คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : L I E - 07
LIE -07
เมื่อใล้ถึเวลานัผม็ัารเอสารานเรื่อที่ผมะไปุยับผู้ร่วมลทุน ัารับเสื้อผ้าหน้าผมอัวเออีนิหน่อย ุาอุบอผมเสมอว่าารที่เราะไปพบผู้ร่วมลทุนเราะ้อูแลรัษาระเบียนเสื้อผ้าหน้าผม้วยเพราะมัน็เป็นอีหนึ่ปััยาภายนอทำให้บริษัทเราูน่าเื่อถือและทำให้เาไว้วาใเรา ผมัเสื้อผ้าอยู่สัพั อืม น่าะโอเแล้วล่ะมั้ ่อนที่ะมีเสียเาะประูเรียผม
๊อ ๊อ ๊อ
“ รถพร้อมแล้ว่ะุฮยอวอน
” เยีเินเ้ามาบอผม
“ รับ แล้ว…..
”
“ ุวอนโฮน่ะหรอะ?
รอุฮยอวอนอยู่หน้าลิฟท์่ะ ”
“ ผมไม่ไ้หมายถึเาะหน่อย
ผมหมายถึเอสาร ” ใรหมายถึนายนั้นัน - -*
“ อ๋อ ่ะ
อยู่ับุวอนโฮ่ะ ” เลาสาวลอบยิ้มออมาอย่าลั้นไว้ไม่อยู่
เยีเินออมาส่ผมที่หน้าห้อ่อนที่เธอะเินไปทำานที่้าไว้่อ
อนแรเธอบอะไปส่ผมที่รถ้วย้ำแ่ผมว่ามันเสียเวลาเธอมีานที่้อทำอีเยอะ
ว่าะลไปส่ผมว่าะึ้นมาอีโ๊ะทำานเธอไม่ไ้อยู่แ่ั้นสอั้นสามนะ
เสียเวลาเปล่าผมเลยให้เธอมาส่แ่หน้าห้อผม็พอ
านั้นผม็เินมาที่ลิฟท์เพราะมีนรอผมอยู่
“ เอสารล่ะ
” ผมพูเรื่อานแทนารทัทายับเา
“ อยู่นี่รับ ไปันเลยนะรับ
” วอนโฮยื่นเอสารให้ผม่อนะเินนำผมเ้าลิฟท์ไป
ภายในลิฟท์
เมื่อประูลิฟท์ปิเราสอน็ไม่ไ้พูอะไร ่าน่ายืนในพื้นที่อัวเอ
ผม้มหน้ามอเอสารในมืออ่านไปเรื่อยๆทั้ๆที่อ่านไปมหแล้ว็มันไม่มีอะไรทำนิ
น่าอึอัะาย ผมเยหน้าึ้นมาาเอสาร็พบว่าวอนโฮ้อมอผมอยู่
และสายาอเามัน็แปลๆ
“ ้ออะไรอุ
”
พิลึนเป็นบ้า
เอาแ่้ออยู่นั้นแหละ ผมไม่ไ้เินนะแ่รู้สึถูุามมาว่า ุามทาสายาน่ะ
มันน่าอึอั ผมถามเา เา็เอาแ่เียบและ็ยั้อมอผมอยู่ ผม็ไม่ไ้ใส่ใอะไรหรอ
แ่หลัานั้นเา็เินเ้ามาหาผมเรื่อยๆ เาะทำอะไรอเา
ผมทำอะไรไม่ถูเลยไ้แ่เินถอยหลัมาและอนนี้หลัผมิับผนัอลิฟท์แล้ว วอนโฮเา็เินเ้ามาหาผมเรื่อยๆโยไม่มีทีท่าว่าะหยุสันิ
“
ะทำอะไรอนาย ” อนนี้ผมหาทาที่ะออห่าาวอนโฮ เาเ้ามาใล้ผมมาเินไปและผม็ไม่รู้้วยว่าเาะทำอะไรับผม
อนนี้ผมหันหนีไปทาไหนไม่ไ้แล้ว!
“ ลัวผมหรอ?
” วอนโฮยื่นหน้าทะเล้นๆอเาเ้ามาถามผม
อนนี้หน้าอเราแทบะโนัน
“ ละ แล้วนายะทำอะไรล่ะ? ” ผมถามเาออไปอย่าล้าๆลัวๆ ผมแ่ภาวนาอให้ลิฟท์มันไปถึั้นล่าเร็วๆวอนโฮไม่ไ้พูอบอะไรผมแ่เาลับยื่นมือออมา
สัาาผมบอให้ผมรีบหลับาลและหยุหายใไปอนนั้น
ผมทำอะไรไม่ถูไ้แ่หลับาไปแบบนั้น สัพัผมรู้สึถึน้ำหนัที่ลมารไหล่ผม
ผมึ่อยๆลืมาึ้นมา
วอนโฮำลัับเสื้อผ้าผมอยู่
“ ผมเห็นว่ามันไม่่อยเรียบร้อยเท่าไหร่น่ะรับเลยะัให้
อ่า~ เสร็แล้วรับ ” วอนโฮัเสร็แล้วพูออไป พร้อมับยิ้มมุมปา
“ อบใ!!
” ผมระแทเสียออไปอย่าประ
พอีับลิฟท์ที่เปิออผมึเินนไหล่เาออไปอย่าหุหิ
“ หึ! ” วอนโฮยิ้มออมา่อนะเินามฮยอวอนออไป
อนนี้ฮยอวอนึ้นมาบนรถแล้ว เาพยายามสบอารม์หุหิอัวเอเอาไว้
เพราะเา้อไปเราานับผู้ร่วมหุ้นแล้วยั้อไปทำานร่วมับนที่ทำให้เาหุหิอี่าหา
เาห้ามทำานนี้พั ห้ามทำพัอย่าเ็า เาึนั่สบสิอารม์อยู่นี่ไ
เมื่อนที่เาไม่อยาเออนนี้ำลัเินึ้นรถมาหาเา
“ นายหยุอยู่รนั้นแหละ
”
“ รับ?
” วอนโฮมอหน้าผมอย่าสสัย
“ นี่ไม่ใ่ที่อนาย ”
“ ะไม่ให้ผมไป้วยหรอรับ
ไปเรานเียวไ้ใ่ไหมรับ ละ
“ ใรบอว่าไม่ให้นายไป
”
“ อะ อ้าว แล้ว….
”
“ ที่นั่อนายือ้านับไม่ใ่รนี้
”
“ อ่อ รับ
”
ร้านอาหารี่ปุ่น
เมื่อผมและวอนโฮมาถึร้านอาหารที่เรานัผู้ร่วมลทุนไว้แล้ววอนโฮ็เินเ้าไปุยเรื่อโ๊ะที่เาไ้อไว้่อนหน้านั้น
สัพัพนัวานอทาร้าน็เิเราเ้าไปในร้านและเินนำไปยัห้อส่วนัวที่เาอไว้
ผมมาถึ่อนเวลานัประมารึ่ั่วโม่อนที่ะถึเวลานัริเพื่อที่ผมะไ้รวูวามเรียบร้อยอห้อที่เราะพูุยันและสั่อาหารไว้้อนรับผู้ร่วมลทุน
Rrrrrrr
“ รับ
ถึแล้วรับ….. รับ
ุาอุไม่้อเป็นห่วหรอรับ รับ สวัสีรับ ”
ุาอุโทรมาอนที่ผมำลัรวูวามเรียบร้อยอห้ออยู่
เาแ่โทรมาถามผมว่าถึรึยั แล้วทุอย่าโอเไหม และอีหลายๆเรื่อึ่ผม็ทำไ้ีไม่น่าะพลาอะไรรไหนผมเลยบอุาอุว่าไม่้อเป็นห่วแ่เรา็ุยันไ้ไม่นานเพราะุาอุมีาน้อไปทำอี
หลัาที่ผมวาสายุาอุไปผมที่อยู่ในห้ออาหารับวอนโฮแ่สอน็เียบ
เพราะเราไม่มีอะไรให้้อุยันแ่ผมลัวว่ามันอาะเป็นเหมือนอนที่เราอยู่ในลิฟท์อี
ผมเลยหาเรื่อึ้นมาพูให้บรรยาาศในห้อูอึอัน้อยล
“ ใรเป็นนเลือร้านนี้ ” ผมมอไปรอบๆแล้วพูออมา
“ ผมเลือเอ
ีใ่ไหมล่ะรับ? หึ! ” วอนโฮพูอบผม่อนะระุยิ้มที่มุมปา
ผมพยัหน้าเบาๆ่อนะมอรอบๆห้ออีรั้
ไม่น่าเื่อว่าวอนโฮเลืออะไรแบบนี้ไ้ีนานี้
เลือสถานที่เ่มา ูไม่อึอัเวลาุยเรื่อที่เรียๆ
สีเียวอ้นไม้ที่อยู่ในห้อ่วยเพิ่มพลัในารพูุยไ้ีเลย
รื~
“ ออนุานะะ ุนิวะ มาโโะ มาถึแล้ว่ะ ” เสียพนัานอร้านัึ้น
เธอเินมาบอว่านที่เรานัเอวันนี้มาถึแล้ว วอนโฮที่นั่อยู่ไ้ยิน็เินออไปพร้อมพนัานนนั้นเพื่อออไปรับุนิวะเ้ามาที่ห้อ
“ สวัสีรับุนิวะ
เิรับ ”
“ สวัสีรับุฮยอวอนใ่ไหมรับ ” ุนิวะยิ้มอบลับพร้อมับยื่นมือับเป็นารทัทาย
“ รับผม
ทานอะไรมารึยัรับ ผมสั่อาหารไว้แล้วยัไ็เิทานอาหาร่อนแล้วันนะรับแล้วเราุยเรื่อานัน ”
“ อ่า อบุรับ ”
หลัาที่อาหารมาเสิร์ฟแล้ว
เราทั้สามน็ทานอาหารันไปุยเรื่อธุริไป ทุอย่าราบรื่นไป้วยี
ุนิวะอโปรเโรารนี้แถมยัมีวอนโฮมา่วย้วย ุนิวะเลยอบเป็นพิเศษเายับอผมอี้วยว่าอยาให้ผมมอบหน้าที่และโปรเนี้ให้วอนโฮเป็นนูแล้วยะีมา
เพราะุนิวะเยเห็นารทำานอวอนโฮมา่อนเาทำไ้ีไม่เยมีอะไรผิพลา แถมพนัานอุนิวะที่เยทำานร่วมับวอนโฮ็ยัเล่า่อมาบอุนิวะอี
ุนิวะเลยอร้อผมว่าให้วอนโฮอยู่ในโปรเนี้้วยเายินีะลทุนเพิ่มในโรารอื่นอีถ้ามีวอนโฮอยู่
แน่นอนผมลที่ะให้วอนโฮ่วยุมโปรเนี้ถึผมะไม่่อยอบเาเท่าไหร่แ่มันเป็นวาม้อารอุนิวะผม็ทำให้ไ้
เพราะถ้าทำใหุ้นิวะไว้ใในบริษัทเรามาึ้น
ุนิวะไม่่อยลทุนอะไรแบบนี้แ่เา็มาร่วมับบริษัทเรา
แถมุนิวะ็มีื่อเสียมาพอสมวร หลับาโปรเนี้อาะมีนอยาร่วมลทุนับบริษัทผมมาึ้น็ไ้
เมื่อมื้ออาหารบลถึเวลาทำสัาันทุอย่า็เรียบ่ายไปอีั้น
ุนิวะพึพอใมาับอาหารมื้อนี้และหวัว่าะเห็นโปรเนี้สำเร็เร็วๆานั้นผมและวอนโฮ็เินออไปสุ่นิวะึ้นรถ
“ ไม่น่าเื่อว่าุนิวะเาะอบุนานั้น ” ผมพูึ้นลอยๆะที่มอูรถุนิวะับออไป
“ ทำไมล่ะรับ?
ผมไม่น่าเื่อถือหรอ? ” วอนโฮหันหน้ามาถามผม
“ แน่นอน ”
ผมไม่่อยเื่อใวอนโฮเท่าไหร่หรอ
แ่พอมาวันนี้แล้วเาอาะี็ไ้ ผมเห็นว่าใรๆ็ออะอบเา
เพราะเาทำานีละมั้ แ่ผมยัไม่เยเห็นอาะไ้เห็น็านนี้ล่ะมั้
หวัว่ามันะีอย่าที่นอื่นเามนะ
“ ุฮยอวอนเอาาแฟไหมรับ
ผมว่าะไปื้อาแฟฝั่ร้ามสัหน่อย ”
“ ็ไ้
เอาอเมริาโน่นะ ” ีเหมือนัน ผมอยาินอยู่พอีเลย
“ รับผม ” วอนโฮอบรับผมเสร็เา็วิ่ไปฝั่ร้ามเพื่อไปื้อาแฟ
Part Wonho
มันน่าสสัย
ผมอยาินาแฟึ้นมา ผมน่ะัวิาแฟสุๆใรๆ็บอผมว่าินเยอะๆมันไม่ี
ทำไไ้ล่ะร่าายมันเรียร้อ เลยหันไปถามฮยอวอนว่าอยาไ้าแฟเหมือนันไหม เพราะว่าอนนี้นับรถไปเ้าห้อน้ำ
ถือว่าเยเวลาไปล่ะ เมื่อฮยอวอนอบรับว่าิน็ี
ผมึเิน้ามฝั่ไปื้อาแฟในร้าน ผมสั่อเมริาโน่มาสอแ้ว่อนะเินไปนั่รอที่โ๊ะ
รอไ้ไม่นานพนัาน็เรียิวผมไปรับาแฟ ผม่ายัเสร็เรียบร้อย็เินออมา ่อนะูาแฟที่แ้วัวเอ
อ่า ื่นใั ผมมอไปหาฮยออวนผมยัเห็นฮยอวอนยืนรออยู่ที่รถเหมือนเิมสสัยนับรถยัไม่มา
และนั่นเป็นัหวะเียวที่เห็นรถบิ๊ไบร์ันนั้นับออมาและรมาหาฮยอวอน
มันไม่แปลอะไรหรอถ้า
นที่นั่้อนท้ายนับำลัเอาวัถุสีำบาอย่าออาเสื้อแ็เ็
ฮยอวอนที่ไม่รู้อะไรเลยำลัยืน้มหน้าออยู่
ปืน
มันเล็ไปทาฮยอวอน ผมเห็นแบบนั้นแล้วผมไม่ทันไ้ิอะไรเลยนอาวิ่ไปว้าัวฮยออวนออมาาที่รนั้น
ฮยอวอน!
ปั!!
วอนโฮวิ่เ้ามาว้าัวฮยอวอนไว้แ่ฮยอวอนที่ยืนพิรถอยู่ทำให้วอนโฮไม่สามารถพาฮยอวอนหลบระสุนปืนไ้
ว่าที่ะไ้บอฮยอวอนว่ามีนปอร้ายอยู่็ไม่ทันะแล้ว สิ้นเสียปืนฮยอวอนทำอะไรไม่ถูเพราะนอาะไม่รู้ว่าเิอะไรึ้นแล้ว
อนนี้ฮยอวอนถูวอนโฮเบียนแผ่นหลััวเอิอยู่ับรถโยมีวอนโฮยืนหันหน้ามาทาฮยอวอน
ล้ายๆับถูวอนโฮออยู่
ว่าสิอฮยอวอนะลับมา็อนที่เห็นเลือไหลออมาาเสื้ออวอนโฮ
“ วะ วอนโฮ นะ นาย..... ”
“ อ๊ะ! ฮึ!! ”
“ ะ ุหนูรับ! ”
ฮยอวอนทำอะไรไม่ถูแล้ว
สิอฮยอวอนหลุไปอีรอบหลัาเห็นเลืออนรหน้า
วอนโฮล้มลไปนอนลับพื้นอย่าเ็บปว เลือสีเ้มำลั่อยๆไหลออมาเยอะึ้น
นับรถที่พึ่มาเห็นเหุาร์แบบนี้็รีบนำัววอนโฮึ้นรถเพื่อไปโรพยาบาล ฮยอวอนให้วอนโฮนอนราบไปับบาะรถโยให้วอนโฮนอนัเาแทน
านั้นนับรถ็รีบับออไปโรพยาบาลที่ใล้ที่สุ ส่วนวอนโฮนั้นยัมีสิอยู่แม้ะเหลือน้อย็ามที
“ ทะ ทำไม....
ไม่หลบ ” เสียแผ่วเบาัออมาาปาอวอนโฮ
“ อนนี้นายอย่าพึ่พูสิ
นายไหวไหม? ”
ฮยอวอนถามวอนโฮเสียสั่นๆออไป้วยวามเป็นห่ว
“ มะ ไม่ายหรอ ” เมื่อนรหน้าัฮยอวอนพูเสร็ วอนโฮ็สิ้นสิไป
ทำให้ฮยออวนระวนระวายใมาว่าเิม
“ นาย!! วอนโฮ!
” ฮยอวอนเริ่มสิแอีรั้พลาเย่าัวนรหน้าไปมา
่อนที่ะเร่นับรถให้เร็วว่านี้ ถ้านรหน้าเาเป็นอะไรไปล่ะ ะทำยัไ
................................
เป็นห่วเ้าัเลยนะยัยแ ><
เ้ามีแท็แล้วนะ #LIEHyungwonho
สถาปนาแท็ึ้นมาเอ 555555555555
ความคิดเห็น