ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สายฟ้า 1
[Fic]
--------------------------------------------------
ชื่อเรื่อง : สายฟ้า - สลับร่าง
ประเถท : อือไม่รู้อะ
ช่วงเวลา : เอาตอนเฟรินอยู่ปี 2 ละกัน
Note : แบบว่าเพิ่งเคยแต่งครั้งแรกอะ ไม่หนุกไม่รู้นะ เพราะคนที่จะช่วยแต่งมันไปนอนอ่านฟิคอยู่ตรงนั้นซะแหล่ว ( ไอ้ Kark อะ)
---------------------------------------------
วันหนึ่ง ซึ่งเป็นวันที่ธรรมดามาก ถ้า หากว่าเจ้าหนูสายฟ้าแห่งป้อมอัศวินไม่สอบตกวิชาการใช้เวทย์มนตร์
เปรี้ยง!
เสียงสายฟ้า ดังขึ้นเป็นรอบที่ 10 ตามมาด้วยเสียงบ่นของคนที่เพิ่งเสกสายฟ้าออกมา
“ โว๊ย ไอ้คทาเฮงซวยแล้วแบบนี้ชั้นจะซ่อมวิชาการใช้เวทย์มนตร์ได้ไงวะ” คนที่เสกสายฟ้าออกมาเริ่มโทษคทา ตามมาด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายของคนที่อยู่ข้างๆ เพราะถูกลากให้มาช่วยสอน
“ถ้านายยังไม่คิดที่จะตั้งใจฝึกชั้นจะไปห้องสมุดแล้วนะ” เมื่อพูดจบเจ้าชายแห่งดินแดนน้ำแข็งก็เดินจากไปทันที
“ชั้นก็ตั้งใจฝึกแล้วนะ คนสอนมันสอนไม่ดีเองต่างหาก” คนตกวิชาการใช้เวทย์มนตร์เริ่มพาลหาเรื่อง
และกวาดสายตาไปรอบๆ เพื่อหาคนช่วยสอนวิชาเวทย์มนตร์คนต่อไป ซึ่งเพื่อนนักฆ่าที่รู้ดีก็รีบเผ่นไปก่อนแล้ว
คนตกวิชาการใช้เวทย์มนตร์จึงจำเป็นต้องฝึกต่อเอง
เปรี้ยง! เสียงสายฟ้าดังขึ้นเป็นรอบที่ 11 ทันใดนั้นก็มีเสียงทักขึ้น “อ้าวเฟริน กำลังฝึกเวทย์มนตร์อยู่หรอ” เมื่อคนถูกทักหันไปก็เจอบุรุษเจ้าของเสียงผมสีน้ำเงินกำลังยืนมองอยู่ “ ครับพี่ผมขอให้ไอ้คาโลมันสอนให้แต่มันก็ไม่ยอมสอนให้ผมดีๆ” เสียงตอบกลับจากคนถูกทัก “พี่ช่วยสอนให้ผมหน่อยสิฮะ” คนที่กำลังจะถูกให้เป็นอาจารย์รีบตอบปฏิเสธทันที “คือพอดีชั้นต้องไปประชุมน่ะ เห็นลอเรนซ์ กับ ลูคัสบ้างมั๊ย”
“ไม่เห็นฮะ”เสียงตอบจากคนที่พยายามจะฝากตัวเป็นลูกศิษย์
ทันใดนั้นเจ้าของฉายาเจ้าชายใจสิงค์ก็เดินผ่านมา พอดีกับที่เจ้าชายโรเวนกำลังจะเดินไปที่ปราสาทจึงทำให้ทั้งสองเดินสวนกัน
เวลาเดียวกับคนที่ตกวิชาการใช้เวทย์มนตร์กำลังพยายามจะใช้เวทย์มนตร์เป็นครั้งที่ 12
เปรี้ยง! โอ๊ย! เสียงสายฟ้าดังขึ้นพร้อมกับเสียงร้องของใครบางคนที่อยู่ข้างหลังคนที่เพิ่งเรียกสายฟ้าครั้งที่ 12 ทำให้คนที่ได้ยินเสียงต้องหันกลับไปดู ปรากฏว่าสายฟ้าลงตรงที่เจ้าชายอาเธอร์ และเจ้าชายโรเวนเดินสวนกันพอดี คนเรียกสายฟ้าเริ่มหน้าซีด และรำพึงออกมาว่า “ตายแน่ ถ้าแค่เจ้าชายโรเวนคนเดียวยังพอว่า แต่นี่เจ้าชายอาเธอร์ด้วย งานนี้ท่าจะไม่มีเหลือ”
เจ้าคนเรียกสายฟ้าจึงใช้วิชาก้นหีบของตระกูล เผ่นออกจากที่นั่นทันที และรีบกลับเข้าห้อง
“นายไปทำอะไรมาวะ รีบร้อนมาเชียว” เสียงทักดังขึ้นจากคนที่เป็นนักฆ่า “ก็ตอนที่กำลังฝึกเวทย์มนตร์อยู่ไอ้สายฟ้าเจ้ากรรมมันดันไปลงที่หัวท่านพี่โรเวน กับท่านอาเธอร์พอดีว่ะ โชคดีที่พี่แกจับตัวไม่ทัน ไม่งั้นนะ บรื๋อ” เสียงตอบดังกลับมาจากคนที่ก่อเรื่องแล้วหนีมาพร้อมกับท่าทางสยองขวัญเมื่อจินตนาการตอนที่ถูกจับได้
วันรุ่งขึ้นขณะที่นักบวชและซาตานแห่งป้อมอัศวินกำลังเดินออกมาจากห้อง
“หวัดดีโรวี่ อารมณ์เสียอะไรมาหรอ หน้าเครียดมาเชียว” ลูคัสทักขึ้นเมื่อเห็นเจ้าชายผู้อารมณ์ดีอยู่เสมอทำหน้าเคร่งเครียด
เจ้าชายเจ้าของชื่อที่ถูกทักหันมาส่งสายตาดูถูก และพูดอย่างอารมณ์เสีย “ชั้นกำลังตามหาเจ้าหญิงเฟริโอน่าอยู่ พวกนายเห็นบ้างมั๊ย”
“นายถามอะไรแปลกๆ แฮะวันนี้ เค้าก็ต้องอยู่ที่ชั้นของปีสองสิแล้วนายมาหาแถวนี้จะเจอมั๊ย.” เสียงตอบอย่างแปลกใจจากซาตานแห่งป้อมอัศวิน
“งั้นก็ดีพวกนายพาชั้นไปหาเค้าที” เสียงสั่งอย่างวางอำนาจมาจากเจ้าชายที่เป็นกันเองอยู่เสมอ
“ หา แค่ลงไปชั้นล่างนายก็เจอพวกเค้าเองแหละ ทำยังกับไม่เคยไป” ลูคัสตอบด้วยความสงสัย
“ท่านเป็นใคร” เสียงอันเคร่งขรึมดังมาจากนักบวชผมสีทอง
“นั่นสิ โรวี่ คงไม่ความจำเสื่อมขนาดจำทางในป้อมไม่ได้หรอกมั้ง นะลอรี่” ซาตานต่อคำของนักบวชด้วยความสงสัย
เฟี้ยว ! ฉึก !
“ถ้ายังไม่อยากตายเลิกเรียกชั้นอย่างนั้นซะ แล้วท่านก็กรุณาตอบคำถามด้วยท่านที่อยู่ในร่างของเจ้าชายโรเวน มิฉะนั้นท่านคงต้องออกกำลังกายยามเช้ากันหน่อยแล้ว” ลอเรนซ์พูดอย่างหงุดหงิด
…………………………………………………………..
หัวขโมยและเพื่อนอีก 2 คนกำลังเดินไปเรียนวิชาแรก เฟรินเห็นเจ้าชายผู้มีนัยน์ตาสีน้ำเงินทำหน้าดุรีบตรงเข้ามา แล้วคว้าแขนหัวขโมยตัวแสบไปที่ห้องว่างห้องหนึ่ง “เจ้าหญิงเฟลิโอน่ารู้มั๊ยว่าท่านทำอะไรลงไปเมื่อวานนี้” เสียงดังอย่างเกรี้ยวกราดพร้อมกับสายตาอาฆาตถูกส่งมาโดยเจ้าชายผู้ซึ่งอารมณ์ดีและเป็นกันเองอยู่เสมอ
“เอ่อ วันนี้พี่โรเวนเป็นอะไรอะ ท่าทางน่ากลัวมาเชียว” เสียงดังอย่างกล้าๆกลัวๆมาจากหัวขโมยซึ่งบัดนี้ได้นั่งลงไปกับพื้นแล้ว
“ชั้นไม่ใช่เจ้าชายโรเวนนั่น” คำพูดออกมาจากปากของคนที่ไม่ว่าจะดูจากมุมไหนก็เป็นเจ้าชายแห่งเจมิไน
“ท่านหมายความว่ายังไง” เสียงดังมาจากเจ้าชายน้ำแข็งซึ่งตามหัวขโมยและเจ้าชายที่มองจากรูปลักษณ์ภายนอกเป็นเจ้าชายแห่งเจมิไน หากแต่เจ้าตัวปฎิเสธว่าไม่ใช่
“ข้าคืออาเธอร์ เลโอนาท บริสตัน เดอะปรินซ์ออฟซาเรส ไม่ใช่ไอ้เจ้าชายนั่น” เสียงพูดมาจากเจ้าชายที่มองจากรูปลักษณ์ภายนอกเป็นเจ้าชายแห่งเจมิไน
“ท่านหมายความว่า” นักฆ่าซึ่งอยู่ในห้องนั้นด้วยกล่าวเป็นครั้งแรก
“วิญญาณของข้ากับโรเวนถูกสลับกันเพราะสายฟ้าของมัน” เสียงพูดอย่างเกรี้ยวกราดจากคนที่ถูกสลับวิญญาณพร้อมกับชี้ไปที่คนที่นั่งอยู่ที่พื้น
“เจ้าชายโรเวน ล่ะ?” คำถามออกมาจากปากของก้อนน้ำแข็งที่ยืนฟังอยู่
“อยู่ที่ปราสาทขุนนาง”
“วิธีทำให้กลับเป็นเหมือนเดิมล่ะ”
“เรื่องนั้นยังไม่รู้”
“ท่านหมายความว่า”
“กรณีนี้ไม่เคยเกิดขึ้นที่เอดินเบิร์กและยังไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน จึงไม่มีใครรู้วิธีแก้”
“ถ้างั้น” เสียงดังจากหัวขโมยตัวก่อเรื่อง
“แกต้องรับผิดชอบ”
เย็นวันนั้น 4 ผู้คุมกฎ 2เสนาธิการแห่งป้อมอัศวิน (ที่ภายในเป็นเจ้าชายแห่งซาเรส) คนในสภาสูงของปราสาทขุนนาง หัวหน้าปราสาทขุนนาง ( ที่ภายในเป็นเจ้าชายแห่งเจมิไน ) และ 3 หัวหน้าชั้นปี 2 มารวมตัวกันอยู่ในห้องประชุม ซึ่งมีปราชญ์เมโลธีนั่งอยู่ด้วย
“ผมขอเสนอให้ทำการปรุงยาเพื่อทำให้กลับเป็นเหมือนเดิมครับ”เสียงเสนอดังมาจากคนคนหนึ่งในสภาสูงของปราสาทขุนนาง
“ท่านจะใช้ยาอะไรแก้ล่ะ” เสียงดังมาจากนักบวชผู้ซึ่งทำหน้าบึ้งอยู่ตลอดเวลา
“ข้าคิดว่าถ้าเราผสมสมุนไพรดัดนิสัย กับน้ำค้างในคืนวันเพ็ญ แล้วใส่กระษัยลงไป น่าจะใช้ได้”
“สมุนไพรดัดนิสัย เป็นหญ้าที่ใช้สำหรับดัดนิสัยสตรีเพศให้เรียบร้อย ข้าคิดว่าท่านนำมาใช้งานนี้จะไม่เหมาะ”
หัวขโมยที่นั่งฟังอยู่กลืนน้ำลายเอื๊อก แล้วภาวนาให้ผีในคทาของคาโลไม่รู้จักไอ้หญ้านี่
“อืม การสลับวิญญาณมันเกิดจากสายฟ้าถ้าเราเอาสายฟ้าไปผ่าอีกทีน่าจะกลับเป็นเหมือนเดิมได้นะ” ซาตานแห่งป้อมอัศวินเสนอบ้าง
คราวนี้ตาเจ้าชายผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองต้องกลืนน้ำลายบ้างเมื่อได้ยินเสียงสนับสนุนจากปราชญ์เลโมธี “ข้าเห็นด้วยกับลูคัส เราไม่เคยเกิดกรณีนี้ดังนั้นจึงไม่สามารถหาวิธีแก้ได้เราจึงควรทดลองวิธีต่างๆ”
ณ สนามของปราสาทเอดินเบิร์ก
“พร้อมนะ เริ่มได้” เสียงให้สัญญาณจากลูคัสดังขึ้น
“สายฟ้า”
แต่สายฟ้ากลับไม่ปรากฏออกมา ที่ออกมาแทนกลายเป็นนกฝูงใหญ่ไล่รุมจิกคนที่อยู่ในบริเวณนั้นแทน ทำให้เจ้าชายโรเวนต้องทำให้กลับสู่สภาพเดิม
“สายฟ้า” เสียงนั้นดังขึ้นเป็นครั้งที่ 2
ครืน ! พื้นดินเริ่มสั่นสะเทือน เกิดแผ่นดินแยก ทำให้เจ้าชายโรเวนต้องรีบร่ายมนตร์ทำให้กลับสู่สภาพเดิมเป็นครั้งที่ 2
“สาย..” “เดี๋ยว”เสียงห้ามดังขึ้นจากเพื่อนนักฆ่าของเขา “ชั้นว่านายอย่าเรียกสายฟ้าเลย เวลานายเรียกสายฟ้ามันกลายเป็นอย่างอื่น เวลานายไม่เรียกสายฟ้ามันดันออกมา”
“งั้น... ฝนจงตก” แต่สิ่งที่ตกลงมากลับไม่ใช่ฝน มันคือก้อนหินขนาดเล็กหลายๆก้อนตกลงมา ทำให้ทุกคนต้องรีบหลบเข้าไปในตัวปราสาท ปราชญ์เลโมธีเห็นแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าและพลางคิดถึงอนาคตของบารามอส
หลังจากที่ได้พยายามกันอยู่นานขโมยตัวแสบก็เรียกสายฟ้าออกมาได้ แต่
เปรี้ยง!
“ไม่ใช่นายต้องให้มันซ้ายอีกนิด” เสียงตะโกนมาจากเพื่อนนักฆ่าซึ่งเกือบโดนสายฟ้าฟาด
เปรี้ยง!
คราวนี้สายฟ้าตกลงตรงกลางระหว่างปราชญ์เลโมธีกับเจ้าชายคาโล
เปรี้ยง!
สายฟ้าตกลงบนยอดปราสาทเดินเบิร์ก
เปรี้ยง!
สายฟ้าตกลงห่างจากเจ้าชายอาเธอร์ ( ในร่างของเจ้าชายโรเวน ) ประมาณ 1 ฟุต
“ท่าทางจะไม่ไหวแฮะ พวกนายคงต้องวิ่งกันหน่อยแล้ว” เสียงดังมาจากซาตานแห่งป้อมอัศวิน
วิ่ง ! เสียงอุทาน ดังมาจากทุคนยกเว้นคนเสนอความคิด
เปรี้ยง!
ปราชญ์เลโมธีคิดว่างานนี้ท่าจะไม่เสียเที่ยวเพราะทำให้ได้เห็นภาพหายาก
เปรี้ยง!
ภาพเจ้าชายอาเธอร์ และเจ้าชายโรเวนต้องจูงมือกันวิ่งไปรอบๆสวน เพื่อตามสายฟ้าของขโมยตัวยุ่ง
ในที่สุดทุกคนก็หมดความพยายามที่จะให้เจ้าชายทั้งสองกลับร่างเดิมด้วยสายฟ้า
เนื่องจากทุกคนอยู่ในสภาพเหนื่อยเต็มที่ เพราะทั้งวิ่งทั้งลุ้นกันประมาณ 2 ชั่วโมง
หลังจากนั้นทุกคนจึงกลับไปรวมอยู่ในห้องประชุมอีกครั้ง เมื่อเวลาผ่านไปซักครู่ ไม่มีใครคิดวิธีแก้ปัญหาออกประกอบกับเวลาได้ล่วงเลยไปนานแล้ว ทุกคนจึงตัดสินใจว่าจะมาตกลงกันต่อในวันถัดไป
และเรื่องการเรียนของเจ้าชายผู้โชคร้ายทั้งสองให้ไปเรียนตามปกติ โดยเจ้าชายโรเวน ให้เหล่าสภาสูงของปราสาทขุนนางช่วยจัดการ และเจ้าชายอาเธอร์ให้ลูคัส กับ ลอเรนซ์ช่วย เพราะไธนอส ชิวาส และโซมาเนียต่างต้องออกไปทำงานข้างนอกตามคำสั่งของปราชญ์เมโลธี
.................
แบบว่าลองแต่งดูตอนเดียวก่อนอะ ไม่รู้หนุกป่าว แนะนำหน่อยดิ นะๆๆๆๆ
--------------------------------------------------
ชื่อเรื่อง : สายฟ้า - สลับร่าง
ประเถท : อือไม่รู้อะ
ช่วงเวลา : เอาตอนเฟรินอยู่ปี 2 ละกัน
Note : แบบว่าเพิ่งเคยแต่งครั้งแรกอะ ไม่หนุกไม่รู้นะ เพราะคนที่จะช่วยแต่งมันไปนอนอ่านฟิคอยู่ตรงนั้นซะแหล่ว ( ไอ้ Kark อะ)
---------------------------------------------
วันหนึ่ง ซึ่งเป็นวันที่ธรรมดามาก ถ้า หากว่าเจ้าหนูสายฟ้าแห่งป้อมอัศวินไม่สอบตกวิชาการใช้เวทย์มนตร์
เปรี้ยง!
เสียงสายฟ้า ดังขึ้นเป็นรอบที่ 10 ตามมาด้วยเสียงบ่นของคนที่เพิ่งเสกสายฟ้าออกมา
“ โว๊ย ไอ้คทาเฮงซวยแล้วแบบนี้ชั้นจะซ่อมวิชาการใช้เวทย์มนตร์ได้ไงวะ” คนที่เสกสายฟ้าออกมาเริ่มโทษคทา ตามมาด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายของคนที่อยู่ข้างๆ เพราะถูกลากให้มาช่วยสอน
“ถ้านายยังไม่คิดที่จะตั้งใจฝึกชั้นจะไปห้องสมุดแล้วนะ” เมื่อพูดจบเจ้าชายแห่งดินแดนน้ำแข็งก็เดินจากไปทันที
“ชั้นก็ตั้งใจฝึกแล้วนะ คนสอนมันสอนไม่ดีเองต่างหาก” คนตกวิชาการใช้เวทย์มนตร์เริ่มพาลหาเรื่อง
และกวาดสายตาไปรอบๆ เพื่อหาคนช่วยสอนวิชาเวทย์มนตร์คนต่อไป ซึ่งเพื่อนนักฆ่าที่รู้ดีก็รีบเผ่นไปก่อนแล้ว
คนตกวิชาการใช้เวทย์มนตร์จึงจำเป็นต้องฝึกต่อเอง
เปรี้ยง! เสียงสายฟ้าดังขึ้นเป็นรอบที่ 11 ทันใดนั้นก็มีเสียงทักขึ้น “อ้าวเฟริน กำลังฝึกเวทย์มนตร์อยู่หรอ” เมื่อคนถูกทักหันไปก็เจอบุรุษเจ้าของเสียงผมสีน้ำเงินกำลังยืนมองอยู่ “ ครับพี่ผมขอให้ไอ้คาโลมันสอนให้แต่มันก็ไม่ยอมสอนให้ผมดีๆ” เสียงตอบกลับจากคนถูกทัก “พี่ช่วยสอนให้ผมหน่อยสิฮะ” คนที่กำลังจะถูกให้เป็นอาจารย์รีบตอบปฏิเสธทันที “คือพอดีชั้นต้องไปประชุมน่ะ เห็นลอเรนซ์ กับ ลูคัสบ้างมั๊ย”
“ไม่เห็นฮะ”เสียงตอบจากคนที่พยายามจะฝากตัวเป็นลูกศิษย์
ทันใดนั้นเจ้าของฉายาเจ้าชายใจสิงค์ก็เดินผ่านมา พอดีกับที่เจ้าชายโรเวนกำลังจะเดินไปที่ปราสาทจึงทำให้ทั้งสองเดินสวนกัน
เวลาเดียวกับคนที่ตกวิชาการใช้เวทย์มนตร์กำลังพยายามจะใช้เวทย์มนตร์เป็นครั้งที่ 12
เปรี้ยง! โอ๊ย! เสียงสายฟ้าดังขึ้นพร้อมกับเสียงร้องของใครบางคนที่อยู่ข้างหลังคนที่เพิ่งเรียกสายฟ้าครั้งที่ 12 ทำให้คนที่ได้ยินเสียงต้องหันกลับไปดู ปรากฏว่าสายฟ้าลงตรงที่เจ้าชายอาเธอร์ และเจ้าชายโรเวนเดินสวนกันพอดี คนเรียกสายฟ้าเริ่มหน้าซีด และรำพึงออกมาว่า “ตายแน่ ถ้าแค่เจ้าชายโรเวนคนเดียวยังพอว่า แต่นี่เจ้าชายอาเธอร์ด้วย งานนี้ท่าจะไม่มีเหลือ”
เจ้าคนเรียกสายฟ้าจึงใช้วิชาก้นหีบของตระกูล เผ่นออกจากที่นั่นทันที และรีบกลับเข้าห้อง
“นายไปทำอะไรมาวะ รีบร้อนมาเชียว” เสียงทักดังขึ้นจากคนที่เป็นนักฆ่า “ก็ตอนที่กำลังฝึกเวทย์มนตร์อยู่ไอ้สายฟ้าเจ้ากรรมมันดันไปลงที่หัวท่านพี่โรเวน กับท่านอาเธอร์พอดีว่ะ โชคดีที่พี่แกจับตัวไม่ทัน ไม่งั้นนะ บรื๋อ” เสียงตอบดังกลับมาจากคนที่ก่อเรื่องแล้วหนีมาพร้อมกับท่าทางสยองขวัญเมื่อจินตนาการตอนที่ถูกจับได้
วันรุ่งขึ้นขณะที่นักบวชและซาตานแห่งป้อมอัศวินกำลังเดินออกมาจากห้อง
“หวัดดีโรวี่ อารมณ์เสียอะไรมาหรอ หน้าเครียดมาเชียว” ลูคัสทักขึ้นเมื่อเห็นเจ้าชายผู้อารมณ์ดีอยู่เสมอทำหน้าเคร่งเครียด
เจ้าชายเจ้าของชื่อที่ถูกทักหันมาส่งสายตาดูถูก และพูดอย่างอารมณ์เสีย “ชั้นกำลังตามหาเจ้าหญิงเฟริโอน่าอยู่ พวกนายเห็นบ้างมั๊ย”
“นายถามอะไรแปลกๆ แฮะวันนี้ เค้าก็ต้องอยู่ที่ชั้นของปีสองสิแล้วนายมาหาแถวนี้จะเจอมั๊ย.” เสียงตอบอย่างแปลกใจจากซาตานแห่งป้อมอัศวิน
“งั้นก็ดีพวกนายพาชั้นไปหาเค้าที” เสียงสั่งอย่างวางอำนาจมาจากเจ้าชายที่เป็นกันเองอยู่เสมอ
“ หา แค่ลงไปชั้นล่างนายก็เจอพวกเค้าเองแหละ ทำยังกับไม่เคยไป” ลูคัสตอบด้วยความสงสัย
“ท่านเป็นใคร” เสียงอันเคร่งขรึมดังมาจากนักบวชผมสีทอง
“นั่นสิ โรวี่ คงไม่ความจำเสื่อมขนาดจำทางในป้อมไม่ได้หรอกมั้ง นะลอรี่” ซาตานต่อคำของนักบวชด้วยความสงสัย
เฟี้ยว ! ฉึก !
“ถ้ายังไม่อยากตายเลิกเรียกชั้นอย่างนั้นซะ แล้วท่านก็กรุณาตอบคำถามด้วยท่านที่อยู่ในร่างของเจ้าชายโรเวน มิฉะนั้นท่านคงต้องออกกำลังกายยามเช้ากันหน่อยแล้ว” ลอเรนซ์พูดอย่างหงุดหงิด
…………………………………………………………..
หัวขโมยและเพื่อนอีก 2 คนกำลังเดินไปเรียนวิชาแรก เฟรินเห็นเจ้าชายผู้มีนัยน์ตาสีน้ำเงินทำหน้าดุรีบตรงเข้ามา แล้วคว้าแขนหัวขโมยตัวแสบไปที่ห้องว่างห้องหนึ่ง “เจ้าหญิงเฟลิโอน่ารู้มั๊ยว่าท่านทำอะไรลงไปเมื่อวานนี้” เสียงดังอย่างเกรี้ยวกราดพร้อมกับสายตาอาฆาตถูกส่งมาโดยเจ้าชายผู้ซึ่งอารมณ์ดีและเป็นกันเองอยู่เสมอ
“เอ่อ วันนี้พี่โรเวนเป็นอะไรอะ ท่าทางน่ากลัวมาเชียว” เสียงดังอย่างกล้าๆกลัวๆมาจากหัวขโมยซึ่งบัดนี้ได้นั่งลงไปกับพื้นแล้ว
“ชั้นไม่ใช่เจ้าชายโรเวนนั่น” คำพูดออกมาจากปากของคนที่ไม่ว่าจะดูจากมุมไหนก็เป็นเจ้าชายแห่งเจมิไน
“ท่านหมายความว่ายังไง” เสียงดังมาจากเจ้าชายน้ำแข็งซึ่งตามหัวขโมยและเจ้าชายที่มองจากรูปลักษณ์ภายนอกเป็นเจ้าชายแห่งเจมิไน หากแต่เจ้าตัวปฎิเสธว่าไม่ใช่
“ข้าคืออาเธอร์ เลโอนาท บริสตัน เดอะปรินซ์ออฟซาเรส ไม่ใช่ไอ้เจ้าชายนั่น” เสียงพูดมาจากเจ้าชายที่มองจากรูปลักษณ์ภายนอกเป็นเจ้าชายแห่งเจมิไน
“ท่านหมายความว่า” นักฆ่าซึ่งอยู่ในห้องนั้นด้วยกล่าวเป็นครั้งแรก
“วิญญาณของข้ากับโรเวนถูกสลับกันเพราะสายฟ้าของมัน” เสียงพูดอย่างเกรี้ยวกราดจากคนที่ถูกสลับวิญญาณพร้อมกับชี้ไปที่คนที่นั่งอยู่ที่พื้น
“เจ้าชายโรเวน ล่ะ?” คำถามออกมาจากปากของก้อนน้ำแข็งที่ยืนฟังอยู่
“อยู่ที่ปราสาทขุนนาง”
“วิธีทำให้กลับเป็นเหมือนเดิมล่ะ”
“เรื่องนั้นยังไม่รู้”
“ท่านหมายความว่า”
“กรณีนี้ไม่เคยเกิดขึ้นที่เอดินเบิร์กและยังไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน จึงไม่มีใครรู้วิธีแก้”
“ถ้างั้น” เสียงดังจากหัวขโมยตัวก่อเรื่อง
“แกต้องรับผิดชอบ”
เย็นวันนั้น 4 ผู้คุมกฎ 2เสนาธิการแห่งป้อมอัศวิน (ที่ภายในเป็นเจ้าชายแห่งซาเรส) คนในสภาสูงของปราสาทขุนนาง หัวหน้าปราสาทขุนนาง ( ที่ภายในเป็นเจ้าชายแห่งเจมิไน ) และ 3 หัวหน้าชั้นปี 2 มารวมตัวกันอยู่ในห้องประชุม ซึ่งมีปราชญ์เมโลธีนั่งอยู่ด้วย
“ผมขอเสนอให้ทำการปรุงยาเพื่อทำให้กลับเป็นเหมือนเดิมครับ”เสียงเสนอดังมาจากคนคนหนึ่งในสภาสูงของปราสาทขุนนาง
“ท่านจะใช้ยาอะไรแก้ล่ะ” เสียงดังมาจากนักบวชผู้ซึ่งทำหน้าบึ้งอยู่ตลอดเวลา
“ข้าคิดว่าถ้าเราผสมสมุนไพรดัดนิสัย กับน้ำค้างในคืนวันเพ็ญ แล้วใส่กระษัยลงไป น่าจะใช้ได้”
“สมุนไพรดัดนิสัย เป็นหญ้าที่ใช้สำหรับดัดนิสัยสตรีเพศให้เรียบร้อย ข้าคิดว่าท่านนำมาใช้งานนี้จะไม่เหมาะ”
หัวขโมยที่นั่งฟังอยู่กลืนน้ำลายเอื๊อก แล้วภาวนาให้ผีในคทาของคาโลไม่รู้จักไอ้หญ้านี่
“อืม การสลับวิญญาณมันเกิดจากสายฟ้าถ้าเราเอาสายฟ้าไปผ่าอีกทีน่าจะกลับเป็นเหมือนเดิมได้นะ” ซาตานแห่งป้อมอัศวินเสนอบ้าง
คราวนี้ตาเจ้าชายผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองต้องกลืนน้ำลายบ้างเมื่อได้ยินเสียงสนับสนุนจากปราชญ์เลโมธี “ข้าเห็นด้วยกับลูคัส เราไม่เคยเกิดกรณีนี้ดังนั้นจึงไม่สามารถหาวิธีแก้ได้เราจึงควรทดลองวิธีต่างๆ”
ณ สนามของปราสาทเอดินเบิร์ก
“พร้อมนะ เริ่มได้” เสียงให้สัญญาณจากลูคัสดังขึ้น
“สายฟ้า”
แต่สายฟ้ากลับไม่ปรากฏออกมา ที่ออกมาแทนกลายเป็นนกฝูงใหญ่ไล่รุมจิกคนที่อยู่ในบริเวณนั้นแทน ทำให้เจ้าชายโรเวนต้องทำให้กลับสู่สภาพเดิม
“สายฟ้า” เสียงนั้นดังขึ้นเป็นครั้งที่ 2
ครืน ! พื้นดินเริ่มสั่นสะเทือน เกิดแผ่นดินแยก ทำให้เจ้าชายโรเวนต้องรีบร่ายมนตร์ทำให้กลับสู่สภาพเดิมเป็นครั้งที่ 2
“สาย..” “เดี๋ยว”เสียงห้ามดังขึ้นจากเพื่อนนักฆ่าของเขา “ชั้นว่านายอย่าเรียกสายฟ้าเลย เวลานายเรียกสายฟ้ามันกลายเป็นอย่างอื่น เวลานายไม่เรียกสายฟ้ามันดันออกมา”
“งั้น... ฝนจงตก” แต่สิ่งที่ตกลงมากลับไม่ใช่ฝน มันคือก้อนหินขนาดเล็กหลายๆก้อนตกลงมา ทำให้ทุกคนต้องรีบหลบเข้าไปในตัวปราสาท ปราชญ์เลโมธีเห็นแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าและพลางคิดถึงอนาคตของบารามอส
หลังจากที่ได้พยายามกันอยู่นานขโมยตัวแสบก็เรียกสายฟ้าออกมาได้ แต่
เปรี้ยง!
“ไม่ใช่นายต้องให้มันซ้ายอีกนิด” เสียงตะโกนมาจากเพื่อนนักฆ่าซึ่งเกือบโดนสายฟ้าฟาด
เปรี้ยง!
คราวนี้สายฟ้าตกลงตรงกลางระหว่างปราชญ์เลโมธีกับเจ้าชายคาโล
เปรี้ยง!
สายฟ้าตกลงบนยอดปราสาทเดินเบิร์ก
เปรี้ยง!
สายฟ้าตกลงห่างจากเจ้าชายอาเธอร์ ( ในร่างของเจ้าชายโรเวน ) ประมาณ 1 ฟุต
“ท่าทางจะไม่ไหวแฮะ พวกนายคงต้องวิ่งกันหน่อยแล้ว” เสียงดังมาจากซาตานแห่งป้อมอัศวิน
วิ่ง ! เสียงอุทาน ดังมาจากทุคนยกเว้นคนเสนอความคิด
เปรี้ยง!
ปราชญ์เลโมธีคิดว่างานนี้ท่าจะไม่เสียเที่ยวเพราะทำให้ได้เห็นภาพหายาก
เปรี้ยง!
ภาพเจ้าชายอาเธอร์ และเจ้าชายโรเวนต้องจูงมือกันวิ่งไปรอบๆสวน เพื่อตามสายฟ้าของขโมยตัวยุ่ง
ในที่สุดทุกคนก็หมดความพยายามที่จะให้เจ้าชายทั้งสองกลับร่างเดิมด้วยสายฟ้า
เนื่องจากทุกคนอยู่ในสภาพเหนื่อยเต็มที่ เพราะทั้งวิ่งทั้งลุ้นกันประมาณ 2 ชั่วโมง
หลังจากนั้นทุกคนจึงกลับไปรวมอยู่ในห้องประชุมอีกครั้ง เมื่อเวลาผ่านไปซักครู่ ไม่มีใครคิดวิธีแก้ปัญหาออกประกอบกับเวลาได้ล่วงเลยไปนานแล้ว ทุกคนจึงตัดสินใจว่าจะมาตกลงกันต่อในวันถัดไป
และเรื่องการเรียนของเจ้าชายผู้โชคร้ายทั้งสองให้ไปเรียนตามปกติ โดยเจ้าชายโรเวน ให้เหล่าสภาสูงของปราสาทขุนนางช่วยจัดการ และเจ้าชายอาเธอร์ให้ลูคัส กับ ลอเรนซ์ช่วย เพราะไธนอส ชิวาส และโซมาเนียต่างต้องออกไปทำงานข้างนอกตามคำสั่งของปราชญ์เมโลธี
.................
แบบว่าลองแต่งดูตอนเดียวก่อนอะ ไม่รู้หนุกป่าว แนะนำหน่อยดิ นะๆๆๆๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น