{Fic exo} HEART TOY's [ChanBaek ft.HunHan]

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 - HEART TOY's 70per.

Our love has just begun

Our hearts are beating as one

..All the days and nights, I miss you ..

ความรักของเราเพิ่งได้เริ่มต้น

หัวใจของเราจะเต้นเป็นหนึ่ง

..ทุกวันและคืน  ฉันคิดถึงเธอ ..

  

            “ไงครับคนสวย มานั่งคุยกับพี่เล่นกันดีกว่า” ชายหนุ่มร่างกำยำคนนี้กำลังดึงข้อมือผมให้ลงไปนั่งบนโซฟาที่อยู่โซนวีไอพีที่มีแต่ลูกค้าผู้รากมากดีมีเงินทำนั้นที่จะได้นั่งตรงนี้

“อ๊ะ..มะไม่ดีกว่าครับ คือ..ผมเป็นแค่เด็กเสริฟ์ ไม่ได้เป็นเด็กนั่งดริ๊งค์ แต่ถ้าคุณอยากได้เดี๋ยวผมจะเรียกให้นะครับ”

            ใช่แล้ว งานพิเศษที่ผมทำหาเงินเลี้ยงตัวเองคืองานในผับที่ชื่อ ‘light’ ผับ เป็นผับที่มีลูกค้าเข้ามากที่สุดก็คงจะใช่ ภายในไลท์ผับ จะแบ่งออกเป็น 3โซนใหญ่ๆ โซนแรกจะเป็นโซนสำหรับลูกค้าที่เพิ่งจะเข้ามาใหม่ๆ ถึงจะเป็นที่ไม่ได้หรูแต่ถ้าเทียบกับผับอื่นๆนี้ถือได้ว่าเป็นโซนวีไอพีด้วยซ้ำไป สำหรับโซนต่อมาคือโซนสำหรับลูกค้าที่อายุไม่ถึง 20 ปี ดังนั้นโซนนี้จะมีราคาที่ค่อนข้างแพง เพราะเป็นโซนที่ผิดกฎหมาย แต่เพียงแค่คุณมีเงิน การจะเข้ามาก็ไม่ใช่เรื่องยาก โซนสุดท้ายคือโซนวีไอพี เป็นโซนที่แพงที่สุด มีการจัดเป็นโต๊ะพร้อมโซฟายาวราคาแพงยิบ มีแสงไฟสลัวๆและเพลงคลอไม่เร็วมาก เพื่อเป็นการทำให้ผู้เข้ามาได้ผ่อนคลาย คนที่จะเข้ามาได้ ก็คงมีแต่ลูกเศรษฐี มาเฟีย นักธุรกิจหมื่นล้านเท่านั้น โซนนี้จึงเป็นโซนที่สามารถจะทำอะไรก็ได้ ไม่ว่าจะร่วมรักกันก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

          ผมเป็นเด็กเสริฟ์เหล้าเสริฟ์อาหาร ทำไมผมถึงทำงานนี้นะเหรอ คำตอบคือเพราะค่าตอบแทนวันๆนึง  มันสามารถนำเงินนี้ไปจ่ายค่าเทอม ค่ากิน ค่าเช่าห้องของผมได้โดยที่ไม่ต้องทำอะไรมากแค่เสริฟ์อาหาร

 แต่ก็มีเสี่ยหื่นกามบางวันผมก็โดนลวนลาม พยายามจะมอมเหล้าบ้างล่ะ บางครั้งผมเคยทะเลาะกับลูกค้าแล้วเกือบถูกไล่ออก ทั้งๆที่ลูกค้าคนนั้นลวนลามผม แต่ทำยังไงได้ เรามาเอาเงินของเขา ลูกค้าจะทำอะไรก็คงไม่ผิด

“อย่าขัดใจสิคนสวย หื้ม” ชายคนนี้กระชากข้อมือผมจนเซลงไปนั่งลงบนตักเขาโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ

  “ปล่อยเถอะครับ ผมมีงานทำหน้าที่ที่ยังต้องทำ กรุณาปล่อยผมด้วยครับ” ผมพยายามแกะมือหนาของผู้ชายคนนี้ออกที่ตอนนี้ดึงเอวของผมเข้าไปแนบลำตัวเขาอย่างน่าสมเพส

  “ตัวหอมดีนิเรา..” พูดพร้อมกับก้มหน้าลงมาซุกซอกคอขาวอมชมพู ใช้สันจมูดสูดดมผิวที่มีกลิ่นแป้งเด็กที่เหมือนจะเป็นกลิ่นตัวของแบคฮยอนไปมาด้วยความหลงไหล มือหนาอีกข้างพลางล้วงเข้าไปในเสื้อนักเรียนคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักตัวเองอย่างไม่รู้ตัว..

  “ได้โปรด..ปล่อยผมไปถะ....”

"ไม่เจอกันนาน คริส”

           
      ผมเงยหน้าขึ้นมองเสียงต้นที่เหมือนเรียกคนที่กำลังลวนลามผมอยู่ในตอนนี้ สวรรค์โปรดลงมาช่วยชีวิตผม    

ร่างสูงโปร่งยาว ใส่เสื้อเชิ้ตแดงพลิงแขนยาวที่พับแขนมาถึงเกือบข้อศอก กางเกงสีดำนั้นก็ทำให้ขาวยาวดูดีไม่น้อย ผิวขาวมีกล้ามเป็นมัดกล้ามเหมือนคนออกกำลังไม่นักมาก คงทำให้ใครหลายๆคนอยากเข้าไปกอดซบลงแนบอกแบบไม่อยากจะปล่อย แต่พอได้สบตาคมก็ต้องถลึงตาด้วยความตกใจ  เพราะผู้ชายคนนี้.. .

คือคนที่ผมแอบมองเขาที่หน้าโรงพยาบาลเมื่อตอนเย็น

พี่หมอชานยอล

“เป็นอะไรรึเปล่า” ชานยอลเลิกคิ้วสงสัยถามเหมือนเหมื่อนเห็นร่างบางยืนตัวแข็งทื่ออยู่ข้างหน้าเขา

“อะ..เอ่อ เล่าวครับ ”ตอนนี้ผมยืนอยู่ข้างๆคนที่เพิ่งจะลวนลามผมไปเมื่อไม่นานนี้ ไม่รู้ว่าผมลุกออกมาจากตรงนั้นในตอนไหน

“เออ หายหน้าไปเลยนะไอชาน ”

“แล้วไง” ชานยอลไม่แม่แต่จะชายตามองหน้าแบคฮยอนเลยสักนิด

“ขัดเวลาความสุขจริงๆ ” จิ๊ปากด้วยความเซ็ง เมื่อเพื่อนตัวเองที่คบกันมาตั้งนานขัดเวลาเข้าได้เข้าเข็มกับพนักงานคนนี้  

“ เอ่อ..คือผมขอตัวก่อนนะครับมีงานต้องทำต่อ” ผมพาตัวเองเดินออกจากตรงนั้น แต่ในหัวกลับคิดถึงใบหน้าของพี่หมอชานยอลเกิดความสับสนเต็มไปในหัวว่าเหตุการณ์เมื่อกี้ เขาจะรังเกลียดเรารึเปล่านะ

“ เฮ้อออออออ ”

        ตอนนี้ผมกำลังเดินกลับหอตัวเองหลังจากเลิกงานตอนเกือบเที่ยงคืนกว่าในมือมีกระเป๋าเป้มีหนังสือที่เพิ่งเรียนไปวันนี้ แสงจากรถยนต์ที่แล่นบนถนนสาดส่องไปทั่วบริเวณทางเดินที่ผมกำลังเดินกลับเพื่อนไปยังที่พักของตัวเอง โชคดีที่พรุ่งนี้มี่คาบเรียนอะไรมากเลยเข้าสายได้ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้ทำให้รู้สึกทำไมตัวเองไม่ผลักไสคริส คนที่ลวนลามผมในผับออกไปแล้วต่อว่า พี่หมอชานยอลคงคิดว่าเราเป็นคนไปอ่อยเพื่อนของเขาเพราะก่อนหน้านี้ผมไม่เห็นพี่หมอชานยอลอยู่ในร้านก่อนหน้านี้ ไม่รู้ว่าทำไมผมต้องนึกถึงความรู้สึกเขาด้วย เราไม่ได้รู้จักกันสักหน่อย...

      ระหว่างที่เดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จู่ๆมีมือของใครสักคนมาจับที่ต้นแขน ในใจคิดว่าคงเป็นโจรจะมาจี้ เลยจะตะโกนดังให้คนที่อยู่แถวนั้นช่วย

“ยะ..คะคุณ!! ” แต่แล้วต้องเบิ่งตาด้วยความตกใจ เพราะคนที่มีจับแขนผมคือ คุณคริส เพื่อนของผู้ชายที่ผมเพิ่งคิดถึงคนนั้น

“ เดินกลับดึกๆดื่นๆคนเดียว ไม่กลัวโดนฉุดไปฆ่ารึไงเรา ” คริสมองน้องแบคฮยอนด้วนสายตาที่เหมือนจะดุ ว่าทำไมมาเดินที่เปลี่ยวขนาดนี้

“ รถเมล์ไม่มีครับ อีกอย่างหอผมก็อยู่ไม่ไกลเท่าไร เดินไปถึง 20 นาที ก็ถึงแล้วครับ คุณคริสมีอะไรรึป่าวครับ?”

“ใครบอกว่าฉันตามนายมา แค่มาทำตามคำสั่งให้มันลุล่วง”

“เอ่อ...คำสั่งอะไรเหรอครับ?”

“มีคนบางคน..ให้ฉันมาส่งนายให้ถึงบ้าน ขึ้นรถมา” 
       
 คริสดึงแขนแบคฮยอนให้เดินตาม เปิดประตูรถโบกีนี่สีดำเรียบฝั่งตรงข้ามคนขับแล้วดันแบคฮยอนเข้าไปนั่ง ระหว่างทางไม่มีเสียงสนทนาของทั้งสองฝ่าย แบคอฮยอนรู้ถามไปอีกฝ่ายคงไม่บอกเขาง่ายๆแน่ ตอนนี้ถึงหอ่างบางเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แบคฮยอนกำลังจะเปิดประตูรถเพื่อจะห้องของตัวเองกลับถูกรั้งด้วยมือของใครบางคน

“ฝันดีนะครับ”

“ฝันดีเช่นกันครับคุณคริส ขอบคุณที่มาส่งนะครับ” ผมยิ้มตาหยีให้เขาเพื่อเป็นการตอบแทน ปิดประตูรถราคาแพงที่ชาตินี้ผมคงไม่มีเป็นของตัวเองมุ่งตรงไปยังห้องเพื่ออาบน้ำชำระร่างกายหลังจากที่ทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อยมาหลายชั่วโมงแล้วนอนเข้าสู่ห้วงนิทราของวันนี้

“เขากลับมาแล้ว... แบคฮยอน”

.
.
.
.
.
.
.
.
.
 

“ แบค เป็นอะไรไป ทำไมวันนี้ดูเพลียๆ ไหวป่าวไปนอนห้องพยาบาลไหม ”

“ไม่เป็นไรๆ  เดี๋ยวก็เลิกเรียนแล้ว ”

“แน่นะ งั้นเลิกเรียนไปกินข้าวกัน แล้วจะกินข้าวกินยา”

“อือ” ผมรู้สึกมึนหัวหน่อยๆคงเพราะเมื่อวานผมกลับถึงห้องกว่าจะได้อาบน้ำ เก็บของ อ่านหนังสือเพื่อจะสอบไปในไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมากว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปเกือบตี 3 แล้วก็ยังต้องตื่นมาเรียนอีก ทำผมปวดเมื่อยไปทั้งตัวครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนคนจะเป็นไข้ สงสัยวันนี้ผมคงต้องหยุดทำงานที่ผับซักวัน

  แบคฮยอนเดินโซซัดโซเซออกมาจากโรงเรียนเพื่อไปยังร้านอาหารตรงข้ามหน้าโรงพยาบาลที่เราไปกินเป็นประจำ คยองซูเห็นท่าว่าแบคฮยอนจะเป็นอะไรมากรึเปล่า เลยเอื้อมมือจะไปจับแขนเพื่อนรักด้วยความไม่แน่ใจ

“แบค!!!”

ยังไม่ทันจะเอื้อมมือไปจบแบคฮยอนก็ล้มพับลงกับพื้น คยองซูรีบเข้าไปพยุงเพื่อนรักแบคฮยอนด้วยความตกใจ

“ตื่นสิแบค!!  แบค!!!!”

70per

............................................................

@PENNEE