พยัคฆ์ครวญรัก

เธอ...หยวนหลิน...คุณหนูผู้เพียบพร้อมของตระกูลหยวน ใน ศตวรรษที่21กลับต้องมาอาศัยร่างเด็กสามขวบ! ในสมัยโบราณเต่าล้านปี ไม่พอยังต้องลำบากยากจน โชคดีที่นางเรียนจบด้านพัฒนาสายพันธุ์พืชที่ใจรักหนึ่งใบ และพ่วงด้วยการบริหารธุรกิจที่ครอบครัวบังคับอีกใบ "โอ้วชีวิตหลินหลินต้องมาทำไร่ทำนาเองกับมือเล็กๆนี้เหรอบ้าไปแล้ว!!"



"ท่านเป็นใคร!ปล่อยมือจากมารดาข้าเดี๋ยวนี้!"
บุรุษวัยกลางคนหันมามองสตรีตัวน้อยที่เปล่งวาจาอย่างห้าวหาญสมกับเป็นสายเลือดของทหาร "ข้าคือบิดาเจ้า" ส่งยิ้มให้ด้วยความรักและคิดถึง "ข้าไม่รู้จักท่าน"


"เจ้าเป็นสตรีประเภทใดกันจึงยืนมองบุรุษจนตาเกือบหลุดออกนอกเบ้า" บุรุษรูปงามกล่าวจงก็เดินจากไปทันทีทิ้งให้สตรีตัวน้อยยืนกำมือแน่นอย่างแค้นใจ
"เจ้าคิดว่าตนรูปงามมากนักรึอย่างไรกันหลงตัวเองคนเช่นเจ้าต่อให้ส่งขบวนสินสอดมารับข้าไปเป็นเจ้าสาวร้อยหีบข้าก็ไม่สน ชิ!!" สตรีตัวน้อยพูดออกมาเสียงดังจนทำให้บุรุษผู้นั้นหันกลับมามองแต่สตรีนางนั้นก็หายไปเสียแล้ว


"ขออภัยคุณหนูข้าคุ้นหน้าเจ้านักเราเคยพบกันรึไม่" บุรุษผูยืนขวางหน้าเอ่ยถาม
สตรีในชุดชนชั้นสูงนางหนึ่งใบหน้างดงามที่เป็นเอกลักษณ์เงยหน้าขึ้นสบตาบุรุษผู้เอ่ยถามแววตาสตรีตรงหน้าสั่นไหวเล็กน้อยก็กลับมาเป็นปกติ
"ข้าคิดว่าไม่่เคยเจ้าค่ะท่านแม่ทัพข้าขอตัวเจ้าค่ะ" ย่อกายเคาระคนตรงหน้าอย่างชดช้อยสมดั่งคุณหนูชนชั้นสูงทุกท่วงท่า แต่ในใจคุณหนูคนงามกลับตรงข้ามยิ่ง 'บ้าเอ้ยเจอโจทย์เก่าได้้งัยเนี้ยถ้าเขาจำได้ต้องถูกปากเสียๆนั้นโจมตีอีกแน่ เผ่นก่อนดีกว่าตัวข้า'
"หึหึ" เสียงหัวเราะเบาๆที่ตามเข้าหูสตรีตัวน้อยทำเอานางถึงกับเย็นวาบที่แผ่นหลังบางและมีเหงื่อยเย็นซึมกาย