คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เพื่อนรักของฉัน
ครืดดดดดดดดดดดดดดด......เสียงประตูห้องที่ถูกเปิดพร้อมกับการกลับมาของเรอินะ
“อ้าว! เรอินะกลับมาแล้วเหรอ” ซาเอโกะร้องทักเรอินะทั้งๆทีข้าวเต็มปาก
“......” เรอินะไม่ตอบแต่ทำหน้าเครียดเดินตรงมาและนั่งลงข้างซาเอโกะ แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“เป็นอะไรเหรอเรอินะ “ ซาเอโกะถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่มีอะไรหรอกแค่ เครียดเฉยๆ...”เรอินะพูดพร้อมกับเสยผม
“โธ่ ! เรื่องแค่นี้เองง่ายๆเครียดก็กินเหล้าซะ เอ๊ย!! กินข้าวนี่สินี่มีเทมปุระด้วยน่า” ซาเอโกะพูดพร้อมยื่นข้าวกลางวันให้
“ขอบใจนะ ซาเอโกะ” เรอินะยิ้มบางๆแล้วรับกล่องข้าวไปกินอย่างเอร็ดอร่อย
“อืม.....นี่แล้วเรื่อง BM ล่ะว่าไงมั่ง” ซาเอโกะถามอย่างอยากรู้
เพียงได้ยินคำถามเพียงเท่านี้เรอินะก็ถึงกับ...
“แค๊กๆๆๆๆ”
“เป็นไรเปล่าเรอินะ” ซาเอโกะถาม
“สะ..สำลัก”
“เอ้า! นี่น้ำ”
“อึกๆๆ....” เรอินะรับน้ำไปดื่มซะหมดขวด
“เฮ้อ...”
“แล้วว่าไงล่ะเรื่องนั้น” ซาเอโกะนั่งท้าวคางถามเรอินะ
“ยิ่งคิดยิ่งเครียด”
“เอาละๆ ว่ามาซะที”
“ไอ้กะเทยทึกน่ะสิ มันให้ฉันชดใช้ค่าเสียหาย ไม่งั้นก็ต้องยอมเป็นทาสรับใช้มัน”
“ขอเดานะว่า เธอต้องเลือกอย่างที่ 1 แน่นอน” ซาเอโกะเดา
“ก็แน่ล่ะ ถึงฉันจะจนฉันก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกันนะ แต่ถ้าฉันหาเงินมาใช้ไม่ทันภายใน 2 อาทิตย์ ชีวิตคงไม่เหลือชิ้นดีคงป่นปี้ ไม่มีศักดิ์ศรีเหลืออยู่ให้ภาคภูมิใจอย่างแน่นอน”
“โอเคๆ เรอินะพอเถอะ ตาเธอน่ะไฟลุกแล้วนะ”
“แต่ฉันก็ว่า ตัวเลือกที่ 2 น่าสนใจดีนะ”
“แหวะ! อย่ามาพูดอย่างนี้นะซาเอโกะ แค่คิดก็อยากจะสำรอกแล้ว”
“จ้าๆ ดูหน้าเธอฉันก็รู้แล้วว่าเธอคงแขยงเขามาก”
“แล้ว..เขาเรียกค่าเสียหายเธอเท่าไหร่ล่ะ”
“138,000 เยน”
“ป้าดดดดด!!!! แล้วเธอจะเอาเงินมากมายขนาดนั้นมากจากไหนกันล่ะเรอินะ” ซาเอโกะพูดพร้อมกับกุมขมับ
“ฉันเลยต้องมานั่งเครียดอย่างนี้ไงเล่า”
“เอางี้มั้ย เอาเป็นว่าฉันให้เธอยืมเงินก่อนดีมั้ย”ซาเอโกะยื่นข้อเสนอให้เพื่อนสุดที่รัก
“ไม่ต้องหรอกซาเอโกะฉันไม่อยากรบกวนเธอหรอก”
“ทำไมล่ะเราเพื่อนกันนะเรอินะ”ซาเอโกะพูดอย่างน้อยใจ
“ก็เพราะเป็นเพื่อนน่ะสิถึงไม่อยากให้เธอเดือดร้อน...”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกเรอินะไม่มีปัญหาหรอกเงินในธนาคารฉันมีเยอะ แล้วถ้าห่วงเรื่องใจคืนล่ะก็นะไม่ต้องคิดมากเลยคืนเมื่อไหร่ก็ได้จ้า”
“ไม่เอาหรอกขอบใจมากนะซาเอโกะ ฉันก่อเรื่องขึ้นมาเองฉันต้องแก้มันเอง”
“เอางั้นก็ได้ ถ้าเธอแน่ใจ”
“แล้วน้องเธอล่ะใครจะดูแล?”
“ฉันว่าจะฝากข้างบ้านไว้น่ะ”เรอินะตอบ
“งั้นฉันจะไปดูแลน้องเธอเองนะ”ซาเอโกะอาสา
“ไม่ต้องหรอกเกรงใจเธอจัง”
“อืมก็ได้แต่เกรงใจเธอจังซาเอโกะ”
“บอกแล้วไงว่ามาต้องเกรงใจเราเพื่อนกันนะ”
“......” เรอินะทำหน้าลำบากใจ
“งั้นโอเค จบ!” ซาเอโกะสรุป
“จะว่าไปนี่ ทุกวันนี้ก็แทบไม่ได้กินเนื้อเลย ไหนจะหนี้ที่พ่อไปค้ำประกันให้เพื่อนแต่ก็โดนเชิดเงินซะได้ พ่อก็เลยหนีหายไปไหนก็ไม่รู้ส่วนแม่ก็เอาแต่ทำงาน ฉันก็เลยต้องเลี้ยงน้องด้วยเรียนไปด้วย บางครั้งฉันก็เหนื่อยเหมือนกัน....” เรอินะรำพึงให้ซาเอโกะฟัง ว่าแล้วน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมาโดยอัตโนมัติ
“น่านะ เรเธอยังมีฉันนะ” ซาเอโกะปลอบใจเรอินะพร้อมใช้มือลูบหัวอย่างอ่อนโยน
“ขอบใจนะฉันรักเธอจังซาเอโกะ”เรอินะพุดทั้งน้ำตาคลอเบ้า
“เธอต้องเข้มแข็งนะเร...”อ่า...เสียงของซาเอโกะทำให้เรอินะรู้สึกอบอุ่นสบายใจมากเลย
(ฉันรักเธอมากนะซาเอโกะ เพื่อนรัก...)
ความคิดเห็น