คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทสาม : พู่กันพันรัก
สูิโอในสวนอไม้
่าเป็นเ้าที่สใส อาาศปลอโปร่ สายลมพัแผ่วสบาย อไมู้่อรับแสะวันอ่อนโยน ปุยเมาวลอยเอื่อยไปในท้อฟ้าสีรามใสแ๋ว
มัไหมำลัวารูปิ้นให่อย่าสบายอารม์ ีวิประำวันที่เ้าที่เ้าทาทำให้เธอมีสมาธิทำานให้บรรลุเป้าหมายในทุวัน หลัอาหารเ้า่าย ๆ เิมพลั ็เริ่ม้นวารูปไปนเที่ย พัิน้าว แล้วทำานยามบ่าย่อนห้าโมเย็นึเ็บล้าอุปร์ แ่ละวันวนเวียนไปเ่นนี้
นับั้แุ่ยับทรีเมื่อวัน่อน มัไหมพยายามทำใปล่อยวามาึ้น ถึอย่าไรเธอ็ยั้อื่นเ้าแล้วพบเอหน้าทรีในอาาเบ้านทุวัน ในเมื่อไม่อาเปลี่ยนแปลสิ่ใรอบัวไ้ เธอ็ะไม่พยายามทำอะไรให้เสียแรเปล่าอี เธอะทำสิ่ที่ัวเอ้อทำเท่านั้น “วารูปและมีีวิสบสุ”
ผลานิ้นแรอสูิโอสวนอไม้อมัไหม เธอั้ใวารูปหิสาวที่รายล้อม้วยอไม้นานาพรร เน้นแส สี บรรยาาศ เป็นโทนฟ้า มพู ม่ว ละมุนละไม สื่น แ่ไม่ใหู้านเินไป
เป็นเวลาร่วมสัปาห์ที่มัไหมมุ่มั่นับภาพวาผู้หิับอไม้ิ้นนี้ ระบวนารสร้าสรร์ที่่อยเป็น่อยไปนั้นปราใบหน้าหิสาวรึ่ลาภาพ สีเนื้อนวลมีรอยระรสันมู ปาระับสีมพูระเรื่อแ วาสีฟ้าเียวลมโ ิ้วเรียวมเ้ม านเ็บรายละเอียและสมบูร์แบบเป็นวามถนัอมัไหมอย่าแท้ริ
เสียเพลบรรเลาเรื่อเล่นแผ่นเสียลอยละเล้าไปในบรรยาาศานศิลป์ เป็นวามรื่นรมย์ยิ่ในีวิอมัไหมที่ปรารถนาลืมาื่นึ้นมาและทำานให้สำเร็ลุล่วในทุวัน
มือเรียววัพู่ันรผืนผ้าใบเป็นัหวะสม่ำเสมอ านารที่สร้าสมาธิอย่าลึึ้พาเธอำิ่ไปในห้วภวั์แห่ินนาาร
เนิ่นนานนลืมสิ้นาลเวลา....
ลาวันเลื่อนสู่ยามเย็นวะวันล้อย่ำลสู่ผืนแผ่นิน ฝูน่าพาันบินลับรวรั พระันทร์เลื่อนมาแทนที่
“ไหมรับ” เสียทุ้มอายหนุ่มึสิหิสาวลับสู่โลวามเป็นริ
มัไหมสะุ้ เพิ่ลับมารู้สึัว รูปวาอเธอเพิ่มเิมวามัเนึ้นอย่าสวยาม หิสาวเอี้ยวัวมอายหนุ่มเ้าอเสียเรียอย่าวย เหมือนนสะุ้ื่นาวามหลับใหล
"อ้าว ทรี ว่าไะ” หิสาวทัทายแ้เ้อ “มานานหรือยั” “อนนี้ี่โมแล้วะ มื่ำแล้วหรือยั” ทรีอบลับ “สอทุ่มว่าแล้วรับ”
่อมาเธอ็นึแปลใ โยปิทรีะไม่่อยเ้ามาวุ่นวายในสูิโอที่เธอทำาน แล้วอนนี้ายหนุ่มเ้ามาทำไมัน “ผมแวะเ้ามาูว่าไหมเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมวันนี้ถึยัไม่เลิาน” ไม่ทันที่มัไหมะไ้ั้ัวเ็มที่ ายหนุ่มโน้มัวเ้ามาใล้ มัไหมถอยหลัโยปิิริยาอัโนมัิ สะุเ้าับาั้ผ้าใบนัวเ ทรีโอบเอวหิสาวไว้ไ้ทันท่วที ใบหน้าอสอนใล้ิันในระยะที่สุ่มเสี่ย มัไหมไ้ลิ่นแอลอฮอล์โยมาาลมหายใอายหนุ่ม พิศมอวาร้าวที่อนนี้มีสีแ่ำเ็มไป้วยวามมึนเมา
ทรีโอบร่าในอ้อมแนให้ระับเ้า มัไหมไม่ัืนแ่อย่าใ สันมูโุ่แ้มนวลฟอให่ มัไหมหลับาพริ้มอนที่ทรีุมพิแผ่วเบา เรียวปาบาประบระับอิ่มไ้รูปนุ่มนวล มัไหมอบสนอามแรปรารถนาที่่อย ๆ ีึ้นเป็นระลอาวาม้อารส่วนลึ หลายเือนที่เธอร้าลาาสัมผัสใล้ิเ่นนี้ บทเพลแห่ามารมย์ที่เธอเอ็ลืมนึถึไปเลยั้แ่ย้ายถิ่นาน
ายหนุ่มไม่อาหัห้ามหัวใไ้อี่อไป ูบร้อนแรบเบียสาวเ้าราวับะลืนิน “อาห์ !” เสียราหวานหูสร้าวามฮึเหิมให้ทรีเป็นอย่ายิ่ ืนนี้เาะปรนเปรอเธอให้ถึใที่สุ
บเม้มไปามลำอระห ปลุไฟราะให้โิ่ว มัไหมโอนอ่อนระทวยไม่ฝืน้านทานใ ทรีอุ้มมัไหมให้นั่ลบนโ๊ะไม้แ็แร สอมือ่อย ๆ ปลเปลื้อเสื้อผ้าอันและัน ร่าหิสาวเปลือยเปล่าเผยหนั่นเนื้อหน้าอลมลึ ส่ปลายปทุมถันูันท้าทาย ทรีะปบลึเล้าเ็มสอมือ ลิ้นหยุ่นูื่มสลับบัเบา ๆ
สอมือมัไหมิผมสีน้ำาลเ้ม สูปา้วยวาม่านเสียว “อาห์ ! ีัเลย่ะทรี” ายหนุ่มพรมูบไปามเนินหน้าท้อแบนราบ หยอเอินไ้เพียสัรู่็ลาลิ้นลไปูื่มปาถ้ำสวรร์ที่บันีุ้่ม่ำราวอไม้พร่าพราวหยาน้ำ้า ลิ้นนุ่มอนไรู่าน่อนะบเม้มิ่เสียวอย่าเี่ยวำนา มัไหมแอ่นสะโพรับวามหฤหรรส์นั้นอย่าเ็มใ “ไหมะาใแล้ว่ะที่รัา อาห์”
ทรียิ่ไ้ใเมื่อไ้รับารอบสนออย่าีาหิสาว นิ้วเรียว่อย ๆ รุล้ำเ้าในโพรถ้ำอย่ารู้าน สอนิ้วว้านและอยเ้าออ ส่วนหัวแม่มือใ้ลึเล้น พร้อม ๆ ับลิ้นวัิ่เบา ๆ มัไหมไม่อาฝืนร่าายอี่อไป เธอส่เสียรีร้อรวรา น้ำรัหลั่ไหลทะลัทะลายอย่าเปี่ยมสุ เนื้อหยุ่นอรันิ้วายหนุ่มุบ ๆ ทรีูลืนน้ำหวานนหม มัไหมึ้นสวรร์อย่า่านระทวย
“เป็นไรับที่รัอผม อบไหมรับ” ทรีร่ามัไหมล ให้ใบหน้าสวยนั้นไ้เผิหน้าับน้อายอเา แ่นเนื้อปลายสีแเ้มผหัวหึ ๆ ท้าทาย มัไหมโอบประอ้วยสอมืออย่ารัใร่ ระุรูึ้นลอย่าเบามือ ลิ้นุ่มื่นบรรรอบรปลายโนแล้ววัเป็นวลม แ่นเนื้อระุอบรับในปาเป็นัหวะ
เธอหลรัน้อายอทรีเ้าให้แล้วสิ บ้าะมั ! มัไหมระหยิ่มในใ ไม่นึว่าะให่โับแน่นปานานี้ หิสาวลึเ้าไปในลำอแล้ว ่อย ๆ ถ่ายถอนแล้วูเลียรปลาย ผหัวูเลียไปสัพัพลันาเนื้อหยุ่นนุ่ม่อนหน้าบันี้แปรสภาพเป็นท่อนเนื้อแ็แร่อย่าับท่อนไม้
“ไหมรับ ทรีอนะรับ” ายหนุ่มไม่อา้านทานรสรัที่หิสาวประเนให้อี่อไป โอบประอหิสาวึ้นนั่บนโ๊ะอีรั้ ระาสะโพลมลึมารริมอบโ๊ะ สอมือถ่าาเรียวแยออ รูสวาทรอรับแท่เนื้ออเาอย่าใเย็น ทรีแ่นายพรวเ้าไปนสุลำ มัไหมรีร้อเสียหวานเย้ายวน ทรีแทบลั่ับวามับแน่นที่โอบระับรอบลำรัอเา “แน่นมารับที่รัอผม” “แน่นแบบนี้อบใ่ไหมะ ผัวา” “อบมารับ อาห์” “ถ้าอบ้ออยแร ๆ นะะ”
ทรีระแทร่าายแ็แรเ้าไปไม่ยั้ “โอววว อาห์” สาวสะโพยาว ๆ ลำเอ็นรูโพรเนื้อหนัแน่นทุัหวะ มัไหมหยัสะโพสวนลับอย่าไม่ลราวาศอ “พั่บๆๆๆๆ”
นร่าหิสาวเร็ระุอีรั้ พร้อมเสียราราแทบาใ “ี๊ อาห์ ไหมะแแล้ว่ะ ผัวา อาห์ อาห์ อาห์…..” น้ำรัุ่ม่ำรูสวาทอย่า่านเสียวอีรั้
“ไหมเ่มารับ ที่รัอผม” ทรีับร่าหิสาวให้แผ่หราบนโ๊ะไม้นาให่นั้น่อนทาบทับลไป เรียวนิ้วอยปัเส้นผมอมัไหมที่ลมาปรหน้านเรียบร้อยี ประอแ้มนุ่มอย่าทะนุถนอม ฝัมูลไปสูหอมหิสาว้วยวามรัสุหัวใ
วแนโอบประอร่าหิสาวไว้อย่าอบอุ่น ส่วนท่อนล่านั้นน้อายอเา็ผลุบไปอยู่ในน้อสาวอมัไหมเรียบร้อยเ่นัน ทรีัวาท่านี้เพื่อะไ้มอหน้าหินรัไ้ัเนอนพาันึ้นสวรร์
ายหนุ่มบรรเลเพลามารมย์้วยท่วทำนอแห่วามรั ปาประบันอย่าูื่ม ส่วนเนื้อหยุ่นนุ่มเบื้อล่า็บเบียอย่าอ่อนหวานผสานวามร้อนแร ทรีหยัสะโพ่อนส่แรระแทหนัิ่อันหลายรั้ ในที่สุทั้สอน็เห็นแสาสวรร์ส่อสามารำไร เสียระเส่ารวราอย่าสุสมพาไปบนสรวสวรร์พร้อมัน ทรีปลปล่อยสายธารแห่น้ำรัเ้าไปในโพรเนื้ออุ่นที่อรัุบ ๆ นหม
สอน่ายอันและัน้วยวามรั หลับาพริ้มอย่าอ่อนระโหยโรยแร
พระอาทิย์ส่อแสยามเ้า
มัไหมับทรียันอนอ้อนร่าันในยามเ้าที่อนนี้สายว่าปิ รสรัยาวนานเมื่อืนยัอ้อยอิ่ในห้วอาาศสูิโอ ไม่อยาื่น ไม่อยายับัวไปไหนเลย อยานอนยาว ๆ
“ื่นแล้วเหรอรับไหม” ทรีระิบถาม “่ะ” มัไหมอบรับ “อยานอน่อทั้วันเลย” น้ำเสียสบายอารม์ “เหนื่อยเหรอรับ” ายหนุ่มหัวเราะน้อย ๆ หยอล้อ มัไหมยิ้มหวาน “ไม่เหนื่อยเลย่ะ ไหมรู้สึเหมือนำลัล่อลอย เลิบเลิ้มและวนฝัน ่าหา” สอนระิบระาบุยันราวับลัวว่ารูปภาพและอุปร์านศิลปะที่รายล้อมัวะแอบไ้ยิน
เป็นบรรยาาศารพูุยหลัเ็์ที่มัไหมไม่ไ้สัมผัสมาเนิ่นนานแล้ว แม้เธอะผ่านมีเพศสัมพันธ์ับผู้ายมานับร้อยน แ่เธอ็ัเนว่านั่นือารเสพสัวาสที่เธอปรารถนาพลัีวิสำหรับสร้าสรร์านศิลปะเท่านั้น เพราะะนั้นหลัาที่เธอร่วมรัับนายแบบเหล่านั้นน “เสร็สมอารม์หมาย” ันทั้สอฝ่ายแล้ว มัไหมะส่พวเาลับไปนอนในห้อส่วนัวเสมอ ารไ้ื่นเ้ารับแสะวันโยมีอีฝ่ายนอนอยู่้วยึเป็นเรื่อพิเศษ “มาเินไป” นั่นือมีเพียยามเธออยู่ในีวิสมรส และเ้าวันนี้
รี๊ !!!
เสียรีร้อสำเนียเียวับนาร้ายในละรหลั่าว แทร ! ทำลายทุบรรยาาศเ้านี้ให้ระัระายเป็นเสี่ย ๆ
“รี๊ๆๆ ! พี่ไหมับพี่ทรี ทำไมทำแบบนี้ฮ้า..” สมายเห็นภาพรหน้าอย่ารับไม่ไ้ รีร้อ พร้อมระทืบเท้าเร่า ๆ อนนี้วามโมโหทำให้เธอลายเป็นนบ้าหน้ามืามัว ไม่สนใฟัำอธิบายใ ๆ ทั้นั้น มัไหมับทรีอบเอาเสื้อผ้ามาสวมใส่ปปิร่าาย
สมายไม่สนใอะไรอี่อไป เธอพุ่รไปว้าถัสีเปิอออย่าหัวเสียแล้วสาไปยัรูปภาพหิสาวับอไม้นเลอะเทอะเปรอะเปื้อน สาเพิ่มอีถั แล้วใ้เรียหัวเบอร์ให่ระหน่ำทิ่มแทไปบนผ้าใบรหน้า หลัทำลายทุย่อยยับลับมือ สมาย้อมอภาพรหน้าอย่าสาแ่ใ พอันทีวามอทนทั้หมที่เธอเยพยายามมา พอ !!
มัไหมไ้แ่ยืนนิ่ อึ้ ับสิ่ที่ปรารหน้า ภาพวาที่เธอบรรสร้าสรร์อย่าประีย่อยยับลภายในพริบา เพียเพราะวามโมโหเรี้ยวราอสมายเท่านั้น มัไหมัวสั่นเทิ้มไป้วยวามเสียใ
“ไป ! ออไปให้พ้นาบ้านอั้นเลย ออไป๊ !!” มัไหมี้หน้า่าับไล่สมายให้ออไปพ้นบ้านอเธอ “ทรี็้วย ไปเลย ไป ! ไม่้อลับมาให้เห็นหน้าอี” มัไหมพูทั้น้ำา รุนหลัายหนุ่มให้ออไปเสียให้พ้น
ทรีไ้แ่อ้ำอึ้ ทำอะไรไม่ถูับทุอย่าที่เิึ้นอย่ารวเร็ว ในเ้าที่วระสใสแ่อนนี้ลับลายเป็นวามพัพินาศ ายหนุ่มห่ววามรู้สึหิสาวนรัอย่ามา แ่็ไม่อาหน้า้านหน้าทนฝืนอยู่อาศัยในอาาเบ้านอเธออี่อไป เาละอายใเหลือเิน เมื่อมัไหมเอ็เป็นฝ่ายที่ออปาให้เาัารับสมายมาแล้วรั้หนึ่ แ่เาลับนิ่เย เพราะไม่ิว่าะส่ผลระทบอะไร นวันนี้ที่เาไ้ประัษ์่อสายาแล้วว่าสุท้ายเมื่อวามวยมาเยือน เรื่อี่เ่า่า ๆ ็พร้อมใันาหน้าเ้ามานไม่อารับมือไ้เสมอ
ทรีเินออย่าอ่อนแรไปยัระ๊อบมินิมอลแล้วัารเอาเสื้อผ้า้าวอเรื่อใ้ยัลระเป๋าเินทา ออาบ้านมัไหม
สมายที่ยัไม่ลลาวาศอเินามทรีมาเลียร์ปัหา “พี่ทรี้อุยับสมายให้รู้เรื่อเลยนะะ นี่มันเิอะไรึ้น นึบ้าอะไรไปนอนับมัน หา !” ทรีไม่พูอะไร้วย เา้มหน้า้มาเ็บอทุอย่านหมสิ้น
“เรา้อุยัน่ะ พี่ทรี” “รับเรา้อุยัน” “ไปุยที่ห้ออสมาย่อน่ะ เี๋ยวพรุ่นี้เราลับรุเทพฯ ้วยัน”
ายหนุ่มไม่ัืนอะไรทั้นั้น ยัอลท้ายรถสมาย นั่รถไปับเธอ นับประำัวพามาส่ที่โรแรมในเมือ ห้อพัอสมาย
ารปราัวอสิปรา์
มัไหมเสียใอย่ามาที่ภาพวาึ่เธออุส่าวาอย่าประีนั้นถูทำลายเพราะวามโมโหและหึหวไร้สาระอนไม่รู้ัโแท้ ๆ เพื่อไม่ให้ัวเอสิหลุหรือมิ่เินไป มัไหม็ลมือเ็บเศษา่า ๆ ทิ้ และทำวามสะอานานให่นเวลาล่วเลยไปถึบ่ายแ่ ยามที่แร่มลม
รถยน์สีแันหรูอเทียบหน้าบ้านอมัไหม ปราหิสาวมาเี่ยวบนส้นสูริ่เรียเธอ มัไหมเปิประูออมาในสภาพอนที่ำลัสาละวนทำวามสะอา หัวหูระเิ ูไม่เรียบร้อยนั
เมื่ออีฝ่ายถอแว่นำออมัไหมึนึออไ้ทันที “สิปรา์ !” มัไหมอุทานเบา ๆ “ุมีธุระอะไรับัน” “อเ้าไป้าในหน่อย ันมีเรื่อ้อุยับเธอ” มัไหมให้สิปรา์เ้าไปในบ้านอย่า ๆ
มัไหมวนสิปรา์นัุ่ยันที่โฟาในห้อรับแ เมื่อนั่เผิหน้าันึสัเเห็นร่อรอยารร้อไห้อย่าหนั วาแ่ำ้ำบวม เส้นเลือปูโปนบริเวมับสอ้า
“ธนาเา้อารหย่าไปแ่านใหม่ับอีเมียน้อยนั่น” สิปรา์โพล่ออมาอย่าเหลืออ วามสมเพัวเอโบยีเธออย่าหนั ไม่สามารถหันหน้าไปพึ่พาใรไ้ เธอไม่อายอมรับสภาพีวิู่ที่ล่มสลายไ้ เธอเป็นัวแทนอเมียหลวทั้ประเทศ วามภูมิในั้นลายเป็นวามาหวัที่ทำร้ายวามเป็นผู้หิธรรมานหนึ่ ึ่ริ ๆ แล้ว็แ่้อาร่ายนรัสันที่รัมั่นและื่อสัย์ับเธอเพียนเียวเท่านั้น แ่นั้นริ ๆ
“ปล่อยผู้ายพรร์นั้นออไปาีวิเสียเถอะ เธอวรปล่อยวา แล้วลับมาัารับีวิัวเอ ถ้าสุท้ายไม่มีใรรัเธอริ ๆ ็อย่าลืมสิ ว่าเราสามารถลับมารััวเอไ้เสมอนะ” มัไหมปลอบใสิปรา์ เธอเ้าใ หัวอนที่ิฝันฝาีวิไว้ในำมือนรัไ้เป็นอย่าี แล้วยิ่เมื่อนรัทรยศหัหลัอย่าเลือเย็น เธอ็ยิ่รู้ึ้ถึวามเ็บปวนั้นเป็นอย่ายิ่ เศษาอีวิที่เหลืออยู่ หาแ่หัวไนั้นสิ้นไร้ึ่วามเื่อมั่นศรัทธา่อวามรั
“ันทำไม่ไ้หรอ ันปล่อยเาไปไม่ไ้เหมือนเธอหรอ เา้อเป็นอันนเียวเท่านั้น” สิปรา์ยับแว่นำสวมลับืน ลุึ้นยืหลัร เิาึ้นเล็น้อย
“ันอฝาสิ่นี้ไว้ที่เธอหน่อยสิ ันมีธุระสำั้อไปัารให้เรียบร้อย แ่เธอ้อสัานะว่าห้ามเปิอเอสารเหล่านี้ นว่าเธอะไ้ยิน่าวหรือสัาบาอย่าาัน” มัไหมรับอสีน้ำาลที่ภายในบรรุอสำับาอย่าไว้อย่ามึน
“สัาับันไ้ไหม” สิปรา์ถาม้วยน้ำเสียหนัแน่น “เอ่อ ไ้สิ ว่าแ่เธอำลัิะทำอะไรันแน่หรือสิปรา์” มัไหมถามอย่าอึอั
“เี๋ยวเธอ็ะรู้เอ มัไหม ลา่อน” สิปรา์ล่าวำสุท้ายแล้ว้าวับๆ ออาบ้านไปึ้นรถ ับออไปอย่ารวเร็ว
ความคิดเห็น