีครับคุณหมอ” เสียงบาริสต้าหนุ่มเอ่ยถามลูกค้าที่มาใหม่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ขออเมริกาโน่ ไม่ใส่น้ำตาล กับชีสเค้กหนึ่งชิ้น เหมือนเดิมครับ” ไทม์ สัตวแพทย์จบใหม่ไฟแรง ลูกชายคนเล็กของคุณหมอวิทยา อาจารย์พิเศษภาควิชาสัตว์เล็ก และผู้อำนวยการโรงพยาบาลสัตว์ที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง เขาเลือกใช้ชีวิตในวันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันหยุดของเขา ด้วยการออกมานั่งดื่มกาแฟที่ร้านประจำ เลือกหนังสือสักเล่ม หรือบทความวิจัยสักเรื่องขึ้นมาอ่าน

หลังจากเรียนจบไทม์ก็เริ่มทำงานที่โรงพยาบาลสัตว์ของครอบครัวทันที เขาเรียนจบด้านสัตว์เล็กมาโดยตรง ทำให้การทำงานของเขาไม่ได้ยากลำบากนัก ทั้งยังคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดี เพราะในช่วงฝึกงาน(Ex-tern) พ่อของไทม์ได้ดึงตัวเขามาฝึกงานที่นี่ เพื่อฝึกงานด้านสัตวแพทย์และศึกษางานด้านอื่น ๆของโรงพยาบาลไปด้วยในตัว

ไทม์เลือกนั่งมุมในสุดของร้าน ริมหน้าต่าง มองออกไปเห็นวิวสวนหย่อมเล็ก ๆ ให้ความรู้สึกผ่อนคลาย เขาทอดสายตาผ่านหน้าต่าง สายลมพัดโชยมา ทำให้ดอกราชพฤกษ์สีเหลืองอร่ามปลิวไสว เป็นสัญญาณให้รู้ว่าเข้าสู่ฤดูกาลใหม่ ‘ฤดูร้อนแล้วซินะ’ ไทม์คิดในใจ ระบายยิ้มน้อยๆ ก่อนหยิบหนังสือเล่มโปรดขึ้นมาอ่านอย่างอารมณ์ดี

สมาธิจากการอ่านหนังสือถูกขัดด้วยเสียงกระดิ่งหน้าร้านที่ดังขึ้นอีกครั้ง ไทม์ละสายตาจากหนังสือ เงยหน้ามองไปยังประตู พลันต้องหยุดชะงักกึก เมื่อเห็นร่างบาง ใบหน้าเปื้อนยิ้มของใครคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน

“หวัดดีครับพี่กิตต์” ภีม เด็กหนุ่มหน้าตาน่าเอ็นดู เอ่ยทักบาร์ริสต้ารุ่นพี่ด้วยหน้าตาสดใส เสียงเจื้อยแจ้วน่าฟังดังเข้ามาในโสตประสาท ทำให้ไทม์ถึงกับไม่สามารถละสายตาได้

“มาแล้วเหรอภีม ทำไมวันนี้ถึงมาเร็วได้หล่ะ” บาริสต้าหนุ่มเอ่ยทัก

“วันอาทิตย์ผมว่างทั้งวันหน่ะครับ นี่ก็ว่าจะขอเพิ่มเวลางานกับพี่จิ๊บ จากกะบ่ายเป็นเข้าเต็มวันเลย” ภีมตอบกลับ ขณะกำลังถอดเสื้อคลุมและกระเป๋าวางไว้ในล็อกเกอร์พนักงานหลังเคาน์เตอร์

ภีม ภาคิน เด็กนักเรียนม.ปลายผิวขาวหน้าตาน่ารัก เขาพึ่งเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 และกำลังอยู่ในช่วงปิดเทอม ระหว่างรอมหาวิทยาลัยเปิดภาคเรียน ภีมเลือกใช้เวลาว่างของตนเองด้วยการหางานพิเศษทำ เขาอยากลองใช้ชีวิตแบบอื่นที่ต่างจากการเป็นคุณหนู ลูกชายคนเล็กของเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งในจังหวัด


“ไหน ๆก็มาแล้ว พี่ฝากเอากาแฟไปเสิร์ฟโต๊ะเจ็ด หน่อยซิ” กิตต์บอกพร้อมพยักพเยิดหน้าไปทางโต๊ะมุมในสุด ริมหน้าต่าง

ภีมหยิบผ้ากันเปื้อนมาสวม กลัดป้ายชื่อที่หน้าอกด้านซ้าย เช็คความเรียบร้อยเล็กน้อย ก่อนรับถาดที่มีกาแฟและเค้กจากรุ่นพี่ เดินตรงไปยังโต๊ะหมายเลขเจ็ดทันที

“กาแฟที่สั่ง ได้แล้วครับ” เสียงหวานเอ่ยออกไปพร้อมรอยยิ้ม ภีมยิ้มจนตาปิดเป็นสระอิ ช่างเป็นรอยยิ้มที่แสนจะน่ารักและชวนหลงใหลเสียจริง ๆ

“ขะ...ขอบคุณครับ” ไทม์รู้สึกหายใจติดขัด ตอบรับไปตะกุกตะกัก เขาไม่สามารถละสายตาไปจากรอยยิ้มน่ารักของเด็กหนุ่มได้เลยแม้แต่น้อย “ทานให้อร่อยนะครับ”


เสียงและรอยยิ้มนั่นทำเขาหยุดนิ่งราวกับต้องมนต์...