นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
LIKE ☤ BTS SEVENTEEN ☤ GAHUN #ฟิคแก้บนFIRE2ndWin
มีคนเคยบอกว่า มีคนหน้าเหมือนเราเพียง 8 คนบนโลก ผมเจอมา 7 คนแล้วครับ เขาบอกว่าถ้าเจอคนที่หน้าเหมือนมากๆแปลว่าเราใกล้จะตายแล้ว ใช่ครับผมกำลังจะตาย..
ผู้เข้าชมรวม
728
ผู้เข้าชมเดือนนี้
4
ผู้เข้าชมรวม
728
หมวด : แฟนฟิคเกาหลี
อัปเดตล่าสุด : 14 พ.ค. 59 / 00:02 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณเคยได้ยินไหม
ว่ามีคนหน้าเหมือนคุณ 8 คนบนโลก ผมนะเจอแล้วครับ คนที่หน้าเหมือนผม แต่เจอแค่
7 คนเอง เขาบอกอีกว่าถ้าเจอคนที่หน้าเหมือนเรามาก
แปลว่าเราใกล้จะตายแล้วใช่ไหมครับ ผมว่าผมเจอคนหน้าเหมือนคนที่ 8 แล้วครับ และผมก็กำลังจะตาย..
#ฟิคไลค์ก้าฮุน
เรื่องนี้เกิดจาก...ไปบนในทวิตเจ้าคะ เกิดเป็นฟิคนี้แรงบันดาลใจไม่ได้มาจากไหนมาจาก
#ความในใจลูกชายพ่อก้า
ขอกฏบลัทธิพ่อลูก อยากให้เขากินกันเอง ไม่ได้อะไรมากคะ เอามาแก้บน ไปแล้วจ๊ะ
? cactus
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ุเยไ้ยินไหม
ว่ามีนหน้าเหมือนุ 8 นบนโล ผมนะเอแล้วรับ นที่หน้าเหมือนผม แ่เอแ่
7 นเอ เาบออีว่าถ้าเอนที่หน้าเหมือนเรามา
แปลว่าเราใล้ะายแล้วใ่ไหมรับ ผมว่าผมเอนหน้าเหมือนนที่ 8 แล้วรับ และผม็ำลัะาย..
“นไ้รับั้สิ อย่าเพิ่หลับา ีพรเท่าไหร่
เรียมผ่าั”
“ะหมอ”
“..เอแล้ว”
แล้วโลทั้ใบอผม็เป็นสีำ
ร่าเล็นอนอยู่บนเียผ่าั ุหมอหนุ่มรมาเ็วามพร้อม
่อนะร้ออมีผ่าั เรียมผ่าหัวระสุนที่ฝัในร่าเล็รหน้า มือหนาถูสวม้วยถุมือยา
ทำหน้าที่ไม่ลละ สมาธิั้มั่น ปาพูผ่านหน้าาอนามัย
ศัพท์แพทย์พ่นออมาเ็มไปหม หยาเหื่อเริ่มไหล เมื่อุหมอหนุ่มหาหัวระสุน
หัวที่ 2 ไม่เอ
“หมอะีพร นไ้เ้น้าละ”
เสียพยาบาลใสเริ่มันเรื่อยๆ
ุหมอหนุ่มั้สมาธิอีรั้ พยายามหาหัวระสุนที่สออย่าไม่ลละ
พยาบาลเริ่มับเหื่อใหุ้หมอหนุ่ม มือหนายัวานหาอย่าสุวามสามารถ
เหมือนสวรร์ะเ้า้า ทำให้เาเอับหัวระสุนเ้าปัหา
“อนนี้ีพรเป็นไบ้า”
มือหนาพลาเย็บปาแผลาารผ่าัพร้อมฟัผลีพร
เาบรรเย็บให้ี เาร้ออรรไร
เป็นารบเสผ่าัหลัาที่พยาบาลใส่เรื่อ่วยหายใให้นไ้
เา็เินออมานไ้นนี้็นที่ 3 อวัน ศัลยแพทย์หนุ่ม มิน ยุนิ
ถอหน้าาสีเียวออพร้อมรไปที่ห้อทำานอน่อ
๊อ ๊อ
“เิรับ”
“ว่าไุหมอ ยุนิ วันนี้ไ้ยินว่า 3 เสให่เลยหนิ”
“ไม่ิว่า หมอุมารเวะว่านาเินลอยหน้าลอยามาหาผมถึที่นี้นะรับ
หมออิน ทั้ๆที่โรพยาบาลยุ่อยู่ลอ
ผม็สสัยมาลอว่าทำไมุถึูว่าไ้นานี้”
“แหม่ ถ้าะแะผมนานี้ ่อยผมเหอะ
ผมเพิ่รวเสร็เหมือนันเลยมาวนไปื้อาแฟเท่านั้นเอ”
“เหอะ ไปสิรับ รอให้พยาบาลัริบบิ้นหรอ ผมะื่มาแฟเหมือนัน”
ุหมอุมารเว เบ้ปามอบนทันทีที่ยุนิ
แพทย์รุ่นน้อ แ่หาหมอหนุ่ม้าายเาไปเิบโที่เมือนอเลยิวันธรรมาที่นู้น
ถามว่าอินโอเไหมเา็โอเ เพราะไม่ไ้เป็นนีเรียสเรื่ออายุอะไรมามาย
สอหมอหนุ่ม็รไปที่ร้านาแฟ
แสอาทิย์ระทบเปลือาอผม
ทำให้ผมรู้สึัววามเ็บที่หน้าท้อทำให้ผมเผลอร้อออมา
ผมเปิเปลือาเพานสีาว รอบๆห้อ็เป็นสีาว ไม่้อามสเ็ปหนัไทย
ูยัไที่นี้็โรพยาบาลแน่ๆ
ผมไม่ไ้ื่อบื้ออะไรนานั้นที่ผมใ็เป็นเพราะผมยัไม่ายนี่ล่ะ
มือเล็เลื่อนไปุมรปาแผลที่ถูปิ้วยผ้าพันแผล
“ลุสุ่มสี่สุ่มห้าปาแผละเปิเอานะรับ ลี
ีฮุน”
“ุือ? หมอหรอรับ”
“เห็นผมใส่เสื้ออปวิศวะหรอรับ”
‘วนีน..ไอ้หมอบ้า’
ผมมอไปทีุ่หมอประำัวอผม เาสูว่าผม
เอารๆผมเี้ยว่ามารานผู้ายปินั้นล่ะหน่า ผมสีเทาหม่น
มันูีเ้าับเามาๆเลยล่ะรับ ผิวาวเนียน ใบหน้าูี แน่นอนสิมันูี
็เพราะเาือนที่หน้าเหมือนผมนสุท้ายยัไล่ะ
“หมอฮะ ีฮุนะออาโรพยาบาลไ้เมื่อไหร่รับ”
“็นว่าเอาไหมออ
แล้ว็อยู่ที่ำรวเาะใหุ้ลับบ้านไ้หรือป่าว”
“ำรวหรอ...”
“ใ่รับ”
ผม้มหน้าุ ภาพฝันร้ายเ้ามาในหัว
ภาพอผมที่ใสุ่นัเรียนอโรเรียนพร้อมสะพายระเป๋าสีแใบเิม
พร้อมเินอยู่ในอยเิมๆ อยทาลับหออเา
มันอาะโร้ายไปหน่อยที่วันนั้นเป็นวันที่มีโรปล้นธนาารที่เห็นเาเ้าแล้วับเป็นัวประัน
ปาอาวุธ่อที่เอวอผม
่อให้มันเป็นอริหรือปลอมผม็ไม่สามารถรับรู้ไ้ ำรวนับสิบยื่นล้อมพวเราไว้
รวมถึาวบ้านที่ยืนมุผมไว้ น้ำาไหลรินออมาาาอผมหานที่ับผมอยู่นี้ไม่ใ่พี่ายอผม
“พี่ีุน ปล่อยีฮุนนะ ีฮุนลัวปล่อยเถอะนะ”
“ไม่..เียบ่อนไ้ไหม.. ันไม่ยอมลำบาอีแล้วละ
อยู่นิ่ๆไ้ป่าววะอยาายหรือไ”
“ฮึ..่วย้วยฮะ”
ำรวะโนเรียพี่ายอผมพร้อมเลี่ยล่อม่าๆนาๆ
านั้นพวเา่อยๆีรอบเ้ามาใล้ๆพวเราเรื่อยๆ
แผนสำเร็ไปแล้วถ้าไม่ใ่ำรวนายหนึ่ไม่หยิบเ้าับระป๋อน้ำอัลม
นพี่ายผมับไ้
พี่อผมผลัผมเ็มแรไม่นานเสียปั็ััวานไปทั่ววามรู้สึุรับรู้ไปทั้ร่า
ไม่นานระสุนลูที่สอ็พุ่นใส่ผม
“หวอ 1 เรีย หวอ 2 เรียรถพยาบาล่วน ัวประันถูยิ”
“เ็บ..ฮึ”
“อทนไว้ไอ้หนูหมอะ่วยแ ที่เหลือวิ่ไล่ับมัน”
ผมหลุออมาาห้ววามิมืออุ่นๆอเายื่นมาับใบหน้าอผมใบหน้าอุหมอเรียบึ
มีเพียนิ้วโป้เรียวที่ยับเลื่อนไหว มันำลัปาน้ำาที่ไหลรินาวา
ไม่มีำพูปลอบใุหมอ ยั้อาอผมอยู่
เพียประโยเบา็แทบทำผมะร้อไห้ออมา
“อย่าร้อไห้นะรับ”
“ฮึ..ฮื่อ”
“น้ำาไม่เหมาะับนายหรอนะ หยุร้อเถอะ”
ุหมอเลื่อนัวยับมาใล้ผมพร้อมึผมให้บับอแร่
ไม่รู้มันือวามรู้สึอะไรอผมทำให้ผมอยาะสวมอหมอรหน้า
ราวับอุ่นใที่มีหมอเาอยู่้าๆ มือหยาบลูบหัวทุยๆอผมพร้อมปลอบผมไม่ห่าัว
“ฮึ..พี่หมอื่ออะไรรับ”
“มิน ยุนิ”
“...อนที่ำรวมาอยู่ับีฮุนหน่อยไ้ไหมฮะ”
“อือ”
นี่เป็น่วสายๆอวัน พี่หมอ ยุนิออไปรวนไ้
ผม็เอาแ่นัู่ทีวี แผลเ็บนผมไม่อยาะยับัวเลยล่ะ
แ่แล้วเสียเาะห้อ็ทำให้ผม้อละสายามอไปที่บุลเ้ามาใหม่
เ้าหน้าที่ำรวสอนาย็เ้ามา เพียแ่เสียอรอเท้า็สร้าวามอึอัให้เา
“ลี ีฮุน น้อายอ ลี ีุน สินะรับ”
“รับ”
ไม่รู้ว่าทำไมผม้อุำรวแ่สายาผมเหลือบไปเห็นอาวุธที่เหน็บอยู่้าเอวอพวเาแล้ว
ิใมัน็ไม่เป็นสุ ไม่อยาอยู่ับพวเาเลย อึอั ไม่อบวามรู้สึนี้ริๆ
อยู่ๆใบหน้าอพี่หมอ ยุนิ็ผุึ้นมาในหัวเสียอย่านั้น
พี่หมอไปไหนฮะ...ผม้อารพี่หมอ
“อโทษนะรับ ีฮุนนายโอเหรือป่าว”
“ไม่เลยฮะพี่หมอ...ลัว”
เสียอผมแหบพร่า สั่นไหวราวับะสะอื้นร้อไห้เสียอย่าั้น
พี่หมอ ยุนิเินมาใล้ผมพร้อมลูบหัวเหมือนอย่าเยพร้อมปา็บอผมว่ามีพี่เาอยู่้าๆไม่้อลัว ผมพยัหน้าึัามน้ำ
ผมหันไปหาพี่หมอพร้อมามือออ พี่เามอมา้วยสายาๆ
“ุมมือีฮุนหน่อย
อย่าน้อย็รู้ว่าพี่หมอไม่ไ้ไปไหน”
“อือไ้สิ”
มือให่ทาบลมาบนมืออผมเาอบุมมืออผม วามรู้สึอุ่นใที่ไ้รับรู้มานานแล้ว รอยยิ้มบาๆอพี่หมอทำให้ผมผ่อนลายไ้มาระับหนึ่
ผมหันไปหาุำรวที่ยืนรอ่อนหน้าแล้วพยัหน้าพร้อมรับฟัทุเรื่อ
แ่ไม่ิเลยว่าะมีเรื่อที่แย่ที่สุอผม
“ทาำรวเราไ้วิสามั นาย ลี ีุน
เรามาแสวามเสียใับาิเพียนเียวอุ ่ารัษาพยาบาลทั้หม
ทาเราะเป็นน่ายให้ เรื่อีเราัารเรียบร้อยแล้ว
อแสวามเสียใ้วยนะรับ”
“ฮะ”
“ั้นพวเราอัวลา”
“รับ สวัสีรับ”
พี่หมอโ้ลาแทนผม อบาอผมร้อนไปหม
มีเพียน้ำาไหลรินออมา พี่ายอผม
าิเพียนเียวอผมายไปแล้วรับ..อนนี้ผมไม่เหลือใรแล้ว
ไม่รู้ะอถิบายเป็นำพูอย่าไร
ผมเหลือัวนเียวแล้วริ...ถ้าผมเลือไ้อนนี้นะหรอ
ผมอให้..ผมายเสียีว่าให้ผมอยู่แบบไม่เหลือใร
“....”
“ฮึฮื่ออ..ีฮุนไม่เหลือใรแล้วพี่หมอ
พี่หมอ่วยีฮุนทำไม ทำไมไม่ปล่อยให้ีฮุนายๆไป่ะ ีฮุนอยู่ไปทำไม
ในเมื่อไม่เหลือใรแล้ว..ีวินี้มันไม่มีวามหมายแล้ว”
“ที่ัน่วยหน้าเพราะมันเป็นหน้าที่อหมอ
หมอ้อรัษาและ่วยีวินไ้”
“พี่ะ่วยีฮุนทำไมฮึ..ฮื่อ”
“นี่รู้ไหม มีผู้นมามายเาไม่อยาาย
เาถูส่มาโรพยาบาลเพื่อมาให้หมอรัษา นายิูหมอ้อเอนไ้นับไม่ถ้วน
เรา้อยื้อเารัษาเาสุวามสามารถ บ้านเา็ไม่ไ้อยาาย้วย้ำ
แ่เา็้อาไปลอาล นายิูนายรอมาแล้ว
นายือผู้โีทำไมนายไม่เห็น่าอมันล่ะ”
ผมเยหน้ามอหน้าอพี่หมอ
เสียเรียบๆพูออหาแ่มูอเาึ้นสีแ อบามีน้ำใสๆ ราวับรู้สึผิทั้ใ
ผมยับัวเ้าไปใล้เาแม้ะเ็บแผล็าม
ว้าเอวอพี่ยุนิไว้พร้อมโน้มหัวไปทาบับลำัวอพี่หมอ
“นายรู้ไหม ันเป็นหมอเนี่ย
เวลาเรารัษาใรสันไม่สำเร็มันเ็บแ่ไหน”
“...”
“ันั้นันอล่ะ อยาพูว่าอยาายเลยนะ”
“...พี่หมอ”
“ถ้าไม่มีใร...ไปอยู่ับันไหม”
“ีฮุนื่นไ้แล้ว
เร็วพี่ะไ้ไปส่เราที่โรเรียน เี๋ยวพี่เ้าเวรสายนะ”
“ื้ออ ็เพราะพี่ยุนินั้นล่ะ ทำให้ีฮุนนอนึ”
ยุนิหันมามอร่าเล็รหน้า
วามสูอีฮุนทำให้นอย่ายุนิูัวให่ไปเลย
ร่าาวอยู่ในเสื้อเิ้สีาวัวบา เม็ระุมที่ิอย่าหลวๆ รอยุหลาบเ็มเนินอที่รอผลาไรเสื้อ
ยุนิทาบริมฝีปาลบนปาเล็เป็นารทัทายในอนเ้าในทุๆวันอเาและนรั ใ่
หลัาเารับเลี้ยีฮุน มัน็ทำใหุ้หมอเย็นารู้ัวามรัริๆัๆ
“มอนิ่ิสรับีฮุน”
“อือ พี่ยุนิเลิเวรึไหมฮะ”
“็ึล่ะ แ่พี่ะให้อินไปรับเราแทน”
“ไม่เอา อยาไปอยู่ับยุนิที่โรพยาบาล”
“พี่ทำานนะรับ เี๋ยวพี่ะรีบลับ
ถ้าเหา็วนเพื่อนมาเล่นที่บ้าน็ไ้”
“เ้็อโแล”
ยุนิรู้สึหมั้นเี้ยวทุรั้ับวามอแอ ลี
ีฮุน ไม่เยเลย ไม่เยิะยอมแพ้เาเลย มืออุ่นเอื้อมไปหยิแ้มทั้สอ้า
พร้อมบิไปมานัวเล็็ปล่อยให้อีนทำามใ แถม หัวเราะเริร่าอี่าหา
ยุนิโน้มหน้ามาหอมแ้มทั้สอ้าพร้อมุมพิริมฝีปาเบาๆอีสัรั้แล้วอร่าเล็เอาไว้
“รับ ะื้อุนให้เ็แถวนี้อ้วนเป็นหมูเลย”
“ีฮุนอ้วนเป็นหมูแล้วพี่ยุนิรัไหมฮะ”
“หื้ม?อยารู้ริิ”
“อือ”
ยุนิ้อนใบหน้าเล็ึ้นประทับริมฝีปาหนาลพร้อมูึเยลลี่รสโปรเหมือนทุวันูึมัน้ำๆย้ำให้นัวเล็เ้าใวามหมายอมัน
ลิ้นเรียวออมาทัทายเยลลี่สีหวาน่อนะวัึ้นลเลียมันีฮุนพริ้มารับสัมผัสอย่าอ้อยอิ
ลิ้นเรียวสอเาไปมันวาน้ำหวาน้า ่อยๆัววามทีละเล็ ทีละน้อยอย่า้าๆ
่อนทีุ่หมอะเป็นฝ่ายถอนูบออมาแล้วุพิอบุเบาๆ
“รู้รึยั ว่าพี่รัเราไหม”
“...รู้แล้ว ุหมอหื่น-/-”
นี่ละรับ..มนุษย์หน้าเหมือนอผมนที่ 8
เาือนที่ทำให้ผมายทุวัน
ายเพราะระอัวามสุและรอยยิ้มทุวัน ให้ายเหอะ ผมเลียมนุษย์หน้าเหมือนที่ื่อ
มิน ยุนิ ที่สุเลย นอะไรมาทำให้หลุมรั้ำแล้ว้ำเหล่า
ผมเลียพี่หมอที่สุเลยยย
#ฟิไล์้าฮุน
ไปแร์วามฟินไ้ที่แท็นี้รับ
::พู่ันเหมัน์::
? cactus
ผลงานอื่นๆ ของ พู่กันเหมันต์ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ พู่กันเหมันต์
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น