คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทหนึ่ง : สายลมหวนคืน
หิสาวัริมฝีปา้วยวามาบ่าน สายาหวานหยาเยิ้มทอมอายหนุ่มเบื้อล่าอย่าะลืนินไปทั้ัว
เธอยับสะโพลมลึ่อย ๆ บเบียับแ่นายลาลำัว ยึ้นแล้วึลในัหวะเนิบ้า ่อสวรร์่ำโลม้วยน้ำรัรูอเป็นัหวะไปับล้ามเนื้อแห่วามเป็นายลึล้ำับแน่น แอนเรียลึเล้าสอเ้าาม สูปาอย่าพึพอใ ระสะโพอบสนอลับอย่าท้าทาย
“อบไหมะนีอไหม” เสียหวานระิบถาม แอนเรียสาวเอวลึล้ำสุวามยาวเ้าในโพรอไม้เป็นำอบส่ให้ร่า้าบนระุ้วย่านหวิวแทบาใ “อ๊ะ อา อา.. ไหมอนะะ” มัไหมเร่วามไวอัหวะรัอย่ามิอาลั้นฝืน เม็เหื่อไหลึมามไรผม ร่านั้นโยลอนราวำลัวบะบึม้าพยศ หน้าอไหวระเพื่อม สะโพระทบหน้าาระรัว เสียรวราอย่าพรึเพริในรสเสน่หา ทั้สอร่าสอประสานบรรเลเพลปรารถนาื่ม่ำรัวนใ
ไม่นานมัไหม็สั่นสะท้านไปทั้ร่า เธอเือบะถึุหมายปลายทาแล้ว แรอรัรอบลำายทีุ่ัวอยู่ในโพรเนื้ออ่อนนุ่มอเธอส่ให้แอนเรียเสียเสียวเินบรรยาย เาับสะโพมัไหม่วยยับให้ึ้นลรัวเร็ว พร้อมหยัสะโพสอแทรเ้าไปในร่าอเธอเน้นหนัทรพลั เ่นนั้นเนื้อหยุ่นบีบรัแ่นายอเา็อถี่ึ้น
มัไหมระุไปทั้ัวิ่อันหลายรั้ เสียรวราหวานรีร้อออมาอย่าสุสม แอนเรียส่เธอถึสวรร์เรียบร้อยแล้วึเร่สะโพส่ลำายแทรเ้าไปในัวเธอล้ำลึนสุลำยาว ายหนุ่มระุสั่นสะท้านไปทั้ร่า เสียบำรามแหบพร่าาเรียวปา เาปลปล่อยน้ำรัอุ่นพวยพุ่เ้าสู่ายเธอนหมสิ้นทุหยาหย
มัไหมื่นึ้นในวามมื นี่็สายโ่แล้วแ่ม่านสีเ้มผืนหนาปิั้นแสาภายนอนหม
ย่าเท้าลุาเียอย่าสะลึมสะลือเปิม่านออนสุ แส้าสาเ้ามาในห้อ เธอหยีา่อนย่าออไป นั่สูบบุหรี่รระเบีย สายวันสีาวลอยไปามลม าแฟำเป็นสิ่่อมาที่เธอ้อบรรุเ้าร่าายทันทีหลัื่นนอน ทั้สอสิ่นี้วาเรียมพร้อมอยู่รระเบียเสมอ เธออบุลมหายใในทุวันที่ไ้ื่นึ้นมาแ่มี้อแม้ว่า้อเป็นลมหายใที่ละเล้าไป้วยาเฟอีนและนิโินเท่านั้น หาาสอสิ่นี้เธอยอมายเสียยัะีว่า
วันนี้แล้วสินะที่เธอ้อส่ืน “แอนเรีย” หลับานเธอ้อส่ืนนายแบบภายในสามวัน นายแบบที่เ้ามาร่วมันทำานให้เสร็แ่ละิ้น ใ้เวลาแ่ละวัน้วยันทุิรรมทั้ารินอยู่หลับนอน มีเพียเรื่อเียวที่่าอิสระ่อันือารสร้าวามสัมพันธ์ มันะเป็นสิ่เียวที่้อไม่เิึ้นเ็าไม่ว่าะนายแบบนไหน็าม แม้ว่าที่ผ่านมาะมีบานที่้อใมัไหมอย่ามา แ่ทุอย่า็บลแ่ทาร่าายและ่าเารพในอบเวามอิสระอันและัน
พฤิรรมารทำานและร่วมหลับนอนับนายแบบหลาย่อหลายนอมัไหมสร้า่าวลือนสะพัาวระ่อนไปทั่ว เธอไม่แร์สัมมานัเพราะ่าวที่ถูเอาไปเิมสีใส่ไ่มัน็ทำให้ภาพลัษ์อเธอหนีไม่พ้น “หิั่ว” “อทอ” ในเมื่อเพศสัมพันธ์มัน็แ่ึ้นอยู่บนพื้นาน “วามยินยอมพร้อมใ” ทั้สอฝ่าย วินวินทัู้่ ้อลที่มีแ่ไ้ับไ้ แล้วเธอะ้อแร์สัมทำไมให้ปวหัว
เธอไม่เ้าใเลยว่าทำไมารที่ผู้หิะมีเ็์โยปราศาวามรัหรือารหวัผลเรื่อวามสัมพันธ์ถึถูผลัให้ไปอยู่อีอบั้วอวามเป็น “ผู้หิี ๆ” ามที่สัมาหวั ในเมื่อสิ่ที่เธอทำอยู่มัน็ไม่ไ้ไปทำให้ใรเือร้อน บาทีมายาิที่สัมยัเยียให้ผู้หิเป็น็โรร่ำรึหมพ้นยุสมัยริ ๆ
บุหรี่หมมวนและบาแฟอึสุท้าย มัไหมแ่น้ำร้อนั วันนี้เธอ้อารหัวที่โล่สบาย วันส่ืนนายแบบเป็นวันที่เธอพยายามสร้าวามรู้สึี ๆ ให้เิึ้น เป็นมิรภาพระหว่านสอนที่ีมา ๆ เธอโรรัรูปแบบวามสัมพันธ์แบบนี้มันเ็มไป้วยวามอิสระและารให้เียริ พวนั่าวที่เอาไปเียนประมาว่า “เป็นผู้หิมัน็เสียเปรียบวันยัน่ำ” เธอ็ไม่ไ้มอเป็นวามไ้เปรียบเสียเปรียบอะไร แ่เปิใให้ว้า อะไร็่ายึ้นสำหรับผู้หิแบบเธอ
ยิ่โยเพาะ “แอนเรีย” ็หล่อเหลาเอามาๆ นิสัยน่ารั เป็นสุภาพบุรุษสุ ๆ เาเป็นนายแบบนสุท้ายอเธอ “ผู้ายนที่ 99” เธอั้เป้าหมายว่าะรับ้าวารูปแ่ำนวนที่ำหนนี้เท่านั้น หลัานี้เธอะวามือารูปอิโริ เธออายุ 40 ในปีนี้ เธอ้อารนำพาีวิไปในอีวิถีทา เธออยาลับบ้านเิ ไปสร้าสูิโอเล็ ๆ ท่ามลาธรรมาิวารูปเยียวยาิใอย่าสบ ที่นั่น
แอนเรียะ้อบินลับประเทศ มัไหมไปส่ที่สนามบินนานาาิ ารพูุยเป็นไปอย่าสบาย ๆ วามเป็นเพื่อนที่ไม่้อแบวามาหวัอแ่ละฝ่าย ารไม่้อฝืนทนล้ำลืนอยู่้วยันหรือาร้อพยายามประับประอสถานะใ ๆ ระหว่าัน มัน่าเป็นาร าลาที่เ็มไป้วยวามประทับใ นเมื่อนายแบบหนุ่ม้าวลารถ ารูบลารั้สุท้าย โบมือให้ัน้วยรอยยิ้ม ส่เาออเินทาไลไปอีีโล อย่าเรียบ่ายเ่นนั้น
มัไหมระับแว่นำ่อนเร่วามเร็วเ็มที่เมื่อพ้นาเสนามบิน
วามเศร้าที่ส่ระแสึ้นมาเป็นริ้ว ๆ ยามเมื่อเธออยู่นเียว ยามเมื่อในมือไม่มีพู่ัน วามเว้ว้าเาะุมหัวใเธอำเนิน้ำาเป็นสายธารไม่เยบสิ้น เธอนึว่าวามเศร้านี้บลไปแล้ว ิว่าสายธารแห่น้ำาสิ้นสุลแล้ว แ่เปล่าเลย านารที่อยปลอบประโลมเธอบลอย่าสมบูร์แล้ว เธอั้ปิธาะไม่วารูปอีโริอี่อไปแล้ว แ่หลุมวามเศร้าหมอในใเธอมันยัไม่ไ้รับารเิมเ็ม เป็นอีรั้ที่เธอเพิ่รู้สึัวว่าบาแผลและวามเ็บปวในอีมันยัไม่ไ้หายี เธออรถร้าทาุบุหรี่อีมวน
ไม่อยามีหัวใอี่อไป อยาวัหัวใออาอรมีรีลรลาผ่ารึ่แล้วโยนทิ้ไป ไม่อยาเ็บปวอีแล้ว ไม่อยาร้อไห้ ไม่อยามีน้ำา ไม่้อารหลัานใที่บ่บอว่ามันือวามเศร้า อยามอไหม้ไปโยไม่้อสนใสิ่ใ แหลสลายและลายเป็นุลเหมือนบุหรี่ในมือเธอ เธอิว่าีวิ “หม้ายสาว” ที่ผ่านมา 5 ปีอเธอเป็นเหมือนแมวำที่ระโนเ้าอไฟอย่าเริร่า แ่เธอ็เหน็เหนื่อยเหลือเินับวามสัมพันธ์ที่ไม่สามารถไว่ว้าหาแ่นสารใ ๆ ไ้ เธอ้อารั้หลัใหม่อีรั้ และลับมารััวเออย่าแท้ริ
เมื่อ 5 ปี่อนมัไหมไ้ใบหย่ามารออย่าำใ แ่เพราะเธอเหลือทนับวามเ้าู้อธนา ารทะเลาะันยาวนานนถึวันแหั เธอทะเลาะับเารุนแรแล้วหอบผ้าหอบผ่อนออาบ้านธนา นสัปาห์่อมาเธอถึยอมพา “าร่าาย” ัวเอไปหย่าให้บ ๆ ไป
“ยามหลุมรัเรามับ้าลั่เสมอ วามรัแทรึมอยู่ทุอูผิวหนั และในยามที่ผิหวัับรั ่อให้้อลอผิวหนัออ ็ไม่อาแ้ไ หยุยั้ หรือทำให้ลืมเลือนไปาใ”
เธอยัทำใับารสูเสียแล้วยอมรับวามเป็น “หม้ายผัวทิ้” อัวเอไม่ไ้ แ่เพราะไม่อาฝืนทนรับวามเ็บปวนั้นไ้อี่อไป ารยอมรับบาเรื่อที่ยาเพื่อ่อลมหายใ็เป็นสิ่ที่ใร ๆ ็วรทำเพื่อให้มีีวิ่อไปไ้ ส่วนะมี่อไปแบบไหน็่อยว่าันอีที สมบัิมหาศาลที่ อีสามียให้็ะพอให้ิอะไร ๆ ออไ้
“สิปรา์” นัเียนสาวมือราวัลระับประเทศที่เ้าไปเป็นภรรยาแทนที่เธอ ผ่าน่วเวลาหวานื่นไ้เพียไม่นานสันานเ้าู้อธนา็ออลาย แ่สิปรา์อทะเบียนสมรสแน่น และประานพฤิรรมสามีัวเอผ่านสื่อ่าๆ รวมทั้ ออหนัสือ่าผู้ายเ้าู้ ัเปรี้ยปร้าลายเป็นไออลอเมียหลวทั้ประเทศเสียอย่านั้น
มัไหมิถึเรื่อนี้็นลุ้วยวามสะอิสะเอีย ีวิู่ที่ล้มเหลวอย้ำว่าารแ่านไม่ไ้ศัิ์สิทธิ์หรือมีุ่า่อวามเป็นมนุษย์มามายนาที่ถูล้าสมอันมา ถ้าเธอไม่เยผ่านารแ่านแล้วหลุพ้นออมาารัไ้เธอ็ะยัเื่อมั่น่อมัน แ่ในมุมมออ (ผู้ถูำหนให้เป็น) ผู้แพ้ ผู้ล้มเหลว เธอ้อทำลายสถานะารแ่านนั้นล แม้ะเ็บเียนายในอนแร แ่เมื่อวันเวลาผ่านไปเธอภูมิใมา ที่วันนี้ไ้เอาัวนลับืนมาไ้ทั้หมและเิบโึ้น
เธอไม่ไ้เลียวามรัหาแ่เลียมายาิที่รอบำวามรั ารำหนว่าเป้าหมายสูสุอวามรัือารแ่านรอู่ันั่วฟ้าินสลายมันเอาเปรียบวามสัมพันธ์รูปแบบอื่น ๆ มาเินไป ในเมื่อมนุษย์มีวามหลาหลายระับปัเ มัน็มีนที่ยินยอมพร้อมใเ้าไปอยู่ในรอบที่ถูบอว่า “ีาม”
แ่มัน็มีสิ ! มีอีมามาย ที่ไม่ไ้สะวสบายใยัเยียัวเอเ้าไปในรอบนั้น เธอะมีวามสะวสบายใ มีวามภาภูมิใในวิถีที่เลือ มีวามเ้มแ็ยืนหยั มีวามล้าหาในวิถีอัวเอไ้หรือไม่ ในเมื่อภาพอสัมที่มอมาในวิถีนี้ว่า “ร่าน” “อทอ” “หน้าไม่อาย” “หิั่ว” เธอไม่รอำอบและะไม่ั้ำถามใหม่ แ่ทำมันอี ทำมันอีรั้ ทำนถึวันหนึ่ที่ารระทำอเธอมันส่เสียแทนำพูทั้หม เสียมันัึ้น ัึ้นเรื่อยๆ
1 สัปาห์่อมา มัไหมัานเลี้ยอบุ และอำลา NOWHERELAND อาร์แลลอรี
สปอร์ไลท์สีแสาลาเวที ปราร่านัเ้นายวาลวลายามัหวะเพลร้อนแรแ่บเวอร์ เาสีำอันเย้ายวนึูสายาแที่มาร่วมานเลี้ยภายในห้อโถแสานศิลปะ บรรยาาศึรื้นสนุสุเหวี่ยภายใ้ารูแลานอมัไหม เธอเป็นนััปาร์ี้ัวริและนี่น่าะเป็นานทิ้ทวนีวิสาวสัม ว่าันว่าเธอะวามือาารวารูปโป๊เปลือยอหนุ่ม ๆ แล้วลับบ้านเิ ัานเลี้ยอำลาเสียอย่าับว่าะไปออบวะั้น
หน้าอบนเวทีแสผลานภาพวาทั้ 99 ิ้นอเธอ ผลานอีโริที่สร้าวามภาภูมิใ สร้าื่อเสียและรายไ้มหาศาลให้ับเธอเลื่อนผ่านไปทีละภาพๆ นถึภาพสุท้ายสปอร์ไลท์ส่อไปยัภาพวาอแอนเรียที่บรรใส่รอบสวยามัวาลาเวที ภาพวานาให่ ว้า 3 เมร สู 4 เมร ปราภาพนายแบบหนุ่มเปลือยายนั่หัน้าผ่านผืนน้ำเป็นแสเาระทบให้วามรู้สึแปลา นวลเนื้อาวเหลือบมพู เส้นผมำพริ้วไหว ิ้วเ้มวาสีฟ้าเียว้อมออย่าท้าทาย ปาหยัมพูรับับเราที่แ่อย่าี เผยมัล้ามเนื้อหน้าอแน่นหนานนุ่มระายไปทั่ว หัวไหล่และหน้าท้อึระับ ไล่ลมารุยุทธศาสร์วามเป็นาย ให่สมัว เห็นรายละเอียัไปถึเส้นเอ็นและเส้นน ผลานที่เธอทั้รัและภาภูมิใที่สุ แล้วแสไฟ็ับลอีรั้
สปอร์ไลท์สีาวนวลสว่าึ้น ปราร่ามัไหมยืนลาเวทีส่ยิ้มอย่าปลื้มปิิ หิสาวร่าสูแ่อวบอัทรวทรวอย่านาฬิาทรายผิวสีน้ำผึ้หน้าามเ้มในุสีม่วเ้มฟูฟ่อระโปรยาวลุมเ่าับีบเป็นอไม้เ๋ๆ
“ออบุวามไว้วาใและารสนับสนุนอย่าล้นหลามาลู้าทุท่าน ารทำานอย่าสนุสนานับนายแบบทุน และารสนับสนุนทุสิ่อย่าาทีมานทุนทุแผน ออบุาใริ และอให้อาร์แลลอรีแห่นี้ำรอยู่่อไปเพื่อเป็นสถานบริารานศิลปะแุ่มนและผู้สนใ่ะ”
เวทีมืลและแสไฟ็เปิึ้นอีรั้พร้อมเปียโนบรรเลับลอให้บรรยาาศานเลี้ยลอำเนิน่อไป
มัไหมเินลาเวที เธอสบาับายหนุ่มที่ยืนรอพร้อม่ออไม้นาให่ในอ้อมแน ายหนุ่มยิ้มทัทายอย่าอารม์ี
“ไหม ำผมไ้ไหม ทรี ไ”
มัไหมแทบล้มทั้ยืนเมื่อไ้ยินื่อนี้ที่หายไปาีวิเธอนานเหลือเิน วามรู้สึภายในปั่นป่วนเหมือนพายุลาทะเล น้ำาอยแ่ะไหลออมา เธอ้าวเร็ว ๆ ราวับะหนีไปให้ไลานรหน้า
“อย่าเพิ่ไป” ายหนุ่ม้าวยาว ๆ ไล่ามหลัมาิๆ แะไหล่อมัไหมอย่าเ้ั หวัให้หิสาวุย้วยันีๆ มัไหมหันมาอย่าเผิหน้าับวามริรหน้า วามเ็บปวที่เธอ็หนีวามรู้สึอัวเอมาโยลอ
“ลับมาทำไม” มัไหมถามเสียแผ่วเบาน้ำาไหล แ่สายาเอาริอย่านที่้อารำอบ ำอบที่เธอเฝ้ารออยทั้ีวิ
“ผมลับมาเพื่ออโทษ ลับมาเพื่ออโอาสไ้แ้ไสิ่ที่ผิพลาในอี ลับมาเพื่อให้ไหมอภัยให้ับผม ไ้โปรให้โอาสผมอีสัรั้นะรับ” ายหนุ่มพูบ็ุเ่าและมอบอไม้ให้มัไหม
แม้ะเศร้าเสียใแ่ปิเสธไม่ไ้ว่าเธอเอ็เฝ้ารออยารลับมาอเาทุวัน มัไหมเอื้อมมือเ็อ าร์เนั่นสีแอที่สวยที่สุมาไว้ในมือ เป็นารรับำอโทษและให้โอาสในเบื้อ้น ส่วนะให้อภัยหรือให้โอาสหม็อยู่ที่อีฝ่ายะทำัวอย่าไร ทรีหอบ่ออไม้เินามมัไหม้อยๆ
“ผมิถึไหมมา ๆ เลยนะ เราไม่เอันนานมาแล้ว”
“ไ้่าวว่าไหมะลับบ้านเิ ผมอามไป้วยนะ”
“ผมะ่วยนอ ่วยเป็นแราน ่วยัารทุอย่าให้”
มัไหมปล่อยให้ทรีพูในสิ่ที่อยาพูโยไม่โ้อบไม่ัวา อยาทำอะไร็ทำ ที่ผ่านมาเา็ทำอะไรามใัวเออยู่แล้วนี่ ไม่เย้อรับฟัว่านอื่นะิอย่าไร อนปิเทอมบ ม.3 เา็ไปเรียน่อ่าประเทศโยไม่บอลาสัำ หายไปและไม่ิ่อใ ๆ ทั้ ๆ ที่ 3 เือน่อนหน้านั้น ็เป็นเาเอที่มาสารภาพว่ารัเธอนัหนา เธอำลัะึ้น ม.6 และมุ่มั่นับารสอบเ้ามหาวิทยาลัย เธอิววิาศิลปะอย่าเป็นบ้าเป็นหลั ่วนั้นเอที่เธอเริ่มใ้านศิลปะมาเยียวยาิใโยไม่รู้ัว เธอรู้เพียแ่ว่าถ้าหาในมือเธอมีพู่ัน่อให้ฟ้าถล่มินทลาย เธอ็ะไม่เป็นอะไร ีวิะำเนิน่อไป นเธอสอบเ้ามหาวิทยาลัยที่มีื่อเสีย้านศิลปะไ้สำเร็ เรียนบ พบรัับธนา แ่าน หย่าร้า เป็นหม้าย
แล้ววันนี้เา็ลับมา
อย่าหน้าาเย ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเิึ้น
ความคิดเห็น