นายซุปเปอร์สตาร์ขี้เก๊กกับสาวจอมเปิ่น

ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1

   บ่ายวันหนึ่ง ในช่วงปิดเทอมหน้าร้อนม.3 ฉันเปิดโทรทัศน์ดูแก้เซ็ง เพราะเบื่อกับการเป็นหุ่นเฝ้าร้านเบอเกอรี่ของแม่มาตั้งครึ่งค่อนวัน ไม่ใช่ว่าที่ร้านไม่มีลูกค้านะแต่ว่าลูกน้องแม่เขาช่วยกันหมดแล้วฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไร และที่สำคัยแม่ก็บอกว่า เฝ้าร้านให้แม่ด้วยนะลูก เห็นไหมล่ะว่าฉันทำตามที่แม่บอกทุกอย่าง

   อ้อ ฉันลืมแนะนำตัวไปว่า ฉันชื่อ แป้งมีชื่อจริง ๆ ที่ไม่ค่อยเหมาะกับตัวเองเท่าไหร่ ก็ชื่อ ดารวี นี่สิดูเป็นผู้หญิงมาก ๆ เพราะเหตุนี้ทำให้ฉันโดนเพื่อนปากสุนัขทั้งหลายว่าเอาบ่อย ๆ เช่น ยัยทอมแต่ดันมีชื่อแบบผู้หญิง อะไรแบบเนี่ย แตฉันก็ไม่คิดเปลี่ยนหรอกนะก็พ่อกับแม่อุตส่าห์ตั้งให้ ฉันเป็นคนที่ไม่ได้สวยอะไรมาก แต่ก็ไม่ได้น่าเกลียด ถึงจะเป็นอย่างนั้นแต่ก็ไม่มีใครมาจีบสักที แล้วฉันก็ไม่เคยมีความรักด้วย อายุจะ 16 แล้วเพื่อน ๆ มักบอกว่าฉันเป็นยายแก่หัวโบราณ แต่ทำยังไงได้ในเมื่อมันไม่มีใครถูกใจเลยนี่น่า
   กรี๊ด กรี๊ดดดดดดด
   เสียงกรี๊ดที่สามารถทำให้คนเป็นโรคหัวใจตายได้ มันดังมาจากโทรทัศน์ที่ฉันเป็นคนเปิดมันขึ้นมากับมือ
   "โห นี่มันอะไรกันเนี่ย"
   ฉันอุทานขึ้นเมื่อได้ยินเสียง
   "มันเรื่องธรรมดาค่ะน้องแป้ง"
   พี่ส้มลูกน้องของแม่ที่อายุไม่มากนักพูดขึ้น
   "แล้วนี่ใครค่ะพี่ส้ม นักร้องใหม่เหรอ"
   ฉันถามอย่างสงสัย
   "คงน้องแป้งคนเดียวที่ไม่รู้จักเขา เขาชื่อคิระค่ะ เป็นนักร้องลูกครึ่ง ไทย-ญี่ปุ่น รู้สึกว่าพ่อเป็นคนญี่ปุ่นแล้วแม่เป็นคนไทย เห็นว่าอยู่ที่เมืองไทยตั้งแต่เล็ก"
   พี่ส้มเล่าอย่างละเอียด
   "เบื่อจริง ๆ พวกนักร้องขี้เก๊ก คิดว่าตัวเองหล่อตายแหละ"
   ฉันบ่นพร้อมกับปิดโทรท้ศน์ทันที ฉันเป็นคนที่ไม่ชอบคนขี้เก๊กเอามาก ๆ ไม่รู้ทำไมแต่เห็นแล้วมันรู้สึกน่าหมั่นไส้
   เบื่อจังชวนยัยฟางไปเที่ยวดีกว่า ไหน ๆ ก็จะเปิดเทอมแล้วก็เที่ยวให้คุ้มหน่อยก็แล้วกัน
   ฟางเป็นเพื่อนสนิทของฉันเอง เราเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ตอนประถม มีอะไรก็จะปรึกษากันตลอด แต่ไม่ใช่ว่าฉันมีเพื่อนแค่นี้นะ ฉันมันเป็นคนอัธยาศัยดี หรือว่าพูดมากก็ไม่รู้จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันสนิทกับทุก ๆคนในห้อง
   "ฮัลโหล ฟางพรุ่งนี้ไปเที่ยวกัน"
   ฉันรีบพูดก่อน
   "ดีเลยแป้ง เหงาอยู่พอดี ไปไหนดีล่ะ"
   ฟางถาม
   "ไปสยามเจ้าเก่านั่นแหละดีแล้ว"
   "โอเค พรุ่งนี้เจอกันที่บ้านเธอก็แล้วกัน"
   "ได้ แล้วเจอกัน"
   บ้านฉันกับฟางอยู่ไม่ไกลกันมากเท่าไหร่ประมาณ 3 ป้ายรถเมล์ 
   หลังจากที่วางโทรศัพท์แล้วฉันก็ไปเลื่อกชุดที่จะใส่ไปวันพรุ่งนี้เลย ส่วนใหญ่เสื้อผ้าของฉัน ๆ ไม่ได้เป็นคนซื้อเองหรอก แม่ของฉันซื้อให้ทั้งนั้นแล้วชุดที่แม่ซื้อนั้นมันมีแต่กระโปรงทั้งสิ้นถึงฉันไม่ชอบแต่ก็ต้องจำใจใส่ แต่บางครั้งฉันก็แอบซื้อกางเกงแบบผู้ชายเหมือนกันนะ ถ้าแม่เห็นก็จะเอาไปให้คนอื่นทุกที พรุ่งนี้ฉันกะว่าจะเอาชุดที่ฉันซื้อมาใส่มันเป็นชุดที่ใส่แล้วสบายมากที่สุดกว่าจะแอบแม่ได้เนี่ยแทบแย่เหมือนกัน มันเป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นลายทหาร มันเท่ห์มากเลยแหละ (อย่างนี้สิเขาเลยหาว่าแกเป็นทอมยัยแป้ง)