คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ลำนำปารีส
อากาศภายนอกเย็นเฉียบ ฝ้าเริ่มเกาะกระจกจนขุ่นมัว หิมะแรกแห่งฤดูหนาวกำลังโปรยปราย มีเพียงฮีตเตอร์ตัวเดียวในห้องที่ทำให้อากาศในนี้ไม่หนาวเย็นเหมือนข้างนอก ร่างๆหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่พร้อมกับก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรยิกๆลงบนกระดาษของกองเอกสารที่ตั้งสุมหลายชั้น นาฬิกาเรือนใหญ่ดีบอกเวลาหกโมงเย็นเสียงดังจนคนที่กำลังทำงานต้องเงยหน้าขึ้นมาดู พลันเก็บข้าวของลงในกระเป๋าเตรียมกลับบ้าน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมาขัด แล้วกดรับพูดอะไรบางอย่างแล้วเร่งเก็บของให้เร็วยิ่งขึ้น พลางเดินไปหยิบเสื้อโค้ทสีดำตัวหนามาสวมก้าวออกไปข้างนอก เดินผ่านฝูงชนมากมายท่ามกลางหิมะจนหยุดอยู่หน้าร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง บริกรรีบเปิดประตูต้อนรับแล้วเชิญเข้าไปข้างในพลางรับเสื้อโค้ทของลูกค้ามาถือไว้
"มาแล้วเหรอครับโอลิเวีย" ชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งมีนัยน์ตาสีฟ้า ใบหน้าคมเข้มตามแบบชาวตะวันตก ผิวขาว เดินมาทักทายพลางโอบไล่ให้เดินไปนั่งที่โต๊ะ
"ค่ะ รอนานไหมคะเฟรดเดอริค" หญิงสาวเอ่ยถาม
มาดมัวแชลโอลิเวีย เดอ โชลาเวียร์ ลูกครึ่งไทย-ฝรั่งเศส ผู้มีตำแหน่งเป็นถึงเอกอัครราชทูตไทยประจำกรุงปารีส ฝรั่งเศส ด้วยความสามารถอันสูงและความพยายามอันไม่มีที่สิ้นสุดทำให้เธอมาถึงจุดฝันได้อย่างไม่ยาก เธอมีนัยน์ตาสีน้ำตาลเหมือนอัลมอนด์ใต้คิ้วเรียวโก่งดั่งคันศร จมูกโด่งเป็นสันตามแบบฝรั่ง ริมฝีปากบางเหมือนกุหลาบ ผมสีน้ำตาลแดงดัดเป็นลอนสวยยาวถึงกลางหลัง ผิวขาวผ่องดังแสงจันทร์ ไม่มีใครที่เห็นแล้วจะไม่เหลียวหลัง ไม่มีใครเห็นแล้วไม่ชื่นชม
"ไม่หรอกเวีย เชิญคุณสั่งอาหารก่อนเถอะ เป็นทูตเนี่ยงานหนักไม่เบา ผมรู้ว่าคุณหิว ผมไม่อยากให้คุณเป็นคนบ้างานจนลืมทานข้าว"
ชายหนุ่มพูดอย่างรู้ใจคนหิวพร้อมกับหัวเราะเบาๆ เธอยิ้มน้อยๆให้กับคนตรงหน้าแล้วสั่งอาหาร เวลาผ่านไปเธอก็ทานมันจนหมดต่อด้วยของหวานจานโปรดอย่างช็อคโกแล็ตร้อน ผลไม้บางชนิด
"เอ่อ... ที่จริงแล้วที่ผมชวนคุณมาทานข้าววันนี้เพราะมีเรื่องสำคัญจะพูดด้วย" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นหลังจากที่เธอจัดการกับของว่างเป็นที่เรียบร้อย
"เรื่องอะไรคะที่รัก" เธอพูดเสียงหวานแต่คงไม่ทันได้สังเกตสีหน้าของคนตรงข้ามวูบหนึ่งที่แสดงอาการลังเล เขาเงียบอยู่นานจนเธอต้องพูดขึ้นก่อน
"นี่เฟรดเดอริค เวียอยากรู้นะคะ" มือเรียวบางยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบ
"เราคงไปกันไม่ได้ เราเลิกกันเถอะเวีย" ในที่สุดชายหนุ่มก็พูดออกมาจนได้ เธอไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง รู้สึกชาไปทั่วร่างราวกับมีใครเอาน้ำแข็งมาสาดใส่ ตกใจกับคำพูดของผู้ชายที่เธอรักมากที่สุดจนเผลอปล่อยแก้วไวน์หล่นออกจากมือกระทบพื้นจนแตกกระจาย คนในร้านหันมามองเป็นตาเดียวกันก่อนที่จะทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น
"หมายความว่ายังไงคะเฟรดเดอริค เวีย...เวียไม่เข้าใจ" น้ำเสียงหวานสั่นอย่างฟังได้ชัดค่อยๆเปล่งออกมาจากลำคอที่ตอนนี้รู้สึกน้ำลายฝืดคอมากมาย
"ผมขอโทษที่มาพูดเอาตอนนี้ แต่ขอให้เรื่องของเรามันจบแค่นี้" ชายหนุ่มหลบสายตาที่คั้นเอาคำตอบของเธอ พลันมีหญิงสาวอีกคนในชุดสายเดี่ยวสีแดงกระโปรงสั้นเดินมา เจ้าหล่อนมีใบหน้าเย่อหยิ่ง ผมสีทองถูกม้วนขึ้นไปจนหมด ดูๆแล้วไม่ถึงกับสวยมากแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าสวย เจ้าหล่อนเดินมานั่งที่ตักแฟนหนุ่มของเธอพลางจูบกันต่อหน้า
"เธอชื่อเจสสิก้า เป็นผู้หญิงที่ผมรักจริงๆ ผมอยากบอกคุณให้เร็วกว่านี้แต่ผมกลัวคุณจะเสียใจ เราพบกันเมื่อสองเดือนก่อนที่อังกฤษ" ดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่รู้สึกอะไรเลยแต่เธอนี่สิกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ น้ำตาใสๆค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย
"มันจะมากไปแล้วนะเมอร์สิเยอร์" สรรพนามเริ่มเปลี่ยนไป
"ฉันเองก็ไม่ได้อยากจะเสียใจกับคนเลวๆอย่างแกเลยสักนิด เป็นอันว่าตกลง เราเลิกกัน ผู้หญิงคนนี้ก็คงไม่ได้ดีไปกว่าฉันหรอก" ว่าแล้วเธอก็สาดไวน์ในแก้วที่หยิบมาจากโต๊ะใส่หน้าชายหนุ่มพร้มกับเขวี้ยงลงพื้น พลางหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วควักธนบัตรวางไว้บนโต๊ะเป็นค่าแก้วไวน์ที่เธอปาทิ้งถึงสองแก้วแล้วเดินออกจากร้านไปทันที ฝนเริ่มลงเม็ดลงมาพร้มกับฟิมะที่ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ความหนาวเย็นไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอะไร แต่เพราะตอนนี้หัวใจเธอต่างหากที่หนาวเย็นกว่า ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มให้กับความโง่เขลาของตัวเองที่ถูกหลอกถึงสองเดือนโดยไม่ระแคะระคายพลางเดินฝ่าหิมะและฝนไป
********************************************************************************
เรื่องแรกแนวซึ้งกินใจ ได้ไอเดียมาจากนิยายย้อนยุคหรือคำสาปฟาโรห์ อีกมากมาย
ความคิดเห็น