คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 25+ สนอง need
"เป็นไงบ้างก้อง" น้ำเสียงสั่นเครือของแม่ทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นไปด้วย...ผลการผ่าตัดครั้งนี้จะเป็นยังไงนะ...ผมได้ยินเสียงพี่แก้วอยู่ใกล้ๆ...และยังได้ยินเสียงเจ๊ตุ่มกับเจ๋งพึมพำอะไรบางอย่าง...ถ้าเกิดผมลืมตาแล้วมองไม่เห็นหล่ะ...และถ้าเกิดมองเห็นแล้วผลมันเหมือนครั้งที่แล้วหล่ะ...ยิ่งคิดผมยิ่งไม่กล้าลืมตา...
"ก้อง...ไม่เป็นไรนะ...ผมอยู่นี่" ประโยคเดียวนี้ทำให้ความคิดของผมหยุดชะงักลง...พี...พีรวิชญ์ยังอยู่ที่นี่...ยังอยู่ถึงแม้ว่าผลการผ่าตัดครั้งนี้จะเป็นยังไงก็ตาม...เพราะฉะนั้น...ตอนนี้...ไม่มีอะไรที่ผมต้องกลัว...
ทันทีที่ผมเผยอเปลือกตา..แสงสีขาวจ้าก็ทำให้ผมต้องปิดตาลงอีกครั้ง...แสบตา...สว่างไป...แต่...แสง?...ผมลองเปิดตาอีกครั้ง....แสง...และสี....ผมเริ่มหรี่สายตาเพื่อปรับแสง...ใบหน้าคุ้นเคยส่งยิ้มแบบลังเลให้ผม...ดวงตาฉายแววกังวล...ริมฝีปากเรียบขึ้ง...
"พี...ยิ้มหน่อยสิ" แล้วผมก็ส่งยิ้มให้เขา...แล้วหันมายิ้มให้แม่และพี่แก้ว
"ยิ้มให้ก้องกันหน่อยนะ...ก้องคิดถึงรอยยิ้มของแม่และพี่แก้วจัง" ผมหยอดลูกอ้อน...รับกับหยาดน้ำตาแสดงความดีใจของใครหลายๆคน...แม่ดึงผมไปกอดแน่น...ผมไม่ยอมหลับตา...จะมองทุกอย่างในตอนนี้..เพราะกลัวว่ามันจะเป็นเหมือนครั้งที่แล้ว...ถ้าเหมือนครั้งก่อน...อย่างน้อยตอนนี้ผมก็จะจดจำใบหน้าและรอยยิ้มของทุกคนเอาไว้...
หมอกำชับเรื่องการดูแลรักษาสายตาหลังผ่าตัดอีกนิดหน่อย...ผมรับยาอีกหลายตัว...ก่อนที่ธุระกับทางโรงพยาบาลจะเสร็จสิ้นเรียบร้อย...ผมก็เหนื่อยจนแทบขาดใจ...หลายครั้งที่ได้แต่หันไปสบสายตากับพี...พีเงียบมากตั้งแต่ตาผมกลับมาเห็นเหมือนเดิม...อาจเป็นเพราะเรายังไม่มีจังหวะดีๆที่จะได้คุยกันยาวๆ...พีรวิชญ์ยิ้มให้ผม...รอยยิ้มที่ผมรัก...และเฝ้าคิดถึงยามมองไม่เห็นอะไร...
"ก๊อกๆๆๆ" ผมยืนมองประตูไม้ขัดเงาด้วยการรอคอย...เสียงเงียบภายในห้องทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าเจ้าของห้องคงอาบน้ำอยู่...ผมถือวิสาสะหมุนลูกบิดและก้าวล่วงเข้าไปในห้อง...กลิ่นอายของใครบางคนลอยวนอยู่รอบตัวผม...ผมทรุดตัวลงนั่งบนที่นอนที่ขึงไว้เรียบ...พี...เหนื่อยมั้ย...ที่ต้องมาดูแลผม...ทั้งๆที่ผมร้ายใส่คุณสาระพัด...ผมไม่กล้าถามคำถามนี้กลับคุณ...เพราะผมรู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง...ผมอยากขอโทษ...และ...อยากขอบคุณ....
"แกร๊ก..." อยู่ดีๆเสียงประตูห้องที่เปิดออกก็ทำให้ผมสะดุ้งสุดตัว...พีในสภาพนุ่งแต่กางเกงนอนมีหยดน้ำพร่างพราวทั่วตัวมีสีหน้าประหลาดในอย่างมาก....
"ก้อง?" ผมยิ้มตอบคำเรียกชื่อผม...เขาปิดประตูห้องแต่เพราะผมอยู่ในห้องเขาถึงเปลี่ยนใจที่จะล็อกประตู
"อาบน้ำนานจริง...ผมรอในนี้ตั้งนาน" ทั้งๆที่มีเรื่องอยากจะคุยด้วยมากมาย...แต่พอเจอหน้าผมก็ได้แต่กวนใส่เขา
"...ทีหลังก็เขาไปตามในห้องน้ำสิ..." พียวนตอบผม...แววตาคมหยอกล้อจนผมใจสั่น...
"ว่าแต่...มีอะไรหรือป่าว" พีถามผมแต่ตอนนี้หันหลังไปรื้อผ้าเช็ดผมในตู้เสื้อผ้า...ใช่...ตอนนี้พีแทบจะเรียกได้ว่าย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านเดียวกับผม...ในฐานะลูกชายคนที่สองของแม่หรือว่า...ฐานะไหนผมก็ไม่อยากจะคิด...
ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปหาพีที่หันหลังอยู่...ก่อนจะใช้สองมือโอบกอดเขาจากด้านหลัง...ผมรับรู้ได้ว่าพีตกใจกับการกระทำของผม...ผมลากมือซ้ายผ่านริมฝีปาก...เรียวคาง...ลูกกระเดือก...และมาหยุดที่แผ่นอกกว้าง...ผมได้ยินเสียงหัวใจพีที่เต้นรัวเร็วขึ้น...
"ก้อง..." แรงสั่นสะเทือนจากเสียงเรียกส่งผ่านมาถึงผม...ผมชอบฟังเสียงพีเรียกชื่อผม...เสียง..ที่เรียกแต่ผมเท่านั้น...
"เป็นอะไรรึป่าว" พีถามด้วยความเป็นห่วงแล้วหมุนตัวหันมามองผม...สองมือที่โอบกอดพีของผมเลื่อนกลับมาอยู่ที่ข้างตัวแทน...พีเป็นห่วงผมเสมอ...พอคิดได้อย่างนี้...ความรู้สึกตื้นตันใจก็เข้าถาโถมจนทำให้น้ำตาเริ่มเข้ามาบดบังสายตาของผม...
"ตอบผมสิก้อง...ตาคุณไม่ได้เป็นอะไรไปอีกใช่มั้ย" ผมส่ายหัวแทนคำตอบ...
"ชู่ว์..." ผมแตะปลายนิ้วที่ริมฝีปากของพี...ก่อนจะผละปลายนิ้วออกแล้วย้ายไปตำแหน่งอื่นๆบนใบหน้า...ทำไมผมถึงไม่ทำแบบนี้ก่อนที่ตาจะมองไม่เห็นกันนะ...เรียวคิ้วที่เรียงเป็นระเบียบ...ดวงตาคมมองเห็นขนตาที่ยาวไล่เลี่ยกัน...สันจมูกโด่งสวย...และริมฝีปากบาง...
"ทำอะไร..." พีไม่อยู่นิ่งให้ผมสัมผัสเล่นๆเสียแล้วเมื่อมือข้างหนึ่งล็อกเข้าที่เอวของผมและเริ่มดันผมไปที่เตียง...
"จดจำคุณ...ผมอยากจำคุณให้ได้ด้วยทุกประสาทสัมผัส...ไม่ใช่แค่การมองเห็น...เพราะผมเคยตาบอด...ผมถึงได้รู้ว่าผมพลาดอะไรไปบ้าง...อย่างที่คุณเคยบอกผม...ว่า.....ชีวิตคนเราไม่แน่นอน...จะเกิดอะไรขึ้นบ้างก็ไม่รู้..."
"เพราะฉะนั้น...ถ้าอยากทำอะไรก็ให้รีบทำ" พีรวิชญ์ต่อประโยคของผมด้วยประโยคของเขาเอง...และตอบโต้สัมผัสของผมด้วยการกระทำเดียวกัน....มือของพีอุ่น...จนทำให้ยามที่เขาวาดมือผ่านแก้ม...แก้มของผมก็ร้อนวูบวาบ...มืออีกข้างที่ล๊อกเอวของผมอยู่ก็เริ่มกระชับขึ้น...และจากมือเรียวก็ถูกแทนที่ด้วยสันจมูกที่บรรจงจรดลงที่ข้างแก้มของผม...ริมฝีปากนุ่มเริ่มพรมเรื่อย...แก้ม..มุมปาก...แล้วเลยแปรเปลี่ยนเป็นการจุมพิตที่หวานละมุน....ไม่ว่าจะเป็นตอนไหนก็ตาม...พีก็ยังทะนุถนอมผม...ไม่เคยที่จะทำรุนแรงใส่ผม...เขาจะรู้บ้างมั้ย..ว่าการที่เขาทำแบบนี้...มันทำให้ผม...ขัดขืนเขาไม่ได้....
กระดุมเสื้อนอนค่อยๆถูกปลดออกทีละเม็ด...ผมมั่นใจว่าผมเห็นมือของพีสั่น...แต่ผมก็ไม่ได้ขำกับอาการนั้น...ถูกถอดเสื้อแล้วผมควรจะรู้สึกหนาวรึป่าว...ทำไมผมไม่รู้สึกอย่างนั้น...ผมเริ่มรู้สึกหวั่นๆกับการตัดสินใจของตัวเอง...ผมใช้ช่วงเวลานี้ลอบมองสีหน้าของพีรวิชญ์...นานๆทีผมถึงจะได้เห็นพีทำหน้าแปลกๆแบบนี้...สีหน้าที่ปรกติออกจะเจ้าเล่ห์...ตอนนี้กลับทำหน้าเสียจริงจัง...น่าแกล้งจัง....
"พี...ผมอยากมองคุณ" พีชะงักแล้วส่งสายตากึ่งสงสัยมาให้...ผมส่งยิ้มให้พี...จัดการถอดเสื้อนอนของตัวเองที่พีลังเลแล้วลังเลอีกออกไป...แล้วใช้มือซ้ายดันตัวพีให้นอนหงายลงบนเตียงก่อนจะยกตัวเองขึ้นไปนั่งคร่อมทับ...พีมองตอบสายตาผม...
"ท่าทางผมจะทำอะไรไม่ทันใจคุณนะก้อง..." พีรวิชญ์แสนเจ้าเล่ห์คนเดิมของผมกลับมาแล้ว...กลับมาพร้อมสองมือที่เริ่มลูบแถวๆขอบกางเกงนอน...
"รู้ตัวก็ดี..." ผมตอบแค่นั้นแล้วก้มลงมอบจูบให้กับชายคนที่ผมรัก...ความหวานที่ได้รับแทบทำให้ผมเมามาย...ลิ้นเริ่มเกี่ยวกระหวัดและลากไล้ไปตามเรียวฟัน...มือของพีก็ซุกชนไม่ต่างกัน...เพราะผมรู้ตัวอีกทีก็มีเพียงกางเกงชั้นในตัวเดียวเป็นอาภรณ์สุดท้ายที่ปกปิดร่างกาย...ผมผละริมฝีปากออกแล้ว...ใช้เวลาห้วงใหญ่มองตามร่างกายของพีรวิชญ์...บ่ากว้าง...แนวกระดูกไหปลาร้า...กล้ามอก...กล้ามท้อง...ผมลากมือสัมผัสทุกส่วนอย่างช้าๆ...และลากต่ำลงมาเรื่อยๆ...แล้วมือผมก็ต้องหยุดชะงักเมื่อพีจับมือของผมเอาไว้...ผมส่งสีหน้าสงสัยไปให้แทนคำถาม...
"พอเถอะก้อง...คุณทำอย่างนี้ทำให้ผมใกล้ตาย...รู้มั้ย...ผมไม่ใช่คนมีความอดทนสูงนะ" เสียงพีแหบพร่า...ทำไมผมจะไม่รู้...ว่าพีอดทน..ได้มากน้อยแค่ไหน...
"แล้วทำไมต้องอดทนไว้ล่ะ?" ผมถามยั่ว...พียิ้มตอบแล้วใช้สองมือยกตัวผมที่นั่งทับเขาอยู่ออก...เปลี่ยนกลับกลายมาเป็นผมแทน...ที่ถูกเขาคร่อมไว้
"ก็ไม่ได้อยากทนหรอก...แต่คุณ...ก้อง...ออนท็อปแต่ไม่ทำอะไร...แกล้งกันชัดๆ" ผมขำกับคำตอบของเขา...พีไม่รอช้าอะไรอีก...มือเริ่มลูบไล้ผ่านสะโพกเลื่อนเลยมากอบกุมอวัยวะที่อ่อนไหวต่อการกระตุ้น...สัมผัสหยอกล้อประหนึ่งเป็นเจ้าของเสียเอง...ปลายนิ้วเค้นคลึงกระตุ้นความรู้สึกบางอย่างให้พุ่งสูงขึ้น...ผมเริ่มรู้สึกวูบๆในช่องท้อง...ในหัวเริ่มเบลอไปหมดตามการชักนำของพี...
"ผมรักคุณ...ก้อง...ผมสัญญาว่าจะรักคุณตลอดไป...ไม่ว่าวันนี้...พรุ่งนี้....หรือวันไหนๆ" คำบอกรักที่กระซิบข้างหู...ประโยคที่ผมรอฟัง...ประโยคที่บอกผม...พูดกับผม...ไม่ได้บอกผ่านใครๆเหมือนครั้งก่อน...
"พี...ผมก็รักคุณ....ผม.....อ่ะ..." พีแกล้งผม!!...สัมผัสที่รุนแรงขึ้นทำให้ผมพูดอะไรต่อไม่ได้...ทำไม่ได้กระทั่งเหวี่ยงใส่เสียงหัวเราะในลำคอของพี.....การเล้าโลมเบื้องล่างร่วมกับการขบเม้มบริเวณยอดอกทำให้ผมสูญเสียการควบคุม...และถูกชักพาไปเรื่อยๆประหนึ่งถูกดึงขึ้นที่สูง.....จนกระทั่ง...ความแปรปรวนของอารมณ์ถูกปลดปล่อยออกมาจนหมดสิ้น...ผมถึงได้เป็นเจ้าของร่างกายตัวเองอีกครั้ง...
"ก้อง...ขอบคุณที่เลือกผม...ขอบคุณที่รักผม...ขอบคุณที่ยอมผม...วันนี้" หยาดเหงื่อบนใบหน้า...แววตาที่จริงใจ...คำพูดจริงจัง...พีรวิชญ์คนนี้สามารถสื่อทุกอย่างออกมาได้...และทำให้ผมรับรู้ได้ด้วยใจ...
"พี...ผมอยากเป็นของคุณ" ผมตอบคำพูดของเขาได้เพียงเท่านี้...แล้วก็ต้องเม้มปากตัวเองแน่น...ก็มันจะมีใครที่ไหนยอมยกตัวเองให้คนอื่นอย่างผม..พีมอบยิ้มที่ผมชอบที่สุดมาให้เป็นคำตอบแล้วโน้มตัวลงมาหอมแก้มผมหนักๆครั้งนึง...
มือข้างนึงของพีกระชับเข้าที่สะโพกของผม...อีกข้างค่อยๆลากไปตามแนวกระดูกสันหลังลงมาเรื่อยๆ...จนถึงตำแหน่งที่ต้องการ...ปลายนิ้วค่อยๆเค้นคลึงกับช่องทางอันอ่อนนุ่ม...ก่อนจะแทรกผ่านเข้ามา...
"ก้อง...ไม่เป็นไรนะ..." ผมกลั้นหายใจอย่างไม่รู้ตัว...เสียงพีรวิชญ์ที่ผมได้ยิน..เปรียบเสมือนมนต์สะกดที่ทำให้ผมคลายความกังวลลงได้...ไม่เป็นไรนะ...เพราะนี่ผมตัดสินใจเอง...จำนวนนิ้วที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นทำให้ผมรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย...แต่ความอึดอัดที่มีก็คงไม่เท่ากับที่พีรู้สึก...อีกไม่นาน...เราก็จะเป็นของกันและกัน...
ผมหลับตา...อุณหถูมิร่างกายตัวเองที่สูงขึ้นก็ยังไม่เท่าความร้อนที่ผมรับรู้ได้จากอีกคน...ผมได้แต่ฝังใบหน้าของตัวเองไว้กับซอกคอของชายคนรัก...การเสียดสีเบื้องล่างนำความหฤหรรษ์ในแบบที่ผมไม่รู้จัก...เป็นความรู้สึกที่ผมไม่รู้ว่าจะจัดการยังไงกับมัน...ผมโอบแขนรอบคอพีเพื่อมาปิดปาก...อายเกินกว่าจะยอมให้เสียงอะไรหลุดลอดออกมาจากปากตัวเอง...
"ผมอยากฟังเสียงคุณนะ...ก้อง" อะไรที่ผมไม่อยากทำ...พี"อยาก"ทุกครั้งหน่ะแหละ...ผมสั่นศีรษะตอบ...แต่พีไม่สน...ดึงมือผมออก...
"ไม่...พี..อะ...อา...อื้ออ....." ผมกัดปากตัวเอง...ไม่ไหว..พีนะพี....ผมตัดสินใจเปลี่ยนเป็นฝากรอยฟันลงบนบ่ากว้างของพีแทน....ไม่เป็นไรนะพี....
"หึหึ...." คนตรงหน้าดูไม่ใส่ใจเรื่องที่ผมกัดเขาเสียเท่าไหร่...เพราะทุกสิ่งทุกอย่างยังดำเนินต่อไป...ร่างกายเราสองคนเหมือนรวมเป็นของคนๆเดียว...เสียงหัวใจเต้นกลายเป็นจังหวะเดียวกัน...และก่อนที่สติสัมปัญชัญญะของผมจะดับวูบลงด้วยความเหนื่อยอ่อน...ผมรับรู้ได้ถึงนิ้วมือของพีที่เกลี่ยเส้นผมออกจากหน้าผากให้...และได้ยินเสียงกระซิบเบาๆที่ข้างหู...
"ก้อง...ผมสัญญา...ว่าผมจะไม่มีวันไปจากคุณ...เราจะไม่สูญเสียกันและกัน...ที่รักของผม"...
พี....
เราจะไม่สูญเสียกันและกัน.....ผมสัญญา....
--------------------------------------------------------------------------------
เป็นการพิมพ์ที่เครียดสุดในสามโลก
พึ่งรู้ว่าการจิ้นมันน่ากลัวก็วันนี้นี่แหละ
besuto
ความคิดเห็น