ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #9 : ต่อเวลาให้กับความสุข

          ผมนอนอ่านโพสต์อิทแผ่นนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า...เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าผมอยากไม่สบายนานๆ...การมีคนมาคอยดูแลนั้นเป็นความรู้สึกที่ดี...โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...คนนั้นเป็นคนที่เรารัก...เพราะฉะนั้นอะไรที่ทำให้ความรู้สึกของผมต้องสั่นคลอน...ผมจะพยายามไม่เก็บมันมาคิดให้เป็นที่กังวล

          เสียงประตูเปิดทำลายความเงียบขึ้น...ผมหันไปมองด้วยความหวังที่คนผู้นั้นจะเป็นดิว...แต่ไม่ใช่...

          "เป็นไงบ้าง...ได้ยินว่าไม่สบาย" อาร์ทเดินมายืนข้างเตียงผม...แววความเป็นห่วงเจืออยู่ในน้ำเสียงที่ทักผม...ผมยิ้มกว้างตอบเขา

          "ค่อยยังชั่วขึ้นแล้วล่ะ" ผมยันตัวลุกขึ้นนั่ง...อาร์ทเลยนั่งลงที่ข้างเตียง

          "ไหนดูสิ" อาร์ทยื่นมือมาสัมผัสหน้าผาก "อืม...ตัวก็ไม่ร้อน...กินยาไปแล้วใช่มั้ย" ผมพยักหน้าตอบ

          "มีคนมาคอยดูแล...เลยหายเร็วอ่ะดิ" อาร์ทแซว...เล่นเอาผมเขินไปเลย

          "ได้กินยายังไงมันก็หายอยู่แล้ว...ใครจะดูแลมันก็ไม่เกี่ยวเท่าไหร่หรอก" ผมตอบปัดไป...แต่อาร์ทก็ขำขึ้นมาเฉยๆ

          "ตอบมาอย่างนี้...ดิวมาได้ยินคงเสียใจแย่..." อาร์ทหยุดหัวเราะแล้วมองหน้าผม "หลอกใครก็หลอกได้  แต่หลอกใจตัวเองไม่ได้หรอกนะ"

          "อืม..." ผมไม่อยากโกหกอาร์ท

          "หายแล้วก็ดีแล้ว...นี่...เอาชีทมาให้...มีการบ้านต้องส่งวันมะรืนด้วย...อย่าลืมทำนะ" อาร์ทยืนชีทมาให้...ผมรับมาถือไว้ในมือ...

          "ขอบใจ"

          "อืม...ไปแล้วนะ....นอนมากๆล่ะ" อาร์ทสั่ง....เขาลุกขึ้นยืน...ยกมือขยี้หัวผม...ก่อนเดินออกจากห้องไป

          ผมนั่งก้มลงมองชีทในมือ...พลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย...อาร์ทนี่นอกจากจะหน้าตาดีแล้วยังเป็นคนที่นิสัยดีด้วยแหะ...ผมนึกขำๆ...มิน่าเพื่อนผมหลายคนจึงยังตามตื้ออาร์ทไม่เลิก...ผมได้ยินอาร์ทบ่นให้ผมฟังอยู่บ่อยๆ...แต่พออาร์ทเจอเจ้าตัวกลับไม่เคยคิดจะตอบปฏิเสธให้เสียน้ำใจเลยสักครั้ง...๐มีคนรักก็ดีกว่ามีคนเกลียด๐ อาร์ทเคยพูดไว้อย่างนั้นให้ผมฟัง...ซึ่งมันก็คงเป็นจริงอย่างนั้น

          "คิดไรอยู่เอ็ม" เสียงดิวทักขึ้น...ทำเอาผมหลุดจากห้วงความคิด

          "เรากลับมาเห็นเอ็มนั่งเหม่อ...นึกว่าจะเพ้อเพราะพิษไข้สะแล้ว" ดิวพูดขำๆ

          "คิดอะไรไร้สาระหน่ะดิว....ไหน...ซื้ออะไรมาให้กินอ่ะ" ผมถาม...เพราะรู้สึกหิวขึ้นมาตะงิดๆ

          "ข้าวห่อไข่...ที่เอ็มชอบกินอ่ะ" ดิวตอบแล้วยื่นจานข้าวมาให้...ก่อนจะชะงักมือค้างไว้

          "หรือจะให้ป้อนอีก...ดีป่ะ" ดิวกวน

          "ไม่ต้องแล้ว...กินเองได้แล้ว" ผมบ่นอุบ...ดิวทำอย่างกะผมเป็นเด็กๆ...ดิวยิ้มอย่างขันๆก่อนที่จะยื่นจานมาให้...

______________________________________________________________

          "ไป...จะเช็ดตัวให้" ดิวพูดขึ้นหลังผมกินเสร็จได้สักพัก

          "ไม่ต้องหรอก...หายแล้ว" ผมตอบปัด...เพราะไม่ได้เป็นหนักถึงขนาดนั้น

          "ไม่เอา...อย่าปฏิเสธดิ" ดิวยังคงดื้อ...ผมชักไม่แน่ใจว่าใครเป็นคนป่วยกันแน่...ผมส่ายหัวค้างไว้อย่างนั้น...ทำเอาดิวทำแก้มป่อง...งอนไปสะอย่างนั้น

          "คนไม่สบายคือเรานะ...ดิวต้องตามใจเราสิ" ดิวฟังแล้วยิ้ม

          "รู้ตัวว่าไม่สบายก็ให้เราเช็ดตัวสะดีๆ" ดิวพลิกคำพูดมาเอาชนะจนได้...ผมได้แต่ถอนหายใจ...ก็ผมไม่กล้าให้ดิวเช็ดตัวให้นี่หน่า

          ดิวเตรียมผ้าขนหนูและทุกอย่างที่ต้องใช้...ใบหน้าของดิวตอนหานู่นค้นนี่ดูสนุกมากๆผมได้แต่นั่งยิ้มและดูอยู่อย่างนั้น...พอเตรียมทุกอย่างครบเขาก็ลากกึ่งจูงผมไปห้องอาบน้ำ

           ห้องอาบน้ำที่ผมเคยคิดว่ากว้างกลับกลายเป็นแคบไปถนัดเมื่อผมกับดิวเข้ามายืนอยู่ในนี้..

          "เปิดประตูไว้ไม่ดีกว่าเหรอ...แค่เช็ดตัวเอง..ในนี้มันแคบอ่ะ" ผมบ่น

          "เอ็มเป็นพวกชอบโชว์ตอนอาบน้ำเหรอเนี่ย...ดิวพึ่งรู้นะ" ดิวขำอีกแล้ว...ผมเลยเลิกพยายาม...ปล่อยให้ดิวจัดการแล้ว

          "ถอดเสื้อ...กางเกงด้วย" ดิวสั่งหลังจากบิดผ้าขนหนูชุบ้ำเสร็จ

          "ทำไมต้องถอดอ่ะ...เช็ดแขนเช็ดขาคร่าวๆก็พอนี่" ผมเถียงเลย...อายนี่ครับ...อยู่ๆจะให้มาถอดเสื้อผ้าให้คนอื่นเห็นเนี่ย

          "แล้วมันจะสะอาดมั้ยล่ะนั้น...จะถอดเอง...หรือจะให้ดิวถอดให้...เอาไง" ดิวสวนเล่นเอาผมต้องตัดสินใจทันที...แหงหล่ะ...ไม่มีทางให้ดิวถอดให้แน่ๆ...แค่อย฿ในห้องน้ำกับดิวสองคน...ผมก็แทบจะละลายอยู่แล้ว (มีความสุขมากไป)...ผมหันหลังให้ดิวแล้วค่อยๆปลดกระดุมเสื้อนอนออก...พอถอดเสื้อเสร็จดิวก็เอื้อมมือมารับเสื้อไป...และในขณะที่ผมลังเลที่จะถอดกางเกงนอนออก...ดิวก็เป็นคนเกี่ยวขอบยางกางเกงลงทำให้ผมต้องถอดไปเลยตามเลยอย่างอดเสียไม่ได้...เมื่อผมถอดเสื้อกับกางเกงนอนออกหมดแล้วผมก็ยังคงหันหลังให้ดิวอยู่อย่างนั้น...เพราะผมไม่กล้าที่จะหันไปเจอหน้าดิวจังๆ

          ดิวคงรู้ว่าถ้ารอผมหันหน้าไปวันนี้เห็นทีจะไม่ได้เช็ดตัวกันเสียที...เขาจึงลงมือเช็ดตัวผมทั้งๆที่ผมยังหันหลังอยู่อย่างนั้น...ความเย็นและเปียกชื้นจากผ้าขนหนูทำเอาผมสะท้าน...ผมยกมือขึ้นกอดอก...แก้อายและแก้หนาวไปในตัว...ผมได้ยินเสียงดิวขำ...เออ...แกล้งกันได้ลงคอ...ดิวเช็ดหลังผมจนทั่ว..แล้วจึงดึงแขนผมไปเช็ดทีละข้าง...ตอนนั้นทั่วทั้งห้องน้ำนั้นมีเพียงเสียงของน้ำที่หยดลงกระทบอ่างและเสียงหายใจของเราสองคนเท่านั้น

          ดิวก้มลงไปเช็ดขาโดยยังมีผมยืนหันหลังอยู่อย่างนั้น...ผมยืนเกร็ง...ไม่กล้าขยับตัวแม้เพียงนิดเดียว...พอดิวเช็ดขาเสร็จจึงยืนให้ตรงใหม่

          "เอ็มไม่คิดจะหันด้านหน้ามาจริงๆเหรอ" ดิวถามขึ้นมาจนได้...ผมหยุดไปสักพัก...คิดจะตอบแต่เปลี่ยนใจทีหลัง...จึงหันหน้ามาหาดิว...ทั้งๆทีตายังได้แต่จ้องพื้นอยู่อย่างนั้น...ดิวขยี้ผ้าแล้วเริ่มเช็ดตัวผมต่อ...สัมผัสจากผ้าลากผ่านตัวผม...ประกอบกับสายตาที่ดิวจ้องมองมา...ทำเอาอุณหภูมิในตัวผมขึ้นสูงเพราะความอาย...ดิวลากผ้าผ่านอกไปช้าๆผ่านหน้าท้องไปจนถึงขอบกางเกงใน...อาภรณ์สุดท้ายที่ปกปิดร่างกายผม...ดิวชะงักไปอย่างนั้น...ทำให้ผมต้องละสายตาจากการจดจ้องพื้นขึ้นมามองหน้าดิว...ดิวหน้าแดง...อย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน...ผมจึงหันหลังหลบโดยอัตโนมัติ...เพราะผมเองก็อายไม่แพ้กัน...เกิดมาจนโต...ดิวเป็นเพียงคนเดียวที่ได้เช็ดตัวผมนอกจากแม่ของผมแล้ว

          "ส่งเสื้อนอนมาเถอะดิว...เช็ดตัวเสร็จแล้วนี่" ผมรวบรัดไปอย่างนั้นเลย...กลัวใจตัวเองที่ต้องอยู่ในสถานะการณ์แบบนี้...แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของเสื้อนอนที่จะถูกส่งให้มาแต่อย่างใด...ขณะที่ผมจะหันกลับไปเอาเสื้อ...ผมก็โดนดิวสวมกอดจากด้านหลัง...ทำให้ผมขยับไปไหนไม่ได้

          "ดิว..." ผมเรียก...ไม่แน่ใจว่าดิวเป็นไรไปหรือป่าว

          "เอ็ม...เอ็มรู้มั้ย...ว่าดิวหาเวลาที่จะอยู่กับเอ็มยากมาก...ดิวจะทำอะไรทีก็ต้องคอยตอนไม่มีใครอยู่ที่ห้องนอน...แค่จะกอดเอ็มไว้อย่างนี้ก็ยังทำไมได้...วันนี้ที่เอ็มไม่สบาย...ดิวก็เลยต้องขอฉวยโอกาส" ดิวพูดแล้วสูดหายใจเข้าปอด...ผมก็ได้แต่ยืนฟัง

          "เอ็ม...ดิวอยากให้เอ็มรอ...เอ็มก็คงรู้ว่าดิวยังไม่กล้าพอที่จะให้เพื่อนๆรู้ว่าดิวกำลังจะเป็นเกย์...มันยากที่ดิวจะไม่กลัวว่าเพื่อนๆดิวอาจจะเปลี่ยนไป...เอ็มจะว่าดิวขี้ขลาดก็ได้...ดิวยอมรับว่าดิวเห็นแก่ตัว...ในขณะที่เอ็มกล้ายอมรับความจริง"

          "ดิว...เอ็มจะรอ...ถ้ามันมีวันนั้นจริง" ผมตอบแล้วมองหน้าดิว...หวังอยากให้ดิวตอบสัญญาว่าจะไม่ทิ้งให้ผมต้องรอเก้อ...แต่ดิวก็ไม่ได้ตอบอะไร...เขาเพียงยิ้มให้ผม...รอยยิ้มที่ผมรัก...และคอยมองอยู่ตลอดเวลา...ดิวส่งเสื้อและกางเกงให้ผมใส่...แล้วเราสองคนก็เดินออกมาจากห้องน้ำ...กลับมาสู่โลกแห่งความจริงที่ไม่ได้มีแค่เราสองคนอีกครั้ง

....มันจะมีวันนั้นใช่มั้ยดิว.....เอ็มจะรอ.....

__________________________________________

โอ้...ตีสามครึ่ง.....

พรุ่งนี้ (หรือจะเรียนว่าวันนี้) มีสอบอังกฤษ...

ไม่เจียมตัวเลยแหะเรา....

มาอัพให้แล้วนะครับ...

ไม่แน่ใจว่าปิดเทอมจะได้อัพมั้ย...แต่สัญญาว่าได้เล่นคอมเมื่อไหร่จะอัพให้แน่ๆครับ