เปรมมิค yaoi

ลำดับตอนที่ #1 : ว่าด้วยเรื่อง'มิคขี้'

บทที่ 1

ว่าด้วยเรื่ิอง 'มิคขี้'


 

 

               คาบนี้คือคาบสังคม ในคาบเรียนนี้เราเรียนเกี่ยวกับทวีปยุโรป ซึ่งอาจารย์ณภัทรกมลกำลังกำลังอธิบายแผนที่ที่แขวนเด่นเป็นสง่าอยู่หน้ากระดาน ก่อนจะเรียกนักเรียนขึ้นตอบเพื่อตรวจสอบความเข้าใจหลังอธิบายเสร็จ
 

               คนที่หนึ่งและสองผ่านไปด้วยดี ติดอยู่ที่คนที่สามที่ทำให้อาจารย์ต้องปวดหัวอยู่เป็นประจำคือ'มิคกี้'

 

               "ไอ้นั้นน่ะ ก็ตรงนั้นน่ะ"ผมยิ้มออกมาบางๆเมื่อเห็นมิคพยายามอภิบาย'ตามความเข้าใจ'ของตัวเอง ซึ่งความเข้าใจของตัวเองที่ว่าอาจจะทำให้คนอื่นปวดหัวนิดหน่อย มือไม้ที่ชี้โบ๊ชี้เบ๊กับคำพูดติดปากประมาณว่า'ไอ้นั้น''ไอ้นี่'ทำให้หลายๆคนคงอยากคิดออกมาดังๆว่า'ใครจะไปเข้าใจมึงฟร้ะ?!'
 

                อาจารย์ณภัทรกมลถอนหายใจก่อนเอามือกุมหมับแล้วส่ายหัวไปมาเป็นเชิงว่าแปลไม่ออกแล้วเบนสายตามาทางผม
 

                "เอ้า! เปรม แปลซิ"ผมค่อยๆลุกขึ้นยืนก่อนจะแปลจากภาษามิคกี้(?)มาเป็นภาษาที่ตัวเองเข้าใจอย่างขำๆ

 

                "ก็ตรงคาบสมุทรนี้เวลาเดินทางมามันจะ..."พอผมพูดจบก็หันไปมองมิคกี้ที่ตอนนี้กำลังมองมาที่ผมเหมือนกับคนอื่นๆ

 

                "ถูกหรือเปล่ามิคกี้"อาจารย์หันไปถามมิคกี้อย่างงงๆ มิคกี้หัวเราะเบาก่อนจะพยักหน้าให้อาจารย์ก่อนหันไปสนใจการขีดกระดาษในมือต่อ

                

                 หลายๆคนอาจจะคิดว่ามิคกี้เป็นคนแปลกๆ แน่ล่ะ ผมเองก็คิดเช่นเดียวกัน แต่ผมกลับรู้สึกสนุกทุกครั้งที่อยู่กับเขา มันเป็นความรู้สึกที่หลากหลาย การได้เรียนรู้ตัวตนของคนๆหนึ่งและเข้าใจตัวตนของเขาอย่างลึกซึ้ง อาจจะรวมไปถึงการได้เรียนรู้ภาษาใหม่(?)ด้วย
 

                  การที่ผมแปลคำพูดของมิคกี้ออกไม่ใช่ว่าผมมีญาณวิเศษแต่อย่างใด มันไม่สามารถเรียกว่าการแปลด้วยซ้ำ ควรเรียกว่าการเรียบเรียงใหม่ตามความเข้าใจหน้าจะถูกต้องกว่า มันอาจเป็นเพียงความเคยชินที่ในแต่ละวันที่ได้คุยกัน เรียนรู้ที่จะจับประเด็นเล็กๆจากประโยคที่เขาพูด ทุกการกระทำของมิคกี้แฝงไปด้วยความหมายเสมอ ถ้าคุณเรียนรู้เรื่องนี้ได้ จะรู้ว่ามิคกี้เป็นคนที่อ่านง่ายอย่างไม่หน้าเชื่อ และนี่คือสิ่งที่ผมได้เรียนรู้จากตัวเขา
 

 

                "วันนี้พอแค่นี้แหละ เตรียมตัวเรียนคาบต่อไปเลยนะ อาจารย์สหัสศรีมารอแล้ว อีกคาบเดียวก็จะได้ทานข้าวแล้ว"เมื่ออาจารย์เดินออกไปนอกห้องแล้วขณะกำลังเตรียมเรียนวิชาคณิตศาสตร์ที่อาจารย์ไม่ค่อยปล่อยให้มีเวลาพักหายใจระหว่างคาบสักเท่าไหร่ ผมก็รับรู้ถึงเเรงสะกิดที่ข้างตัว

 

                "มิคฝากมาให้"ตัวประกอบ(?)คนหนึ่งส่งปากกาแดงด้ามละแปดบาทที่หาซื้อได้ตามสหกรโรงเรียนมาให้ ผมรับมาแล้วหมุนเอาไส้หมึกออกแล้วอ่านข้อความที่พันอยู่รอบตัวหมึก
 

                 ตัวประกอบตนนั้นดูจะอึ้งไปนิดเม่ือเห็นผมกำลังอ่านข้อความ(ไม่)ลับจากปากกาที่ดูเหมือนเป็นแค่การคืนปากกาหรือให้ยืมปากกาตามปกติที่ชาวบ้านชาวช่องเขาทำกัน

 

                "หึๆ"ผมหัวเราะเบาๆหลังอ่านข้อความจบ มันเป็นเพียงข้อความนัดหมายปกติ แต่ผมกลับแอบอมยิ้มระหว่างอ่านมัน แอบคิดกับตัวเองเบาๆว่า โตป่านนี้แล้วยังเล่นส่งข้อความลับกันอยู่อีก จะว่ามิคเด็กคนเดียวก็ไม่ได้ เพราะผมเองก็บ้าจี้เล่นไปกับเขาด้วย ผมเงยหน้าจากกระดาษไปสบตากับมิคกี้ที่กำลังมองมาที่ผมอยู่ ผมพยักหน้าตอบกลับไปเบาๆเป็นการตอบรับแล้วกลับไปลอกตัวอย่างเลขบนกระดานต่อ
 

                  
 

                                            'ไปกินข้าวพร้อมกัน รอด้วย'
 

                                                                              มิคขี้




_____________________________________

ค่า ยังไงก็ขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจกันด้วยนะคะ
ก็ต้องบอกไว้ก่อนเลย มันจะสั้นๆแบบนี้เกือบทุกตอนแหละ 
ไม่ใช้อ่านแบบมาราธอน เป็นแบบม้วนเดียวจบ
ยังไงก็commentบ้าง ตามสะดวกนะค้า