ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    รักซ่อนกลอลวลคน=ยมทูต

    ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 SOUL ZONE CITY

    • อัปเดตล่าสุด 14 ก.ย. 48






    ตอนที่ 2

        

    “จากนี้ขอปิดการการประชุมเหล่ายมทูต   และขอเชิญท่าน เกลเซียล  หัวหน้าเหล่ายมทูตขึ้นกล่าวเป็นครั้งสุดท้าย”หลังจากที่ผู้หญิงที่เป็นคล้ายๆพิธีกรพูดจบ   ผู้หญิงอีกคนที่ท่าทางสูงศักดิ์ก็เดินมา   เธอผมยาวสีดำสนิทและดวงตาดุจน้ำแข็ง



    “ฉัน  หวังว่าเหล่ายมทูตเช่นเรานั้นจะยังไม่ลืมกฏที่สำคัญ   1. ความรู้สึกอันน่าสะอิดสะเอียนของมนุษย์ไม่จำเป็นสำหรับเรา    2.  ยมทูตต้องปฏิบัติหน้าที่ๆได้รับอย่างดีที่สุด   3. คงไม่มีใครคิดที่จะฝ่าฝืนสิ่งที่มีมา   และก็คงจะรู้ดีแก่ใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น   สุดท้าย  อย่าหวังว่าฉันจะให้อภัย”

    จากนั้นท่านเกลเซียลก็เดินจากไปและยมทูตทั้งหมดก็โค้งทำความเคารพและก็เริ่มแยกย้ายกันไปจากหอประชุม



    “เฮ้อ ~~  ท่านเกลเซียลนี่ก็ย้ำเรื่องกฎทุกครั้งที่ประชุมเลยน่ะ  ว่าป่ะลีออง”ในขณะนี้ฟอกซ์ ลีออง  ไฟร์ลัสและฉัน) ก็เริ่มเดินออกจากหอประชุมพร้อมกันกับเหล่ายมทูตคนอื่นๆ



    “ที่ท่านย้ำนักย้ำหนานั่นก็เป็นเพราะว่าท่านไม่ต้องการให้เราแหกกฎไม่ใช่รึไง  แล้วราช่าล่ะ ”



    “ ไม่รู้ซิเดี๋ยวก็ตามมามั้ง   ช่างปะไรยัยนั่น” เขาพูดอย่างเย็นชาแต่ว่าหล่อชะมัดยาดเลย อ่า...หวังว่ายังคงไม่ลืมสาวซวยน่ะค่ะ  หมอนี่คือไฟร์ลัสค่ะ   เป็นยมทูตรุ่นเดียวกับลีอองและฟอกซ์



    “จริงซิ   ฉันมีธุระไปก่อนน่ะ   มากับฉัน”จากนั้นอีตานี่ก็ลากถูลู่ถูกังฉันไปยังที่ๆหนึ่งซึ่งดูแล้วก็คล้ายๆกับว่าเป็นในเมือง  มีทั้งตึก  ถนน  ร้านเล็กๆต่างๆมากมายและสถานที่หลายอย่างที่ฉันมีรู้จัก



    “ที่นี่คือ SOUL  CITY  เป็นเมืองของพวกยมทูตและยมทูตนั้นก็มีร่างกายทุกๆส่วนนั้นเหมือนกับมนุษย์   กิน  ดื่ม   นอน  แต่ว่าความรู้สึกบางอย่างของมนุษย์เป็นสิ่งต้องห้าม”จากนั้นลีอองก็ปล่อยมือจากฉันและก็เดินช้าลง



    “นี่   เราจะไปไหนน่ะ”ฉันถามจากนั้นลีอองก็ชายตามอง



    “บ้านของฉันเอง    เธอจะต้องอยู่ที่นั่นกับฉันไปก่อนจนกว่าจะลงทะบียนเป็นยมทูตถึงจะมีที่พักเอง”



    “บ้า!!!   ทำไมฉันต้องไปอยู่ที่บ้านนายกันเล่า”เธอตกใจและก็ขึ้นเสียงดังจนยมทูตที่อยู่ใกล้เคียงนั้นหันมามอง



    “ถ้าอย่างนั้น.......อยากไปนอนที่ข้างถนนมั๊ย   ถึงแม้ที่นี่จะไม่มีพวกขโมยหรือพวกมิจฉาชีพ   แต่ที่นี่ก็ยังมีปีศาจกับวิญญาณร้ายอยู่น่ะ”  เพียงแค่นี่ฉันก็ต้องหยุดเพราะอย่างน้อยฉันก็มีที่ซุกหัวนอนให้ตายเถอะฉันจะทำยังไงดีเรื่องที่โลกมนุษย์เพราะว่าฉันจะต้องมาอยู่ที่นี่จนกว่าจะได้แหวนอะไรนั่นมา    ตอนนี้ฉันมีที่นอน  มีที่กินและสุดท้ายอีกอย่างที่ฉันหวังไว้ก็คือ   ฉันหวังไว้ว่าบุคลิกอันชั่วร้ายของฉันจะไม่โผล่มาเพราะบุคลิกนี้ของฉันนั้นแม้โคโรน่าหรืออลิสก็หยุดไม่ได้   จากนั้นลีอองก็หยุดเดินเอาดื้อๆจนฉันชนเข้ากับหมอนั่นอย่างจัง



    “จะบ้าหรอ!!  นายหยุดทำไม”หลังจากที่ฉันชนหมอนั่นฉันก็แว้ดใส่จนหันมามองอย่างเย็นชาและสายตาก็บอกประมาณว่า “ถ้าเธออยากไปนอนข้างถนนล่ะก็......”จากนั้นพวกเราทั้งสองคนก็เข้าไปในบ้าน   เมื่อก้าวแรกที่ฉันเหยียบย่างเข้าไปในบ้านนั้นฉันสัมผัสได้ถึงสิ่งนั้นอย่างเด่นชัด   นั่นก็คือไม่ว่ามุมไหนฉันก็ไม่คิดว่าที่นี่คือบ้าน     ทำไมน่ะหรอ  ก็เพราะว่าที่นี่  บ ร ม ร ก ! ! อ ย่ า ง รุ น แ ร ง   ทุกย่างก้าวที่เหยียบไปนั้นสุดแสนจะสกปรก       ที่ห้องรับแขกนั้นเต็มไปด้วยกองหนังสือเป็นตั้งๆวางเรียงรายและกระป๋อง(อะไรก็ตาม)    

    ที่(ดูเหมือน)เป็นกระป๋องเบียร์ ! !  และใยแมงมุมแสนสวย ( ? )   ที่ย้อยลงมาหยุดลงที่ตรงหน้าฉันอย่างเหมาะ

    เจาะ!!  โอ๊ย!!  อยากจะตาย!!  (เฮ้หล่อน  ถ้าอยากตายล่ะก็น่ะไปเป็นยมทูตซะเลยซิ)



    “จริงซิ   ไหนๆเธอก็มาแล้วเธอก็ช่วยทำความสะอาดบ้านฉันให้ด้วยล่ะกัน”



    “........................................................”



           (  ขอโทษค่ะ   ฉันพูดอะไรไม่ออกแล้ว  )



    /*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*

        

            6. อสรพิษและลิ้นอันหลอกลวง

        ท่ามกลางแสงสีเหลืองนวลที่มีตลอดในทางเดินที่ปูด้วยพื้นหิน    แสงไฟสีฟ้าอ่อนที่นำทางให้แก่ผู้หญิงผู้มีผมดำยาวสลวยนั้นช่างงดงาม    แต่ความงดงามนั้นมิอาจเทียบเธอได้แม้เพียงน้อย    เสียงส้นรองเท้าที่กระทบพื้นหินนั้นดังเป็นระยะๆตลอดทางเดินที่เธอย่างกรายจนกระทั่งสุดทางเดิน    เธอหยุดยืนที่หน้าห้องๆหนึ่งพร้อมกับส่งสายตาอันเย็นชาให้แก่สัตว์ปีศาจที่เฝ้าประตูก่อนที่จะเข้าไปในห้อง



        แอ๊ด!!  เธอเดินเข้าไปและภาพที่สะท้อนปรากฏในเรตินาของเธอก็คือ.....



        “ เจ้ามีกิจอันใด  เกลเซียล ”ในขณะนั้นจอมมารกำลังลูบไล้เส้นผมอันอ่อนนุ่มของหญิงสาวที่นอนฟุ๊บ

    อยู่บนเตียงอย่างพึงพอใจ



    “ข้าเพียงแต่มาเตือนท่านว่าหมดเวลาเล่นสนุกของท่านแล้ว   อีกอย่างข้ามาบอกกับผู้หญิงคนนั้นว่าให้ไปรับภาระกิจของเธอพร้อมกับออกไปจากที่นี่ได้แล้ว!!!”เกลเซียลกล่าวด้วยเสียงอันแข็งกร้าวจนทำให้หญิงสาวผมดำที่นอนฟุ๊บอยู่ตื่นขึ้นมา    อย่างไม่ค่อยเต็มสติสักเท่าไหร่



    “เจ้ากลับไปได้แล้วล่ะ”จากนั้นจอมมารก็ก้มลงจุมพิศที่หน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา   แล้วเธอก็ย่างกรายไปยังมุมห้อง   ตรงหน้าเธอนั้นคือ  แบล็กโฮล์   เธอนั้นได้ก้าวเข้าไปโดยไม่มีอาการกลัวราวกับว่าเธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี



    “เจ้าก็สมควรที่จะไปได้แล้ว   เกลเซียล  ข้าอยากพักผ่อน”จากนั้นเธอก็ขอตัวและลากลับไปยังที่ๆเธอควรจะอยู่    

                /*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/**/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*



    ในขณะนี้เวลาที่ SZC นั้นค่ำมากแล้วและไฟร์ลัสก็เดินออกจากศูนย์บัญชาการด้านข้อมูลหลังจากที่รับข้อมูลดวงวิญญาณที่ต้องจัดการภายใน 1 สัปดาห์   จากนั้นเขาก็เหลือบไปเห็นคู่หูของเขา  ราช่า ซึ่งยืนอยู่คนเดียวในมุมอับแสงของที่นี่  



    “   เธอมาทำอะไรอยู่ตรงนี้  ราช่า” เขาเดินไปหาราช่าซึ่งยืนอยู่คนเดียวนั้น



    “ มันเรื่องของฉัน ไฟร์ลัส  แล้วนายล่ะมาทำอะไรที่นี่” ราช่าถามออกไปอย่างเย็นชา



    “ฉันก็มาจัดการกับบางสิ่งที่ใครก็ตามลืมทำน่ะซิ” ไฟร์ลัสตอบโต้เธอ



    “ เรอะ  ขอโทษ” ราช่าพูดโดยที่ไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกดังที่กล่าว  ซ้ำว่าเธอนั้นดูหยิ่งๆเสียมากกว่า



    “ฮึ  รู้ตัวก็ดี”



    “ จริงซิแล้วงานล่ะฉันกำลังจะมาจัดการ  แล้วรายชื่อที่ต้องเก็บล่ะ  อยู่ไหน?”เมื่อราช่าพูดจบไฟร์ลัสก็ยื่นลูกแก้วสีดำให้เธอ 4 ลูก  ซึ่งเมื่อมันได้สัมผัสกับฝ่ามือของเธอแล้วชื่อของผู้ที่จะถูกเก็บก็ปรากฏลอยอยู่เหนือลูกแก้วเหล่านั้น



    “เห  4 ลูกเชียวหรอ   นายแบ่งไปบ้างซิ”เมื่อพูดจบราช่าก็หันไปมองไฟร์ลัสที่ยืนถือลูกแก้วในมืออีก 6 ลูกอยู่อย่างอารมณ์ไม่ดีและสายตาเขาก็บอกออกมาประมาณว่า  “นี่ฉันอุตสาห์เอาตั้ง 6 ลูกเชียวน่ะ  เธอน่ะได้น้อยกว่าฉันอีก” ใช่  สายตาเขาบอกอย่างนี้



    “เธอไม่พอใจอะไรอีกรึไง”ไฟร์ลัสเลือดขึ้นหน้า...



    “ ป่าว ”เธอหน้าถอดสีเล็กน้อยและถอยกรูไปนิดๆ  “ หมดธุระแล้วล่ะไปกันเถอะ  ที่บ้านนายน่ะ ”

                        

    /*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*



        “อาเมน” สิ้นเสียงคำอธิฐานเธอก็เริ่มนึกถึงคนๆหนึ่ง   ซึ่งเป็นเพื่อนของเธออย่างไม่ตั้งใจ



        “อืม ~ ~ ~  2ทุ่มอยู่เลย  โทรไปหาอลิสหน่อยดีกว่า”โคโรน่าบ่นพึมพำและก็เดินไปโทรหาเพื่อนของเธออย่างสบายอารมณ์

        รอบที่ 1 ~ ~ ~ ~  ไม่รับ (อารมณ์ดีฮัมเพลงเรื่อยไป)

             รอบที่ 2 ~ ~ ~ ~    ไม่รับ    (----------------------------)

            รอบที่ 3  ~ ~ ~ ~    ไม่รับ       (เริ่มเบื่อปนหงุดหงิดเล็กน้อย)

                    รอบที่ 4 ~ ~ ~ ~     ไม่รับ          ( หงุดหงิดอย่างแรง.........)



        โครม!!! โคโรน่าวางสายอย่างไร้เยื่อใย

        “ให้ตายซิยัยบ้า ไปตายอยู่ที่ไหนย่ะ   อุตส่าห์อารมณ์ดีโทรหาทำไมไม่รับสาย  แต่ก็ช่างเถอะพรุ้งนี่ถ้าเจอล่ะก็แม่จะสวดให้ยับ”  พูดไม่ทันจะจบก็มีเสียงๆนึงเรียกเธอ

        

    “ ซิสเตอโคโรน่าค่ะ    ซิสเตอร์โคโรน่า”   ความวุ่นวายและความเงียบสงบ



        “มีอะไรจ๊ะ   รูธีลัส   เกิดอะไรขึ้นหรอจ๊ะ”  รูธีลัสเดินเข้ามาไม่พูดอะไรและก็คว้าข้อมือของโคโรน่าแล้วก็เริ่มวิ่ง

        

        “ซิสเตอร์โคโรน่า  พวก ยอน์ช กับ พวก ยูริรีน่า กำลังทำสงครามปาหมอนกันอีกแล้วน่ะค่ะ”



        “ห๊า ! ! !” โคโรน่าทำเสียงประมาณว่าตกใจกับสิ่งที่รูธีลัสบอก  สิ่งที่ตกใจไม่ใช่กับการที่ทั้งสองฝ่ายนั้นทำสงครามกัน    แต่ตกใจกับการที่ทั้งสองฝ่ายนั้นทำสงครามอีกแล้วนั้นมากกว่า   เหตุที่ตกใจนั่นเป็นเพราะว่าทั้งสองฝ่ายนั้นก่อสงครามกันแบบที่แทบจะเรียกได้ว่าทุกวัน  



        เมื่อโคโรน่าวิ่งมาถึงโถงนอนรวมซึ่งเป็นหอนอนรวมของเด็กกำพร้าที่โบสถ์แห่งนี้รับอุปการะ   เมื่อเธอเปิดประตูเข้าไป   ของขวัญเล็กๆน้อยๆที่เธอได้รับจากเด็กๆก็คือ......



        ตุ๊บ!!!   มีวัตถุประหลาดที่แสนจะนุ่มนิ่มโปะลงบนหน้าของโคโรน่าอย่างไม่ตั้งใจ.....  จากนั้นโคโรน่าก็ได้หยิบวัตถุนั้นซึ่งก็คือหมอนมาถือไว้ในมือ



        “ใคร  ขว้างหมอนมากันจ๊ะเด็กๆ!!”โคโรน่าพูดเสียงหวานแต่หน้าตาของเธอนั้น........ (สุดจะบรรยาย)



        “เฮ้ย!!!!   สลายโต๋เร็ว!!  ซิสเตอร์โคโรน่ามาแล้ว”เมื่อเสียงๆหนึ่งตะโกนบอกเพื่อนเช่นนี้ประกอบกับสีหน้าของซิสเตอร์โคโรน่าที่แสนจะ(ไม่)น่าดูแล้วนั้น   เมื่อเด็กๆทั้งสองฝ่ายเห็น    จิตใต้สำนึกก็ได้สั่งอย่างรวดเร็วว่า   .......



        “หนีเร็ว!!!!”  พูดไม่ทันจะขาดคำเด็กๆทั้งหลายที่ก่อสงครามก็เริ่มวิ่งหนีกันจ้าละหวั่นราวกับหนูตัวน้อยๆที่วิ่งอย่างเบียดเสียดอยู่ในกรง    นั่นเป็นเพราะว่า ที่นี่คือโถงนอนรวม!!



        “ตาย!!!”ซิสเตอร์โรน่าไม่มีคราบของซิสเตอร์ผู้แสนดีให้เห็นเมื่อคุณเธอฟิวส์ขาด    และเพราะเรื่องนี้นี่เองที่ทำให้เธอลืมเรื่องของอลิสไปโดยสนิทใจ



                                    /*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*



        ในขณะนี่ที่ SZC ท่ามกลางความมืดมิดยามราตรี   ปีศาจและวิญญาณทั้งหลายนั้นต่างออกมาเดินเพ่นพ่านกันอย่างสนุกสนานและเริงใจ............

        

    “เฮ้เธอ   ฉันเจอวิธีให้เธอกลับแล้วน่ะ”ลีอองเรียกโดโรธีจากห้องหนังสือหลังจากที่พบวิธีที่จะพาโดโรธีกลับโลกซึ่งเขานั้นต้องจมกองฝุ่นและกองขยะเพื่อค้นหาตำราลับ     แต่ว่าไม่มีเสียงขานรับตอบ

    “เฮ้เธอ   อยู่ไหนน่ะ”แต่ก็ไม่มีเสียงขานตอบ    จากนั้นเขาก็เริ่มรู้สึกว่ามันแปลกๆ  อืมม  หรือว่ายัยนั่นเป็มลมฟ่ะ!  ไม่ม้าง  ฉันก็แค่ให้ทำความสะอาดบ้านเฉยๆนา   จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องหนังสือ   ทันทีที่เขาเปิดประตูออกมาก็ปรากฏว่า.........



        “เนี่ยหรอบ้านฉัน!!”  เขากล่าวออกมาอย่างไม่เชื่อสายตาตนเอง    ในขณะนี้ที่พักของเขานั้นสะอาดและเป็นระเบียบกว่าเดิม    โซฟาในบัดนี้ไม่มีฝุ่นแต่กลับมีหมอนอิงใบเล็กๆวางอยู่  บนโต๊ะไม่มีกองขยะ  แต่ว่ามีหนังสือที่เคยกองอยู่ที่พื้นวางอยู่แทนอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย    พื้นนั้นสะอาดจนแทบไม่น่าเชื่อเลยว่าที่นี่เคยสกปรกและรกจนหนูๆทั้งหลายยังไม่กล้าอยู่    (เขากำลังด่านายแหนะว่าบ้านนายรกจนหนูยังไม่กล้าอยู่)

    แน่นอนว่าเขายังตะลึงไม่หายจนกระทั่งมีบางอย่างที่ทำให้เขาหลุดออกจากห้วงภวังค์

        

        “ครอก ฟี้ ~ ~ ~   ครอก   ฟี้ ~ ~ ~ ”    ในขณะนี้เธอกำลังนอนหลับอย่างเป็นสุขราวกับว่าเธอนั้นนอนอยู่ในห้องนอนของตัวเองก็ไม่ปาน.....



        “ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเนี่ยหรอผู้หญิงที่ทำความสะอาดบ้านของเรา    แล้วข้าวละเธอยังไม่ได้กินเลยน่ะ”สิ้นประโยคสุดท้ายลีอองมองอย่างน่าอนาถเพราะว่าคุณเธอนั้นนอนในท่าที่ไม่น่าจะเรียกว่าเป็นกุลสตรี    ผมของเธอจากที่ถักเปียไว้อย่างดีนั้นถูกปล่อยและพันกันจนยุ่งเหยิง    คำห่วงใยที่ว่าเธอยังคงไม่ได้ทานข้าวนั้นหายไปเป็นปลิดทิ้งนั่นเพราะว่า   ถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป   ตรา   อร๊อย~~ อร่อย    ที่เปิดฝาแล้วและไม่มีร่องรอยของเส้นหลงเหลืออยู่     วางอยู่ข้างๆเธอที่นอนหลับอุตตุ และดูเหมือว่าเธอนั้นจะเหนื่อยมากจากการทำความสะอาด    จากนั้นคำสั้นๆก็หลุดออกมาจากปากของเขา  



        “  (ศพตาย)อนาถ  ”   (ไอ้คนไม่รู้จักบุญคุณเอ๊ย!!)   และก็คำว่า



       “  ขอบคุณ  ”   จากนั้นเขาก็อุ้มเธอให้เข้าไปนอนที่ห้องของเขา   จากนั้นเขาก็จัดการกับตัวเองแล้วจึงเขานอนที่ห้องอื่นแทน      ช่วงเวลาที่ไม่นานนักลีอองก็หลับสนิทอาจจะเป็นเพราะเหนื่อยและเพลีย    บัดนี้ในห้องที่เป็นอดีตของเขานั้นมีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น



        พรึบ!!



                /*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*



         SOUL  ZONE  CITY  เขต 2  บล็อก  A  



        “ราช่า   ทำไมไม่ค้างที่นี่ซะล่ะ” ไฟร์ลัสถามออกมาขณะที่กำลังเล่นอยู่กับสัตว์ปีศาจที่มีรูปร่างเหมือนสุนัขและก็มีสายพันธุ์ต่างๆแยกออกไปอีกมากมาย

        

        “นั่นน่ะซิ  ทำไมถึงไม่ค้างซะล่ะ  ผมจะได้หนุนตักนอนเล่นให้หน่ำใจซะหน่อย” ชุช หรือ สัตว์ปีศาจตัวนั้นซึ่งเป็นสายพันธุ์โกล์เด้น รีทีฟเวอร์ กำลังพูดออดอ้อนราช่าเป็นว่าเล่น



        “วันพรุ่งนี้เวลาของชีวิตบนโลกของฉันนั้นก็ต้องดำเนินต่อไป   ฉันค้างไม่ได้หรอก”ราช่ากล่าวแล้วก็ลูบหัวชุชก่อนออกไป



        “แล้วจะให้ผมออกไปส่งมั๊ยครับ”ชุชกล่าวอย่างตื่นเต้นระคนดีใจโดยหวังว่าจะออกไปเดินหลีสาว



        “ไม่   ถ้านายไปน่ะนายคงไปหลีสาวพวกข้างถนนน่ะซี้   ดีๆไม่ดีไปไข่เรี่ยราดอีกใครรับผิดชอบย่ะ”ราช่ากล่าวตักเตือนแล้วดีดหน้าผากชุช

        

        “ก็พี่ราช่าไงครับ”ชุชตอบอย่างหน้าชื่นตาบานแล้วกระดิกหางระริกๆไปมาน่าเอ็นดู   ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงประโยคสั้นๆแต่ก็สร้างความโมโหให้ราช่าไปไม่น้อย



        “แล้วนี่กะจะหาภาระให้ฉันอีกใช่มั๊ยเนี่ย!!!   คราวก่อนตัวเมียข้างถนนพันธุ์  โดโบแมน ก็ติดนายจนฉันต้องเลี้ยงมันกับลูกของนายไปรอบนึงแล้วน่ะ   โอ๊ย!!  นายรู้มั๊ยฉันเนี่ยต้องแบกหน้าเอามันไปให้ศูนย์สงเคราะห์เลี้ยงดูสัตว์ปีศาจที่ถูกทิ้ง    แล้วก็ต้องจ่ายค่าธรรมเนี่ยอีกตั้ง    15  โทลีนกับอีก    10   เมอาร์    น่ะย่ะ !!  15โทลีน  10  เมอาร์ ไอ้ที่จ่ายไปน่ะไม่น้อยๆ   แล้วเมื่อไม่นานเนี่ยนายก็ดันไปติดหมัดมาจากหมา  มิดเดิ้ล  โรด   (ข้างถนน) แถวๆบล็อก B  มาอีก  แล้วคนที่ต้องจ่ายค่ากำจัดไอ้แมลง กระจั๊วนั่นน่ะใครกันถ้าไม่ใช่ฉันน่ะ  ถ้าคราวนี้มีมาอีกใครจะรับผิดชอบกัน”ราช่าตะโกนด่าหน้าดำหน้าแดงและคำตอบที่ได้ก็คือ...



        “พี่ราช่าไงฮับ” จากนั้นในบ้านก็เกิดเสียงบางอย่างขึ้นมา.....



        โป๊ก!!!    ราช่าลงหมัดเขกหัวชุชส่วนอีกเสียงก็คือ....



        เอ๋ง !!!   เสียงของชุชที่อุทานออกมาเมื่อโดนหมัดของคุณเธอจากนั้นมันก็วิ่งไปหลบอยู่ข้างๆไฟร์ลัส



        “เอาล่ะฉันขี้เกียจเถียงอะไรอีกล่ะ เอาเป็นว่านายไม่ต้องไปฉันจะไปคนเดียว  ไฟร์ลัสนายดูแลชุชให้ดีถ้ามันหลุดออกไปไข่เรี่ยราดล่ะก็น่ะ    นายต้องรับผิดชอบ!!!”  



        “โอเค   ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับชุชฉันจะแต่งงานกับชุชเอง”ไฟร์ลัสกล่าวมุขตลกหน้าตายจนราช่าเริ่มโกรธเขาอีกคนแล้ว



        “ดี!!!  ถ้าจะแต่งงานเมื่อไหร่ก็ส่งการ์ดเชิญงานของเธอมาให้ด้วยล่ะกัน!!  จะคอยย่ะ!!!”จากนั้นเธอก็เดินกระแทกเท้าออกจากบ้านไป



        “ ชุช  เจ้านายของแกนี่อารมณ์ร้อนดีน่ะ” ไฟร์ลัสกล่าวอย่างนึกสนุกและชุชก็กำลัง งีดๆ หงิงๆ  อย่างเจ็บปวด...



        จากนั้นราช่าก็เดินไปที่ศูนย์บัญชาการเพื่อตรวจบัตรและกลับไปที่โลกมนุษย์   เมื่อเธอเดินมาถึงก็เห็นคนๆหนึ่งแวบๆ  ซึ่งดูคุ้นตาเธอมาก

        

    “ตาฝาด  ”  จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปในศูนย์ฯและก็กลับไปที่โลกมนุษย์



                /*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*



    “เอาล่ะเด็กๆ   บทลงโทษของวันนี้ก็มีแค่นี่ล่ะจ๊ะ   แล้วตอนเย็นก็อย่าลืมมารับโทษสำหรับวันพรุ่งนี้น่ะจ๊ะ”ซิสเตอร์โคโรน่าผู้แสนใจดีนั้นกล่าวย้ำเตือนกับเด็กๆก่อนที่จะปล่อยให้ไปเข้าเรียนกัน



    “ยูริดูซิ    ซิสเตอร์อ่ะ  โหดจัง”อเลียกล่าวกับเพื่อนสนิทของเธอขณะที่เดินไปเข้าเรียน



    “เอ้าเด็กๆ   อย่ามัวโอ้เอ้น่ะ   รีบไปกันได้แล้วจ๊ะ  แล้วก็อย่าคุยกันเสียงดังมากนักน่ะจ๊ะ”  ในช่วงประโยคสุดท้ายเธอค่อนข้างเน้นมาทางพวกของอเลียเป็นพิเศษ      จากนั้นเด็กก็ไปกันและโคโรน่าก็แยกออกไปแต่งตัวเพื่อที่จะเรียนเช่นกัน  



    “แหม   ซิสเตอร์เก่งจังน่ะ   ปราบพวกเด็กซะจนราบเลย    แถมกลัวจนตัวหงอด้วย   อย่างนี้ต้องมีเคล็ดลับแน่  บอกหน่อยซิ”รูธีลัสแกล้งแหย่โคโรน่าเพราะรู้ว่าเธอไม่ค่อยชอบ



    “หยุดพูดเลยรูธี่   เธอก็รู้นี่ว่าพี่ไม่ชอบนี่หน่า     พี่อยากเป็นแม่พระผู้ใจดีกับเด็กๆแต่ไหงกลายเป็นว่าเด็กๆกลับมากลัวพี่ซะหมดเนี่ย   เศร้า”



    “อ่า   อันนี้ก็ไม่รู้นา     ไม่ขอเกี่ยวล่ะกัน   ไปล่ะค่า”จากนั้นรูธีลัสก็แยกออกไปแต่งตัวและโคโรน่าไปมหาวิทยาลัย    ทันทีที่โคโรน่าสเห็นหน้าของอลิซ   เธอก็นึกถึงบางอย่างที่เธอลืมโดยสนิทใจได้ชัดแจ๋วคือ.......



       ชุลมุนวุ่น เมี๊ยว ~ ~ ~



    “อลิซ!!!!   เมื่อวานเธอกลายเป็นศพอนาถอยู่ที่ไหนมา!!!”โคโรน่าตะโกนด้วยความแค้นที่สั่งสมมาเมื่อตอนที่โทรไปหาอลิซ



    “ก็   ฉันไม่สบายอ่ะ   ก็เลยรีบเข้านอนเร็วหน่อย”อลิซพูดอย่างแหยงๆ “แล้วเมื่อวานนึกยังไงห่ะ   ถึงได้โทรไปหาฉัน   ร้อยวันพันชาติเธอไม่เคยแม้แต่จะคิดโทรไป”



    “ก็ป่าว    พอดีนึกอยากจะโทรน่ะ”โคโรน่าตอบอย่างหน้าซื่อตาใส



    “เรอะ    แล้วโดโรธีล่ะ    ยังไม่มาอีกหรอ”อลิซทำหน้าเซ็งหลังจากที่ได้รับคำตอบ



    “บ้าป่าว!!   คาบนี้โดโรธีไม่ได้ลงเรียนกับเราซะหน่อย”จากนั้นทั้งคู่ก็เลือกที่นั่งในห้อง



    “อือ   คาบนี้ยัยโดโรธีลงเรียนวิชาเดียวกับพวกนั้นนี่หน่า”



    “นี่  โคโรน่าฉันว่าน่ะพอหมดวิชานี่แล้วเราไปซื้อสำลีมารอยัยนั่นก่อนดีป่ะเพื่อน”อลิซทำหน้าเซ็งๆ



    “สำลี ?  ทำไม ? ”



    “ถ้าเธออยากให้อุจจาระหูของเธออกมาเต้นระบำล่ะก็น่ะ”



    “อ่ะ   จริงด้วยซิ   คาบนี้มันลงเรียนกับมิเชลกับแมทธิวนี่หน่า   หมดวิชานี้หูเราระบมแน่”  จากนั้นจินตนาการก็พาทั้งคู่เตลิดไปไกล    โคโรน่าและอลิซนั้นต่างก็คิดว่าโดโรธีนั้นกำลังจะประสาทกินเพราะฝาแฝดคู่นั้นอย่างแน่นอน    โดยที่หารู้ไม่ว่าจริงๆแล้ว  โดโรธีนั้น...........



    จ๊ ~ ~ อ ~ ~ ก         จ๊ ~ ~ อ ~ ~ ก  



    “ลีออง   ฉันหิวแล้ว”ขณะนี้ฉันกำลังสิงอยู่ในห้องหนังสือกับหมอนี่   ลีออง   จากนั้นเขาก็เปรยตามองเล็กน้อยก่อนที่จะโยนวัตถุบางสิ่งมาให้เธอ



    “บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปชนิดถ้วย รสธรรมด๊~า ธรรมดา   ตรา  อร๊อ~ย อร่อย   นี่นายคิดจะให้ฉันกินนี่อีกแล้วน่ะเหรอ   เมื่อวานก็อีก”โดโรธีค้อนเข้าใส่และก็งงอย่างมากว่าเขาเอามันมาจากไหน ? จากนั้นลีอองก็หันหน้ามา



    “ถ้าเธอกินแล้วไม่ตายก็กินไปซ่ะ   หรืออยากเป็นยมทูตเร็วขึ้นล่ะ? ”



    “อึก..” คำตอบที่กวนเบื้องต่ำแต่ก็ทำให้ฉันให้หายใจไม่ทั่วท้อง   โฮ โฮ ฉันจะมีชีวิตรอดถึงวันที่ 5 ป่าวเนี่ย   ทำม๊า~ย ทำไมฉันถึงได้เป็นผู้หญิงที่ซวยที่สุดในโลกอย่างนี้เนี่ย



    “เอ้า  หิวไม่ใช่  ก็ไปทำกินเซ่  ชิ้ว ๆ”  



    ปึด!!    เส้นประสาทแห่งความอดทนขาดสะบั้น



    “นี่นายเห็นฉันเป็นหมารึไงย่ะ   ถึงได้มาไล่กันไปง่ายๆอย่างนี้อ่ะ”โดโรธีฉุนกึกกับสิ่งที่ลีอองทำไป



    “หมา  ก็ไม่เชิง   ก็(หัว)เธอน่ะคล้ายๆกับเจ้าโดรินของฉันตอนตัดแต่งขนแล้วเลยนี่หน่า”ลีอองพูดเชิงหยอกล้อแต่ว่าก็สร้างอาการงงและโกรธให้กับโดรินไปด้วย    



    “เดี๋ยว   นายเจ้าโดรินน่ะมันตัวอะไร  ทำไมนายเรียกอย่างนั้น”



    “หมา  แล้วก็ชื่อของมัน โดริน่า   ขี้เกียจเรียกยาวเลยเรียกโดริน   ตอนนี้มันไม่อยู่เพราะกำลังส่งไปฝึก”



    “หรอ   เสียงดายจัง  อยากเห็น ”  โดรินพูดอย่างเสียดายมากๆๆและแน่นอนว่าก็แฝงไปด้วยรังสีอำมหิต



        “จริงซิ   ถึงโดรินจะไม่อยู่แต่อีก 2 ตัวก็ยังอยู่นี่หน่า”พูดไม่ทันขาดคำก็มีบางสิ่งบางอย่างเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้โดริน  และก็. . . . .



        เหมี๊ยว~~  จากนั้นเจ้าแมวขนฟูตัวสีส้มนั้นก็วิ่งอย่างรวดเร็วจากชั้นหนังสือแล้วก็



        ตุ๊บ!!!   มันหยุดฝีเท้าลงที่หัวของโดโรธี  อย่างเหมาะเหม่ง



        “เจ้าแมวบ้า!!   ออกไปน้า~~~~”จากนั้นโดโรธีก็เริ่มต้นออกอาการวิ่งเต้นไปรอบๆห้องเพื่อที่จะสะบัดแมวออกจากหัว   และก็ช่างบังเอิญเสียงจริงที่ร่างกายเธอนั้น. . . .



        ฮาด – ชิ้ว!!!    ฮาด – ชิ้ว!!!    ฮาด – ชิ้ว!!!    (เสียงจาม และขอย้ำว่านี่คือเสียงจาม)  

        ....ใช่  เธอแพ้ขนแมว



        “เจ้าแมวบ้า!!  ออกไปจากหัวฉันเดี๋ยวนี้น่ะ   ลีอองนายเป็นเจ้าของมันไม่ใช่รึไง   นายเอามันออกไปทีซิ”จากนั้นเธอก็มองไปทางลีอองและเธอก็เห็น  ลีอองหัวเราะชักดิ้นชักงอจะตายแหล่มิตายแหล่อยู่บนเก้าอี้...



        “เธอ.....ก็.......อุ้ม.......มัน.......ออก......จาก......หัว......เธอ......ซิ…..ก๊าก.... 5555”  ลีอองเริ่มต้นเต้นแร็พ-โย่ ในท่าชักดิ้นชักงออีกรอบและโดโรธีก็อุ้มแมวออกจากหัว   จากนั้นก็มีเสียงบางอย่างเกิดขึ้นในบ้าน



        “เหมี๊ยว!!!!!!!”  เสียงที่ 1  เสียงแมวที่กำลังโกรธและตกใจ



        “ครืด ~ ~ ~”  เสียงที่ 2   เสียงแมวครูดเล็บลงบนวัตถุ



        “กรี๊ด!!!!!!!!”เสียงที่ 3    เสียงโดโรธีกรี๊ดลั่นเมื่อโดนแมวข่วน   และสุดท้าย...



        “โครม  ! !  คราม ! !   ตุ๊บ  ! !  เอ๋ง ! !  เมี๊ยว ! !  กรี๊ด ! ! และก็ ตาย! ! ” นี่คือเสียงโดโรธีกำลังอัดกับแมวตัวนั้นอย่างชุลมุนวุ่นวายและสุดท้าย . . . .



        “จับได้แล้ว!!!  เจ้าแมวเถื่อนที่ทำร้ายฉันในวันนั้นและวันนี้! ! ! !”จากนั้นโดโรธีก็ยื่นหน้าเข้าหามันโดยที่เธอลืมไปว่าแพ้แมว  แล้วก็. . . . .



    ฮาด – ชิ้ว!!!    และ    ฮาด – ชิ้ว!!!  อีกรอบ



    “ยี้!!!  สกปรก  อย่ามาจามใส่ฉันน่ะย่ะ  ยัยคนป่าหัวฟู”จากนั้นโดโรธีก็งงแตกว่าเสียงคนพูดมาจากไหน   เฮ้ย  บ้านนี้มีผีด้วยหรอเนี่ย   น่ากลัวจิ๊บ



    “นี่หล่อน   ปล่อยฉันลงได้แล้วย่ะ  จะหิ้วกันไปถึงไหน”จากนั้นเธอก็คิดได้เพียงอย่างเดียวว่า....



    “แมวพูดได้ ”  จากนั้นเธอก็หิ้วเจ้าแมวตัวนั้นชูขึ้นในระดับสายตา  และผลที่ได้ก็คือ  . . . . .



    “ครืด & เมี๊ยว ” แมวสาวตัวนี้ข่วนหน้าของเธอและเธอก็ต้องยอมปล่อย( ขว้าง ) มันลงไปที่พื้น



    “พวกบ้านนอกไร้การศึกษา   แค่พวกสัตว์ปีศาจ แมว อย่างฉันยังไม่รู้จักเลย”จากนั้นมันก็กระโดดขึ้นไปบนชั้นหนังสือและเหยียดตามอง “เชอะ  บ้านนอก  ”.จากนั้นก็มีเสียงสวรรค์ดังขึ้นมาอย่างพอเหมาะ



    ออ---------ด   ออ----------ด  



        “เจ้าพวกนั้นคงมากันแล้วล่ะ”จากนั้นลีอองก็ลงขึ้น “เธอ  คลุมหมวกซะถ้าอยากให้คนอื่นเห็นหัวฟูของเธอล่ะก็ไม่ต้อง ”จากนั้นเขาก็เดินไปเปิดประตูและก็พบว่า



        “ยะฮู้   พวกฉันมาแล้ว”  เสียงอันสดใสร่าเริงนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก . . . .



        “ ฟอกซ์  ร่าเริงเกินเหตุล่ะมั๊งนาย   แล้วที่เรียกมาธุระอะไรล่ะ”นี่คือไฟร์ลัสและก็พ่วงมาด้วยอีกหนึ่ง.....



        “หวะดี ฮับ  พี่ลีออง”ใช่  ชุช หมาผู้ที่มีขนสีขาวปุกปุยและดวงตาอันกลมโตแสนน่ารัก



        “ก็มีอะไรให้ช่วยน่ะ   เข้ามาก่อนซิ ( เหลือบมองชุช)  ทั้งหมดน่ะแหละ”จากนั้นเจ้าชุชก็วิ่งอย่างดีใจไปตัวแรก  ทันทีที่ชุชก้าวเข้ามาในบ้านจมูกของมันก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นบางสิ่งบางอย่าง



        เมี๊ยว!!!        เจ้าแมวสีส้มขนปุกปุยนามว่า  เมมี่  กำลังก้าวย่างอย่างนางแบบและหยุดลงที่โซฟา



        “ นั่น  (เมมี่หันมามองแล้วขนตั้งชัน) พวกแมวนี่หน่า”ชุชว่าพลางเดินไปหาเมมี่   ส่วนเมมี่นั้นก็ก้าวถอยหลังไปที่ละน้อยๆ

        “หวัดดี----ฮับ”ชุชกล่าวไม่ทันบเจ้าตัวก็กระโดดไปบนโซฟา   แต่ว่ามีหรือที่เมมี่จะปล่อยให้ศัตรูตัวฉกาจเข้ามาใกล้ตัวเธอได้   และบัดนี้เมมี่ยืนอยู่บนโต๊ะที่อยู่สูงกว่าโซฟา....

        “ไป----ไหน----ล่ะ----ฮับ”ไม่ทันขาดคำ ชุชก็วิ่งไล่กวดตามเมมี่ไปโดยที่ชุชนั้นตั้งใจจะทักทายเล่น   แต่เมมี่นั้น



        “เมี๊ยว!!!!!!!   เจ้านายช่วยด้วย!!!!!!!!” จาดนั้นเมมี่ก็วิ่งหนีไปรอบๆบ้านทั้งบนโต๊ะ  บนตู้  ใต้เตียง   หรือแม้กระทั่ง......



        “กรี๊ดดดดดดดดดดด     เจ้าแมวบ้า!!!!   แกมาอยู่บนหัวฉันทำไม ? ”



        “หวัดดีฮับ  คุณแมวคนสวย   ชื่อไรฮับบบบบบบ”ชุชตะโกนมาแต่แต่ไกลและก็วิ่งกระดิกหางอย่างน่ารัก   ขณะนี้ ชุชกระโจนเอาตัวหนักๆของมันเข้าถาโถมโดรินและแน่นอนว่าเมมี่หนีไปแล้ว(เอาตัวรอดเก่งเชียว)



        ตึง!!!!!!     เสียงชุชล้มใส่โดรินดังสนั่นหวั่นไหว



        “เกิดอะไรขึ้น   เสียงของลีอองตะโกนพร้อมกับเปิดประตูเข้ามาในห้องหนังสือ   และสิ่งที่ประจักษ์ต่อสาธารณะชนก็คือ......



        “ชุช!!!”ลีอองตะโกนเรียกชุชที่นอนทับตัวของโดรินอย่างเหมาะเจาะ...



        “ฮับ”จากนั้นชุชก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและก็วิ่งกระดิกหางไปหาลีอองและไฟร์ลัส



        “เฮ้  เธอเป็นไรมั๊ย ? ”ลีอองถามโดโรธี



        “ถ้า---- ไม่-----เป็น----อาไร----ก็----เหนือ---มนุษย์-----น่ะซี่!!!”โดโรธีตะโกนเสียงดังและลุกขึ้นอย่างเร็ว



        “ ไม่เป็นอะไรแล้วก็ดี    เอ้าลุกขึ้น”จากนั้นทั้งหมดก็ไปรวมกันที่ห้องนั่งเล่นแต่ยกเว้นเพียงเมมี่เท่านั้นที่ไม่รู้ว่าไปมุดอยู่ที่ไหน



        “เอาล่ะที่ฉันเรียกทุกคน  มาที่นี่ก็เพราะว่ายัยนี่ (ลีอองชี้ไปทางโดริน) เกิดพลัดหลงลงมาที่SZC ทั้งๆที่ยังไม่ตายแถมมาทั้งกายหยาบ”ทันทีที่จบประโยค  ฟอกซ์ตาค้างแต่ไฟร์ลัส



        “เอาล่ะ   มาวางแผนกันว่าจะทำยังไงต่อไป”



        “นายเข้าใจถูกแล้ว   เอาล่ะใครในที่นี่จะอาสาไปขโมย  FIRE  RING  ที่เขตของท่านจอมมารกันบ้าง ? ”  คำถามของลีอองที่ยากแก่การตอบ....



        “ทำไม ? ” ฟอกซ์ถามเป็นคนแรก



        “ก็จะได้พายัยนั่นกลับไปก่อนที่จะตาย” ลีอองตอบ



        “เพื่ออะไร ?  เราทำแล้วได้อะไร ? ”



    “................................”  ไม่มีเสียงตอบ



        “เอาล่ะบ๊ายบาย   ฉันเป็นคนแรกที่จะไม่อาสา” ฟอกซ์ รีบบ่ายเบี่ยงอย่างสุดฤทธิ์และก็ลุกขึ้นยืน

    “ฉันถามหน่อย   ใครจะบ้าเข้าไปเหยียบย่างในอาณาเขตนั้นกันฮะ   แค่ท่านเกลเชียลคนเดียวก็จะแย่แล้ว!!!” ฟอกซ์ตะคอกใส่จนเกิดอาการเงียบขึ้นมา



        “  ไม่เป็นไร   นายถอนตัวก็ได้แต่ฉันจะต้องทำ”ลีอองและไฟร์ลัสเห็นตรงกัน



        “ฮึย!!!   ใครจะไปทิ้งเพื่อนได้ลงคอกันเล่า”ฟอกซ์พูดเขินๆ   ส่วนลีอองและไฟร์ลัสก็ยิ้มหน่อยๆ   จากนั้นจู่ๆฟอกซ์ก็ลุกขึ้นและก็



        โป๊ก!!!   ฟอกซ์เขกหัวโดโรธี



        “เพราะเธอแท้ๆเชียว”  จากนั้นฟอกซ์ก็เดินหน้ามุ่ยมานั่งที่เดิม



                */*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*



        “ขอบคุณค่ะ   โอกาสหน้าเชิญเชิญใหม่ค่ะ”หลังจากพนักงานต้องรับกล่าวจบ   ในมือของพวกเธอสองคนก็คือ.....

        

        “  เอาล่ะ  สำลีครบ  น้ำดื่มครบ  ไปกันเถอะไปรอยัยนั่นกัน”จากนั้นเธอทั้งสองคนก็เดินไปนั่งรอที่ม้าหินอ่อนซึ่งเป็นที่ประจำของพวกเธอ  ไม่นานนักก็มีคนบางคนมานั่งร่วมกับเธอ



        “หวัดดี อลิซ โคน่า   แล้วโดรินล่ะ ?” คริสถามพวกเธอพร้อมกับนั่งลง



        “อ๋อ  เดี๋ยวคงมามั๊ง  คาบนี้ลงเรียนกับแฝดนั่นนี่หน่า”



        “หมายถึงพวกเราหรอ”แมทธิวกับมิเชลตอบพร้อมกันและทั้งคู่นั้นก็นั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนกับพวกเธอซึ่งสร้างความสงสัยให้กับ อลิซ โคโรน่าและคริสมากว่าแฝดคู่นี้มาตั่งแต่เมื่อไหร่



        “ก็ใช่   แต่ยัยนั่นไม่เข้าเรียน”มิเชลตอบ    จากนั้นจู่ๆก็หยิบเอาขวดน้ำชาที่กำลังซื้อมาหมาดๆยังไม่ได้เปิดของโคน่าไปดื่มหน้าตาเฉย



        “นี่นาย   เอาของฉันไปทำไม!!!”โคน่าโมโหมิเชล



        “ดื่ม”จากนั้นมิเชลก็วางขวดลง “นี่  มีใครโทรไปหายัยนั่นรึยังล่ะ” และคำตอบที่ได้ก็คือทุกคนยังไม่ได้โทรไป   และแล้วอลิซก็ควักมือถือขึ้นมาแล้วก็โทรไป   ส่วนผลลัพท์ที่ๆได้ก็คือ....



        “หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”จากนั้นทั้งหมดก็เริ่มมีความคิดที่แปลกประหลาดพิศดารมากขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่ง....



        “นี่   อย่าคิดมากเลย   ยังไงๆก็คงไม่มีใครมาฉุดโดรินเข้าป่าหรอกน่า   อาจจะไม่สบายก็ได้ลองโทรไปถามคุณยายดูซิ”คริสเป็นคนแรกที่เสนอความคิดในทางที่ดีหลังจากที่คนอื่นติดปีกไปกับจินตนาการจนเตลิดเปิดเปิง  ตัวอย่างเช่น อลิซเสนอว่า“ยัยนั่นอาจจะเจออุบัติเหตุที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีคนเห็น” หรือข้อคิดเห็นจากแมทธิวที่ว่า “ ศพอนาถ” (ซึ่งถูกเล็กน้อย)  ส่วนโคโรน่าก็คือ “อาจจะถูกลักพาตัวไปเรียกค่าไถ่  หรือข้อคิดเห็นของ มิเชลเสนอว่า  “ อาจจะถูกฉุด” ซึ่งแต่ล่ะคนนั้นเสนอเละซะไม่มีดี    



    “เอาล่ะงั้นตอนเย็นเรานัดเจอกันที่นี่ตอน 4 โมงเย็น  เราจะบุกไปที่บ้านของยัยนั่นกัน”



    “ตกลง”



    */*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/



        “พบแล้ว” ทันทีที่ราช่าพูดจบ  เธอก็พุ่งตรงลงมาจากฟ้ามุ่งลงที่เหยื่อในบันดล      



        “ เธอเป็นใคร  ออกไปน่ะ  ออกไป!!!”  หญิงสาววัยรุ่นที่เป็นเหยื่อนั้นกล่าวอย่างหวาดกลัวแต่กับราช่านั้นเธอไม่สะดุ้งสะเทือน  



        “เธอ  เรมิเซล่า  เกรย์ฟิลว์ซิน่ะ”



        “เธอเป็นใคร  ทำไมรู้จักชื่อฉัน”จิตใจเธอถูกความหวาดกลัวเกาะกิน  



        “ฉันคือสิ่งที่เธอกำลังคิด”ราช่าก้าวเดินเข้ามาพร้อมกับอาวุธของเธอ



        “ยมทูต?”



        “CHACK MATE!!!”จากนั้นราช่าก็พุ่งเข้าประชิดตัวและ.....



        เปรี๊ยะ!!!  เกิดกำแพงไฟฟ้าขึ้นมาและร่างสีขาวใสอันงดงามก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ  



        “ออกมาอีกแล้วซิน่ะ   ผู้พิทักษ์”พูดไม่ทันขาดคำผู้พิทักษ์นั้นก็ได้พุ่งด้วยความเร็วเข้าชนราช่าจนกระเด็น----เธอตีลังกากลับหลังทรงตัวหลบไปอย่างเฉียดฉิว----จากนั้นเธอก็ปามีดสั้นเข้าใส่ผู้พิทักษ์----ไม่สำเร็จ!!จากนั้นผู้พิทักษ์ก็หวดแส้สายฟ้ามาทางเธอซึ่งก็โดนแขนเธอเข้าเต็มแรง----เปรี๊ยะ!! เธอล้มลงไปกับพื้นส่วนผู้พิทักษ์นั้นก็ยิ้มหัวเราะให้กับเธอพร้อมกับเดินมากระแทกเท้าใส่แขนของราช่าที่โดนแส้--- จากนั้นราช่าก็ได้ลงเท้าเข้าที่ท้องของผู้พิทักษ์จนจุกและผู้พิทักษ์ก็ได้บินขึ้นไปตั้งตัวบนฟ้า----จากนั้นราช่าก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับถือเคียว



        “ชอบบนฟ้างั้นหรอ  ยินดีตอบสนอง”จากนั้นปีกคู่เล็กๆก็ปรากฏอยู่ที่แผ่นหลังของราช่า   จากนั้นเธอก็พุ่งขึ้นไปบนฟ้าพร้อมกับเคียว----ทันทีที่ประจัญหน้าผู้พิทักษ์ก็หวดแส้มาทางเธอและพันเข้าที่เคียวของเธอ---จากนั้นผู้พิทักษ์ก็กระชากแส้กลับไปพร้อมกับเคียว----เคียวตกลงสู่พื้นเบื้องล่างราช่าเริ่มหน้าเสียแต่ก็ยังไม่ย่อท้อ---ผู้พิทักษ์หวดแส้อีกครั้งใส่ราช่า---เปรี๊ยะ!! ราช่าถือแส้สายฟ้าไว้ในมือเธอยิ้มเยาะทั้งๆที่เจ็บและก็กระชากสุดแรงจนสามารถลากผู้พิทักษ์เข้ามาใกล้----โครม!! เธอลงหมัดใส่ผู้พิทักษ์จากนั้นผู้พิทักษ์ก็เตะสุดแรงใส่เธอ----แต่ราช่าการ์ดไว้ทันก่อนที่จะ---พ่งตจัวเข้ากระแทกผู้พิทักจากนั้นก็กระชากผมของผู้พิทักษ์ไว้-------ฟึบ!!มีดสั้นเล่มเล็กเสียบทะลุท้องของมัน---ร่างอันโปร่งใสนั้นตกลงสู่พื้นและแตกกระจายราวกับบกระจก----จากนั้นเธอก็หยิบลูกแก้วสีดำออกมา   วิญญาณของเธอ  เรมิเซล่า  เกรย์ฟิลว์  ก็ได้พุ่งเป็นแสงสีเงินลงสู่ลูกแก้ว

    “เสร็จภารกิจ”



            /*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/**/*//*/*/*/



    “ไปไหนมา   ฉันมารอตั้งนานแล้วน่ะ”ราช่ากล่าวอย่างโกรธๆขณะที่เล่นกับชุช



    “ไปหาเลออง  มันมีบางอย่างอยากให้ช่วย”



    “อะไร ๆๆๆๆ   หนุกมั๊ย ?”ราช่าเริ่มอยากรู้อยากเห็นจนไฟร์ลัสเริ่มแหยงๆ



    “มันคงหนุกแน่ราช่า   ถ้าไม่ใช่ให้เข้าไปขโมยของๆท่านจอมมารในเขตของท่าน”ราช่าหยุดชะงัก



    “บ้ารึเปล่า   ลีอองคิดอะไรของเค้าน่ะ”ร่าช่าเอ็ดขึ้นมา



    “มีมนุษย์พลัดเข้ามา   ต้องใช้ FIRE  RING ในการส่งเขากลับ”



        “คิดอะไรบ้าๆ ประสาท!!!!  ถ้าเป็นฉันๆปล่อยให้มันไปตายซะยังดีกว่า    เรื่องอะไรต้องไปเสี่ยงด้วย  อย่างน้อยมันก็ยังมีโอกาสไปเกิดอยู่หรอก   แต่เราซิ  เราต้องดับสูญเชียวน่ะ !!!!”ไฟร์ลัสมองมาที่เธอ



        “เธอไม่ต้องทำก็ได้   แต่พวกฉันจะทำ”ไฟร์ลัสกล่าวจริงจัง



        “บ้า  นายก็รู้นี่ฉันไม่ทิ้งพวกนายอยู่แล้ว”ราช่าเริ่มอ่อนๆลงและไฟร์ลัสก็เดินมานั่งโซฟากับราช่า



        “เหนื่อย”



        “อย่ามาทำเป็นชุชแถวนี้   ถ้าเพลียก็นอนซะ”



        “ม่าย   เก็บวิญญาณนี่เหนื่อยจัง”จากนั้นเลอองก็โยนลูกแก้วให้ราช่า 3 ลูก



    “อะไร ? ” ราช่าลุกขึ้นมารับไว้ทัน



    “ฉันเก็บไปแล้ว 3 เธอล่ะ”ไฟร์ลัสส่งสายตาแปลกๆ



    “ 1  ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่ายัยนั่นที่ฉันเก็บผู้พิทักษ์ของมันเป็นพวก S”ไฟร์ลัสทำหน้างงกับคำว่า S

    “ก็พวกซาดิสไงล่ะ   ฉันโดนแส้สายฟ้าของมันหวดจนแขนแล้วยังไม่พอน่ะ  มันยังเดินมาเหยียบแขนข้างที่เจ็บของฉันอีกอ่ะ  ให้ตายซิ”



    “โชคร้ายหน่อยน่ะ”จากนั้นไฟร์ลัสก็เดินมาจุมพิศที่แขนข้างนั้นของราช่าเบาๆ “หายเจ็บเร็วๆล่ะ”จากนั้นไฟร์ลัสก็เดินเข้าไปนอน



    “ตาบ้า  ฉันไม่ได้มีใจเป็นน้ำแข็งอย่างพวกนายที่เป็นยมทูตซะหน่อย ”ราช่ากล่าวก่อนที่จะไปนอนตามไฟร์ลัส



            /*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*



    “ลีออ~ง    เบื่อ   มีไรให้ทำมั่งป่ะ”โดโรธีบ่นขึ้นมาหลังจากที่ทำความสะอาดบ้านเสร็จ



    “ห้องหนังสือหรือหลับ(นิรันดร์)”ลีอองพูดออกมาอย่างรำคาญเพราะว่าโดโรธีบ่นออกมาจนนับไม่ถ้วน



    “ก็ได้  อ่านก็อ่าน”โดโรธีลุกขึ้นและกำลังเดินไปห้องหนังสือ



    “จริงดิ   เธอ   หนังสือกฎแห่งยมทูตอยู่ที่บนโต๊ะน่ะ   น่าจะศึกษาไว้ก่อน”



    “ทำไม ?  ”



    “ ศึกษาก่อนเป็นยมทูตเต็มตัว”ลีอองตอบหน้าตาเฉย



    “งั้นจะลองอ่านดูล่ะกัน”จากนั้นเธอก็ทำตามที่เลอองบอก “ยมทูต”เธออ่านชื่อปกหนังสือซึ่งเขียนด้วยตัวอักศรสีแดงขลิบทองบนปกสีดำ   จากนั้นเธอก็สังเกตเห็นหนังสืออีกเล่มที่วางอยู่ใกล้ๆกันซึ่งเขียนไว้ว่า

    รวมรายชื่อยมทูต  “ยมทูตก็มีคดีด้วยหรอเนี่ย”เธอบ่นพึมพำจากนั้นเธอก็สังเกตเห็นว่ามีที่คั่นหนังสือคั่นอยู่เธอจึงเปิดไปที่หน้านั้น “









    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×