GAME LOVE (yaoi)

ลำดับตอนที่ #7 : GamE LoVe 7

เพียงไม่กี่นาที...หม้อสุกี้ตรงหน้าก็โดนยัดทั้งผักทั้งลูกชิ้นแล้วก็อะไรต่อมิอะไรลงไป...ไม่รู้เหมือนกันว่าคนที่ใส่ได้คิดล่วงหน้าว่าจะปิดฝายังไงหรือป่าว...

"พอ..." เสียงห้ามเบาๆของหมูไม่สามารถหยุดผักบุ้งอีกกำได้

"เอาลูกชิ้นเอ็มเคอีก" พูดไม่พูดเปล่า...เกมส์เขี่ยลูกชิ้นอีกถาดลงไปบนยอดผักบุ้งที่ลอยอยู่เหนือน้ำ...

"แกก็กินแต่แป้ง...มากินสุกี้ทั้งทีก็ต้องกินผักดิว่ะ...นี่ๆๆๆผัก" แล้วตั้งโอ๋อีกกำก็ลงไปทับลูกชิ้น...

อาร์ทนั่งมองพฤติกรรมของทั้งสามคนแล้วก็ได้แต่นั่งนิ่งๆยกน้ำชาขึ้นจิบ...ก็เขาทำอะไรได้สะทีไหน...สองคนยัดอีกหนึ่งพยายามหยุด...ไม่รู้ว่าสุกี้หม้อนี่มันจะสุกหมดเมื่อไหร่...

"กอล์ฟ...เกมส์..." น้ำเสียงเรียบๆทำให้สองหนุ่มชะงักได้ผล...

"จะกินหรือจะเล่น" ถ้่ามีเสียงเอฟเฟคประกอบฉากนี้คงไม่พ้นเสียง"วิ้งๆ"ของแสงที่ผ่านเลนส์ใสที่แว่นหมูเป็นแน่

"กินคร้าบ...แม่" กอล์ฟตอบทันควันแล้วก็รีบกดกองอาหารให้มันแช่ลงไปในน้ำ...หมูเห็นสถานการณ์สงบเลยไม่ได้เอาเรื่องต่อ

"อาร์ทจะเอาไรเพิ่มป่าว...ไม่รีบสั่งเด๋วมันมาช้านะ" มือกดไปปากก็หันมาถาม...อาร์ทได้แต่ยิ้มขำ....เท่านี้ก็ไม่พอวางที่โต๊ะแล้วเนี่ย

"เอาตับอีกสอง" เกมส์หันไปสั่งกับพนักงานด้วยความเนียนทันที

"กูถามอาร์ทไม่ได้ถามมึงนะเกมส์"

"กูสั่งแทนอาร์ท" เกมส์ตอบเอาตัวรอด...อาร์ทแอบชะงักเพราะความจริงก็คิดจะสั่งอยู่เหมือนกัน

"รู้ใจ?" หางเสียงสูง...แปลว่าคำถาม...

"หมู...ผักสุกแล้วรีบกินๆเข้าไปเลย" เกมส์รีบคีบผักกองใหญ่ใส่ชามของหมู...หวังเปลี่ยนเรื่อง...ส่วนอาร์ทมองหน้าเกมส์...อยากรู้เหมือนกันว่าจะตอบว่าอะไร...

"ขนาดพึ่งรู้จักกันยังรู้ใจกันถึงขนาดนี้แล้วนะเนี่ย" กอล์ฟเล่นบ้างพร้อมยื่นชามให้ทันที

"แม่.ง...ตกลงนี่ตั้งใจหลอกให้กูคีบให้ใชมั้ย" ถึงแม่ปากจะด่าแต่เกมส์ก็ยังคีบให้

"ป่าว...ถามให้ตอบ...แต่คนตอบ...ดันตอบไม่ได้เอง"

"...คำถามไร้สาระกูเลยไม่ตอบต่างหาก...ทีมึงตอบแทนหมูมาตั้งกี่รอบกูยังไม่เอามาเล่นเลยนะ" เกมส์ตอบแล้วคืนชามให้กอล์ฟหลังจากนั้นก็แบมือมาขอชามจากอาร์ท...อาร์ทเลยขอเนียนยืนชามตามไปด้วย...แต่พอเกมส์รับชามไปก็เหมือนนึกขึ้นได้ว่ามันไม่ใช่หน้าที่เลยชะงักไป

"มึงเล่นได้กูก็ไม่ว่า..." เห็นเพื่อนก้มหน้ากินไปแล้ว...เกมส์จึงปล่อยเลยตามเลยคีบผักกับลูกชิ้นจากหม้อส่งให้อาร์ทไปด้วยอาร์ทรับชามคืนแล้วส่งยิ้มแทนคำขอบคุณคืนให้

"ไว้คราวหน้ากูไม่พลาดแน่" เกมส์ตอบกอล์ฟ...แต่ใจหวั่นๆกับรอยยิ้มของอาร์ทพิกลๆ..เลยได้แต่ทำเหมือนไม่มีอะไร...แต่ยังไงก็ไม่มีทางพ้นสายตาของหมูไปได้

"เอารางวัลภรรยาดีเยี่ยมไปเลย..." อยู่ดีๆหมูก็พูดขึ้นมาลอยๆ...มีสายตากอล์ฟมองด้วยความงงๆ...มีเกมส์มองค้อน...และมีอาร์ทที่มองหน้าหมูสลับกับเกมส์

"ขอบใจ" เกมส์ประชดแล้วเริ่มคีบลูกชิ้นเข้าปาก

"เฮ้ย...กูพลาดอะไรไปหรือป่าว" กอล์ฟถามทันทีที่เคี้ยวอาหารหมดปาก

"พลาดเป็ดสามชิ้นสุดท้าย" อาร์ทตอบไปคนละเรื่อง...ไม่อยากดึงตัวเองไปอยู่กลางวง...รู้ว่าสามคนนี้ล้อเรื่องเขากับเกมส์...ใจจริงก็อยากรู้เรื่องมากขึ้นอีก...แต่เห็นว่าพอล้อกันทีไร...เกมส์ก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ให้ได้เสียทุกที...ทำเอาเขาอดสดสารไม่ได้

"เออว่ะ...หมดไปแล้ว" กอล์ฟตามเรื่องไม่ทันได้แต่มองน้ำเป็ดย่างในจานอย่างอาลัยอาวรณ์...โดยไม่ทันจะสังเกตว่าเกมส์มองหน้าอาร์ทอยู่ด้วยความแปลกใจ

ทำไมต้องมองอย่างนี้...นี้เขาพึ่งช่วยเกมส์ไว้ไม่ใช่หรือไง...สายตาไม่ได้บอกว่าขอบคุณ....แต่บอกถึงความระแวงอย่างเห็นได้ชัด...ทำไมละ...ตกลงเกมส์...คิด...ยังไงกันแน่...

"อยากกินก็สั่งเพิ่มดิ" เกมส์ตัดสินใจเป็นฝ่ายหลบตาคนที่มองตอบกลับมา...ใจไม่สั่นเหมือนเมื่อกี้แต่กลายเป็นความกลัวเข้ามาแทน...อาร์ทช่วยเปลี่ยนเรื่องให้เขา...ทำไมจะไม่รู้...แต่ว่าทำไมล่ะ...ทำไมอาร์ทถึงช่วย...หรือที่จริงไม่ได้อยากจะช่วย...แต่รู้สึกรังเกียจที่โดนพาดพึงแบบไม่ประสงค์จะเอ่ยนาม...เขากลัว...กลัวสายตาของอาร์ท...ตั้งแต่เรื่องวันนั้น...ที่เขาพูดจนอาร์ทเกือบจะย้ายที่...เขายังกลัวอาร์ทโกรธเขาไม่หาย...ถึงแม้ว่าตอนนี้ดูๆไปแล้วอาร์ทเหมือนจะถูกรวมมาอยู่กลุ่มเดียวกัน...แต่ระหว่างเขากับอาร์ทก็มีความรู้สึกที่เขาเองก็บอกไม่ถูกขวางเอาไว้...

"ไม่ได้" หมูเอ่ยห้ามเงียบๆ...เมื่อเห็นกอล์ฟทำท่าจะสั่งเพิ่ม

"ไมอ่า" ปากก็เคี้ยวตุ้ยๆ...แต่ใจยังอาลัยถึงเป็ดที่ตัวเองพลาดไป

"ไว้วันหลังค่อยกินอีกก็ได้" หมูคีบผักจากหม้อมาเพิ่มในชาม...ไม่สนใจกอล์ฟที่มองด้วยสายตาอ้อนวอน

"โห.....ใจร้าย" กอล์ฟโอดครวญ...เกมส์รีบเปลี่ยนเรื่องที่คิดอยู่แล้วจับประเด็นใหม่ทันที

"ทำใจหน่อยนะ...มีภรรยาดุอย่างนี้" เกมส์พูดแล้วตบไหล่กอล์ฟแปะๆ...เขาเห็นอาร์ททำหน้าแปลกใจ...คงไม่คิดว่าเขาจะเล่นกลับแบบนี้

"ก็จริง...เดี๋ยวคืนนี้ต้องลงโทษหน่อยละ" กอล์ฟไม่ชะงักสักนิด...เกมส์เล่นมาเขาก็โต้กลับได้...หมูฟังแล้วก็ได้แต่ทำหน้าเซ็ง...มีแต่อาร์ทที่รอดูว่าจะเล่นกันไปจนถึงไหน

"คิดจะลงโทษสักกี่รอบดี" เอาสิ...ใครจะหยุดก่อนกัน..เกมส์มองกอล์ฟสีหน้าเจ้าเล่ห์สุดๆ

"สามรอบ...หมูก็คงไม่ไหวแล้วล่ะ" กอล์ฟตอบพร้อมรอยยิ้มยั่ว...ไม่ได้สนใจอาร์ทที่เริ่มขมวดคิ้วมุ่น

"พูดผิดพูดใหม่ได้นะ..." หมูพูดขัดขิ้นมา...ก่อนที่เกมส์จะตอบอะไร...หมูหยักยิ้มมุมปาก...แล้วพูดต่อ

"คืนนี้กูจะไปต่อกับอาร์ทต่างหาก...แล้วจะกี่รอบค่อยขึ้นกับอาร์ท".....

เงียบ....

อาร์ทหันไปมองหน้าหมู...นิ่งแล้วคิด
กอล์ฟชะงัก...รู้สึกหัวใจวูบๆไปเล็กน้อย...ไม่รู้ว่าเป็นเพราะรอยยิ้มหรือคำพูดของเพื่อนเขาคนนี้
ส่วนเกมส์อ้าปากค้าง...ได้แต่มองหน้าหมูสลับกับอาร์ท

"เอ้อ...พรุ่งนี้มีเรียน...อย่าหนักมากล่ะ" เกมส์ตอบไปตามที่สมองที่เป็นอัจฉริยะด้านการเถียงจะนึกขึ้นมาได้...หมูเลิกคิ้วแล้วมองหน้าเกมส์ก่อนที่จะอมยิ้มขำเพราะเห็นว่าใบหน้าสวยกระดากไปบ้าง...สายตามองอาร์ทแต่พูดน้ำเสียงลอยๆ...

"อืม...จะพยายาม..." คราวนี้อาร์ทตอบจบเรื่องนี้ให้ทันที...ไม่เคยเจอใครพูดเล่นเรื่องแบบนี้...ตั้งแต่จบมอปลาย...ไม่เคยเลยจริงๆ...พูดกันเป็นเรื่องที่ดูธรรมดา...

หลังจากที่เขาเข้าร่วมการล้อเล่นแบบไร้ขอบเขต...เขาก็เริ่มจับความรู้สึกอะไรได้บางอย่าง...รู้แนวความคิดของแต่ละคนแบบตื้นๆ...รู้ว่าเกมส์เกร็งเมื่ออยู่ใกล้เขาในขณะที่อีกสองคนไม่รู้สึกอะไร...รู้ว่าไม่มีอะไรเป็นความลับระหว่างหมูกับเกมส์...รู้ว่ากอล์ฟเอ็นดูเกมส์ในขณะที่มีอะไรบางอย่างที่เขารู้สึกติดใจระหว่างกอล์ฟกับหมู...ซึ่งอันนี้ยังไม่แน่ใจ...ส่วนหมู...บอกได้แค่ว่าเป็นคนที่น่าสนใจมาก...นิสัยคล้ายกับเอ็ม...ในแง่ของการวางตัว...แต่แนวความคิดไม่เหมือนกัน...พูดน้อยคิดเยอะ...แต่บอกได้ว่าเป็นคนดี...

และอีกอย่างที่เขาได้รู้

คือ

เขาคงจะได้อยู่ในกลุ่มนี้ไปอีกนานแน่ๆ


----------------------------------------------------
แวบๆๆๆๆ
555
ขอโทษคร้าบ
ที่หายไป
นึกเนื้อเรื่องไม่ออกจริงๆ
ตอนนี้คิดเรื่องเอ็มกะทีไว้ได้ในหัวนานแล้ว
แต่เกรงใจอาร์ทกับเกมส์ที่ยังนึกเรื่องไม่ออก...
เลยไม่ได้พิมพ์ตอนพิเศษความในใจสักที
จะพยายามๆมาแถเรื่องนี้ให้ไปไกลๆให้ได้
InLuSt