คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ลูกชายกับการเติบโต
เธอื้อบ้านหลันี้มาถึ9ปีรึ่แล้ว
หลัเธอมีบ้านไ้เพียสอเือนเป็น่วที่รินเลวัล์รออำนาอย่าแท้ริ แ่ะ้วยเหุผลใ็ไม่มีทาที่เธอะะเียไปใ้เท้าเาเพื่อหาอำนาเสียหน่อย เธอัสินใึ้นศาลเพื่อให้พี่ายทั้สออย่า มาโวโล่ ๊อนท์และมอร์ฟิ่น ๊อนท์ ออาอัาบันเธอนะีทำให้ทั้สอลับไปอยู่ที่ฤหาส์๊อนท์ พี่ายเธอรู้เรื่อที่เธอมีลูับมัเิ้ลแถมใ้ยาสเน่ห์แ่พวเา็ยัวนเธอไปอยู่้วย เธอปิเสธพี่ายทั้สอที่ะไปอยู่้วย
อนนั้นถ้าำไม่ผิทอมแ่สามวบ มาโวโล่เห่อลูายอเธอยิ่ว่าอะไร
่วหถึเ็วบทอมเินทาไปลับระหว่าบ้านานเมือไแออนับฤหาส์เพื่อไปเรียนเวทย์มน์
เธอเยถามทอมว่าอยาย้ายไปอยู่ับพวลุๆไหมแ่เา็ส่ายหน้าทุรั้
ทอมเป็นเ็ที่ลา สุุม ยิ้มและหัวเราะเพาะับนในรอบรัวเท่านั้น
เมโรพีัารัพาส้าหอมๆใส่านสอาน
"เย็นนี้แม่ไปทำานหรือเปล่าฮะ"ทอมที่เินลมาาั้นบนถาม
"แน่นอนสิ แ่ัวไปไหน หืม?"
"ลุมอร์ฟิ่นะพาไปเที่ยวที่โลมัเิ้ลรับ"เสียสใสอทอม ทำให้เธอิถึอนทอมร้ออุแว้ารึให้เธออุ้มเสียริ
"วันนี้ะไม่มาินอาหารเที่ยับแม่เหรอ น่าน้อยใั"
"ทีแม่ยัเบี้ยวมื้อเย็นับผมเลย"
"แม่มาทันทุรอบแ่เลทสอสามนาทีเอ"
ทอมหัวเราะ่อนะนั่ลบนเ้าอี้ไม้
"แม่รับ"
"๊ะ"เมโรพีานรับลูาย
"แม่ิว่าผมเป็นนีรึเปล่าฮะ"
เมโรพีเยหน้ามอลูายวัย9วบที่อบถามอะไรแปลๆให้เธออบยาเสมอ
"บนโลนี้ไม่มีใรเป็นนีหรอ๊ะ ลูรั"เมโรพีอบออไป้วยสายาที่อิ่มเอม
"ั้นผมเป็นนไม่ีเหรอฮะ?"ทอมเยหน้ามอแม่อนที่อบำวม
"ไม่๊ะ แ่บนโลนี้ไม่มีทั้นที่ีและเลวหรอ มันแ่บทนิยามเท่านั้น "เมโรพีพู่อมอสายาที่สสัยอลูายน
"อนนี้ไม่้อเ้าใหรอ เมื่อลูโไป ประสบาร์วามรู้สึ ารผ่านโล หรือารสูเสีย วามผิหวั ะัเลาลูเอ เพราะบนโลนี้ไม่มีใรเินทาเียวัน"
"แล้วที่เาบอว่านในหน่วยปราบมารือนีละรับ"ทอมถาม่อ
เมโรพีหัวเราะออมา
"แ่เา็่าน ริไหม?"
ทอมเียบไปทันที
เมโรพีหัวเราะให้ับวามไร้เียสาที่าลาอลูายนอีรั้้วยวามเอ็นู
"นที่แ็แร่ที่สุบนสัม อาไม่ใ่นที่ทุนนับถือ อาไม่ใ่นที่มีอำนาล้นมือ อาไม่ใ่นัูอำนา้านใ้านหนึ่หรือนที่มีบรราศัิ์ แ่เป็นนที่สามารถอยู่บนสัมไ้โยไม่เอน่ออำนา นที่แ็แร่และรู้ว่านะสามารถมีวามสุไ้่อไปไม่ว่าะเิอะไรึ้น นที่ยัมีวามสุและไร้อบเในารัวออำนาทั้หม " ประโยเป็นบทวามอเมโรพีทำให้ทอมมอแม่น้วยสายาปราบปลื้ม
"สัวันผมะเป็นแบบแม่ฮะ"
"แล้วถ้าแม่เป็นนอ่อนแอล่ะ"
"แม่เป็นนอ่อนแอที่มีวามสุเลยฮะ"
เมโรพีมอใบหน้ายิ้มอลูายน
เธอรัเาอย่าแม่รัลูริๆ
อาหารเ้ายัอบอุ่นเ่นทุวัน
มันยัมีบทสนทนาที่ไม่้ำ วามทรำที่ราในในเป็นแม่ไ้เสมอ
ปีนี้เธอ็อายุย่า 24 แล้ว
เมโรพีเินออไปส่ลูายที่หน้าบ้าน
"สวัสียามสาย พี่มอร์ฟิ่น"
"พี่ละสสัยริๆว่าผู้หิัวเล็ๆอย่าเธอัารับานและบรวมทั้ปัหานานี้ไ้ยัไ "
"หนูเ่ไะพี่"เมโรพีอบทีริทีหยอับพี่ายนโอย่ามอร์ฟิ่นพร้อมรอยยิ้ม
มอร์ฟิ่นยิ้มรับ
"ระวัไว้นะทอม แม่แยัสวยอยู่นานี้ระวัมีนมาแย่แม่แไปวานวิวาห์ล่ะ555"มอร์ฟิ่นหัวเราะ
นั่นทำให้ทอมหูผึ่อาอเมโรพีแน่น
"ไม่มีทาฮะ แม่รัแ่ผมฮะ และแม่ไม่มีทาอบใรอีแน่นอนฮะ"
"มัน็ไม่แน่แม่แสวยนานี้"มอร์ฟิ่นยัหยอล้อ่อ
ทอมหน้ามุ้ยึ้นมาทันที
"พอๆเลยทั้สอน เถียอะไรัน เอ่าไปไ้แล้ว เินทาีๆนะ"เมโรพีับทพร้อมส่ายหน้าให้ับวามหวแม่อลูายแสนน่าเอ็นูอเธอ
วาที่เหมือนแ้วลมใสๆมอามนทั้สอหายไปหน้าอย
รอยยิ้มบาๆปราที่หน้าอสาววัย24
เธอปิประูเินวลับมานั่ที่เ้าอี้นวม
ูสีำนั้นเลื้อยมาลอเลีย
"อะไรัน อเรียน" เมโรพีถามเ้าู้วยภาษาพาร์เลเมาส์
"ท่านำลัิอะไรอยู่หรือ?"มันถามพลาัวับแนอเธอ
"อะไรหลายๆอย่า"เมโรพีอบพลาเินไปเอาหนูแ่แ็ในล่อมาสอัว ่อนะให้เ้าูที่เลี้ยไว้ิน
"วันหลัะเอาระ่ายมาให้ินแล้วันนะ เบื่อหนูสิท่า"เมโรพีปล่อยใหู้ประำบ้านอเลียที่แนนานสอนานแล้วอุ้มมันไปวาในะร้าที่เป็นที่นอนสำหรับมันโยเพาะ
เมโรพีใส่เสื้อลุมสะพายระเป๋า เพื่อไปื้ออมาทำอาหารเย็น
รอไแออนนหนาแน่นึ้น เพราะรินเลวัล์รออำนาหลายที่ในทวีปเอเียยเว้นับอัฤษที่ยัมีหน่วยที่แ็แร่ แ่็้อยอมรับว่ามีระปะทะบ่อยรั้ในหลายพื้นที่ในอัฤษ
ร้านอไม้ที่ปิไป มันเยเป็นร้านที่เธอมาื้ออไม้ไปประับแันในบ้านเสมอ แ่เพราะสามีอเ้าอร้านถูหนึ่ในสาวหรือารปะทะทำให้เาายไป ภรรยาอเาึปิร้านนี้ไปถาวร ยัไม่รวมรอน็อเทิร์นมันเยเป็นรอาร้าที่รุ่โรน์้อนี้ลับเป็นรอลามืไปเสียแล้ว
เมโรพีวาสายามอร้านอไม้ที่เยมีวามทรำอนทอมล้มหน้าร้านนี้ อนนั้นเาัปาพยายามไม่ร้อไห้เพราะบอว่าอยาะแ็แร่และปป้อเธอ อนนั้นทอม5วบว่าๆ
เธออบทอมไปว่า ' นเ่ๆ็เยร้อไห้หมนั่นแหละ ' เธอหลับาิถึลิ่นอไม้หน้าร้านที่เยมีร้านน้ำหอม้าๆ สายาอทอมที่รื่นน้ำายืนึ้น 'ผมะเป็นนเ่ที่ไม่ร้อไห้รับ'
ารเิบโอลูือวามสุอแม่โยแท้ริ
วามทรำัไปทันทีพอหันมาเอนที่มายืน้าๆเธอ
"ที่นี่เยเป็นร้านอไม้ ุอบมาที่นี่เหรอ"เสียอเาถามเป็นมิร
เาเป็นายผมสีน้ำาลแ าสีเิน
เมโรพีมอเาอีที
"ันมาที่นี่ประำ เมื่อ่อน"
"ยัั้นเหรอรับ "
เาอบาสีเินนั่นมอร้านแล้วหันมาหาเธอ
"ผมอัลบัส ับเบิลอร์ เรียอัลบัสเถอะ"
เมโรพีหันมอนที่ะเป็นปัหา่อีวิเธอ
"ทำไมุถึมาทำวามรู้ัับันล่ะ"
"เพราะเราอยู่หน้าร้านอไม้ที่พึ่ปิไปมั้"
"นั่นเป็นเหุผลที่ไม่สมเหุสมผล "
"ผมิว่าารที่เราะรู้ัใรสันไม่เห็น้อมีเหุผล"
"ุอาเป็นปัหาให้ับันไ้"เมโรพีอบเสียเย็นวามาสูส่
เาหัวเราะเบาๆ
"หัวเราะอะไร"เมโรพีเริ่มหัวเสีย
"ุูริัมา"เาอบ
เมโรพีวัสายาและหมุนัวเินออาหน้าร้านนั่น
"เี๋ยวววๆๆๆๆ"เมโรพีเบิามอเาที่วิ่มาั้นรหน้าเธอ
โริหรือไร นี่ว่าที่พ่อมที่เ่าือโริามื้อนหรือระไร!!
เมโรพีส่เสียฮึฮัใส่
"ผมอยารู้ื่อุ"
"เมโรพี ๊อนท์" เมโรพีอบเสียเรียบ่อนะสะบัผ้าลุมเินทะลุอยไปอีฝั่
อัลบัสมอร่าบาที่เินลับสายาไปแล้ว
"๊อนท์เหรอ"เาพึมพัม นี่เาหวัสูเรื่ออะไรอยู่ เธอเป็นนที่สวยมาๆนหนึ่เลยทีเียว สายาอเธอเหมือนวามอบอุ่นอแม่เาและแอรีอาน่าเสียริ
อัลบัสสะบัหัวน้อยๆ
"เมโรพี ๊อนท์..." อัลบัสยืนยิ้มน้อยๆ่อนะเินลับไปอีทา
:อยาเออีันะ:
แหม อนแรอยาะให้พระเอ่าัวแพแ่สสารรี55
ฝาิาม้วยน้า????
ความคิดเห็น