คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro (rewrite)
บทนำ
Inchon Airport
ไม่ไ้ลับมานานเลยนะ
อะไรๆยัเหมือนเิม แล้วนๆนั้นยัเหมือนเิมอยู่รึเปล่านะ ผมไปเรียน่อปริารีและปริาโทบริหารที่อัฤษ
6 ปี
“สวัสีรับ
นายน้อย” ผมหันไปามเสีย
“สวัสีเลาิม
สบายีนะ” เลาิม็เปรียบเสมือนาิผู้ให่อผมนหนึ่ เลาิม อวู
ทำานเป็นเลาอป๊าผมมานาน “สบายีรับ นายน้อยูโึ้นเยอะเลยนะรับ”
“ผม็เหมือนเิมแหละรับ”
หลัาถามไถ่วามเป็นอยู่ันพอสมวร
ผม็เินามเลาิมมาที่รถที่มาอรออยู่ที่ทาออ ใ้เวลาเินทาาสนามบินมาที่บ้านประมาหนึ่ั่วโมไ้็มาถึบ้าน
บรรยาาศในบ้านเียบสัเหมือนเิม ป๊าทำานอยู่ที่บริษัทามเย ม๊าอยู่ที่ร้าน
“ยินี้อนรับลับบ้านะ
นายน้อย”
“สวัสีรับนม
ไม่ไ้เอนานยัสวยเหมือนเิมเลยนะรับ”
“นายน้อย็มเินไปะ”
“แล้วไปไหนันหมรับ
บ้านเียบั”
“นายท่านมีประุมที่บริษัท
นายหิอยู่ในรัวะ ส่วนุหนูไปเรียนพิเศษะ” ผมเินเ้ามาในรัวามที่นมบอว่าม๊าอยู่ในรัว
ผมยืนพิประูรัวแล้วมอม๊า่วนอยู่ับารทำอาหาร ผมเลยเินเ้าไปเียบๆ
“ิถึัรับม๊า”
ผมเ้าไปอม๊าา้าหลั “อี้ิ เ้ามาเียบๆถ้าม๊าถือมีอยู่ะทำไละลู”
“อโทษรับ
แล้วม๊าทำอะไรอยู่รับ มีอะไรให้ผม่วยไหม”
“ไม่้อ๊ะ
เินทามาเหนื่อยลูึ้นไปอาบน้ำให้สื่นแล้วลมาทาน้าวีว่า ม๊าใล้เสร็แล้ว้วย”
“รับ”
ผมเินึ้นมาบนห้อนอนมาอาบน้ำแ่ัวเสร็็เินลไป้าล่า
ผมเินมานั่รอที่ห้ออาหาร เลยหยิบโทรศัพท์มาเปิเรื่อ
ทันทีที่เปิเรื่อารแ้เือนารโทรเ้าาเพื่อนสนิทัวแสบอผมั้แ่สมัยเ็ๆ
‘แบฮยอน’
ผม็โทรออไปหาทันที
ผมรอสายไม่นานปลายสายแถบะรับทันที
“ว่าไบยอนัวแสบ”
(ิิอยู่ไหน
ลับมาถึเาหลีรึยั)
“อยู่บ้าน
เพิ่ลับมาถึ มีอะไรรึเปล่า”
(ืนนี้ว่าไหม)
“ว่า”
(ไปานเลี้ยรุ่นัน)
“เลี้ยรุ่น?”
(็านเลี้ยรุ่น EXO
Highschool ไ ไปัน เพื่อนลุ่มเราไปันรบเลยนะ)
“โอเ ไป็ไ้
แล้วมีอะไรที่เรา้อรู้เี่ยวับานไหม”
(ไม่มี านนี้ัแบบันเอ านัที่ห้อัเลี้ยอโรเรียนนะ
เอันสามทุ่มหน้าอาารห้อัเลี้ย ใรถึ่อน็โทรมาแล้วันนะ)
“โอเ เอัน”
ผมวาสายาเพื่อนสนิทัวแสบ “เพิ่ลับมา ะไปไหนเหรอลู”
“แบฮยอนโทรมาวนไปานเลี้ยรุ่นที่โรเรียนนะรับ”
“โอเ มาทาน้าวันีว่า ลูะไ้ึ้นไปพัผ่อนสัหน่อย่อนไปานืนนี้”
“รับ” ผมยิ้มให้ม๊า แล้วเริ่มลมือทานอาหาร
อาหารฝีมือม๊ายัอร่อยไม่เยเปลี่ยนไปเลยริๆ “ทานเยอะๆนะลู
อี้ิูผอมลไปเยอะเลยนะลู”
หลัารับประทานอาหรนอิ่มแล้ว
ผม็อัวึ้นมาพัผ่อนบนห้อให้หายเพลียาารเินทาอันแสนยาวนาน
ื่นมา็หโมเย็นแล้วึลุึ้นไปอาบน้ำแ่ัวไปานเลี้ยรุ่นไปถึ้า
เี่ยวผมะโนบยอนัวแสบบ่นนหูาแน่นอนเลย ผมไม่ไ้แ่ัวอะไรมา็แ่
าเำสินนี่ เสื้อล้ามรัรูปสีำ เสื้อสูทสีรีม แ่หน้านิๆหน่อย เส็ทผม
ผมแ่ัวเสร็็้มมอนาฬิาที่้อมือหนึ่ทุ่มสี่สิบห้าแล้ว
“นายน้อย ะไปไหนะเนี่ย”
“ไปานเลี้ยรุ่นนะรับ แล้วเหม่ยอิละรับ”
“ุหนู อยู่บนห้อะนายน้อย”
“ป๊าลับมายัรับ” ระหว่าเินมาใส่รอเท้าที่หน้าบ้าน
ผม็ถามถึป๊า “นายท่านเพิ่ลับมาถึนะะ อยู่ที่ห้อทำาน
ส่วนนายหิอยู่ที่ห้อทำานอนายท่านะ”
“รับ ั้นผมไป่อนนะรับ”
ผมเินไปึ้นรถที่นรถเรียมไว้ให้ “นายน้อยะให้ผมไปส่ที่ไหนรับ”
“EXO Highschool” ผมอบเสร็็หยิบโทรศัพท์มาเล่นูอย่าอื่นไปเรื่อยๆ ระหว่าารเินทา
เนื่อาบ้านอผมอยู่ใลาอรุโล เลยใ้เวลาเินทาไม่นานนั
รถมาอนิ่อยู่หน้าอาารัเลี้ยอโรเรียน ผม้าวลารถ็เห็นบยอนัวแสบ ีโอ
ยืนรออยู่แล้ว
“อบุมานะ
ไม่้อมารับนะเี่ยวันให้เพื่อนไปส่”
“รับ นายน้อย” ผมเินไปหาเพื่อนสนิททั้สอที่หน้าประูทาึ้น
“นายน้อยา สบายีไหม”
ผมหันไปยิ้มให้ีโอ “สบายี ไม่เอันนาน ยัเหมือนเิมเลยนะุหนูโ”
“อะไรที่เหมือนเิม”
เหมือนีโอะเ้าใสิ่ที่ผมพู ็เพื่อนผมนนี้นะ ถึะูเียบๆแ่เ้าเล่ห์พอัว
อ่านวามินไ้ “วามสูนะ”
“ฮาๆๆๆๆ” บยอนัวแสบที่ฟัผมทัทายับีโอ็หัวเราะับสิ่ที่ผมแล้ีโอ
็นะ เวลาีโอโรธแล้วน่ารั ็น่าแล้ีนี่นะ “ไม่้อหัวเราะนะ บยอน
วามสูอนายับัน็พอๆันแหละ ไม่เห็น่าันเท่าไร ิ”
“ไม่เอานะ อย่าเถียันเลย
เ้าานีว่านะเี่ยว พวนั้นรอนานนะ”
“็ไ้ เห็นแ่นายนะ ิิ”
“ไปเถอะ”
ความคิดเห็น