knight-errant

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

เวลาเกือบเที่ยงคืนในเมืองแห่งหนึ่งในประเทศฝั่งตะวันออกแห่งหนึ่ง



“เป้าหมายคราวนี้ของข้าคือใครหรือท่าน” หนุ่มน้องในชุดสีดำถามด้วยน้ำเสียงเล่นๆลงไปในโทรศัพท์มือถือของเขาที่มีสีเข้ากับชุด ขณะที่นั่งอยู่บนดาดฟ้าตึกแห่งหนึ่ง



“อืม ท่านรัฐมนตรีกระทรวงศึกษาธิการ ออยเนต แฟสซี งานคราวนี้อย่าทำพลาดเชียวนะโว๊ย เบื้องบนท่านกำชับมา” อีกฟากหนึ่งของโทรศัพท์ตอบคำถามพร้อมกับกำชับเรื่องงาน



“เออ จะพยายาม” หนุ่มน้อยตอบอย่างสบายอารมณ์



“เฮ้ย จะพยายามไม่ได้ ต้องทำให้ได้ต่างหาก” คู่สนทนาของหนุ่มน้อยโวยวาย



“ครับๆ ผมจะทำให้ได้” แต่เจ้าหนุ่มก็ยังคงไม่สนใจตอบคำด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง



“นี่แก” คู่สนทนาเริ่มเหนื่อยใจกับหนุ่มน้อยคนนี้ แต่ก่อนที่จะพูดอะไรต่อไปหนุ่มน้อยก็ขัดขึ้นมาเสียก่อนด้วยเสียงล้อๆว่า “อ๊ะ เป้าหมายออกมาแล้ว งั้นผมไปจัดการก่อนจะครับนายท่าน” แล้ววางโทรศัพท์ทันทีทำให้คู่สนทนาได้แต่ถอนหายใจแล้วพึมพำว่า “ให้ตายสิไอ้หมอนี่เอาแต่เล่นได้ทั้งปี ถ้ามันตั้งใจทำงานสักหน่อยก็ดีหรอกฝีมือก็ดี แถมยังเป็น...”



ทางด้านหนุ่มน้อย



“เอาล่ะไปทำงานซะทีดีกว่า เป้าหมายก็ออกมาแล้ว” แล้วเขาก็ลุกยืนขึ้นพร้อมกับกระโดดลงไปจากดาดฟ้าตึกที่นั่งอยู่



“รับลมอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันนะ” หนุ่มน้อยชุดดำพูดกับตัวเองเบาๆระหว่างที่กำลังตกลงมา แต่ก่อนที่จะถึงพื้นดินเขาก็ยกมือขึ้นแล้วปล่อยใยเส้นบางๆออกไปจับกับเสาที่สำหรับใช้แขวนธงอันหนึ่งที่ยื่นออกมาจากตัวตึก “แต่ถ้ายังไม่อยากตายคงต้องเลิกก่อนที่จะถึงพื้นละนะ” เมื่อพูดจบเขาก็เหวี่ยงตัวลงสู่พื้นอย่างงดงาม



“เอาล่ะทีนี้ก็เป้าหมาย ใครนะ เอ เมื่อกี้รู้สึกว่าจะเป็นท่านรัฐมนตรีซักคนในนี้มั้ง แล้วตำรงตำแหน่งอะไรน้า จำไม่ได้แฮะ” หนุ่มน้อยรำพึงกับตัวเอง “เอาเหอะฆ่าๆไปซักคนละกัน ผิดตัวนิดหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง” เมื่อพูดจบเขาก็เดินเข้าไปในตึกที่เพิ่งกระโดดลงมา



“ประตูทางซ้ายมียามสองคน ทางขวามีระบบรักษาความปลอดภัย” เขาพึมพำกับตัวเองแล้วกระโดดไปทางประตูด้านซ้าย แล้วจัดการกับยามที่เฝ้าโดยไม่ส่งเสียงดังแม้แต่น้อย



“กระจอกชะมัด” เด็กหนุ่มพึมพำกับตัวเองขณะที่เดินไปตามทางเดินที่ทอดตัวยาวไปยังห้องห้องหนึ่งซึ่งเป็นทางผ่านเข้าสู่ชั้นต่อไป และเดินขึ้นไปจนถึงชั้นบนสุดโดยที่หลบหลีกยามที่เฝ้ามาได้อย่างง่ายดาย



ขณะที่กำลังจะเปิดประตูเข้าไปในห้องอที่อยู่สุดทางเดินซึ่งดูเหมือนจะเป็นห้องของคนใหญ่คนโต เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้งสุดตัวพร้อมกับหันไปมองรอบๆตัวว่าไม่มีใครอยู่จึงรีบหยิบมันขึ้นมาดู



“เฮ้ยไอ้บ้าโทรมาทำไมตอนนี้วะ” เด็กหนุ่มบ่นใส่โทรศัพท์



“ปล่าว ก็กะว่าจะเตือนไว้ก่อนที่แกจะจัดการผิดเป้าหมายว่ะ เป้าหมายของแก คราวนี้คือท่านรัฐมนตรีกระทรวงศึกษาธิการ ออยเนต แฟสซี อย่าผิดคนนะ” เสียงในโทรศัพท์ย้ำ



“เออๆ ไม่ผิดมั้ง”



“เฮ้ยไม่ผิดมั้งไม่ได้ว้อยต้องไม่ผิดแน่ๆสิวะ”



“ครับๆๆๆจะพยายามครับท่านคู่หู” แล้วเด็กหนุ่มก็รีบวางสายก่อนที่จะโดนโวยวาย หลังจากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในห้องทำงานที่อยู่หลังประตูบานหนึ่ง โดยบนประตูนั้นมีป้ายเขียนไว้ว่ารัฐมนตรีกระทรวงศึกษาธิการ



“สวัสดีครับผมอยากทราบว่าคุณคือท่านรัฐมนตรีกระทรวงศึกษาธิการ ออยเนต แฟสซีหรือปล่าวครับ” เด็กหนุ่มพูดกับชายวัยกลางคนๆหนึ่งที่กำลังนั่งทำงานอยู่บนโต๊ะของเขาในห้องทำงาน



“แกเป็นใคร” ชายคนนั้นถามกลับ



“ขอโทษครับ ที่ไม่ได้แนะนำตัวก่อน ผมคือดาร์กไนท์ หรืออัศวินแห่งความมืดคือมันเป็นตำแหน่ง อีเรส (ลบ) อย่างหนึ่งในองค์กรของผมน่ะ  เพื่อนๆมักจะเรียกผมว่าเอส” เด็กหนุ่มพูดอย่างนอบน้อม



“องค์กรอะไร แล้วแกมาที่นี่ทำไม”



“ผมแนะนำตัวแล้วนะครับ คุณไม่คิดจะรักษามารยาทหน่อยหรือ”



“ชั้นไม่จำเป็นต้องรักษามารยาทกับคนที่แอบเข้ามาในห้องชั้นโดยไม่ได้รับอนุญาต”



“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องขออภัยครับ ผมคงต้องวิงวอนระเจ้าแล้วแหละว่าขอให้ถูกคน ถ้าไม่ถูกอีกผมคงโดนคู่หูบ่นเอาหูชาแน่ๆแล้ว” เอสพูด เมื่อพูดจบท่าทางของเขาก็เปลี่ยนไปเด็กหนุ่มที่มีผมสีดำตาสีดำที่ดูเรียบร้อย เมื่อสักครู่ได้หายไปเสียแล้วเหลือไว้เพียงแต่นักฆ่าผู้ช่ำชองเท่านั้น



“กะ แก เป็นใครกันแน่ ใครจ้างแกมา” เป้าหมายพูดด้วยน้ำเสียงสั่นด้วยความกลัว



“ข้าเป็นใครไม่มีอะไรน่าสนใจเพียงแต่สิ่งที่แกต้องสนใจคือแกต้องตายในตอนนี้แหละ” นักฆ่าพูด



“แก ต้องการอะไร เงินหรือ...” เป้าหมายยังพูดไม่ทันจบก็ไม่มีโอกาสได้พูดอีกต่อไปตลอดกาล



“ลาก่อน” แล้วนักฆ่าก็เดินออกจากห้องแล้วหายไปกับความมืดยามราตรี