คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : GamE LoVe 5
"ดีดี...เอ็ม...ตอนนี้อยู่ไหน" เพราะเสียงรอบด้านที่ดังรบกวนทำให้เขาต้องเค้นเสียงกรอกผ่านมือถือไปแถมต้องเงี่ยหัวฟังเสียงที่ตอบกลับมา
"เอ่อ...ใครนะ...ตอนนี้ผมไม่ค่อยว่าง" น้ำเสียงดูร้อนรนทำให้อาร์ทเข้าใจว่าตอนนี้เอ็มคงไม่ค่อยว่าง...แน่หล่ะ
"นี่อาร์ทเองเอ็ม...อาร์ทมาหาเอ็มที่มหาลัย...ตอนนี้เอ็มอยู่ไหนนะ" ถ้าวันนี้ไม่มีอะไรๆเป็นพิเศษเขาคงไม่ถ่อมาหาเอ็มถึงมหาลัยอย่างนี้...มาหาคนที่ทำให้เขาเจ็บ..
"อา..แถวๆตึก......อาร์ทจะมาหาหรือ" แค่ได้ยินเสียงของเอ็มความรู้สึกบางอย่างก็ค่อยๆเกาะกินหัวใจของเขาจนรู้สึกได้
"แหงสิ...เอ็มเป็นหลีดทั้งที...มีหรืออาร์ทจะพลาดไม่มาดู" อาร์ทตอบโดยพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น...เพราะว่าคิดถึง...คิดถึงมากกว่าใครๆ...ต่อให้เขาต้องเจออะไรที่คณะมามันก็ไม่สำคัญ...เท่ากับที่เขาจะได้มาเจอคนที่เขารัก...ถึงแม้ว่าคนๆนั้นจะไม่ได้คิดเหมือนกันก็ตาม
"รู้มาจากใครเนี่ย" เสียงเอ็มบอกถึงความประหลาดใจ
"เดี๋ยวเจอแล้วจะบอก...แค่นี้ก่อนเด๋วเดินไปหา" อาร์ทพูดตัดบทแล้ววางสายไป...แค่เสียงหน่ะมันไม่พอหรอกนะ...ยิ่งได้ยินเสียงก็ยิ่งอยากเจอหน้า... เท้าที่เดินอยู่เลยยิ่งเพิ่มความเร็วให้มากขึ้นเรื่อยๆ...
ใครจะมองมาตอนนี้ก็ไม่สน...เพราะสายตาของเขาตอนนี้มองไม่เห็นใครทั้งนั้น...คนที่อยู่ในห้วงความคิดและคอยกระตุ้นให้หัวใจเต้นผิดจังหวะทำให้ตัวเขาไม่สนใจใครอื่นอีก...แต่ยิ่งเดินเข้าไปใกล้อาคารเอนกฯเท่าไหร่คนก็ยิ่งเยอะ...ทำให้ยิ่งหงุดหงิดและร้อนใจ...กว่าจะแทรกตัวผ่านพ้นประตูเข้าไปได้เวลาก็ดูเหมือนจะผ่านเลยไปนาน...เขารีบกวาดสายตาไปยังแสตนด์...มองหาว่าคณะที่เอ็มอยู่นั่งอยู่ฝ่ายไหน....
แสงไฟสปอร์ทไลท์เหนือหัวส่องแสงสว่าง...สักพักหลังจากที่อาร์ทปรับสายตาได้เขาก็มองเห็นคนที่กำลังตามหา...ตัวเขามาช้าไปหน่อย...เพราะตอนนี้เอ็มกำลังยืนอยู่หน้าแสตนด์...เสียงเพลงประจำมหาลัยดังเป็นจังหวะประกอบท่าเต้น...รอยยิ้มของเอ็มดูไม่เป็นธรรมชาติ...แน่ละ...ต้องยิ้มค้างอยู่อย่างนั้นปากไม่แข็งก็ให้มันรู้ไป...อาร์ทรีบแทรกตัวเองเดินไปให้เห็นเอ็มชัดๆมากขึ้น...เขามองคนที่เขาคิดถึงไม่วางตา...มองดูความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นตั้งแต่ที่เขาไม่ได้เจอ...เอ็มผมยาวขึ้นแล้ว...นอกนั้นแทบไม่มีอะไรเปลี่ยน...อาร์ทคิดแล้วยิ้มให้กับตัวเอง
อาร์ทรอเวลาที่เอ็มจะปลีกตัวจากการถ่ายรูปได้แล้วค่อยเดินมาหา...เขารู้ดีว่าคนเป็นหลีดต้องโดนอะไรบ้าง...เพราะตัวเขาเองก็เคยเป็น...
"ไง" ไม่รู้ว่าจะพูดทักว่าอะไรดี...ได้แต่พูดสั้นๆแล้วยิ้ม...ยิ้มที่เกิดขึ้นเองอัตโนมัติ
"อาร์ท..."
"ดูดีขึ้นนะเนี่ย" อาร์ทชม...แม้ว่าใจจริงอยากจะบอกว่า"น่ารัก"แต่ก็ยั้งความคิดไว้ทัน
"เอ็มเนี่ยนะ...ไม่หรอก...อาร์ทต่างหากที่ดูดีขึ้น" คนตรงหน้ายังคงเหมือนเดิมจริงๆ...ทั้งท่าทางการพูดและการวางตัว...แววตาจริงใจของเอ็มเป็นสิ่งที่เขาชอบมาตลอด....แม้กระทั่งตอนนี้ก็ตาม
"ดีใจจังที่ได้เจออาร์ท...ไม่ได้เจอตั้งนาน" สายตาเอ็มมองแบบสำรวจสารทุกข์สุขดิบ...ทำให้ตัวเขาดีใจที่คนตรงหน้ามีอาการเป็นห่วงอยู่บ้าง
"อยากเจอก็ไปหาที่มอได้หนิ" ถึงอย่างนั้นอาร์ทก็อดที่จะพูดเชิงน้อยใจออกไปไม่ได้
"ถ้าว่างเอ็มคงไปแล้ว" เอ็มยิ้มแห้งๆแล้วตอบตามนั้น
"ไปกันเถอะ...ไปหาอะไรกินกัน...แล้วจะได้นั่งคุย" เป็นปรกติ...อาร์ทคอยบอกตัวเองแถบจะทุกวินาทีให้ทำตัวเป็นปรกติ...ถึงแม้ความรู้สึกมันคอยจะไขว้เขวตลอด
"เอาสิ...เอ็มก็หิวแล้วเหมือนกัน"
หลังจากตกลงร้านอาหารกันเสร็จอาร์ทก็ไปกินข้าวพร้อมเอ็ม...เขาสบายใจที่ไม่ค่อยมีใครคอยมองเขาเหมือนที่มหาลัย...อย่างน้อยคนแถวนี้ก็ยังมีมารยาทพอที่จะไม่จ้องคนอื่นจนออกนอกหน้าขนาดนั้น...และที่สำคัญคือการที่มีคนที่ทำให้เราอุ่นใจมาอยู่ใกล้ๆย่อมทำให้เขารู้สึกดี...อาร์ทรู้ตัวเองดีว่าส่วนนึงที่ทำให้เขาไม่ชอบเวลาอยู่ที่มหาลัยคือตอนนั้นเขาต้องอยู่ห่างจากเอ็ม...เขาเป็นห่วง...ห่วงจนพลอยจะหงุดหงิดทุกสิ่งทุกอย่าง..
"ขอบใจนะอาร์ทที่มาหา...กลับบ้านดีๆนะ" เวลาผ่านไปเร็ว....อาร์ทลอบถอนหายใจเมื่อเห็นว่าช่วงเวลาวันนี้ของเขาต้องหมดลงแล้ว...และเขาต้องปล่อยให้เอ็มกลับเข้าห้อง
"อืม...เอ็มก็ดูแลตัวเองดีๆละ...แล้วอาร์ทจะโทรหาบ่อยๆ" เขาก็ทำได้แค่นี้...เพื่อตัวเองและเพื่อตัวเอ็ม...
"อืม" เอ็มยิ้มรับก่อนจะเปิดประตูห้องตัวเองแล้วหายเข้าไปหลังบานประตู...ทิ้งอาร์ทให้ยืนนิ่งมองอยู่สักพักก่อนจะตัดใจแล้วกลับไปยังที่ของตัวเอง
-----------------------------------------------------------------------------
"หมู...รู้มั้ยว่าน้ากริชกับน้าแม็กซ์อ่ะ...เค้าเป็นแฟนกันแหละ" ความที่คิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไม่มีใครรู้จึงต้องออกอาการให้ดูเว่อร์...แต่เมื่อเห็นท่าทางของหมูนิ่งๆแล้วก็เอะใจ
"อืม...รู้แล้ว" หมูขับรถต่ออย่างไม่ใส่ใจ...ทั้งเกมส์และกอล์ฟที่เปิดหูรับข่าวสารทุกอย่าง
"รู้ได้ไง...รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่...แล้วทำไมเกมส์ไม่รู้" หงุดหงิด...ไรว้า...นึกว่าจะมีเรื่องที่หมูไม่รู้บ้าง
"ไม่รู้สักเรื่องไม่ได้เหรอเนี่ย" แต่เสียงคนที่สอดกลับเป็นคนที่ไม่เกี่ยว
"กอล์ฟ...มึงอะแหละ..ไม่รู้สักเรื่องได้มั้ย....ยุ่งจริง" เกมส์เถียงกลับทันควันแล้วเอามือผลักหัวเพื่อนตัวเองไปโขกกับกระจกรถ
"หมู...ตอบมา"
"ก็...นานแล้ว...เคยเห็น...เค้าจูบกัน" น้ำเสียงนิ่งๆ...ดูไม่แปลกใจเท่าไหร่ทำเอาเกมส์อ้าปากค้างกับคำตอบ
"อะไรกันอ่า...นานแล้วใช่มั้ย...แล้วทำไมเกมส์ไม่เคยรู้" น้ำเสียงบอกเลยว่าเจ้าตัวคิดจะโวยวายเรื่องนี้...หมูเหลือบตามามองแล้วยิ้มแกล้งๆบอกถึงความสะใจเล็กๆ
"ก็ไม่คิดจะบอก...ถึงบอกไปตอนนั้นเกมสืก้ไร้เดียงสาเกินไป"
"แล้วหมูจะโตกว่าเกมส์ซักเท่าไหร่กันเชียว...หา" เกมส์ประชด...
"ดูจากตอนนี้ก็น่าจะโตกว่ามากละนะ" หมุยิ้มกับคำตอบที่มาจากอีกคน
"กอล์ฟ....กูไม่ได้ถามมึง"
"กูก็แค่ตอบแทนหมูมัน...ใจดีตอบให้เนี่ย"
"ว่าแต่...ไปหาน้าปูมา..แล้วได้เคล็ดวิธีพิชิตใจอาร์ทมารึยัง" หมูตัดบทสงครามย่อมๆที่อาจจะเกิดขึ้น
"เพี้ยนละ....แค่ไปหาน้าเขาเฉยๆ" เกมส์ปดคำโต
"โกหกหน้าด้านๆ" คำตอบจากคนเดิม
"ไอกอล์ฟ!!!"
"ครั้งนี้เห็นด้วย...เกมส์...เกมส์ไปหาน้าปูแล้วได้เรื่องที่น้ากริชกับน้าแม็กซ์คนกันกลับมา...มันแปลกเกินไปละนะ...หมูว่าน้าปูคงไม่ได้คิดจะบอกขึ้นมาเองแน่ๆ...ไปถามมาละสิ" เกมส์กัดริมฝีปากตัวเองด้วยความเซ็ง...นานๆทีหมูจะพูดอะไรยาวๆมาสักครั้งนึง...แต่ว่าพูดออกมาทีเนี่ยทำเอาตัวเขาเถียงไม่ออกเลยจริงๆ..
"อะอะอะ....ยอมรับก็ได้...เซ็งจิต"
"ได้ว่าไงบ้างอ่ะ" กอล์ฟถามบ้าง...พักรบชั่วคราว
"ก็...รู้แค่ว่าถ้าจะจีบใครให้ติดก็จะต้องทำมาจากหัวใจ....นั่นก็คือทำมาจากความรัก" เกมส์รวบสรุปเรื่องในประโยคเดียว
"แค่เนี้ยอะนะ...ใครๆก็รู้..." กอล์ฟต่อทันที
"เออ...พอดีคนมันโง่...จีบคนอื่นเค้าก็ไม่เคยทำเพราะรักว่ะ" เกมส์ประชดตัวเอง
"เฮ้ย..จริงดิ....แล้ว...เคยหลงรักใครบ้างป่ะเนี่ย..." กอล์ฟเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจังแล้วจ้องหน้าหวานๆของเพื่อนตัวเอง...ฝ่ายโดนจ้องหน้าก็ทำหน้าหงิกก่อนอุบอิบตอบ
"ไม่เคย"
"ล้อเล่นน่า!!!...เกิดมาจนป่านนี้เนี่ยนะ...แล้ว...อย่าบอกนะว่าทั้งเกมส์ทั้งหมู..."
"บ้า...ปล่อยกูบ้าคนเดียวเหอะ...มึงไม่ต้องคิดได้ขนาดนั้น..." เกมส์ขัดขึ้นมาก่อนที่ไอกอล์ฟมันจะเริ่มคิดว่าทั้งตัวเขาทั้งหมูเป็นคนไร้หัวใจ
"งั้นหมูก็เคย...ใครอ่ะ...เล่าให้ฟังได้มั้ย" กอล์ฟเปลี่ยนความสนใจไปหาคนขับรถทันที...หมูเหลือบสายตามามองแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรก่อนหันสายตาไปทาเกมส์
"ก็...ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่...แค่เคยรัก...ไม่ได้คบกันด้วยซ้ำ...บอกไปก็ไม่เป็นไรใช่มั้ย" เกมส์หันมาถามความคิดเห็นจากหมู...และแอบดีใจที่โดนเบี่ยงประเด็นกลายเป็นเรื่องของหมูแทน
"อืม.."
"ตกลงคนๆนั้นเป็นใคร"
"ก็เพื่อนเก่าสมัยมอต้น....ชื่อ...ที...เป็นรักแรกของหมู" เกมส์ตอบ....
--------------------------------------------
ดอง......นาน............
(คนอ่านหายไปหมดแล้วววว)
เครียด.....
InLuSt
ความคิดเห็น