กาลครั้งหนึ่งในความทรงจำของฉัน

ลำดับตอนที่ #5 : ความทุ่มเทที่ให้ยิ่งกว่า...

          ผ่านไปอีกเดือน เรากับเคซีก็คบกันไปได้พักนึงแล้ว ความหวานของเราก็ยังไม่จืดจาง...มีความสุขที่สุดในโลกเลยล่ะ!

                โลกที่เราอยู่เหมือนโลกในฝัน แม้เราจะเริ่มรู้ถึงอะไรแปลกๆ หลายอย่างของเค้า แต่ยังไงเราก็รับได้อยู่ดี...ไม่รู้ว่าเค้าจะคิดเหมือนเราบ้างรึเปล่านะ

          แต่ในโลกของเราที่มีเราอยู่กับเค้านั้น เรารู้สึกเหมือนกับว่าเค้ามีโลกของเค้าอีกโลกหนึ่ง บางครั้งที่เราพูดอะไรไปเค้าก็เหมือนกับว่ารับรู้ แต่ไม่ค่อยจะให้ความสนใจอะไรสักเท่าไหร่ เค้าอาจจะมีเรื่องส่วนตัวที่บอกเราไม่ได้ ซึ่งเราก็เข้าใจแหละ อย่างเช่น

                "เคซี วันนี้เราไปทำบอร์ดโปรโมตการแข่งกีฬานะ ไปด้วยกันมั้ย"

          "แป๊ปนึง คือเราต้องหาทีมหมากรุกให้ครบก่อน เดี๋ยวไม่ได้แข่งขึ้นมา เรนมาแข่งเป็นเพื่อนเราได้ป่าวล่ะ"

          "แต่เราเล่นหมากรุกไม่เป็นนะ"

                "ไม่เป็นไร เราสอนให้ก็ได้"

          เหมือนว่าเคซีจะหาทางจัดทีมแข่งให้ได้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น และเราเหมือนจะไม่มีความสำคัญต่อเค้าเลย เราเห็นประกายตาแห่งความมุ่งมั่น ความกระหายในชัยชนะ จาก ดวงตาคู่สวยนั้น จริงอยู่ ที่มันเคยสร้างความประทับใจให้เรา แต่ตอนนี้มันกลับสร้างความกลัว...กลัวว่าเค้าจะทิ้งเราไป

                ตอนแรก เราก็คิดว่ามันเป็นแค่ความคิดฟุ้งซ่านแหละ แต่พอนานวันเข้า เราก็เริ่มจะกลัวขึ้นมาจริงๆ ไม่ได้สิ เราจะไม่ยอมให้เรื่องอย่างนั้นเกิดขึ้นเด็ดขาด ต้องทำทุกอย่างเพื่อให้เค้ากลับมาเป็นเหมือนเดิม

                "เคซี เดี๋ยวยืมเมมเราไปเล่นเกมอีกมั้ย"

          "ไม่เอาหรอก เราจะซ้อมหมากรุก"

          "เสร็จแล้วไปกินข้าวกันป่าว"

          "เสร็จแล้ว กลับบ้านก็ต้องไปซ้อมในเน็ตต่อ"

          "นะๆ วันนี้ไปกับเราเหอะ ขอวันนึงได้มั้ย"

          "ขอแข่งให้เสร็จก่อนนะ เรื่องอื่นไว้ทีหลัง"

          เรื่องอื่นไว้ท%