คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter V ความรักในอดีตระหว่างซิลเวีย ลอว์กับโอลิเวอร์ วู้ด2
Chapter V
ความรักในอดีตระหว่างซิลเวีย ลอว์กับโอลิเวอร์ วู้ด2
เมื่อครั้นซิลเวียยังอยู่ในวัยเยาว์ที่ฮอกวอตส์ เธอได้ชื่อว่าเป็นนักเรียนที่เก่งวิชาการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดมากที่สุดในชั้นปี และเมื่อดูจากผลการเรียนโดยเฉลี่ยแล้ว เธอก็อาจจะเป็นคนที่เก่งที่สุดในชั้นปีเลยก็เป็นได้ เท่านั้นยังไม่พอ เธอยังเป็นคนสองบุคลิกอีกต่างหาก เพราะจากความตั้งใจเรียนของเธอแล้วดูเหมือนจะเป็นคนเรียบร้อย แต่ในความจริงแล้วไม่ใช่เลย เธอกลับเป็นคนที่บ้าระห่ำจนออกจะดูห้าวไปสักหน่อย
ณ สนามควิดดิชในวันอาทิตย์ที่ว่างเปล่าไร้ซึ่งผู้คนที่มาเล่นกีฬายอดนิยมโบยบินอยู่กลางนภาอันกว้างใหญ่ หญิงสาวที่เปี่ยมไปด้วยความกล้าหาญย่างก้าวมาที่สนามพร้อมกับไม้กวาดที่ต้องด้วยมนตร์คาถาแห่งเวทย์
“หวัดดี”
เสียงทำนองเรียบกล่าวคำว่าสวัสดีอย่างย่อๆดังมาจากด้านหลัง จึงทำให้หญิงสาวผู้นั้นหันไปหาแหล่งกำเนิดเสียง
“เธอก็คงรู้จักฉันนะ”
ชายหนุ่มผมบลอนด์พูดต่อไปด้วยน้ำเสียงเรียบเช่นเดิมเมื่อเห็นว่าหญิงสาวหันมาแต่กลับไม่มีคำใดเล็ดลอดออกมาจากปากเลย
“ใช่ ฉันรู้ เดรโก มัลฟอย อยู่บ้านสลิธีริน ใช่ไหมล่ะ”
“ใช่ ส่วนเธอก็คงจะเป็น ซิลเวีย ลอว์ บ้านกริฟฟินดอร์ แน่ๆ”
“เธอรู้จักฉันได้ยังไง?”
“ก็แดนไงเล่า แดน ไวโอเลนท์ เป็นคนบอกฉันเรื่องนี้ ไม่ใช่แค่เรื่องนี้เท่านั้นนะทุกๆเรื่องเลยล่ะ อย่างเช่น คนอย่างเธอหวังจะได้เป็นซีกเกอร์ของควิดดิชแต่ในตอนนั้นถูกพอตเตอร์ซึ่งเป็นรุ่นน้องปี 1 แย่งไป ทั้งๆที่แฟนตัวเองก็เป็นกัปตันทีมแท้ โธ่ ช่างน่าสมเพชเสียจริงนะซิลเวีย ลอว์”
คำพูดที่เปล่งออกมาจากปากของมัลฟอยล้วนแล้วแต่ก็การดูถูกเหยียดหยามซิลเวียทั้งสิ้น เธอพยายามควบคุมอารมณ์เอาไว้ให้อยู่โดยไม่ปริปากพูดอะไรออกไป
“ฉันรู้ว่าเธอก็คงอิจฉาพอตเตอร์อยู่ในใจใช่ไหมล่ะ สำหรับเธอการที่จะแย่งตำแหน่งซีกเกอร์มาจากพอตเตอร์นั่นก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย เพียงแค่เธอขอร้องแฟนหนุ่มของเธอให้รับเธอเข้าทีมในตำแหน่งของพอตเตอร์ เขาก็คงต้องยอมให้เธออยู่แล้วล่ะ แล้วฉันก็สามารถช่วยเธอได้นะ”
“พอดีว่าฉันไม่ใช่คนอย่างนั้น รู้ไว้ซะด้วยมัลฟอย ฉันไม่เคยคิดจะแย่งตำแหน่งมาจากพอตเตอร์ด้วยวิธีสกปรกอย่างที่เธอเสนอมาหรอก แม้จะด้วยวิธีใดก็ตามฉันก็ไม่เคยคิด และฉันก็ไม่ต้องการที่จะได้ความช่วยเหลือจากเธอด้วยเดรโก มัลฟอย!”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่มีน้ำโหเล็กๆแล้วเบือนหน้าหนีด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
“ถ้าอย่างนั้น สิ่งนี้คงจะกวนใจเธอได้สินะ”
มัลฟอยพูดพร้อมกับชูสร้อยคอที่มีจี้เล็กๆไม่ใหญ่เกินไปรูปกุญแจซอลสีเงิน และมันทำให้คิ้วของซิลเวียขมวดเข้าหากันจนเหมือนจะจดกันไม่ได้มากกว่านี้อีกแล้ว
“เอามันกลับคืนมานี่นะ!”
“ถ้าเธออยากได้คืนก็ตามมาเอาสิ”
ทันทีที่สิ้นประโยคมัลฟอยก็พุ่งตัวทยานขึ้นสู่ท้องฟ้าด้วยไม้กวาดนิมบัส 2001 อย่างรวดเร็ว ซิลเวียขึ้นคร่อมไม้กวาดแล้วบินทยานพุ่งไปบนท้องฟ้าตามไปด้วยความเร็วสูงสุดของไม้กวาด
“บินตามฉันให้ทันล่ะ แม่เลือดสีโคลน”
คำพูดนั้นยิ่งต้องทำให้ซิลเวียขมวดคิ้วอีกครั้งอย่างหนักกว่าเก่าแล้วควบคุมทิศทางอ้อมไปอีกทางหนึ่งด้วยแผนการอันชาญฉลาดในห้วงความคิดของเธอ
ไม้กวาดซึ่งเป็นยานพาหนะของทั้งสองบินฉวัดเฉวียนเหินอยู่กลางอากาศอย่างลายตา
“มัลฟอย เอาคืนมาให้ฉันเถอะ!”
ซิลเวียร้องบอก
“ฉันเริ่มรู้สึกจะสงสารเธอขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ ไม่กวาดก็เก๋ากึ้กเสียอย่างนั้น ความเร็วที่แน่นอนว่าตามฉันไม่ทันแน่ๆ งั้นก็บินไปตามเก็บเอาเองก็แล้วกัน”
เมื่อมัลฟอยพูดจบ เขาก็ขว้างสร้อยซึ่งมีจี้รูปกุญแจซอลโบยบินออกจากมือไป ซิลเวียรีบบินให้นำสร้อยคอันล้ำค่าของเธอเพื่อเตรียมรับมันไว้
“ฮึบ!”
ซิลเวียรับสร้อยคอแสนล้ำค่าของเธอไว้ได้อย่างง่ายดาย ด้วยความดีใจที่ได้สิ่งของอันเป็นที่รักกลับคืนมาแล้วจึงยิ้มหน้าระรื่นมีอีกข้างหนึ่งที่ปกจับไม้กวาดก็กุมสร้อยเส้นนั้นไว้เช่นกัน
ตุ้บ!
ลูกบลัดเจอร์จากแห่งหนถิ่นใดหารู้ไม่มุ่งตรงเข้าใส่ศีรษะของเธอซึ่งไม่ทันจะได้ตั้งตัว แถมยังไม่มีมือไหนที่จับไม้กวาดเลยด้วยซ้ำ
เธอหลุ่นตุ้บลงจากไม้กวาดประมาณ 9 – 10 เมตร ภายในห้วงความคิดมืดลงอย่างไร้สติ
ณ ห้องพยาบาล
ซิลเวียค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆทันทีที่รู้สึกตัว แสงในช่วงเวลากลางวันสะท้อนปรากฏเข้าที่จอตา ทำให้เธอต้องหรี่ตาเล็กน้อยจนปรับระดับสักกายภาพของดวงตากับแสงได้
“เอ่อ...มิส ลอว์ ฉันคิดว่าเธอควรต้องพักอยู่ที่ห้องพยาบาลสัก 2 – 3 วัน เพราะถ้าหากเธอออกจากห้องพยาบาลในวันนี้เธออาจจะไปทำอะไรที่รุนแรงจนทำให้เกิดอาการทรุดหนักกว่านี้”
เสียงจากมาดามพรอมฟรีย์ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆเตียงเธอเอ่ยขึ้น ซิลเวียเริ่มรู้สึกถึงอาการปวดศีรษะพุ่งปรี๊ดขึ้นมาอย่างเฉียบพลัน เธอใช้มือข้างหนึ่งจับที่ศรีษะและสัมผัสได้ว่ามีผ้าฟันแผลพันอยู่เป็นแน่
“อย่างที่เธอรู้สึกนั่นแหละ เธอน่ะกะโหลกร้าว”
“หา! กะโหลกร้าว ไม่จริงหรอกใช่ไหมคะมาดามพรอมฟรีย์”
“มันอาจจะทำใจยากสำหรับเธอนะมิส ลอว์ แต่มิสเตอร์ มัลฟอยก็เป็นพยานได้ เพราะเขาพาเธอมาส่งที่ห้องพยาบาล”
ซิลเวียจำต้องเบือนหน้าหนีละสายตาจากมาดามพรอมฟรีย์แล้วเหลียวหันไปมองมัลฟอยที่นั่งอยู่ถัดไปจากเธอเตียงหนึ่ง
“ฉันได้แจ้งไปทางมิสเตอร์ วู้ดแล้วเมื่อครู่ อีกไม่นานเขาก็คงจะมาถึง และฉันขอเน้นย้ำว่าห้ามเธอออกจากห้องพยาบาลไปทำอะไรรุนแรงเป็นอันขาดจนกว่าจะได้รับคำอนุญาตจากฉัน”
มาดามพรอมฟรีย์บอกแล้วย่างก้าวออกไปจากห้องพยาบาล ซิลเวียจึงหันหน้าไปทางมัลฟอยแล้วเอ่ยขึ้น
“ขอบใจที่ไม่ได้ปล่อยให้ฉันนอนปางตายอยู่ที่เดิม”
“เรื่องเล็กๆน้อยๆน่ะ”
หลังจากนั้นเสียงฝีเท้าของใครบางคนกำลังคลืบคลานเข้ามาใกล้เรื่อยๆอย่างเร่งร้อน ผู้เป็นเจ้าของเสียงฝีเท้าค่อยๆปราฏตัวขึ้น
“วู้ด!”
ซิลเวียร้องทักบุคคลที่เดินเข้ามาใหม่ บุคคลที่เข้ามาใหม่นั้นดูสีหน้าไม่ค่อยดีเสียเท่าไหร่ หน้านิ่ว คิ้วขมวด เพราะสาเหตุอะไรบางอย่าง
“ทำไมเธอไม่บอกฉันว่าจะไปขี่ไม้กวาด แล้วก็ตกลงมาอย่างนี้”
“โธ่ วู้ด เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว แล้วตอนนี้ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้วด้วย”
วู้ดกวาดสายตาไปทั่วห้องพยาบาลจนไปเจอเข้ากับมัลฟอยที่ยิ้มอยู่ข้างมุมปากเล็กน้อยยากที่จะสังเกตเห็นได้
“นายใช่ไหมที่เป็นคนปล่อยลูกบลัดเจอร์ออกมาพุ่งเข้าใส่ซิลเวียน่ะ คงพอใจมากล่ะสิที่เธอต้องตกมาอยู่ในสภาพแบบนี้ หรือว่านายต้องการจะเล่นงานฉันทางอ้อม”
วู้ดเดินรี่เข้าไปหามัลฟอยซึ่งนั่งอยู่เตียงถัดไป มัลฟอยยืนขึ้นจ้องมองวู้ดตอบด้วยแววตาที่แข็งกร้าวเช่นกัน
“วู้ด เธออย่าไปว่าเขาเลย เป็นเพราะฉันไม่ระวังตัวเอง ฉันเหม่อจนไม่ได้จับไม้กวาดเลย แล้วอีกอย่างเขาก็เป็นคนที่พาฉันมาส่งที่ห้องพยาบาลด้วย เข้าช่วยชีวิตฉันไว้ ถ้าเขาไม่พาฉันมาส่งที่ห้องพยาบาลฉันก็อาจจะตายแล้วก็ได้”
ซิลเวียพูดขัดขึ้นมาจากการปะทะทางสายตาของวู้ดและมัลฟอย ทำให้ทั้งสองหันมาจับจ้อง ณ จุดเดียวกัน
“แล้วพบกันอีกครั้งในการแข่งขันครั้งหน้า กัปตันทีมบ้านกริฟฟินดอร์”
มัลฟอยหันหน้ากลับมาหาวู้ดด้วยแววตาอันแข็งกร้าวอีกครั้งแล้วเดินออกไปจากห้องพยาบาล
“บอกฉันทีได้ไหมว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมบอกฉันก่อนว่าจะไปขี่ไม้กวาด แล้วเธอก็ต้องมากะโหลกร้าวอย่างนี้”
เมื่อแน่ใจว่ามัลฟอยเดินจากไปไกลพอควรแล้ว วู้ดจึงเอ่ยปากถามขึ้น
“ก็อย่างที่ฉันพูดนั่นแหละ เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว เราไปเอาอะไรกลับคืนมาไม่ได้หรอกนะ”
“ทำไมเธอไม่ได้ตอบตรงกับคำถามที่ฉันถามเธอเลยนะ นี่ฉันเป็นห่วงเธอนะ เวลาเธอไปขี่ไม้กวาดฉันก็จะได้ดูแลเธอด้วย”
“วู้ด เธอก็น่าจะเข้าใจฉันบ้างนะ ฉันก็ไม่ใช่เด็กๆแล้วที่ไม่สามารถควบคุมไม้กวาดได้ด้วยตัวเอง เลิกเห็นว่าฉันเป็นเด็กๆซักทีเถอะ”
“แต่ว่าที่ฉันทำไปก็เพราะฉันเป็นห่วงเธอ”
“ฉันเข้าใจเธอ แต่เธอเคยเข้าใจฉันบ้างรึเปล่าล่ะ”
ซิลเวียเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ลดตัวลงนอนหันหน้าตะแคงไปทางอื่นซึ่งหันหลังให้วู้ด น้ำตาหยดเล็กๆล้นออกมาจากดวงตา เธอพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้เพื่อไม่ให้เขาได้ยิน
“ เฮ้อ... วันนี้เราคงไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก”
วู้ดเงียบไปพักหนึ่ง หลังจากนั้นเขาจึงถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วปริปากพูดขึ้น
“เธอคงหลับไปแล้วสินะ ฉันไปก่อนล่ะ”
เขาเอ่ยปากกล่าวคำลาแล้วสาวเท้าก้วออกไปจากห้อง เธอจิตใจจดจ่อแน่วแน่ที่จะไม่หันกลับไปมอง แต่ว่า...
“เดี๋ยว วู้ด ฉัน...”
ก่อนที่จะได้เอ่ยประโยคที่สร่างหายจากความผิดของตนที่พูดอะไรโดยไม่ยั้งคิด เขาคนนั้นก็หายลับไปไม่เหลือทิ้งเงาเสียแล้ว
“ขอโทษ”
เธอเอ่ยคำนั้นเบาๆ ในมือข้างหนึ่งกุมสร้อยจี้รูปกุญแจซอลไว้แน่น
กริ๊ง!!!
เสียงนาฬิกาปลุกเรือนเก่าครึจากโลกของมักเกิ้ลซึ่งใช้มาตั้งแต่ยังเป็นเด็กๆ หญิงสาวที่ดูตาปรือค่อยๆเอื้อมมาปิดมันด้วยความรำคาญเล็กน้อย
“ทำไมอยู่ดีๆถึงฝันเรื่องพวกนี้ขึ้นมาวะ”
ซิลเวียถามตัวเองด้วยความสงสัยอย่างหาคำตอบไม่ได้
“โธ่เอ๊ย! เรื่อวนี้มันก็จบกันไปแล้ว แล้วทำไมฉันถึงต้องมาคิดเรื่องนี้อีกเนี่ย ฉันก็ไม่ได้รักวู้ดแล้วด้วย... โธ่เว้ย!! ปวดหัว ไมเกรนขึ้น”
ในตอนนี้ถ้ามีใครเห็นซิลเวียอยู่ในสภาพเช่นนี้คงต่างมองกันยกใหญ่ และลงมติความเห็นกันว่าเธอบ้าเป็นแน่แท้
ณ ตรอกไดแอกอน ผู้คนพ่อมดแม่มดจากเกือบทั่วทุกสารทิศต่างมาเลือกจับจ่ายใช้สอยให้ทั้งตนเองและลูกหลาน ร้านตัวบรรจงและหยดหมึกต่างพลุกพล่านไปด้วยเด็กนักเรียนและผู้ปกครอง ร้านนกฮูกอายล็อปส์ นกฮูกตัวงามหลากหลายส่งเสียงกรูๆอย่างที่มันทำอยู่บ่อยครั้ง ธนาคารกริงกอสเต็มไปด้วยผู้คนที่มาทั้งถอนฝาก และร้านสุดท้ายที่จะเอ่ยถึงก็คงจะหนีไม่พ้น ร้านเกมกลวิเศษณ์วีสลีย์เป็นแน่ ร้านนี้ก็แน่นขนัดไปด้วยผู้คนทุกเพศทุกวัยเหมือนอย่างเคยเสมอๆ
ห้องปฎิบัติการของร้านเกมกลวิเศษณ์วีสลีย์ในขณะนี้ว่างเปล่าเวิ้งว้าง เหตุคงเป็นเพราะฝาแฝดและสาวผมบลอนด์แวริตี้ต้องไปดูแลหน้าร้านเพื่อความปลอดภัยของสินค้าภายในร้าน
เปรี้ยง!
เสียงเปรี้ยงดังขึ้นภายในห้องอันว่างเปล่า ปรากฏร่างของหญิงสาวนามซิลเวียอีกครั้ง และในครั้งนี้เธอมาพร้อมกับอุปกรณ์ชิ้นใหม่สำหรับการเพิ่มความปลอดภัยในร้าน
ความคิดเห็น