คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 4
หลัาที่้าวออมาาห้อน้ำไ้ยัไม่พ้นอบประูเสียเ้มอสามีเธอ็ทัึ้น้วยำอัปมลทันที มิราัสินใที่ะเมินเาไปแทนที่ะโ้อบให้เสียพลัาน
“เธอล้าเมินันหรอมิรา” ิภพพู้วยน้ำเสียทีุ่ึ้นแ่หิสาว็ยัเียบและเินไปยัู้เสื้อผ้าเพื่อเลือเสื้อผ้าสัิ้นมาสวมใส่
“มิรา!” ิภพึ้นเสีย่อนะยับัวเ้ามาใล้และระาแนเธอให้หันไปประันหน้าับเา
ร่าเล็้อมอเ้าไปยันัยน์าสีเียวมรอร่าสูที่้อมอลมาที่เธอ้วยแววาที่ไม่สบอารม์่อนะัสินใอบลับไป
“ุ้อารอะไร...” มิราถามเสียเบา
ิภพปล่อยแนเธอให้เป็นอิสระ่อนะถอยห่าและเสยผมอัวเอ้วยท่าทาหุหิ
เป็นบ้าอะไรวะไอ้ิ!
เาสบถออมาในใ่อนะ้อมอมาที่ร่าเล็ที่ำลั้อมอเา้วยแววาสสัย่อนะหันหลัเินออาห้อไป มิรามอามหลัเา่อนที่ะถอนหายใออมา้วยวามเหนื่อย
ทำไม่อนหน้านี้ีวิเธอถึไม่ยาเท่านี้นะ หรือเป็นเพราะว่า่อนหน้านี้เาไม่ไ้สนใไยีเธอหรือเปล่าเธอเลยไม่้อมาอยรับมือับอารม์อเาแบบนี้
มิราเลือที่ะสวมใส่เสื้อไหมพรมแนยาวสีเทาอ่อนและาเาสั้นสีาวเพราะไม่อยาให้โนแผล หลัาแ่ัวเสร็เธอ็หยิบระเป๋าสะพาย้าสีรีมที่เธออบใ้เป็นประำและหย่อนระเป๋าสา์พร้อมทั้โทรศัพท์มือถืออเธอลไป
เมื่อเินมาถึโรรถมิรา็้อทึ้หัวัวเออีรอบเพราะลืมไปว่ารถอเธอถูนนสภาพเป็นอย่าไร็ไม่รู้ แล้วอีอย่าอนนี้รถันอยู่ไหน!?
นิ้วเรียวเล็รีบหยิบโทรศัพท์ออมาโทรเรียรถเพื่อะไปที่โรพยาบาล รอไม่นานนับรถ็ับรถมาอที่หน้าบ้าน่อนที่เธอะเปิประูรถเ้าไปนั่ยัเบาะหลันับ
@ โรพยาบาล
หลัาที่่ายเิน่ารถเรียบร้อยแล้ว ร่าเล็ที่สูเพียหนึ่ร้อยหสิบห้าเนิเมร็้าวลารถและเินเ้าไปในโรพยาบาล่อนที่ะยื่นบัรประานให้ับพยาบาลสาวที่เาน์เอร์หนึ่่อนะแ้วามประส์อเธอออไป
“ันมาล้าแผลามที่หมอนัไว้่ะ”
“สัรู่นะะ” พยาบาลสาวรับบัรประานอเธอ่อนะรอรายละเอียลไปในระาษสีาวและเินหายเ้าไปในห้ออุหมอหิสาวึเลือเินไปนั่รอ หลัานั้นไม่นานพยาบาลสาว็เินลับออมา
“ุมิราะ เิทานี้่ะ”
มิราพยัหน้าและเินเ้าไปในห้อรวามที่พยาบาลสาวเรีย หลัาที่เธอเ้าไปในห้อรวแล้วพยาบาลนนั้น็เินออไปและปิประูามหลั
“ุมิรา ธนฤษเรือโรน์” เสียนุ่มนวลอุหมอเรียื่ออเธอ้วยรอยยิ้ม
“สวัสี่ะ” มิราล่าวทัทายโยไม่รู้ว่าวระทำัวอย่าไร เธอไม่แน่ใว่าเธอวรที่ะนั่ลเ้าอี้หรือวรที่ะนั่ลบนเียี
ุหมอหนุ่มเห็นันั้น็หัวเราะออมาเบา ๆ ้วยวามเอ็นู่อนะลุึ้นยืนาเ้าอี้และผายมือไปยัเียทาวามือ “เินั่ลบนเียไ้เลยรับ” มิราพยัหน้า่อนที่ะเินไปนั่ลบนเีย
เมื่อร่าเล็้าวึ้นไปนั่ลบนเีย ุหมอท่าทาใี็หยิบอุปร์ทำแผลมาวาบนั้นล้อเลื่อนและลามาใล้ ๆ เธอ
“เี๋ยวหมอออนุาล้าแผลที่ให่ที่สุ่อนนะรับ” ุหมอพูยิ้ม ๆ ่อนะ่อย ๆ ยเท้าอเธอวาลบนเ้าอี้และแะผ้าพันแผลออเบา ๆ
“เ็บนิหน่อยนะรับ” หลัาพูบุหมอ็หยิบวแอลอฮอล์ออมาและหยิบสำลี้านุ่มลในแอลอฮอล์่อนะเ็รอบ ๆ ปาแผล้วยวามั้ใและเบามือ
ะที่ปล่อยใหุ้หมอเ็แผลมิรา็ถือโอาสนี้สัเใบหน้าอุหมอใีนนี้ เส้นผมสีำลับและหยัศามธรรมาิ นาเป็นแพอนเรียันอย่าสวยาม วาสีน้ำาลอ่อนูเปล่ประาย มูโ่ไ้รูป ผิวพรรที่เรียบเนียนราวับนายแบบอย่าไรอย่านั้น ส่วนสูที่ิร่าว ๆ น่าะเินหนึ่ร้อยแปสิบ มอรวม ๆ แล้วเหมาะับารเป็นพระเอในหนัสัเรื่อมาว่าเป็นหมอเสียอี
“หน้าหมอมีอะไริหรือเปล่ารับ” ุหมอถามยิ้ม ๆ ทำเอานที่แอบมอสะุ้
“ปะ เปล่า่ะ” มิราไม่รู้ะแ้ัวอย่าไร ใบหน้าเล็เริ่มแเมื่อถูับไ้
“ุหมอเมธา” ริมฝีปาสีมพูอ่านามเ็มลัที่ิอยู่บนหน้าอ้าน้ายอเสื้อาวน์ทีุ่หมอใส่อยู่ ุหมอเมธา้มลมอที่เ็มลััวเอ่อนะหันลับมามอที่นไ้อัวเอและระบายยิ้มออมา
“รับ หมอื่อเมธา”
“ุหมออายุเท่าไหร่หรอะ ทำไมูเ็ั” มิราเอ่ยถามออไปามวามิ “เอ่อ ถ้าุหมอไม่สะวอบ...”
“ปีนี้หมอยี่สิบเ้าแล้วรับ” หมอเมธาอบลับยิ้ม ๆ ไม่ไ้ถือสาที่นไ้อเาถาม “แล้วนไ้อหมออายุเท่าไหร่แล้วรับ” ุหมอถามลับ
“ปีนี้มิะยี่สิบหแล้ว่ะ” มิราเริ่มผ่อนลายมาึ้นเมื่อุหมอูเป็นมิรและไม่ไ้ถือสาเอาวามเรื่อออายุมามายสัเท่าไหร่ “มิอเรียพี่หมอไ้ไหมะ”
“ไ้รับ ะเรียพี่หมอหรือหมอเมธาหรือะเรียุหมอเย ๆ ็เอาที่เราสะวเลย” เมื่อุหมอเมธาอนุามิรา็ระบายยิ้มออมา นานเท่าไหร่แล้วที่เธอแทบะไม่ไ้ยิ้มออมาาใริแบบนี้
เปิัวพระเอ??????????
ฝาไล์ + อมเมน์ เพื่อเป็นำลัใให้้วยนะะ
ความคิดเห็น