เปรมมิค yaoi

ลำดับตอนที่ #2 : ว่าด้วยเรื่อง 'เรียกร้องความสนใจ'

บทที่ 2
 

               
ว่าด้วยเรื่อง 'เรียกร้องความสนใจ'
 

 

 

                "รสชาติห่วยแตกชะมัด" ผมทำหน้าเหยเกเมื่อตักข้าวคำแรกเข้าปาก อาหารโรงเรียนที่รู้อยู่แก่ใจว่าไม่อร่อย แต่พอกินแล้วไม่อร่อยยิ่งกว่า แต่ดูเหมือนจะมีแค่ผมคนเดียวที่คิดอย่างนั้นเพราะคนอื่นในโต๊ะก็ดูจะทานกันปกติ
 

                 ผมเงยหน้าขึ้นมามองเปรมที่นั้งอยู่ฝั่งตรงกันข้าม เขาดูจะไม่ได้สนใจที่ผมพูดเมื่อสักครู่สักเท่าไหร่ ซึ่งนั้นทำให้ผมรู้สึกอารมณ์เสียเล็กน้อยเมื่อการเรียกร้องความสนใจไม่เป็นผล ผมชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจตักอาหารที่เหลืออยู่ในถาดของตนไปใส่ในถาดของคนตรงหน้าแล้วยิ้มอย่างภาคภูมิใจกับผลงานของตัวเอง

 

                "เล่นไรเนี่ย"เปรมบ่นเบาๆก่อนจะหันไปตั้งหน้าตั้งตาจัดการกับอาหารในถาดของตัวเองต่อ(ซึ่งมีของผมอยู่ด้วย)

 

                ผมลุกขึ้นเอาถาดอาหารไปเทหลังจากกระเดือกไปได้สองสามคำแล้วกลับมานั่งแบบกึ่งๆนอนตรงข้ามเปรม เอาหน้าวางบนโต๊ะแล้ววางแขนพาดยาวไปจนเกือบสุดขอบโต๊ะนั่งจ้องเปรมกินข้าวทุกอิริยาบทแบบแทบไม่กระพริบตา ตั้งแต่ตักข้าวเข้าปากยันกลืนลงคอ แต่อีกฝ่ายก็แค่เงยหน้าขึ้นมามองแล้วพูดกับผมด้วยวลีแสนกินใจ

 

                "มองหน้าหาพ่อง"

 

                 เปรมกินข้าวต่อไปอีกแค่พักเดียวก็ลุกขึ้นไปเทถาด ส่วนผมเองก็ยังคงนอนอืดอยู่บนโต๊ะอย่างเดิม 

 

                โดยส่วนใหญ่ผมกับเปรมจะทานข้าวเสร็จไล่เลี่ยกัน ผมกินแค่ไม่กี่คำก็อิ่ม แต่เปรมกินเท่าไหร่ก็ดูไม่ค่อยอิ่ม แต่ที่กินเสร็จพร้อมกันเพราะเปรมกินเร็ว จ้วงเข้าปากหกเจ็ดคำก็หมดจานแล้วส่วนผมตักคำสองคำก็อิ่มแแต่ก็มีบ้างบางทีที่จะกินเยอะ เพราะมันอร่อย แต่ก็แค่บางคร้ังเท่านั้นแหละ
 

               "ป่ะ กลับห้องกัน"ผมรับรู้ถึงมือที่วางลงมาบนหัวแล้วขยี้มันเบาๆจนทำให้ผมที่ยุ่งอยู่แล้ว ยุ่งขึ้นกว่าเดิม 
 

                ผมปัดมือออกจากหัวตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วหันหน้าไปมองเปรมที่กำลังหัวเราะอยู่อย่างสบายใจ

 

                ผมลุกขึ้นเก็บเก้าอี้แล้วเดินก้าวขายาวๆตามเปรมที่เดินนำหน้าอยู่นิดหน่อย ด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดแต่เดิมประกอบกับความหมั่นไส้ขายาวๆที่ทำให้ก้าวตามไม่ค่อยจะทันของอีกฝ่าย พอเร่งความเร็วมาขนาบข้างกันได้ก็กะทุ้งศอกใส่สีข้างของคนตัวสูงแบบไม่ออมแรงจนเปรมก็ดูจะจุกเล็กน้อยเพราะเพิ่งจะทานข้าวมาอิ่มๆ

 

                "ไอ้สูง!"ผมตะคอกแล้วออกตัวจะวิ่งเพราะคาดว่า ถ้ายังยืนอยู่ตรงนี้ต้องโดนอัดแน่นอน เปรงเอื้อมมืออีกข้างที่ว่างจากการกุมสีข้างที่กำลังจุกของตนเองมาเกี่ยวคอเสื้อด้านหลังของผมไม่ให้วิ่งหนี พอผมหันหน้ากลับไปก็โดนดีดหน้าผากเข้าอย่างจังจนต้องลงไปนั่งยองๆอยู่ที่พื้นแล้วเอามือมากุมหน้าผากด้วยความเจ็บ

 

                 "เตี้ยเอง ช่วยไม่ได้"เปรมพูดเป็ยนเชิงล้อนิดๆแบบไม่ถือโทษแล้วยื่นมือมาให้ผมจับเพื่อลุกข้ึนยืน

พอผมเอื้อมมือไปวางไว้เปรมก็ออกแรงดึงนิดๆจนผมยืนขึ้นมาเต็มความสูงแล้วเดินกับห้องไปพร้อมกัน

 

 

                 ระหว่างเดินกลับผมก็เอามือมาลูบๆคลำหน้าผากที่คาดว่าหน้าจะต้องขึ้นเป็นรอยนิ้วของเปรมแน่ๆ แล้วเอาหัวไปโขกเสาเบาๆสองสามทีจนเปรมหยุดเดินแล้วหันมามอง
 

                "เป็นไรของมึง"เปรมมองผมอย่างงงๆ ผมเลยเดินไปหามันแล้วเอานิ้วจิ้มจึกๆที่หน้าผากตัวเอง
 

                "มึงอ่ะ ทำกูเจ็บเลย ห่าน"

 

                 "เอ๊า กูผิด?"เปรมยิ้มขำๆโน้มหน้าเข้ามานิดหน่อยก่อนเอามือมาวางทาบหน้าผากผมแล้วตบๆเพื่อเช็คความแข็งของกะโหลก(?)
 

                 "อย่าลืมว่ามึงต่อยกูก่อน"เปรมพูดแล้วใช้มือข้างทาบอยู่กับหัวผมดันหัวผมจนเซไปข้างหลังเล็กน้อย

 

                 "ก็มึงอยากสูงเองทำไมล่ะ"ผมเถียง ใช่ ผมไม่ผิด เปรมส่ายหัวอย่างระอาเเล้วถาม

 

                  "แล้วจะให้กูทำยังไงสัด"ผมใช่ความคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตัดสินใจเดินอ้อมไปทางด้านหลังแล้วกระโดนเกาะที่หลังเปรมแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย  

 

                  "เฮ้ย!"เปรมอุทานแล้งรีบเอามือมาล็อกขาผมไว้ไม่ให้ตก

 

                  "ไป! กลับห้องซะเจ้าทาส! ฮ่า ฮ่า ฮ่า"ผมขี่หลังเปรมแล้วติต่างว่ามันเป็นทาสผมแล้วออกคำสั่งทันที เปรมขยับตัวผมให้ลงล็อกเมื่อเห็นว่าผมไม่ยอมลงแน่ๆ

 

                   "จับให้ดีนะ"เปรมพูดแล้วออกตัววิ่งขึ้นบันไดทันที

 

                   ตอนนี้ผมกำลังนั่งหัวเราะอยู่บนหลังเปรมที่ดูจะสนุกไม่น้อยเหมือนกัน ตามตรงคนอื่นๆอาจจะมองว่าผมเล่นอะไรแปลกๆแต่ผมก็ไม่ค่อยจะแคร์กับมันเท่าไหร่ ผมรู้แค่ว่าตอนนี้ผมกำลังสนุกสนุกที่ได้อยู่กับเปรม สนุกที่ตอนนี้เปรมสนใจแค่ผม ที่ผมทำอยู่ทุกวันมันอาจเป็นการเรียกร้องความสนใจแบบป่วงๆของผม ที่ทำไปทั้งหมดอาจแค่อยากให้เปรมสนใจผมบ้าง 

 

                   ผมคงแค่ไม่อยากเหงาล่ะมั้ง

                   .

                   .

                   .

                   ละมั้งนะ






____________________________________

ตรงนี้ก็ไม่รู้ว่ามีใครอ่านบ้างหรอกนะ แต่ก็จะพยายามค่ะ
ต้องระบุไว้อีกอย่าง เรื่องนี้เป็นแนว 'ฟิค'
เนื่องด้วยเนื้อหา 50% นำมาจากเรื่องจริง 
แน่นอน มันจะไม่ค่อยหวือหวาเท่าไหร่
แต่ตอนหลังๆไม่แน่นะ(?)