ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เอาคืนหรือถูกเอาคืนกันแน่
เจ้าชายน้ำแข็งยึดมือทั้งสองของร่างบางไว้แน่น เมื่อเจ้าหญิงจอมแก่นดิ้นอย่างมากพยศ เขาค่อยๆโน้มเรียวหน้าคมลงมาใกล้ พร้อมกระซิบคำหวานที่ข้างหู จนอีกฝ่ายหน้าแดงเป็นมะเขือเทศทันที
\"ข้าแต่พื้นพดิน และแผ่นฟ้า ด้วยพลังแห่งความมืดและมวลสรรพสัตว์ จงแปรเปลี่ยนร่างนี้ด้วย\" เมื่อว่าคาถาจบร่างทั้งร่างของเจ้าหญิงแห่งเดมอสก็ถูกปกคลุมด้วยควันสีดำมะเมื่อม
\"คาโล!!แกทำอะไรกับชั้นฟะ!!ไอ้ยๆๆๆๆ!ไอ้บ้าๆๆๆๆ!\"เจ้าหญิงจอมแก่นตะโกนออกมาจากกลุ่มควันทันที ส่วนเจ้าชายน้ำแข็งก็ถอยออกมายืนดูผลงานของตนอยู่ไม่ห่างนัก
\"เอาคืนไง คราวก่อนน้อยสาปชั้นไว้ แถมคราวนี้ก็ยังมาสาปฉันอีก เพราะงั้นคราวนี้ก็ขอคืนมั้งละกัน\"เจ้ายิ้มน้ำแข็งยิ้มเยาะๆ แต่แล้วดวงตาคมก็เบิกกว้างทันที ใบหน้างามปานรูปปั้นน้ำแข็งก็เริ่มละลายเมื่อภาพของร่างๆหนึ่งปรากฏสู่สายตา
ร่างเพรียวบางของเจ้าหญิงคนงามแห่งเดมอสและบารามอสบัดนี้ถูกเสริมแต่งให้ความน่ารักของเธอสูงขึ้นทบเท่าทวี ด้วยหูสีขาวสะอาดที่ยาวออกมา ดวงตากลมโตที่เคยมีสีน้ำตาลสดใส ก็แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงแวววาวคล้ายทับทิม บั้นท้ายอันอ้อนแอ้นอรชรนั้นก็มีกลุ่มขนสีขาวๆฟูๆงอกออกมาต่างหาง พ่อมดน้ำแข็งก็เกิดอาการน้ำแข็งละลายทันที แต่ยังคงรักษามาดสุภาพบุรุษช่วยพยุงร่างบอบบางให้ลุกขึ้น
\"แกนะแก คาโลทำกันได้ แล้วนี่เกิดเฮี้ยนอะไรขึ้นมาเล่า จ้องอยู่ได้ ไม่เคยเห็นคนรึไง\" ใบหน้าขาวนวลเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อทันที เมื่อคนสาปนั้นจ้องมองมาไม่วางตา
\"อะ อะไรของนายน่ะ ว่าแต่ นี่นายสาปชั้นเป็นตัวอะไรกันล่ะเนี่ย\"ก้อน้ำแข็งมากมาดก็ยังไม่ตอบ ยังคงจ้องมองร่างบางที่เอามือลูบหูลูบหางของตน แล้วเขาก็สะดุ้งเมื่อร่างบางแนบเข้ามาใกล้ พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
\"โฮ่ นายหลงเสน่ห์แม่กระต่ายน้อยตัวนี้เข้าให้แล้วสินะ\"ดวงตาสีแดงวาวตรึงร่างสูงไว้กับที่ ส่วนเจ้าชายแห่งคาลโนวาลนิ่งเงียบแม้ว่าน้ำแข็งในตัวจะเริ่มมีอุณหภูมิสูงขึ้นตามการสัมผัสของฝ่ายตรงข้าม ร่างบางทาปมือเรียวนลงบนอกของฝ่ายตรงข้ามก่อนจะลูบไล้เลื่อนลงมายังท่อนแขนที่แข็งแรง และหยิบของบางอย่างออกมาจากมือของคนที่ถูกตรึงด้วยเสน่ห์
\"สมเป็นพ่อมดแห่งคาโนวาลจริงๆ...\"ร่างบางโน้มหน้าเข้ามาใกล้ พร้อมกลับส่งสายตาเว้าวอน ส่วนอีกฝ่ายนั้นก็ถูกดึงอารมณ์ให้คล้อยตามโน้มลงมาหวังที่จะได้สัมผัสริมฝีปากอิ่ม แต่แล้ว...
\"ที่ช่วยทำให้ชั้นได้ของเล่นชิ้นใหม่ ทีนี้ล่ะ จะเล่นให้สนุกเลย ฮุ ฮุ ฮุ\" ร่างงามของกระต่ายตัวน้อยที่มีหูสีขาวสะอาด ก็กลับกลายเป็นกระต่ายดำที่มีชื่อว่าเฟริน เดเบอโรว์หัวขโมยตัวแสบคนเดิม หมาป่าหนุ่มแห่งคาลโนวาลถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย
\"แล้วนี่นายคิดจะทำอะไรต่อไปล่ะ\"คาโลขยับเข้ามาใกล้อย่างระมัดระวัง
\"ก็ต้องออกไปเล่นสนุกดิ มีของดีอยู่กับตัวถ้าปล่อยให้หลุดไปก็เสียชื่อยอดจอมโจรหมด\"เฟรินลูบหูสีดำสนิทของตัวเองอย่างสนุกมือ
\"ถ้างั้น...ฉันก็คงต้องทำหน้าที่ผู้มีคุณธรรม ที่จะไม่ปล่อยให้ตัวแสบอย่างนายหลุดไปก่อเรื่องละนะ(ความจริงอยากเก็บไว้ดูคนเดียวมากกว่า)\"ว่าจบหมาป่าผู้ทรงพลังก็รวบเอวของเด็กหนุ่มจอมกวนไว้แน่น \"เฮ้ อย่าทำบ้าๆดิว้า แค่หนุกหนานนิดหน่อยเอง ใช่ว่าชั้นจะได้เป็นกระต่ายกันทุกวันซะหน่อย น้า...คาโล...ปล่อยฉันไปเหอะๆ นะ นะ นะนะ\"ไม่ว่าหัวขโมยจะดีดดิ้น ร้องขอเท่าไรเจ้าชายหมาป่าหิมะก็ไม่ยอมปล่อยง่ายๆหนำซ้ำยังฉุดกระชากลากถูจะเอาเจ้ากระต่ายจอมซนไปขังไว้ในหอเสียอีก ในที่สุดเจ้าตัวดีก็งัดไม้เด็ด จัดการปลดแหวนออกจากนิ้วตนและใช้ลูกอ้อนของกระต่ายขาวตัวน้อยน่ารักเข้าสู้
\"โธ่...คาโล...แค่แป๊ปเดียวเองนะ นะ นะ น้า ชั้นก็อยากสนุกมั่งนี่นา นานๆทีจะมีโอกาสอย่างนี้ไม่ใช่หรอ ปล่อยฉันไปเถอะน้า\" กระต่ายตัวน้อยน่ารักส่งสายตาอ้อนวอน จนทำเอาจิตใจที่เยือกเย็นของหมาป่าหนุ่มต้องละลายลง เขาวางร่างบางลงเบื้องหน้าและกอดเอวบางให้แนบชิด
\"เธอลืมอะไรไปรึเปล่า เฟลิโอน่า\"กระต่ายน้อยที่หวังจะได้รับคำหวานแกล้งตีหน้าใสซื่อทันที
\"ฉันลืมอะไรเหรอ นายบอกซั้นสิ\"กระต่ายตัวน้อยคล้อยแขนรอบคออีกฝ่าย พร้อมส่งสายตาหวานเชื่อมที่หลวังละลายก้อนน้ำแข็ง(ลงทุนขนาดนี้ไม่สำเร็จให้มันรู้ไปสิ) อีกฝ่ายก็รวบเอวบางให้แน่ขึ้นอีก
\"ก็ตอนนี้ฉันเป็นหมาป่าน่ะสิ...\"คาโลแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ ขณะที่กระต่ายใสซื่อก็ยังไม่เข้าใจความหมาย แต่ก็สังหรณืถึงสัณญานอันตราย\"แล้วไงหรอ\"
\"นั่นก็หมายความว่า...\"ท่อนแขนแข็งแรงยกร่างบางพาดบ่าทันที\"เฮ้ !\"กระต่ายขาวดิ้นพล่านทันทีแต่พยายามเท่าไรก็ไม่หลุด
\"...ความสามารถในการยับยั้งช่างใจของชั้นเป็น0น่ะสิ\"พูดจบใบหน้านวลของกระต่ายน้อยตัวดีก็ซีดเผือดทันที
\"น่ะ...นายล้อเล้น...ใช่มั้ย\" หม่าป่าแห่งคาลโนวาลหัวเราะแฝงความนัยก่อนจะเดินตรงไปยังหอนอนทันที เป็นการยืนยันคำตอบ
\"เฮ้!!คาโล!!อย่าเล่นบ้าๆสิเว้ย!!ปล่อยฉัน!!ปล่อยสิเว้ย!ปล่อยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!\"เจ้าชายหมาป่าหิมะก็ปิดประตูไล่หลังทันที
..........................................................................................................................
เอ่อ...เหตุการ์ณที่อยู่เบื้องหลังประตูบานนี้ของขอเชิญทุกท่านจิ้นกันเอาเองนะคะ มันสุดความสามารถของลากูนที่จะบรรยายออกมาเป็นตัวหนังสือได้(ความจริงกัวโดนบล็อคมากกว่าง่ะ เดี๋ยวเกิดมีน้องๆนู๋ๆมาอ่านจะแย่เอา _/\\_ต้องขออภัยกับผู้บรรลุนิติภาวะทางสมองทั้งหลายที่อยากจะอ่านนะคะ)
ลากูนก็ขอจบดื้อๆเอาซะตรงนี้ละคะ ช่วยติดตามผลงานอื่นๆของลากูนด้วยนะคะ บายบี
\"ข้าแต่พื้นพดิน และแผ่นฟ้า ด้วยพลังแห่งความมืดและมวลสรรพสัตว์ จงแปรเปลี่ยนร่างนี้ด้วย\" เมื่อว่าคาถาจบร่างทั้งร่างของเจ้าหญิงแห่งเดมอสก็ถูกปกคลุมด้วยควันสีดำมะเมื่อม
\"คาโล!!แกทำอะไรกับชั้นฟะ!!ไอ้ยๆๆๆๆ!ไอ้บ้าๆๆๆๆ!\"เจ้าหญิงจอมแก่นตะโกนออกมาจากกลุ่มควันทันที ส่วนเจ้าชายน้ำแข็งก็ถอยออกมายืนดูผลงานของตนอยู่ไม่ห่างนัก
\"เอาคืนไง คราวก่อนน้อยสาปชั้นไว้ แถมคราวนี้ก็ยังมาสาปฉันอีก เพราะงั้นคราวนี้ก็ขอคืนมั้งละกัน\"เจ้ายิ้มน้ำแข็งยิ้มเยาะๆ แต่แล้วดวงตาคมก็เบิกกว้างทันที ใบหน้างามปานรูปปั้นน้ำแข็งก็เริ่มละลายเมื่อภาพของร่างๆหนึ่งปรากฏสู่สายตา
ร่างเพรียวบางของเจ้าหญิงคนงามแห่งเดมอสและบารามอสบัดนี้ถูกเสริมแต่งให้ความน่ารักของเธอสูงขึ้นทบเท่าทวี ด้วยหูสีขาวสะอาดที่ยาวออกมา ดวงตากลมโตที่เคยมีสีน้ำตาลสดใส ก็แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงแวววาวคล้ายทับทิม บั้นท้ายอันอ้อนแอ้นอรชรนั้นก็มีกลุ่มขนสีขาวๆฟูๆงอกออกมาต่างหาง พ่อมดน้ำแข็งก็เกิดอาการน้ำแข็งละลายทันที แต่ยังคงรักษามาดสุภาพบุรุษช่วยพยุงร่างบอบบางให้ลุกขึ้น
\"แกนะแก คาโลทำกันได้ แล้วนี่เกิดเฮี้ยนอะไรขึ้นมาเล่า จ้องอยู่ได้ ไม่เคยเห็นคนรึไง\" ใบหน้าขาวนวลเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อทันที เมื่อคนสาปนั้นจ้องมองมาไม่วางตา
\"อะ อะไรของนายน่ะ ว่าแต่ นี่นายสาปชั้นเป็นตัวอะไรกันล่ะเนี่ย\"ก้อน้ำแข็งมากมาดก็ยังไม่ตอบ ยังคงจ้องมองร่างบางที่เอามือลูบหูลูบหางของตน แล้วเขาก็สะดุ้งเมื่อร่างบางแนบเข้ามาใกล้ พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
\"โฮ่ นายหลงเสน่ห์แม่กระต่ายน้อยตัวนี้เข้าให้แล้วสินะ\"ดวงตาสีแดงวาวตรึงร่างสูงไว้กับที่ ส่วนเจ้าชายแห่งคาลโนวาลนิ่งเงียบแม้ว่าน้ำแข็งในตัวจะเริ่มมีอุณหภูมิสูงขึ้นตามการสัมผัสของฝ่ายตรงข้าม ร่างบางทาปมือเรียวนลงบนอกของฝ่ายตรงข้ามก่อนจะลูบไล้เลื่อนลงมายังท่อนแขนที่แข็งแรง และหยิบของบางอย่างออกมาจากมือของคนที่ถูกตรึงด้วยเสน่ห์
\"สมเป็นพ่อมดแห่งคาโนวาลจริงๆ...\"ร่างบางโน้มหน้าเข้ามาใกล้ พร้อมกลับส่งสายตาเว้าวอน ส่วนอีกฝ่ายนั้นก็ถูกดึงอารมณ์ให้คล้อยตามโน้มลงมาหวังที่จะได้สัมผัสริมฝีปากอิ่ม แต่แล้ว...
\"ที่ช่วยทำให้ชั้นได้ของเล่นชิ้นใหม่ ทีนี้ล่ะ จะเล่นให้สนุกเลย ฮุ ฮุ ฮุ\" ร่างงามของกระต่ายตัวน้อยที่มีหูสีขาวสะอาด ก็กลับกลายเป็นกระต่ายดำที่มีชื่อว่าเฟริน เดเบอโรว์หัวขโมยตัวแสบคนเดิม หมาป่าหนุ่มแห่งคาลโนวาลถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย
\"แล้วนี่นายคิดจะทำอะไรต่อไปล่ะ\"คาโลขยับเข้ามาใกล้อย่างระมัดระวัง
\"ก็ต้องออกไปเล่นสนุกดิ มีของดีอยู่กับตัวถ้าปล่อยให้หลุดไปก็เสียชื่อยอดจอมโจรหมด\"เฟรินลูบหูสีดำสนิทของตัวเองอย่างสนุกมือ
\"ถ้างั้น...ฉันก็คงต้องทำหน้าที่ผู้มีคุณธรรม ที่จะไม่ปล่อยให้ตัวแสบอย่างนายหลุดไปก่อเรื่องละนะ(ความจริงอยากเก็บไว้ดูคนเดียวมากกว่า)\"ว่าจบหมาป่าผู้ทรงพลังก็รวบเอวของเด็กหนุ่มจอมกวนไว้แน่น \"เฮ้ อย่าทำบ้าๆดิว้า แค่หนุกหนานนิดหน่อยเอง ใช่ว่าชั้นจะได้เป็นกระต่ายกันทุกวันซะหน่อย น้า...คาโล...ปล่อยฉันไปเหอะๆ นะ นะ นะนะ\"ไม่ว่าหัวขโมยจะดีดดิ้น ร้องขอเท่าไรเจ้าชายหมาป่าหิมะก็ไม่ยอมปล่อยง่ายๆหนำซ้ำยังฉุดกระชากลากถูจะเอาเจ้ากระต่ายจอมซนไปขังไว้ในหอเสียอีก ในที่สุดเจ้าตัวดีก็งัดไม้เด็ด จัดการปลดแหวนออกจากนิ้วตนและใช้ลูกอ้อนของกระต่ายขาวตัวน้อยน่ารักเข้าสู้
\"โธ่...คาโล...แค่แป๊ปเดียวเองนะ นะ นะ น้า ชั้นก็อยากสนุกมั่งนี่นา นานๆทีจะมีโอกาสอย่างนี้ไม่ใช่หรอ ปล่อยฉันไปเถอะน้า\" กระต่ายตัวน้อยน่ารักส่งสายตาอ้อนวอน จนทำเอาจิตใจที่เยือกเย็นของหมาป่าหนุ่มต้องละลายลง เขาวางร่างบางลงเบื้องหน้าและกอดเอวบางให้แนบชิด
\"เธอลืมอะไรไปรึเปล่า เฟลิโอน่า\"กระต่ายน้อยที่หวังจะได้รับคำหวานแกล้งตีหน้าใสซื่อทันที
\"ฉันลืมอะไรเหรอ นายบอกซั้นสิ\"กระต่ายตัวน้อยคล้อยแขนรอบคออีกฝ่าย พร้อมส่งสายตาหวานเชื่อมที่หลวังละลายก้อนน้ำแข็ง(ลงทุนขนาดนี้ไม่สำเร็จให้มันรู้ไปสิ) อีกฝ่ายก็รวบเอวบางให้แน่ขึ้นอีก
\"ก็ตอนนี้ฉันเป็นหมาป่าน่ะสิ...\"คาโลแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ ขณะที่กระต่ายใสซื่อก็ยังไม่เข้าใจความหมาย แต่ก็สังหรณืถึงสัณญานอันตราย\"แล้วไงหรอ\"
\"นั่นก็หมายความว่า...\"ท่อนแขนแข็งแรงยกร่างบางพาดบ่าทันที\"เฮ้ !\"กระต่ายขาวดิ้นพล่านทันทีแต่พยายามเท่าไรก็ไม่หลุด
\"...ความสามารถในการยับยั้งช่างใจของชั้นเป็น0น่ะสิ\"พูดจบใบหน้านวลของกระต่ายน้อยตัวดีก็ซีดเผือดทันที
\"น่ะ...นายล้อเล้น...ใช่มั้ย\" หม่าป่าแห่งคาลโนวาลหัวเราะแฝงความนัยก่อนจะเดินตรงไปยังหอนอนทันที เป็นการยืนยันคำตอบ
\"เฮ้!!คาโล!!อย่าเล่นบ้าๆสิเว้ย!!ปล่อยฉัน!!ปล่อยสิเว้ย!ปล่อยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!\"เจ้าชายหมาป่าหิมะก็ปิดประตูไล่หลังทันที
..........................................................................................................................
เอ่อ...เหตุการ์ณที่อยู่เบื้องหลังประตูบานนี้ของขอเชิญทุกท่านจิ้นกันเอาเองนะคะ มันสุดความสามารถของลากูนที่จะบรรยายออกมาเป็นตัวหนังสือได้(ความจริงกัวโดนบล็อคมากกว่าง่ะ เดี๋ยวเกิดมีน้องๆนู๋ๆมาอ่านจะแย่เอา _/\\_ต้องขออภัยกับผู้บรรลุนิติภาวะทางสมองทั้งหลายที่อยากจะอ่านนะคะ)
ลากูนก็ขอจบดื้อๆเอาซะตรงนี้ละคะ ช่วยติดตามผลงานอื่นๆของลากูนด้วยนะคะ บายบี
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น