ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 SOUL ZONE CITY
ตอนที่ 2
   
“จากนี้ขอปิดการการประชุมเหล่ายมทูต  และขอเชิญท่าน เกลเซียล  หัวหน้าเหล่ายมทูตขึ้นกล่าวเป็นครั้งสุดท้าย”หลังจากที่ผู้หญิงที่เป็นคล้ายๆพิธีกรพูดจบ  ผู้หญิงอีกคนที่ท่าทางสูงศักดิ์ก็เดินมา  เธอผมยาวสีดำสนิทและดวงตาดุจน้ำแข็ง
“ฉัน  หวังว่าเหล่ายมทูตเช่นเรานั้นจะยังไม่ลืมกฏที่สำคัญ  1. ความรู้สึกอันน่าสะอิดสะเอียนของมนุษย์ไม่จำเป็นสำหรับเรา    2.  ยมทูตต้องปฏิบัติหน้าที่ๆได้รับอย่างดีที่สุด  3. คงไม่มีใครคิดที่จะฝ่าฝืนสิ่งที่มีมา  และก็คงจะรู้ดีแก่ใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น  สุดท้าย  อย่าหวังว่าฉันจะให้อภัย”
จากนั้นท่านเกลเซียลก็เดินจากไปและยมทูตทั้งหมดก็โค้งทำความเคารพและก็เริ่มแยกย้ายกันไปจากหอประชุม
“เฮ้อ ~~  ท่านเกลเซียลนี่ก็ย้ำเรื่องกฎทุกครั้งที่ประชุมเลยน่ะ  ว่าป่ะลีออง”ในขณะนี้ฟอกซ์ ลีออง  ไฟร์ลัสและฉัน) ก็เริ่มเดินออกจากหอประชุมพร้อมกันกับเหล่ายมทูตคนอื่นๆ
“ที่ท่านย้ำนักย้ำหนานั่นก็เป็นเพราะว่าท่านไม่ต้องการให้เราแหกกฎไม่ใช่รึไง  แล้วราช่าล่ะ ”
“ ไม่รู้ซิเดี๋ยวก็ตามมามั้ง  ช่างปะไรยัยนั่น” เขาพูดอย่างเย็นชาแต่ว่าหล่อชะมัดยาดเลย อ่า...หวังว่ายังคงไม่ลืมสาวซวยน่ะค่ะ  หมอนี่คือไฟร์ลัสค่ะ  เป็นยมทูตรุ่นเดียวกับลีอองและฟอกซ์
“จริงซิ  ฉันมีธุระไปก่อนน่ะ  มากับฉัน”จากนั้นอีตานี่ก็ลากถูลู่ถูกังฉันไปยังที่ๆหนึ่งซึ่งดูแล้วก็คล้ายๆกับว่าเป็นในเมือง  มีทั้งตึก  ถนน  ร้านเล็กๆต่างๆมากมายและสถานที่หลายอย่างที่ฉันมีรู้จัก
“ที่นี่คือ SOUL  CITY  เป็นเมืองของพวกยมทูตและยมทูตนั้นก็มีร่างกายทุกๆส่วนนั้นเหมือนกับมนุษย์  กิน  ดื่ม  นอน  แต่ว่าความรู้สึกบางอย่างของมนุษย์เป็นสิ่งต้องห้าม”จากนั้นลีอองก็ปล่อยมือจากฉันและก็เดินช้าลง
“นี่  เราจะไปไหนน่ะ”ฉันถามจากนั้นลีอองก็ชายตามอง
“บ้านของฉันเอง    เธอจะต้องอยู่ที่นั่นกับฉันไปก่อนจนกว่าจะลงทะบียนเป็นยมทูตถึงจะมีที่พักเอง”
“บ้า!!!  ทำไมฉันต้องไปอยู่ที่บ้านนายกันเล่า”เธอตกใจและก็ขึ้นเสียงดังจนยมทูตที่อยู่ใกล้เคียงนั้นหันมามอง
“ถ้าอย่างนั้น.......อยากไปนอนที่ข้างถนนมั๊ย  ถึงแม้ที่นี่จะไม่มีพวกขโมยหรือพวกมิจฉาชีพ  แต่ที่นี่ก็ยังมีปีศาจกับวิญญาณร้ายอยู่น่ะ”  เพียงแค่นี่ฉันก็ต้องหยุดเพราะอย่างน้อยฉันก็มีที่ซุกหัวนอนให้ตายเถอะฉันจะทำยังไงดีเรื่องที่โลกมนุษย์เพราะว่าฉันจะต้องมาอยู่ที่นี่จนกว่าจะได้แหวนอะไรนั่นมา    ตอนนี้ฉันมีที่นอน  มีที่กินและสุดท้ายอีกอย่างที่ฉันหวังไว้ก็คือ  ฉันหวังไว้ว่าบุคลิกอันชั่วร้ายของฉันจะไม่โผล่มาเพราะบุคลิกนี้ของฉันนั้นแม้โคโรน่าหรืออลิสก็หยุดไม่ได้  จากนั้นลีอองก็หยุดเดินเอาดื้อๆจนฉันชนเข้ากับหมอนั่นอย่างจัง
“จะบ้าหรอ!!  นายหยุดทำไม”หลังจากที่ฉันชนหมอนั่นฉันก็แว้ดใส่จนหันมามองอย่างเย็นชาและสายตาก็บอกประมาณว่า “ถ้าเธออยากไปนอนข้างถนนล่ะก็......”จากนั้นพวกเราทั้งสองคนก็เข้าไปในบ้าน  เมื่อก้าวแรกที่ฉันเหยียบย่างเข้าไปในบ้านนั้นฉันสัมผัสได้ถึงสิ่งนั้นอย่างเด่นชัด  นั่นก็คือไม่ว่ามุมไหนฉันก็ไม่คิดว่าที่นี่คือบ้าน    ทำไมน่ะหรอ  ก็เพราะว่าที่นี่  บ ร ม ร ก ! ! อ ย่ า ง รุ น แ ร ง  ทุกย่างก้าวที่เหยียบไปนั้นสุดแสนจะสกปรก      ที่ห้องรับแขกนั้นเต็มไปด้วยกองหนังสือเป็นตั้งๆวางเรียงรายและกระป๋อง(อะไรก็ตาม)   
ที่(ดูเหมือน)เป็นกระป๋องเบียร์ ! !  และใยแมงมุมแสนสวย ( ? )  ที่ย้อยลงมาหยุดลงที่ตรงหน้าฉันอย่างเหมาะ
เจาะ!!  โอ๊ย!!  อยากจะตาย!!  (เฮ้หล่อน  ถ้าอยากตายล่ะก็น่ะไปเป็นยมทูตซะเลยซิ)
“จริงซิ  ไหนๆเธอก็มาแล้วเธอก็ช่วยทำความสะอาดบ้านฉันให้ด้วยล่ะกัน”
“........................................................”
      (  ขอโทษค่ะ  ฉันพูดอะไรไม่ออกแล้ว  )
/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*
   
        6. อสรพิษและลิ้นอันหลอกลวง
    ท่ามกลางแสงสีเหลืองนวลที่มีตลอดในทางเดินที่ปูด้วยพื้นหิน    แสงไฟสีฟ้าอ่อนที่นำทางให้แก่ผู้หญิงผู้มีผมดำยาวสลวยนั้นช่างงดงาม    แต่ความงดงามนั้นมิอาจเทียบเธอได้แม้เพียงน้อย    เสียงส้นรองเท้าที่กระทบพื้นหินนั้นดังเป็นระยะๆตลอดทางเดินที่เธอย่างกรายจนกระทั่งสุดทางเดิน    เธอหยุดยืนที่หน้าห้องๆหนึ่งพร้อมกับส่งสายตาอันเย็นชาให้แก่สัตว์ปีศาจที่เฝ้าประตูก่อนที่จะเข้าไปในห้อง
    แอ๊ด!!  เธอเดินเข้าไปและภาพที่สะท้อนปรากฏในเรตินาของเธอก็คือ.....
    “ เจ้ามีกิจอันใด  เกลเซียล ”ในขณะนั้นจอมมารกำลังลูบไล้เส้นผมอันอ่อนนุ่มของหญิงสาวที่นอนฟุ๊บ
อยู่บนเตียงอย่างพึงพอใจ
“ข้าเพียงแต่มาเตือนท่านว่าหมดเวลาเล่นสนุกของท่านแล้ว  อีกอย่างข้ามาบอกกับผู้หญิงคนนั้นว่าให้ไปรับภาระกิจของเธอพร้อมกับออกไปจากที่นี่ได้แล้ว!!!”เกลเซียลกล่าวด้วยเสียงอันแข็งกร้าวจนทำให้หญิงสาวผมดำที่นอนฟุ๊บอยู่ตื่นขึ้นมา    อย่างไม่ค่อยเต็มสติสักเท่าไหร่
“เจ้ากลับไปได้แล้วล่ะ”จากนั้นจอมมารก็ก้มลงจุมพิศที่หน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา  แล้วเธอก็ย่างกรายไปยังมุมห้อง  ตรงหน้าเธอนั้นคือ  แบล็กโฮล์  เธอนั้นได้ก้าวเข้าไปโดยไม่มีอาการกลัวราวกับว่าเธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี
“เจ้าก็สมควรที่จะไปได้แล้ว  เกลเซียล  ข้าอยากพักผ่อน”จากนั้นเธอก็ขอตัวและลากลับไปยังที่ๆเธอควรจะอยู่   
            /*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/**/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*
ในขณะนี้เวลาที่ SZC นั้นค่ำมากแล้วและไฟร์ลัสก็เดินออกจากศูนย์บัญชาการด้านข้อมูลหลังจากที่รับข้อมูลดวงวิญญาณที่ต้องจัดการภายใน 1 สัปดาห์  จากนั้นเขาก็เหลือบไปเห็นคู่หูของเขา  ราช่า ซึ่งยืนอยู่คนเดียวในมุมอับแสงของที่นี่ 
“  เธอมาทำอะไรอยู่ตรงนี้  ราช่า” เขาเดินไปหาราช่าซึ่งยืนอยู่คนเดียวนั้น
“ มันเรื่องของฉัน ไฟร์ลัส  แล้วนายล่ะมาทำอะไรที่นี่” ราช่าถามออกไปอย่างเย็นชา
“ฉันก็มาจัดการกับบางสิ่งที่ใครก็ตามลืมทำน่ะซิ” ไฟร์ลัสตอบโต้เธอ
“ เรอะ  ขอโทษ” ราช่าพูดโดยที่ไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกดังที่กล่าว  ซ้ำว่าเธอนั้นดูหยิ่งๆเสียมากกว่า
“ฮึ  รู้ตัวก็ดี”
“ จริงซิแล้วงานล่ะฉันกำลังจะมาจัดการ  แล้วรายชื่อที่ต้องเก็บล่ะ  อยู่ไหน?”เมื่อราช่าพูดจบไฟร์ลัสก็ยื่นลูกแก้วสีดำให้เธอ 4 ลูก  ซึ่งเมื่อมันได้สัมผัสกับฝ่ามือของเธอแล้วชื่อของผู้ที่จะถูกเก็บก็ปรากฏลอยอยู่เหนือลูกแก้วเหล่านั้น
“เห  4 ลูกเชียวหรอ  นายแบ่งไปบ้างซิ”เมื่อพูดจบราช่าก็หันไปมองไฟร์ลัสที่ยืนถือลูกแก้วในมืออีก 6 ลูกอยู่อย่างอารมณ์ไม่ดีและสายตาเขาก็บอกออกมาประมาณว่า  “นี่ฉันอุตสาห์เอาตั้ง 6 ลูกเชียวน่ะ  เธอน่ะได้น้อยกว่าฉันอีก” ใช่  สายตาเขาบอกอย่างนี้
“เธอไม่พอใจอะไรอีกรึไง”ไฟร์ลัสเลือดขึ้นหน้า...
“ ป่าว ”เธอหน้าถอดสีเล็กน้อยและถอยกรูไปนิดๆ  “ หมดธุระแล้วล่ะไปกันเถอะ  ที่บ้านนายน่ะ ”
                   
/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*
    “อาเมน” สิ้นเสียงคำอธิฐานเธอก็เริ่มนึกถึงคนๆหนึ่ง  ซึ่งเป็นเพื่อนของเธออย่างไม่ตั้งใจ
    “อืม ~ ~ ~  2ทุ่มอยู่เลย  โทรไปหาอลิสหน่อยดีกว่า”โคโรน่าบ่นพึมพำและก็เดินไปโทรหาเพื่อนของเธออย่างสบายอารมณ์
    รอบที่ 1 ~ ~ ~ ~  ไม่รับ (อารมณ์ดีฮัมเพลงเรื่อยไป)
        รอบที่ 2 ~ ~ ~ ~    ไม่รับ    (----------------------------)
        รอบที่ 3  ~ ~ ~ ~    ไม่รับ      (เริ่มเบื่อปนหงุดหงิดเล็กน้อย)
                รอบที่ 4 ~ ~ ~ ~    ไม่รับ          ( หงุดหงิดอย่างแรง.........)
    โครม!!! โคโรน่าวางสายอย่างไร้เยื่อใย
    “ให้ตายซิยัยบ้า ไปตายอยู่ที่ไหนย่ะ  อุตส่าห์อารมณ์ดีโทรหาทำไมไม่รับสาย  แต่ก็ช่างเถอะพรุ้งนี่ถ้าเจอล่ะก็แม่จะสวดให้ยับ”  พูดไม่ทันจะจบก็มีเสียงๆนึงเรียกเธอ
   
“ ซิสเตอโคโรน่าค่ะ    ซิสเตอร์โคโรน่า”  ความวุ่นวายและความเงียบสงบ
    “มีอะไรจ๊ะ  รูธีลัส  เกิดอะไรขึ้นหรอจ๊ะ”  รูธีลัสเดินเข้ามาไม่พูดอะไรและก็คว้าข้อมือของโคโรน่าแล้วก็เริ่มวิ่ง
   
    “ซิสเตอร์โคโรน่า  พวก ยอน์ช กับ พวก ยูริรีน่า กำลังทำสงครามปาหมอนกันอีกแล้วน่ะค่ะ”
    “ห๊า ! ! !” โคโรน่าทำเสียงประมาณว่าตกใจกับสิ่งที่รูธีลัสบอก  สิ่งที่ตกใจไม่ใช่กับการที่ทั้งสองฝ่ายนั้นทำสงครามกัน    แต่ตกใจกับการที่ทั้งสองฝ่ายนั้นทำสงครามอีกแล้วนั้นมากกว่า  เหตุที่ตกใจนั่นเป็นเพราะว่าทั้งสองฝ่ายนั้นก่อสงครามกันแบบที่แทบจะเรียกได้ว่าทุกวัน 
    เมื่อโคโรน่าวิ่งมาถึงโถงนอนรวมซึ่งเป็นหอนอนรวมของเด็กกำพร้าที่โบสถ์แห่งนี้รับอุปการะ  เมื่อเธอเปิดประตูเข้าไป  ของขวัญเล็กๆน้อยๆที่เธอได้รับจากเด็กๆก็คือ......
    ตุ๊บ!!!  มีวัตถุประหลาดที่แสนจะนุ่มนิ่มโปะลงบนหน้าของโคโรน่าอย่างไม่ตั้งใจ.....  จากนั้นโคโรน่าก็ได้หยิบวัตถุนั้นซึ่งก็คือหมอนมาถือไว้ในมือ
    “ใคร  ขว้างหมอนมากันจ๊ะเด็กๆ!!”โคโรน่าพูดเสียงหวานแต่หน้าตาของเธอนั้น........ (สุดจะบรรยาย)
    “เฮ้ย!!!!  สลายโต๋เร็ว!!  ซิสเตอร์โคโรน่ามาแล้ว”เมื่อเสียงๆหนึ่งตะโกนบอกเพื่อนเช่นนี้ประกอบกับสีหน้าของซิสเตอร์โคโรน่าที่แสนจะ(ไม่)น่าดูแล้วนั้น  เมื่อเด็กๆทั้งสองฝ่ายเห็น    จิตใต้สำนึกก็ได้สั่งอย่างรวดเร็วว่า  .......
    “หนีเร็ว!!!!”  พูดไม่ทันจะขาดคำเด็กๆทั้งหลายที่ก่อสงครามก็เริ่มวิ่งหนีกันจ้าละหวั่นราวกับหนูตัวน้อยๆที่วิ่งอย่างเบียดเสียดอยู่ในกรง    นั่นเป็นเพราะว่า ที่นี่คือโถงนอนรวม!!
    “ตาย!!!”ซิสเตอร์โรน่าไม่มีคราบของซิสเตอร์ผู้แสนดีให้เห็นเมื่อคุณเธอฟิวส์ขาด    และเพราะเรื่องนี้นี่เองที่ทำให้เธอลืมเรื่องของอลิสไปโดยสนิทใจ
                                /*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*
    ในขณะนี่ที่ SZC ท่ามกลางความมืดมิดยามราตรี  ปีศาจและวิญญาณทั้งหลายนั้นต่างออกมาเดินเพ่นพ่านกันอย่างสนุกสนานและเริงใจ............
   
“เฮ้เธอ  ฉันเจอวิธีให้เธอกลับแล้วน่ะ”ลีอองเรียกโดโรธีจากห้องหนังสือหลังจากที่พบวิธีที่จะพาโดโรธีกลับโลกซึ่งเขานั้นต้องจมกองฝุ่นและกองขยะเพื่อค้นหาตำราลับ    แต่ว่าไม่มีเสียงขานรับตอบ
“เฮ้เธอ  อยู่ไหนน่ะ”แต่ก็ไม่มีเสียงขานตอบ    จากนั้นเขาก็เริ่มรู้สึกว่ามันแปลกๆ  อืมม  หรือว่ายัยนั่นเป็มลมฟ่ะ!  ไม่ม้าง  ฉันก็แค่ให้ทำความสะอาดบ้านเฉยๆนา  จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องหนังสือ  ทันทีที่เขาเปิดประตูออกมาก็ปรากฏว่า.........
    “เนี่ยหรอบ้านฉัน!!”  เขากล่าวออกมาอย่างไม่เชื่อสายตาตนเอง    ในขณะนี้ที่พักของเขานั้นสะอาดและเป็นระเบียบกว่าเดิม    โซฟาในบัดนี้ไม่มีฝุ่นแต่กลับมีหมอนอิงใบเล็กๆวางอยู่  บนโต๊ะไม่มีกองขยะ  แต่ว่ามีหนังสือที่เคยกองอยู่ที่พื้นวางอยู่แทนอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย    พื้นนั้นสะอาดจนแทบไม่น่าเชื่อเลยว่าที่นี่เคยสกปรกและรกจนหนูๆทั้งหลายยังไม่กล้าอยู่    (เขากำลังด่านายแหนะว่าบ้านนายรกจนหนูยังไม่กล้าอยู่)
แน่นอนว่าเขายังตะลึงไม่หายจนกระทั่งมีบางอย่างที่ทำให้เขาหลุดออกจากห้วงภวังค์
   
    “ครอก ฟี้ ~ ~ ~  ครอก  ฟี้ ~ ~ ~ ”    ในขณะนี้เธอกำลังนอนหลับอย่างเป็นสุขราวกับว่าเธอนั้นนอนอยู่ในห้องนอนของตัวเองก็ไม่ปาน.....
    “ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเนี่ยหรอผู้หญิงที่ทำความสะอาดบ้านของเรา    แล้วข้าวละเธอยังไม่ได้กินเลยน่ะ”สิ้นประโยคสุดท้ายลีอองมองอย่างน่าอนาถเพราะว่าคุณเธอนั้นนอนในท่าที่ไม่น่าจะเรียกว่าเป็นกุลสตรี    ผมของเธอจากที่ถักเปียไว้อย่างดีนั้นถูกปล่อยและพันกันจนยุ่งเหยิง    คำห่วงใยที่ว่าเธอยังคงไม่ได้ทานข้าวนั้นหายไปเป็นปลิดทิ้งนั่นเพราะว่า  ถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป  ตรา  อร๊อย~~ อร่อย    ที่เปิดฝาแล้วและไม่มีร่องรอยของเส้นหลงเหลืออยู่    วางอยู่ข้างๆเธอที่นอนหลับอุตตุ และดูเหมือว่าเธอนั้นจะเหนื่อยมากจากการทำความสะอาด    จากนั้นคำสั้นๆก็หลุดออกมาจากปากของเขา 
    “  (ศพตาย)อนาถ  ”  (ไอ้คนไม่รู้จักบุญคุณเอ๊ย!!)  และก็คำว่า
  “  ขอบคุณ  ”  จากนั้นเขาก็อุ้มเธอให้เข้าไปนอนที่ห้องของเขา  จากนั้นเขาก็จัดการกับตัวเองแล้วจึงเขานอนที่ห้องอื่นแทน      ช่วงเวลาที่ไม่นานนักลีอองก็หลับสนิทอาจจะเป็นเพราะเหนื่อยและเพลีย    บัดนี้ในห้องที่เป็นอดีตของเขานั้นมีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น
    พรึบ!!
            /*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*
    SOUL  ZONE  CITY  เขต 2  บล็อก  A 
    “ราช่า  ทำไมไม่ค้างที่นี่ซะล่ะ” ไฟร์ลัสถามออกมาขณะที่กำลังเล่นอยู่กับสัตว์ปีศาจที่มีรูปร่างเหมือนสุนัขและก็มีสายพันธุ์ต่างๆแยกออกไปอีกมากมาย
   
    “นั่นน่ะซิ  ทำไมถึงไม่ค้างซะล่ะ  ผมจะได้หนุนตักนอนเล่นให้หน่ำใจซะหน่อย” ชุช หรือ สัตว์ปีศาจตัวนั้นซึ่งเป็นสายพันธุ์โกล์เด้น รีทีฟเวอร์ กำลังพูดออดอ้อนราช่าเป็นว่าเล่น
    “วันพรุ่งนี้เวลาของชีวิตบนโลกของฉันนั้นก็ต้องดำเนินต่อไป  ฉันค้างไม่ได้หรอก”ราช่ากล่าวแล้วก็ลูบหัวชุชก่อนออกไป
    “แล้วจะให้ผมออกไปส่งมั๊ยครับ”ชุชกล่าวอย่างตื่นเต้นระคนดีใจโดยหวังว่าจะออกไปเดินหลีสาว
    “ไม่  ถ้านายไปน่ะนายคงไปหลีสาวพวกข้างถนนน่ะซี้  ดีๆไม่ดีไปไข่เรี่ยราดอีกใครรับผิดชอบย่ะ”ราช่ากล่าวตักเตือนแล้วดีดหน้าผากชุช
   
    “ก็พี่ราช่าไงครับ”ชุชตอบอย่างหน้าชื่นตาบานแล้วกระดิกหางระริกๆไปมาน่าเอ็นดู  ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงประโยคสั้นๆแต่ก็สร้างความโมโหให้ราช่าไปไม่น้อย
    “แล้วนี่กะจะหาภาระให้ฉันอีกใช่มั๊ยเนี่ย!!!  คราวก่อนตัวเมียข้างถนนพันธุ์  โดโบแมน ก็ติดนายจนฉันต้องเลี้ยงมันกับลูกของนายไปรอบนึงแล้วน่ะ  โอ๊ย!!  นายรู้มั๊ยฉันเนี่ยต้องแบกหน้าเอามันไปให้ศูนย์สงเคราะห์เลี้ยงดูสัตว์ปีศาจที่ถูกทิ้ง    แล้วก็ต้องจ่ายค่าธรรมเนี่ยอีกตั้ง    15  โทลีนกับอีก    10  เมอาร์    น่ะย่ะ !!  15โทลีน  10  เมอาร์ ไอ้ที่จ่ายไปน่ะไม่น้อยๆ  แล้วเมื่อไม่นานเนี่ยนายก็ดันไปติดหมัดมาจากหมา  มิดเดิ้ล  โรด  (ข้างถนน) แถวๆบล็อก B  มาอีก  แล้วคนที่ต้องจ่ายค่ากำจัดไอ้แมลง กระจั๊วนั่นน่ะใครกันถ้าไม่ใช่ฉันน่ะ  ถ้าคราวนี้มีมาอีกใครจะรับผิดชอบกัน”ราช่าตะโกนด่าหน้าดำหน้าแดงและคำตอบที่ได้ก็คือ...
    “พี่ราช่าไงฮับ” จากนั้นในบ้านก็เกิดเสียงบางอย่างขึ้นมา.....
    โป๊ก!!!    ราช่าลงหมัดเขกหัวชุชส่วนอีกเสียงก็คือ....
    เอ๋ง !!!  เสียงของชุชที่อุทานออกมาเมื่อโดนหมัดของคุณเธอจากนั้นมันก็วิ่งไปหลบอยู่ข้างๆไฟร์ลัส
    “เอาล่ะฉันขี้เกียจเถียงอะไรอีกล่ะ เอาเป็นว่านายไม่ต้องไปฉันจะไปคนเดียว  ไฟร์ลัสนายดูแลชุชให้ดีถ้ามันหลุดออกไปไข่เรี่ยราดล่ะก็น่ะ    นายต้องรับผิดชอบ!!!” 
    “โอเค  ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับชุชฉันจะแต่งงานกับชุชเอง”ไฟร์ลัสกล่าวมุขตลกหน้าตายจนราช่าเริ่มโกรธเขาอีกคนแล้ว
    “ดี!!!  ถ้าจะแต่งงานเมื่อไหร่ก็ส่งการ์ดเชิญงานของเธอมาให้ด้วยล่ะกัน!!  จะคอยย่ะ!!!”จากนั้นเธอก็เดินกระแทกเท้าออกจากบ้านไป
    “ ชุช  เจ้านายของแกนี่อารมณ์ร้อนดีน่ะ” ไฟร์ลัสกล่าวอย่างนึกสนุกและชุชก็กำลัง งีดๆ หงิงๆ  อย่างเจ็บปวด...
    จากนั้นราช่าก็เดินไปที่ศูนย์บัญชาการเพื่อตรวจบัตรและกลับไปที่โลกมนุษย์  เมื่อเธอเดินมาถึงก็เห็นคนๆหนึ่งแวบๆ  ซึ่งดูคุ้นตาเธอมาก
   
“ตาฝาด  ”  จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปในศูนย์ฯและก็กลับไปที่โลกมนุษย์
            /*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*
“เอาล่ะเด็กๆ  บทลงโทษของวันนี้ก็มีแค่นี่ล่ะจ๊ะ  แล้วตอนเย็นก็อย่าลืมมารับโทษสำหรับวันพรุ่งนี้น่ะจ๊ะ”ซิสเตอร์โคโรน่าผู้แสนใจดีนั้นกล่าวย้ำเตือนกับเด็กๆก่อนที่จะปล่อยให้ไปเข้าเรียนกัน
“ยูริดูซิ    ซิสเตอร์อ่ะ  โหดจัง”อเลียกล่าวกับเพื่อนสนิทของเธอขณะที่เดินไปเข้าเรียน
“เอ้าเด็กๆ  อย่ามัวโอ้เอ้น่ะ  รีบไปกันได้แล้วจ๊ะ  แล้วก็อย่าคุยกันเสียงดังมากนักน่ะจ๊ะ”  ในช่วงประโยคสุดท้ายเธอค่อนข้างเน้นมาทางพวกของอเลียเป็นพิเศษ      จากนั้นเด็กก็ไปกันและโคโรน่าก็แยกออกไปแต่งตัวเพื่อที่จะเรียนเช่นกัน 
“แหม  ซิสเตอร์เก่งจังน่ะ  ปราบพวกเด็กซะจนราบเลย    แถมกลัวจนตัวหงอด้วย  อย่างนี้ต้องมีเคล็ดลับแน่  บอกหน่อยซิ”รูธีลัสแกล้งแหย่โคโรน่าเพราะรู้ว่าเธอไม่ค่อยชอบ
“หยุดพูดเลยรูธี่  เธอก็รู้นี่ว่าพี่ไม่ชอบนี่หน่า    พี่อยากเป็นแม่พระผู้ใจดีกับเด็กๆแต่ไหงกลายเป็นว่าเด็กๆกลับมากลัวพี่ซะหมดเนี่ย  เศร้า”
“อ่า  อันนี้ก็ไม่รู้นา    ไม่ขอเกี่ยวล่ะกัน  ไปล่ะค่า”จากนั้นรูธีลัสก็แยกออกไปแต่งตัวและโคโรน่าไปมหาวิทยาลัย    ทันทีที่โคโรน่าสเห็นหน้าของอลิซ  เธอก็นึกถึงบางอย่างที่เธอลืมโดยสนิทใจได้ชัดแจ๋วคือ.......
  ชุลมุนวุ่น เมี๊ยว ~ ~ ~
“อลิซ!!!!  เมื่อวานเธอกลายเป็นศพอนาถอยู่ที่ไหนมา!!!”โคโรน่าตะโกนด้วยความแค้นที่สั่งสมมาเมื่อตอนที่โทรไปหาอลิซ
“ก็  ฉันไม่สบายอ่ะ  ก็เลยรีบเข้านอนเร็วหน่อย”อลิซพูดอย่างแหยงๆ “แล้วเมื่อวานนึกยังไงห่ะ  ถึงได้โทรไปหาฉัน  ร้อยวันพันชาติเธอไม่เคยแม้แต่จะคิดโทรไป”
“ก็ป่าว    พอดีนึกอยากจะโทรน่ะ”โคโรน่าตอบอย่างหน้าซื่อตาใส
“เรอะ    แล้วโดโรธีล่ะ    ยังไม่มาอีกหรอ”อลิซทำหน้าเซ็งหลังจากที่ได้รับคำตอบ
“บ้าป่าว!!  คาบนี้โดโรธีไม่ได้ลงเรียนกับเราซะหน่อย”จากนั้นทั้งคู่ก็เลือกที่นั่งในห้อง
“อือ  คาบนี้ยัยโดโรธีลงเรียนวิชาเดียวกับพวกนั้นนี่หน่า”
“นี่  โคโรน่าฉันว่าน่ะพอหมดวิชานี่แล้วเราไปซื้อสำลีมารอยัยนั่นก่อนดีป่ะเพื่อน”อลิซทำหน้าเซ็งๆ
“สำลี ?  ทำไม ? ”
“ถ้าเธออยากให้อุจจาระหูของเธออกมาเต้นระบำล่ะก็น่ะ”
“อ่ะ  จริงด้วยซิ  คาบนี้มันลงเรียนกับมิเชลกับแมทธิวนี่หน่า  หมดวิชานี้หูเราระบมแน่”  จากนั้นจินตนาการก็พาทั้งคู่เตลิดไปไกล    โคโรน่าและอลิซนั้นต่างก็คิดว่าโดโรธีนั้นกำลังจะประสาทกินเพราะฝาแฝดคู่นั้นอย่างแน่นอน    โดยที่หารู้ไม่ว่าจริงๆแล้ว  โดโรธีนั้น...........
จ๊ ~ ~ อ ~ ~ ก        จ๊ ~ ~ อ ~ ~ ก 
“ลีออง  ฉันหิวแล้ว”ขณะนี้ฉันกำลังสิงอยู่ในห้องหนังสือกับหมอนี่  ลีออง  จากนั้นเขาก็เปรยตามองเล็กน้อยก่อนที่จะโยนวัตถุบางสิ่งมาให้เธอ
“บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปชนิดถ้วย รสธรรมด๊~า ธรรมดา  ตรา  อร๊อ~ย อร่อย  นี่นายคิดจะให้ฉันกินนี่อีกแล้วน่ะเหรอ  เมื่อวานก็อีก”โดโรธีค้อนเข้าใส่และก็งงอย่างมากว่าเขาเอามันมาจากไหน ? จากนั้นลีอองก็หันหน้ามา
“ถ้าเธอกินแล้วไม่ตายก็กินไปซ่ะ  หรืออยากเป็นยมทูตเร็วขึ้นล่ะ? ”
“อึก..” คำตอบที่กวนเบื้องต่ำแต่ก็ทำให้ฉันให้หายใจไม่ทั่วท้อง  โฮ โฮ ฉันจะมีชีวิตรอดถึงวันที่ 5 ป่าวเนี่ย  ทำม๊า~ย ทำไมฉันถึงได้เป็นผู้หญิงที่ซวยที่สุดในโลกอย่างนี้เนี่ย
“เอ้า  หิวไม่ใช่  ก็ไปทำกินเซ่  ชิ้ว ๆ” 
ปึด!!    เส้นประสาทแห่งความอดทนขาดสะบั้น
“นี่นายเห็นฉันเป็นหมารึไงย่ะ  ถึงได้มาไล่กันไปง่ายๆอย่างนี้อ่ะ”โดโรธีฉุนกึกกับสิ่งที่ลีอองทำไป
“หมา  ก็ไม่เชิง  ก็(หัว)เธอน่ะคล้ายๆกับเจ้าโดรินของฉันตอนตัดแต่งขนแล้วเลยนี่หน่า”ลีอองพูดเชิงหยอกล้อแต่ว่าก็สร้างอาการงงและโกรธให้กับโดรินไปด้วย   
“เดี๋ยว  นายเจ้าโดรินน่ะมันตัวอะไร  ทำไมนายเรียกอย่างนั้น”
“หมา  แล้วก็ชื่อของมัน โดริน่า  ขี้เกียจเรียกยาวเลยเรียกโดริน  ตอนนี้มันไม่อยู่เพราะกำลังส่งไปฝึก”
“หรอ  เสียงดายจัง  อยากเห็น ”  โดรินพูดอย่างเสียดายมากๆๆและแน่นอนว่าก็แฝงไปด้วยรังสีอำมหิต
    “จริงซิ  ถึงโดรินจะไม่อยู่แต่อีก 2 ตัวก็ยังอยู่นี่หน่า”พูดไม่ทันขาดคำก็มีบางสิ่งบางอย่างเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้โดริน  และก็. . . . .
    เหมี๊ยว~~  จากนั้นเจ้าแมวขนฟูตัวสีส้มนั้นก็วิ่งอย่างรวดเร็วจากชั้นหนังสือแล้วก็
    ตุ๊บ!!!  มันหยุดฝีเท้าลงที่หัวของโดโรธี  อย่างเหมาะเหม่ง
    “เจ้าแมวบ้า!!  ออกไปน้า~~~~”จากนั้นโดโรธีก็เริ่มต้นออกอาการวิ่งเต้นไปรอบๆห้องเพื่อที่จะสะบัดแมวออกจากหัว  และก็ช่างบังเอิญเสียงจริงที่ร่างกายเธอนั้น. . . .
    ฮาด ชิ้ว!!!    ฮาด ชิ้ว!!!    ฮาด ชิ้ว!!!    (เสียงจาม และขอย้ำว่านี่คือเสียงจาม) 
    ....ใช่  เธอแพ้ขนแมว
    “เจ้าแมวบ้า!!  ออกไปจากหัวฉันเดี๋ยวนี้น่ะ  ลีอองนายเป็นเจ้าของมันไม่ใช่รึไง  นายเอามันออกไปทีซิ”จากนั้นเธอก็มองไปทางลีอองและเธอก็เห็น  ลีอองหัวเราะชักดิ้นชักงอจะตายแหล่มิตายแหล่อยู่บนเก้าอี้...
    “เธอ.....ก็.......อุ้ม.......มัน.......ออก......จาก......หัว......เธอ......ซิ ..ก๊าก.... 5555”  ลีอองเริ่มต้นเต้นแร็พ-โย่ ในท่าชักดิ้นชักงออีกรอบและโดโรธีก็อุ้มแมวออกจากหัว  จากนั้นก็มีเสียงบางอย่างเกิดขึ้นในบ้าน
    “เหมี๊ยว!!!!!!!”  เสียงที่ 1  เสียงแมวที่กำลังโกรธและตกใจ
    “ครืด ~ ~ ~”  เสียงที่ 2  เสียงแมวครูดเล็บลงบนวัตถุ
    “กรี๊ด!!!!!!!!”เสียงที่ 3    เสียงโดโรธีกรี๊ดลั่นเมื่อโดนแมวข่วน  และสุดท้าย...
    “โครม  ! !  คราม ! !  ตุ๊บ  ! !  เอ๋ง ! !  เมี๊ยว ! !  กรี๊ด ! ! และก็ ตาย! ! ” นี่คือเสียงโดโรธีกำลังอัดกับแมวตัวนั้นอย่างชุลมุนวุ่นวายและสุดท้าย . . . .
    “จับได้แล้ว!!!  เจ้าแมวเถื่อนที่ทำร้ายฉันในวันนั้นและวันนี้! ! ! !”จากนั้นโดโรธีก็ยื่นหน้าเข้าหามันโดยที่เธอลืมไปว่าแพ้แมว  แล้วก็. . . . .
ฮาด ชิ้ว!!!    และ    ฮาด ชิ้ว!!!  อีกรอบ
“ยี้!!!  สกปรก  อย่ามาจามใส่ฉันน่ะย่ะ  ยัยคนป่าหัวฟู”จากนั้นโดโรธีก็งงแตกว่าเสียงคนพูดมาจากไหน  เฮ้ย  บ้านนี้มีผีด้วยหรอเนี่ย  น่ากลัวจิ๊บ
“นี่หล่อน  ปล่อยฉันลงได้แล้วย่ะ  จะหิ้วกันไปถึงไหน”จากนั้นเธอก็คิดได้เพียงอย่างเดียวว่า....
“แมวพูดได้ ”  จากนั้นเธอก็หิ้วเจ้าแมวตัวนั้นชูขึ้นในระดับสายตา  และผลที่ได้ก็คือ  . . . . .
“ครืด & เมี๊ยว ” แมวสาวตัวนี้ข่วนหน้าของเธอและเธอก็ต้องยอมปล่อย( ขว้าง ) มันลงไปที่พื้น
“พวกบ้านนอกไร้การศึกษา  แค่พวกสัตว์ปีศาจ แมว อย่างฉันยังไม่รู้จักเลย”จากนั้นมันก็กระโดดขึ้นไปบนชั้นหนังสือและเหยียดตามอง “เชอะ  บ้านนอก  ”.จากนั้นก็มีเสียงสวรรค์ดังขึ้นมาอย่างพอเหมาะ
ออ---------ด  ออ----------ด 
    “เจ้าพวกนั้นคงมากันแล้วล่ะ”จากนั้นลีอองก็ลงขึ้น “เธอ  คลุมหมวกซะถ้าอยากให้คนอื่นเห็นหัวฟูของเธอล่ะก็ไม่ต้อง ”จากนั้นเขาก็เดินไปเปิดประตูและก็พบว่า
    “ยะฮู้  พวกฉันมาแล้ว”  เสียงอันสดใสร่าเริงนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก . . . .
    “ ฟอกซ์  ร่าเริงเกินเหตุล่ะมั๊งนาย  แล้วที่เรียกมาธุระอะไรล่ะ”นี่คือไฟร์ลัสและก็พ่วงมาด้วยอีกหนึ่ง.....
    “หวะดี ฮับ  พี่ลีออง”ใช่  ชุช หมาผู้ที่มีขนสีขาวปุกปุยและดวงตาอันกลมโตแสนน่ารัก
    “ก็มีอะไรให้ช่วยน่ะ  เข้ามาก่อนซิ ( เหลือบมองชุช)  ทั้งหมดน่ะแหละ”จากนั้นเจ้าชุชก็วิ่งอย่างดีใจไปตัวแรก  ทันทีที่ชุชก้าวเข้ามาในบ้านจมูกของมันก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นบางสิ่งบางอย่าง
    เมี๊ยว!!!        เจ้าแมวสีส้มขนปุกปุยนามว่า  เมมี่  กำลังก้าวย่างอย่างนางแบบและหยุดลงที่โซฟา
    “ นั่น  (เมมี่หันมามองแล้วขนตั้งชัน) พวกแมวนี่หน่า”ชุชว่าพลางเดินไปหาเมมี่  ส่วนเมมี่นั้นก็ก้าวถอยหลังไปที่ละน้อยๆ
    “หวัดดี----ฮับ”ชุชกล่าวไม่ทันบเจ้าตัวก็กระโดดไปบนโซฟา  แต่ว่ามีหรือที่เมมี่จะปล่อยให้ศัตรูตัวฉกาจเข้ามาใกล้ตัวเธอได้  และบัดนี้เมมี่ยืนอยู่บนโต๊ะที่อยู่สูงกว่าโซฟา....
    “ไป----ไหน----ล่ะ----ฮับ”ไม่ทันขาดคำ ชุชก็วิ่งไล่กวดตามเมมี่ไปโดยที่ชุชนั้นตั้งใจจะทักทายเล่น  แต่เมมี่นั้น
    “เมี๊ยว!!!!!!!  เจ้านายช่วยด้วย!!!!!!!!” จาดนั้นเมมี่ก็วิ่งหนีไปรอบๆบ้านทั้งบนโต๊ะ  บนตู้  ใต้เตียง  หรือแม้กระทั่ง......
    “กรี๊ดดดดดดดดดดด    เจ้าแมวบ้า!!!!  แกมาอยู่บนหัวฉันทำไม ? ”
    “หวัดดีฮับ  คุณแมวคนสวย  ชื่อไรฮับบบบบบบ”ชุชตะโกนมาแต่แต่ไกลและก็วิ่งกระดิกหางอย่างน่ารัก  ขณะนี้ ชุชกระโจนเอาตัวหนักๆของมันเข้าถาโถมโดรินและแน่นอนว่าเมมี่หนีไปแล้ว(เอาตัวรอดเก่งเชียว)
    ตึง!!!!!!    เสียงชุชล้มใส่โดรินดังสนั่นหวั่นไหว
    “เกิดอะไรขึ้น  เสียงของลีอองตะโกนพร้อมกับเปิดประตูเข้ามาในห้องหนังสือ  และสิ่งที่ประจักษ์ต่อสาธารณะชนก็คือ......
    “ชุช!!!”ลีอองตะโกนเรียกชุชที่นอนทับตัวของโดรินอย่างเหมาะเจาะ...
    “ฮับ”จากนั้นชุชก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและก็วิ่งกระดิกหางไปหาลีอองและไฟร์ลัส
    “เฮ้  เธอเป็นไรมั๊ย ? ”ลีอองถามโดโรธี
    “ถ้า---- ไม่-----เป็น----อาไร----ก็----เหนือ---มนุษย์-----น่ะซี่!!!”โดโรธีตะโกนเสียงดังและลุกขึ้นอย่างเร็ว
    “ ไม่เป็นอะไรแล้วก็ดี    เอ้าลุกขึ้น”จากนั้นทั้งหมดก็ไปรวมกันที่ห้องนั่งเล่นแต่ยกเว้นเพียงเมมี่เท่านั้นที่ไม่รู้ว่าไปมุดอยู่ที่ไหน
    “เอาล่ะที่ฉันเรียกทุกคน  มาที่นี่ก็เพราะว่ายัยนี่ (ลีอองชี้ไปทางโดริน) เกิดพลัดหลงลงมาที่SZC ทั้งๆที่ยังไม่ตายแถมมาทั้งกายหยาบ”ทันทีที่จบประโยค  ฟอกซ์ตาค้างแต่ไฟร์ลัส
    “เอาล่ะ  มาวางแผนกันว่าจะทำยังไงต่อไป”
    “นายเข้าใจถูกแล้ว  เอาล่ะใครในที่นี่จะอาสาไปขโมย  FIRE  RING  ที่เขตของท่านจอมมารกันบ้าง ? ”  คำถามของลีอองที่ยากแก่การตอบ....
    “ทำไม ? ” ฟอกซ์ถามเป็นคนแรก
    “ก็จะได้พายัยนั่นกลับไปก่อนที่จะตาย” ลีอองตอบ
    “เพื่ออะไร ?  เราทำแล้วได้อะไร ? ”
“................................”  ไม่มีเสียงตอบ
    “เอาล่ะบ๊ายบาย  ฉันเป็นคนแรกที่จะไม่อาสา” ฟอกซ์ รีบบ่ายเบี่ยงอย่างสุดฤทธิ์และก็ลุกขึ้นยืน
“ฉันถามหน่อย  ใครจะบ้าเข้าไปเหยียบย่างในอาณาเขตนั้นกันฮะ  แค่ท่านเกลเชียลคนเดียวก็จะแย่แล้ว!!!” ฟอกซ์ตะคอกใส่จนเกิดอาการเงียบขึ้นมา
    “  ไม่เป็นไร  นายถอนตัวก็ได้แต่ฉันจะต้องทำ”ลีอองและไฟร์ลัสเห็นตรงกัน
    “ฮึย!!!  ใครจะไปทิ้งเพื่อนได้ลงคอกันเล่า”ฟอกซ์พูดเขินๆ  ส่วนลีอองและไฟร์ลัสก็ยิ้มหน่อยๆ  จากนั้นจู่ๆฟอกซ์ก็ลุกขึ้นและก็
    โป๊ก!!!  ฟอกซ์เขกหัวโดโรธี
    “เพราะเธอแท้ๆเชียว”  จากนั้นฟอกซ์ก็เดินหน้ามุ่ยมานั่งที่เดิม
            */*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*
    “ขอบคุณค่ะ  โอกาสหน้าเชิญเชิญใหม่ค่ะ”หลังจากพนักงานต้องรับกล่าวจบ  ในมือของพวกเธอสองคนก็คือ.....
   
    “  เอาล่ะ  สำลีครบ  น้ำดื่มครบ  ไปกันเถอะไปรอยัยนั่นกัน”จากนั้นเธอทั้งสองคนก็เดินไปนั่งรอที่ม้าหินอ่อนซึ่งเป็นที่ประจำของพวกเธอ  ไม่นานนักก็มีคนบางคนมานั่งร่วมกับเธอ
    “หวัดดี อลิซ โคน่า  แล้วโดรินล่ะ ?” คริสถามพวกเธอพร้อมกับนั่งลง
    “อ๋อ  เดี๋ยวคงมามั๊ง  คาบนี้ลงเรียนกับแฝดนั่นนี่หน่า”
    “หมายถึงพวกเราหรอ”แมทธิวกับมิเชลตอบพร้อมกันและทั้งคู่นั้นก็นั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนกับพวกเธอซึ่งสร้างความสงสัยให้กับ อลิซ โคโรน่าและคริสมากว่าแฝดคู่นี้มาตั่งแต่เมื่อไหร่
    “ก็ใช่  แต่ยัยนั่นไม่เข้าเรียน”มิเชลตอบ    จากนั้นจู่ๆก็หยิบเอาขวดน้ำชาที่กำลังซื้อมาหมาดๆยังไม่ได้เปิดของโคน่าไปดื่มหน้าตาเฉย
    “นี่นาย  เอาของฉันไปทำไม!!!”โคน่าโมโหมิเชล
    “ดื่ม”จากนั้นมิเชลก็วางขวดลง “นี่  มีใครโทรไปหายัยนั่นรึยังล่ะ” และคำตอบที่ได้ก็คือทุกคนยังไม่ได้โทรไป  และแล้วอลิซก็ควักมือถือขึ้นมาแล้วก็โทรไป  ส่วนผลลัพท์ที่ๆได้ก็คือ....
    “หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”จากนั้นทั้งหมดก็เริ่มมีความคิดที่แปลกประหลาดพิศดารมากขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่ง....
    “นี่  อย่าคิดมากเลย  ยังไงๆก็คงไม่มีใครมาฉุดโดรินเข้าป่าหรอกน่า  อาจจะไม่สบายก็ได้ลองโทรไปถามคุณยายดูซิ”คริสเป็นคนแรกที่เสนอความคิดในทางที่ดีหลังจากที่คนอื่นติดปีกไปกับจินตนาการจนเตลิดเปิดเปิง  ตัวอย่างเช่น อลิซเสนอว่า“ยัยนั่นอาจจะเจออุบัติเหตุที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีคนเห็น” หรือข้อคิดเห็นจากแมทธิวที่ว่า “ ศพอนาถ” (ซึ่งถูกเล็กน้อย)  ส่วนโคโรน่าก็คือ “อาจจะถูกลักพาตัวไปเรียกค่าไถ่  หรือข้อคิดเห็นของ มิเชลเสนอว่า  “ อาจจะถูกฉุด” ซึ่งแต่ล่ะคนนั้นเสนอเละซะไม่มีดี   
“เอาล่ะงั้นตอนเย็นเรานัดเจอกันที่นี่ตอน 4 โมงเย็น  เราจะบุกไปที่บ้านของยัยนั่นกัน”
“ตกลง”
*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/
    “พบแล้ว” ทันทีที่ราช่าพูดจบ  เธอก็พุ่งตรงลงมาจากฟ้ามุ่งลงที่เหยื่อในบันดล     
    “ เธอเป็นใคร  ออกไปน่ะ  ออกไป!!!”  หญิงสาววัยรุ่นที่เป็นเหยื่อนั้นกล่าวอย่างหวาดกลัวแต่กับราช่านั้นเธอไม่สะดุ้งสะเทือน 
    “เธอ  เรมิเซล่า  เกรย์ฟิลว์ซิน่ะ”
    “เธอเป็นใคร  ทำไมรู้จักชื่อฉัน”จิตใจเธอถูกความหวาดกลัวเกาะกิน 
    “ฉันคือสิ่งที่เธอกำลังคิด”ราช่าก้าวเดินเข้ามาพร้อมกับอาวุธของเธอ
    “ยมทูต?”
    “CHACK MATE!!!”จากนั้นราช่าก็พุ่งเข้าประชิดตัวและ.....
    เปรี๊ยะ!!!  เกิดกำแพงไฟฟ้าขึ้นมาและร่างสีขาวใสอันงดงามก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ 
    “ออกมาอีกแล้วซิน่ะ  ผู้พิทักษ์”พูดไม่ทันขาดคำผู้พิทักษ์นั้นก็ได้พุ่งด้วยความเร็วเข้าชนราช่าจนกระเด็น----เธอตีลังกากลับหลังทรงตัวหลบไปอย่างเฉียดฉิว----จากนั้นเธอก็ปามีดสั้นเข้าใส่ผู้พิทักษ์----ไม่สำเร็จ!!จากนั้นผู้พิทักษ์ก็หวดแส้สายฟ้ามาทางเธอซึ่งก็โดนแขนเธอเข้าเต็มแรง----เปรี๊ยะ!! เธอล้มลงไปกับพื้นส่วนผู้พิทักษ์นั้นก็ยิ้มหัวเราะให้กับเธอพร้อมกับเดินมากระแทกเท้าใส่แขนของราช่าที่โดนแส้--- จากนั้นราช่าก็ได้ลงเท้าเข้าที่ท้องของผู้พิทักษ์จนจุกและผู้พิทักษ์ก็ได้บินขึ้นไปตั้งตัวบนฟ้า----จากนั้นราช่าก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับถือเคียว
    “ชอบบนฟ้างั้นหรอ  ยินดีตอบสนอง”จากนั้นปีกคู่เล็กๆก็ปรากฏอยู่ที่แผ่นหลังของราช่า  จากนั้นเธอก็พุ่งขึ้นไปบนฟ้าพร้อมกับเคียว----ทันทีที่ประจัญหน้าผู้พิทักษ์ก็หวดแส้มาทางเธอและพันเข้าที่เคียวของเธอ---จากนั้นผู้พิทักษ์ก็กระชากแส้กลับไปพร้อมกับเคียว----เคียวตกลงสู่พื้นเบื้องล่างราช่าเริ่มหน้าเสียแต่ก็ยังไม่ย่อท้อ---ผู้พิทักษ์หวดแส้อีกครั้งใส่ราช่า---เปรี๊ยะ!! ราช่าถือแส้สายฟ้าไว้ในมือเธอยิ้มเยาะทั้งๆที่เจ็บและก็กระชากสุดแรงจนสามารถลากผู้พิทักษ์เข้ามาใกล้----โครม!! เธอลงหมัดใส่ผู้พิทักษ์จากนั้นผู้พิทักษ์ก็เตะสุดแรงใส่เธอ----แต่ราช่าการ์ดไว้ทันก่อนที่จะ---พ่งตจัวเข้ากระแทกผู้พิทักจากนั้นก็กระชากผมของผู้พิทักษ์ไว้-------ฟึบ!!มีดสั้นเล่มเล็กเสียบทะลุท้องของมัน---ร่างอันโปร่งใสนั้นตกลงสู่พื้นและแตกกระจายราวกับบกระจก----จากนั้นเธอก็หยิบลูกแก้วสีดำออกมา  วิญญาณของเธอ  เรมิเซล่า  เกรย์ฟิลว์  ก็ได้พุ่งเป็นแสงสีเงินลงสู่ลูกแก้ว
“เสร็จภารกิจ”
        /*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/**/*//*/*/*/
“ไปไหนมา  ฉันมารอตั้งนานแล้วน่ะ”ราช่ากล่าวอย่างโกรธๆขณะที่เล่นกับชุช
“ไปหาเลออง  มันมีบางอย่างอยากให้ช่วย”
“อะไร ๆๆๆๆ  หนุกมั๊ย ?”ราช่าเริ่มอยากรู้อยากเห็นจนไฟร์ลัสเริ่มแหยงๆ
“มันคงหนุกแน่ราช่า  ถ้าไม่ใช่ให้เข้าไปขโมยของๆท่านจอมมารในเขตของท่าน”ราช่าหยุดชะงัก
“บ้ารึเปล่า  ลีอองคิดอะไรของเค้าน่ะ”ร่าช่าเอ็ดขึ้นมา
“มีมนุษย์พลัดเข้ามา  ต้องใช้ FIRE  RING ในการส่งเขากลับ”
    “คิดอะไรบ้าๆ ประสาท!!!!  ถ้าเป็นฉันๆปล่อยให้มันไปตายซะยังดีกว่า    เรื่องอะไรต้องไปเสี่ยงด้วย  อย่างน้อยมันก็ยังมีโอกาสไปเกิดอยู่หรอก  แต่เราซิ  เราต้องดับสูญเชียวน่ะ !!!!”ไฟร์ลัสมองมาที่เธอ
    “เธอไม่ต้องทำก็ได้  แต่พวกฉันจะทำ”ไฟร์ลัสกล่าวจริงจัง
    “บ้า  นายก็รู้นี่ฉันไม่ทิ้งพวกนายอยู่แล้ว”ราช่าเริ่มอ่อนๆลงและไฟร์ลัสก็เดินมานั่งโซฟากับราช่า
    “เหนื่อย”
    “อย่ามาทำเป็นชุชแถวนี้  ถ้าเพลียก็นอนซะ”
    “ม่าย  เก็บวิญญาณนี่เหนื่อยจัง”จากนั้นเลอองก็โยนลูกแก้วให้ราช่า 3 ลูก
“อะไร ? ” ราช่าลุกขึ้นมารับไว้ทัน
“ฉันเก็บไปแล้ว 3 เธอล่ะ”ไฟร์ลัสส่งสายตาแปลกๆ
“ 1  ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่ายัยนั่นที่ฉันเก็บผู้พิทักษ์ของมันเป็นพวก S”ไฟร์ลัสทำหน้างงกับคำว่า S
“ก็พวกซาดิสไงล่ะ  ฉันโดนแส้สายฟ้าของมันหวดจนแขนแล้วยังไม่พอน่ะ  มันยังเดินมาเหยียบแขนข้างที่เจ็บของฉันอีกอ่ะ  ให้ตายซิ”
“โชคร้ายหน่อยน่ะ”จากนั้นไฟร์ลัสก็เดินมาจุมพิศที่แขนข้างนั้นของราช่าเบาๆ “หายเจ็บเร็วๆล่ะ”จากนั้นไฟร์ลัสก็เดินเข้าไปนอน
“ตาบ้า  ฉันไม่ได้มีใจเป็นน้ำแข็งอย่างพวกนายที่เป็นยมทูตซะหน่อย ”ราช่ากล่าวก่อนที่จะไปนอนตามไฟร์ลัส
        /*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*
“ลีออ~ง    เบื่อ  มีไรให้ทำมั่งป่ะ”โดโรธีบ่นขึ้นมาหลังจากที่ทำความสะอาดบ้านเสร็จ
“ห้องหนังสือหรือหลับ(นิรันดร์)”ลีอองพูดออกมาอย่างรำคาญเพราะว่าโดโรธีบ่นออกมาจนนับไม่ถ้วน
“ก็ได้  อ่านก็อ่าน”โดโรธีลุกขึ้นและกำลังเดินไปห้องหนังสือ
“จริงดิ  เธอ  หนังสือกฎแห่งยมทูตอยู่ที่บนโต๊ะน่ะ  น่าจะศึกษาไว้ก่อน”
“ทำไม ?  ”
“ ศึกษาก่อนเป็นยมทูตเต็มตัว”ลีอองตอบหน้าตาเฉย
“งั้นจะลองอ่านดูล่ะกัน”จากนั้นเธอก็ทำตามที่เลอองบอก “ยมทูต”เธออ่านชื่อปกหนังสือซึ่งเขียนด้วยตัวอักศรสีแดงขลิบทองบนปกสีดำ  จากนั้นเธอก็สังเกตเห็นหนังสืออีกเล่มที่วางอยู่ใกล้ๆกันซึ่งเขียนไว้ว่า
รวมรายชื่อยมทูต  “ยมทูตก็มีคดีด้วยหรอเนี่ย”เธอบ่นพึมพำจากนั้นเธอก็สังเกตเห็นว่ามีที่คั่นหนังสือคั่นอยู่เธอจึงเปิดไปที่หน้านั้น “
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น