คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : INTRO : 2
Brother- Sister ….
อย่าให้ใครรู้ว่า...'รัก'...
INTRO 2
.....เห็นใคร ๆ เค้าดูมีความสุข ได้รับดอกไม้ช่อใหญ่.....**
เสียงเค้าหัวเราะ ฟังดูสดใส คงเพราะว่าภายในใจเค้ารักกัน
แต่เมื่อย้อนมาดูตัวเอง ก็ไม่เห็นเคยเป็นอย่างนั้น
อยู่เพียงตัวคนเดียว และอยู่ไปวัน ๆ หมดความหมาย...
อยากได้ดอกไม้บ้าง อยากได้ของขวัญของฉันบ้าง จะมีทางเป็นจริงซักเมื่อไหร่
อยากมีความรัก และอยาก ที่จะมีเค้าอยู่ใกล้ ๆ ....เมื่อไรจะเจอซักที
ถ้าฉันมีเขา คงมีความสุข และคงได้ดอกไม้ช่อใหญ่
เสียงฉันหัวเราะ คงฟังสดใส ก็เพราะมีใครสักคนที่รักกั.......
"อ้าว....ถ่านหมดเหรอเนี่ย"
อุษารัตน์ อุทานออกมา พลางเขย่าปนเคาะเครื่องเล่นMP3ขนาดกระทัดรัดเบา ๆ จนกระทั่งเธอแน่ใจแล้วว่าไม่มีปาฏิหาริย์ปลุกมันขึ้นมาได้อีก จึงดึงหูฟังและเครื่องเล่นใส่ลงกระเป๋าเสื้อกันหนาวสีชมพูอ่อนอย่างเสียดาย
เด็กสาววัย16 พลิกนิตยสารท่องเที่ยวในมืออย่างเบื่อ ๆ ร่างบอบบางที่ซุกตัวอยู่บนเก้าอี้นวมหนานุ่มในล๊อบบี้โรงแรมหรูกึ่งรีสอร์ทมาตลอดหัวค่ำเริ่มออกอาการยุกยิกอยู่ไม่สุข เนื่องจากไม่มีกิจกรรมฆ่าเวลาที่โปรดปรานอีก
อุษารัตน์ไม่อยากกลับเข้าไปในงานเลี้ยงรุ่นที่สระน้ำชั้นสองเท่าไหร่ มารดาของเธอกำลังมีความสุข ลูกสาวดูแล้วก็รู้ว่าคนเป็นแม่กำลังเหมือนจะย้อนวัยกลับไปเป็นสาวน้อยอีกครั้ง เมื่อมีคุณปฐวีที่เป็น'รักแรก'เข้ามาสานสัมพันธ์ครั้งใหม่
.....แล้วเรื่องอะไรเธอจะเข้าไปเป็นก้างล่ะ?.....
ใจจริงเด็กสาวก็ไม่ใช่ไม่หวงแม่ อุษารัตน์เคยงอนแม่ไปพักใหญ่ หลังจากที่คุณอรนิภาเล่าเรื่องการกลับมาพบกันที่แสนโรแมนติกในสิงคโปร์ระหว่างเธอกับหนุ่มใหญ่คนนั้นด้วยดวงตาเป็นประกาย และท่าทางที่กระตือรือร้นอย่างที่นาน ๆ จะได้เห็นที
"เขายังดูเหมือนเดิมเลยนะลูก ใจเย็น ขรึม แต่เทคแคร์คนได้น่าประทับใจที่สุด"
คุณอรนิภาชื่นชมจนออกนอกหน้านอกตา เล่นเอาคนเป็นลูกสาวแกล้งทำเสียง"แหวะ!"ออกมาเล่น ๆ
"เอ๊ ลูกคนนี้นี่ เสียมารยาทจริง อย่าไปทำให้ใครเห็นนะ โรงเรียนเค้าจะได้ริบรางวัลมารยาทงามเมื่อปีที่แล้วของลูกกลับหรอก"
"ไม่รุ ไม่สน" เด็กสาวกอดเอวแม่พร้อมกับส่ายหน้าถี่ ๆ จนผมยาวสะบัดไปมา "ไม่เห็นจะอยากได้เลยรางวัล อ้อนมีแม่คนเดียวก็พอแล้ว ไม่ยกให้ใครหรอก"
คุณอรนิภามองลูกสาวซึ่งกำพร้าพ่อจากอุบัติเหตุมาตั้งแต่สิบขวบด้วยดวงตาปราณี ยกมือลูบศีรษะทุยได้รูปนั้นเบา ๆ
"แม่รู้จ๊ะ แม่ก็รักอ้อนมาก และแม่ก็รักพ่อของอ้อนมากเหมือนกัน เอาเป็นว่า ถ้าอ้อนไม่ชอบ แม่จะไม่ติดต่อกับเขาอีกก็แล้วกันนะจ๊ะ"
อุษารัตน์ชะงัก ก่อนจะเงยหน้ามองดูมารดาอย่างครุ่นคิด .....รู้สึกเหมือนตัวเองเห็นแก่ตัวอย่างบอกไม่ถูก วินาทีนั้นเธอจึงได้ตัดสินใจอย่างมีเหตุผลเป็นครั้งแรกในเรื่องนี้ว่า.....
.....แม่เสียใจกับการจากไปของพ่อมาหลายปีแล้ว.....
.....ดังนั้นอะไรที่ทำให้แม่มีความสุข.....
......ก็ไม่ควรจะไปขัดขวางอีก.....
+++++++++++++++++++++++
เด็กสาวนั่งเท้าคางกำลังนึกลังเลอยู่ว่าจะลุกขึ้นไปหยิบนิตยสารมาอ่านอีกเล่ม หรือว่าจะไปซื้อถ่านอัลคาไลน์ที่มินิมาร์ทดีก็ปรากฏว่ามีกลุ่มคนที่ทำให้เธอเลือกตัดสินใจอย่างหลังเดินเข้ามาในล๊อบบี้เสียก่อน
อุษารัตน์ค่อย ๆ ลุกเดินช้า ๆ พยายามใช้เสาและมุมของโรงแรมให้เป็นประโยชน์ที่สุด เพื่อที่ว่าลูกเพื่อนแม่กลุ่มนั้นจะได้ไม่ต้องสังเกตเห็นเธอ และจะได้ไม่ต้องเข้ามายุ่มย่ามอะไรให้รำคาญใจอีก หลังจากเมื่อตอนบ่ายของวันนี้ เด็กสาวแทบอยากจะร้องกรี๊ดออกมาดัง ๆ อย่างคนที่หมดความอดทนสุดขีด เพราะโดนยิงมุกจีบสาวเสี่ยว ๆ เข้าใส่อย่างนับครั้งไม่ถ้วน
อาจจะเป็นเพราะเธออายุน้อยที่สุดในงานนี้ล่ะมั้ง?.....เลยต้องมานั่งรับกรรมอะไรแบบนี้ อุษารัตน์ขมวดคิ้ว นึกหาเหตุผลที่ทำให้หนุ่มน้อยกลุ่มนั้นชอบเข้ามาสร้างความรำคาญให้กับเธอนัก ....สงสัยจะเห็นเธอเป็นเป้าซ้อมฝีปากชั้นดีที่ไม่มีปากเสียงโต้ตอบกลับแหง ๆ .....
เด็กสาวนึกไปไกล ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ แล้ว ภาพสะท้อนตัวเองในกระจกซึ่งติดไว้บนเสาโรงแรมดูจะเป็นคำตอบง่าย ๆ ที่ไม่ว่าใครก็สามารถให้คำตอบได้ไม่ยาก....
อุษารัตน์เป็นเด็กสาวที่มีรูปร่างไม่สูงมาก แต่ดูเพรียวสมส่วนอย่างเหมาะสม ไม่มากไปไม่น้อยไป ดวงตาสีนิลบนใบหน้าเรียวได้รูปมีเสน่ห์น่ารักชวนให้คนมองเผลอลืมหายใจเอาได้ ผมยาวดำขลับนุ่มละมุน ริมฝีปากจิ้มลิ้มสีชมพูระเรื่อบวกกับผิวเนียนละเอียดเหมือนหยกขาวไร้ตำหนิยิ่งทำให้เด็กสาวโดดเด่นจนเรียกได้ว่าทิ่มตาทิ่มใจหนุ่ม ๆ เข้าอย่างจัง
จะมีก็แต่เจ้าตัวที่เรียนโรงเรียนหญิงล้วนมาตลอดนี่แหล่ะ ที่ไม่เคยรู้ตัวเลยซักนิด ถึงแม้จะมีประเภททอมห้าวทอมซ่าแวะเวียนเข้ามาจีบอยู่ไม่ขาดระยะก็ตาม อุษารัตน์ก็ยังดำรงความเป็นเด็กดีของแม่ได้อย่างไม่ไหวหวั่น
เด็กสาวเดินแอบเสาออกมาจากล๊อบบี้จนแน่ใจแล้วว่าพวกนั้นคงไม่สังเกตเห็นเธอชัวร์ ๆ ถึงได้คลายใจลง และก้าวเท้ามุ่งตรงไปที่มินิมาร์ทด้วยจิตใจปลอดโปร่งขึ้น
อากาศต้นฤดูหนาวของเมืองเหนือเย็นสดชื่น เสียงลมพัดยอดไม้ไหวดังแว่วมาเป็นระยะ ร่างบอบบางหยุดสูดหายใจเข้าเต็มปอดระหว่างทางด้วยความสบายใจ วูบหนึ่งที่อุษารัตน์นึกอยากจะให้ทางเดินสายนี้ทอดยาวไกลมากกว่าเดิม จะได้ซึมซาบบรรยากาศที่งดงามมากขึ้นกว่านี้ ทั้ง ๆ ที่ในความเป็นจริง ประตูทางเข้ามินิมาร์ทได้ย่นระยะทางจนห่างจากเธอแค่ไม่กี่คืบแล้ว
....อยู่ไหนน๊า?.....
เด็กสาวเหลือบเห็นถ่านอัลคาไลน์เหลือแขวนไว้เพียงแพ็คเดียวที่ชั้นใกล้เคาท์เตอร์ จึงไม่คิดอะไรนอกจากเอื้อมมือคว้าอย่างรวดเร็ว....หุหุหุ กลัวโดนตัดหน้าน่ะ ไม่ใช่อะไร ดูท่าทางลูกค้าตัวโย่งอีกคนจะเล็ง ๆ ไว้เหมือนกัน ของอย่างงี้ ใครเร็วใครได้จ้า!....
หมับ!!
อุษารัตน์อ้าปากค้าง เมื่อถ่านแพ๊คนั้นอยู่ในกำมือเธอสมใจ แต่มือเธอกลับอยู่ในกำมือใครบางคนเข้าเต็มเปา.......
ช่วงเวลานี้นับเป็นจุดเริ่มต้นของ'เรื่องราว'มากมาย
ถ้าให้ย้อนเวลากลับไปได้ อุษารัตน์ก็ไม่แน่ใจนักหรอกว่าจะยังคงเดินเข้ามินิมาร์ทเหมือนเดิมอีกรึเปล่า!
+++++++++++++++++++++++++
**เพลง "อยากได้(somebody gimme a bouquet please!)"
อัลบั้ม ออย ช๊อกกิ้ง พิ๊ง
สังกัดโดโจซิตี้ (ค่าย Bakery)
ความคิดเห็น