ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #49 : จากใจ...InLuSt (จบตอนหลัก)

          พอเรื่องทั้งหมดเดินมาถึงตรงจุดนี้...ผมก็รู้สึกว่าความตั้งใจจริงทั้งหมดได้ถูกทำจนลุล่วง...สิ่งที่ตัวผมเองอยากบอกกับผู้อ่านจำนวนนึงและทุกคนคือสองสิ่ง...ขอบคุณ...และ...ขอโทษ

          ขอโทษ...

          ผมที่ต้องตอบคำถามจากคนที่อ่านหลายคนที่ว่า..."เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงรึเปล่า"...."เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงใช่มั้ย"...และ...คำให้กำลังเอ็ม...ที่มีมาโดยตลอด...พอถึงตอนที่ 49 นี้ผมคงต้องตอบอย่างจริงจังว่า...เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ถูกแต่งขึ้นที่มีบุคคลบางคน...สถานที่และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงและมีตัวตนอยู่จริง...

          ผมไม่แน่ใจว่าผมเคยบอกหรือป่าวว่าเรื่องของเอ็มผมเอามาจากเรื่องของเพื่อนผม...ใน 3 ตอนแรกเท่านั้นที่มีตัวตนอยู่จริง...และนั้นเป็นเรื่องราวที่ได้เกิดขึ้น...ในช่วงที่ผมเริ่มเขียนเรื่องนี้ผมอยู่มอหก...ตอนนั้นผมมีแรงบันดาลใจในเรื่องนี้มากมาย...ซึ่งส่วนมากมาจากคนที่ผมรู้จักสามคน...หนึ่งในนั้นคือเอ็มตัวจริง...ซึ่งตอนนั้นทั้งสามคนต่างมีความสุขสมหวังในความรักของแต่ละคน...โดยที่เอ็มตัวจริงตอนอยู่มอสี่นั้นจะพลาดรักกับดิวเหมือนในเรื่องของผมก็เถอะ...แต่ท้ายที่สุดเขาก็สมหวัง....นั้นทำให้ผมอยากบอกว่าแม้จะรักเพศเดียวกัน...และเคยผ่านความเสียใจมาแล้วก็ตาม...ท้ายที่สุดเราก็ยังสมหวังในความรักได้...และนั้นเป็นสาเหตุให้ผมเริ่มพิมพ์...

          แต่ตอนนี้...ถ้าผมจะบอกว่าผมหมดศรัทธาในความรักแล้ว...คุณจะเชื่อมั้ย...มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นในช่วงเวลาเดียวกันซึ่งเมื่อผมได้ทบทวนถึงมัน...มันทำให้ผมรู้สึกว่า...ความรักนั้นช่างไม่มั่นคงและเปราะบาง...แรงบันดาลใจทั้งมวลเลยหมดหายไป...และผมก็ทิ้งเรื่องนี้ไว้เกือบครบปี...เพราะเรื่องของเพื่อนที่คิดจะนำมาถ่ายทอดนั้นทันไม่ได้ happy ending และสุขสมหวังเสียแล้ว...แล้วผมจะเขียนเรื่องอะไรต่อได้เล่า

          คนทั้งสามที่ว่าคือ...เอ็มตัวจริง....เพื่อนของผมอีกคนนึง...และเจ้าของกระทู้ในเว็บพันทิพที่บนได้ติดตามอยู่ช่วงหนึ่ง...ชื่อกระทู้นั้นคือ...ความในใจของเกย์คนหนึ่งถึงคนทั่วไป...จะเห็นได้ว่ากระทู้นี้และเรื่องของเพื่อนผมเกี่ยวของกับนิยายเรื่องนี้...ซึ่งตอนที่ผมรู้เรื่องราวความรักของทั้งสามคนนี้ผมรู้สึกยินดีด้วยจริงๆ....เพราะผมเป็นคนที่ค่อนข้างจะดูแคลนความรักของชายหญิงว่า...จะหาความจริงจังรักแท้นั้นยากเหลือเกิน...บางว่ารักกันนักหนา....แต่ไม่วายมองหากิ๊กไปทั่ว...ถ้าแฟนรู้ก็คงเลิกถ้าแฟนไม่รู้ก็กิ๊กต่อ...อะไรประมาณนี้...เพราะฉะนั้นพอผมได้มาผมเจอความรักในอีกแง่มุมนึง...ความรู้สึกชื่นชมและหลงปลื้มไปกับมันจึงเกิดขึ้นทันที...ด้วยความคิดที่ว่า...ความรักที่มีอุปสรรคมากมายเยี่ยงนี้...ใครจะกล้าลองเสี่ยงอย่างเล่นๆ..และมันคงจะเป็นรักแท้ที่ไม่มีข้อแม้มาผูกมัดแน่ๆ...

         แต่อย่างที่บอกไปแล้ว...ว่ามีเหตุการณ์ที่ทำให้ผมรู้สึกหมดศรัทธาในความรัก.....นั้นก็คือทั้งสามคนที่ผมพูดถึงกลับเลิกกันแฟนของตัวเองในช่วงเวลาที่แสนจะไล่เลี่ยกัน...ทำให้ผมรู้ว่า...รักแท้หรือเนื้อคู่คงไม่มีจริง...อย่างมากก็คือทำบุญมาร่วมกัน...เป็นบุพเพสันนิวาสที่ได้มารักกัน...ไม่ว่าจะนานหรือเพียงช่วงเวลาหนึ่งๆก็ตาม...และนั้นคือความรู้สึกก่อนที่ผมจะเลิกเขียน...

          แต่เมื่อเวลาผ่านเลยไปช่วงหนึ่ง...เพื่อนของผมทั้งสองคนก็กลับมามีชีวิตที่เป็นสุข...แม้จะยังไม่ได้มีแฟนคนใหม่อย่างเป็นตัวเป็นตน...แต่ก็กลับมาเป็นเพื่อนที่แสนดีดังเดิม...แสดงให้เห็นว่าตัวเขาได้เรียนรู้จากรักครั้งเก่าและเตรียมพร้อมกับรักครั้งใหม่ในวันข้างหน้าได้แล้ว...แต่สำหรับตัวผมความคิดที่ไม่เชื่อถือในความรักของแต่ละคนไม่สามารถกู้คืนกลับมาได้...แต่ไม่ใช่ว่าผมดป็นคนไม่มีความรักหรอกนะ...

          แล้ววันนึงผมก็เข้ามาเจอคอมเม้นท์ของ ~point~ ที่บอกว่าอยากอ่านเรื่องนี้ต่อ...ทำให้ผมเริ่มลังเลใจ...อยากอ่านต่อ?...เรื่องของใครละ...ในเมื่อเอ็มตัวจริงไม่ได้มีความรักที่สมหวังพอที่จะเอามาลงในนิยายนิหน่า...แต่คุณเชื่อมั้ย...ผมเอากลับมาคิดตลอด...ว่า....ถ้าผมแต่งต่อเองละ...เอ็มของผมจะเป็นอย่างไร...แล้วผมจะทำให้เขาสมหวังได้หรือป่าว...แต่ที่แน่ๆคือเอ็มกับดิวคงไม่ได้รักกันแน่ๆ...เพราะผมไม่อยากเปลี่ยนความจริง...ที่รักครั้งนั้นไม่ได้สมหวัง...

          ผมมั่นใจว่าหลังจากที่ผมพิมพ์ตอนที่ 4 เสร็จหนึ่งสัปดาห์ต่อมาเรื่องราวของเอ็มได้ถูกร่างจนจบ....จิตนาการในความรักของผมยังไม่หมด...แต่ความไม่เชื่อยังมีอยู่มากโข...ทำให้เรื่องราวชีวิตของเอ็มเป็นอย่างนี้....ผมทำให้เอ็มไม่รักอาร์ท...เพราะผมเชื่อว่าความรักบังคับไม่ได้...และพยายามทำให้เกิดไม่ได้...เพราะความรักไม่ใช่ความลุ่มหลง.....ผมทำให้ทีเสียพ่อและแม่...ครอบครัวทั้งหมด...เพื่อทีจะได้รักเอ็มไปคนเดียวหลังจากนี้...ผมวางโครงสร้างของทีให้รักเอ็ม...และให้ว่าหลังจากนี้ไปนานสักเท่าไหร่ก็ตาม..เขาจะไม่ไปจากเอ็ม...

          ถ้าจะถามผมว่ามีตัวละครตัวไหนบ้างมีตัวตนจริงๆ...เอ็ม(มีเพียง 3 ตอนแรก)....ดิว(มีจริง...และขออภัยที่ไม่ได้เปลี่ยนชื่อให้ใหม่....แต่นายคงไม่ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้หรอกนะ...และความจริงดิวตัวจริงเพียงแค่ไม่ได้รับรักจากเอ็มเท่านั้น..ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับน้องอิ้งค์ทั้งสิ้น)...อิ้งค์(ไม่มีจริง...ผมยืมชื่อมาจากเพื่อนคนนึง)....อาร์ท(ไม่มีจริง....และถ้ามีจริงก็คงดี)...ทราย(ไม่ได้เรียนแพทย์...เป็นตัวละครที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อแทนคนที่ยังเข้าใจคนอื่นและเป็นเพื่อนที่แสนดีทุกคน)...ที(ไม่มีจริง...)....แต่ผมไม่อยากให้คิดว่าเรื่องนี้ทั้งหมดเป็นการโกหกคนอ่านทุกคน...แต่ถ้าคิดอย่างนั้น...ผมก็คงต้องบอกในสิ่งที่กล่าวไว้ข้างต้นว่า...ขอโทษ

          ที่ต้องมากล่าวขอโทษคนที่ผมทำให้เข้าใจผิดนี้เพราะว่าผมเคยได้อ่านเรื่อง"นายเป็นต่อกับน้องพลาด"(หรือชื่ออะไรประมาณนี้)ซึ่งเรื่องที่ว่านี้เขียนได้เหมือนจริงมาก...แต่เจ้าตัวคนเขียนไม่เคยบอกว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่...ปรากฏว่าพอถึงช่วงกลางเรื่อง...พวกคนอ่านก็ออกมาว่าคนเขียนว่า....ได้มาหลอกเอาความเห็นใจและความสงสารจากเขาไปทั้งๆที่เรื่องที่เขาอ่านไม่ได้เป็นเรื่องจริง....ผมอ่านดังนั้นก็อดตกใจไม่ได้แม้ว่าตอนนั้นผมยังไม่ได้เขียนเรื่องนี้เลยก็ตาม...และคอมเม้นท์ที่ผมอ่านประมาณนี้ไม่ได้มีเพียงความคิดเห็นเดียว...ผมเลยอดเสียใจไม่ได้...ว่าเรื่องราวดีๆที่ผู้เขียนถ่ายทอดออกมาไม่ว่าจะด้วยเจตนารมณ์ใดก็ตาม...ถ้ามันนำความสุขแก่ผู้อ่าน...และคุณเป็นฝ่ายเลือกที่จะอ่านเอง...มันก็ควรเป็นเรื่องดี...จริงมั้ย...(ท้ายที่สุดมารู้ภายหลังว่าเรื่องนั้นแท้จริงแล้วเป็นเรื่องที่เกิดจริง...คนที่เคยว่าไว้เลยเงียบกันไปหมดเลย)

          เพราะฉะนั้น...ขอโทษทุกคนที่ผมไม่ยอมบอกแต่ต้นเรื่องว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแต่ง...

          (สาเหตุโดยรวมคือผมอยากให้ผู้อ่านได้รู้สึกว่าถ้าเอ็มเป็นเพื่อนของคุณและคุณได้รู้ความคิดของเขา...รู้เรื่องที่เข้าได้พบเจอแล้ว...คุณคงรู้สึกเห็นใจและสงสารและคอยเป็นกำลังใจให้..ซึ่งถ้าคุณไม่ได้รู้ถึงความคิดของเอ็มมองเพียงภายนอกที่รู้จัก...เอ็มจะเป็นคนที่ค่อนข้างเงียบ...โดยทีเพื่อนที่สนิทคือทรายและมีแฟนคือทีเท่านั้นเอง....คุณจะมองเขาในมุมมองไหนในตอนนั้น...เพราะผมชื่ออยู่เสมอว่าคนที่อยู่ข้างๆเราบางครั้งที่เรารู้สึกไม่ดีด้วยนั้นแท้จริงแล้วเราอาจไม่ได้เข้าใจในสิ่งที่เขาคิดและเขาเจอก็เป็นได้)

         พอๆๆๆ...เครียดนานไป...ชักปวดหัว..ต่อๆๆๆ

          ...

          ...

          ขอบคุณ...

          ทุกคนที่อ่านและคอยให้กำลังใจเอ็มและที....สำหรับตัวผมเอ็มไม่ใช่แค่ตัวละครแต่เป็นเหมือนเพื่อนคนนึงของผม...เพราะผมรู้สึกว่าผมสร้างเขาได้เหมือนจริงเกินไปในสมองผม...ซึ่งบางครั้งการตัดสินใจหรือความคิดของเอ็มนั้นผมคงทำตามไม่ได้...นั้นเพราะเอ็มได้คิดอย่างรอบคอบแล้ว..เพราะผมมีเวลาในการทบทวนว่าเอ็มควรจะคิดอย่างไร...ซึ่งถ้าเป็นตัวผมเองเจออะไรกระทันหันอย่างนั้นคงคิดไม่ได้อย่างเอ็มหรอกมั้ง

          ตอนนี้คงต้องบอกว่าเรื่องราวที่ผมวางแพลนไว้แต่แรกได้ดำเนินมาถึงจุดจบแล้ว...แต่เดี๋ยวก่อน...สำหรับผู้ที่อ่านตอนนี้จนถึงตอนนี้แล้วยังไม่ได้รู้สึกโมโหโกรธาผู้แต่งที่หลอกลวงมาโดยตลอด...ผมจะบอกว่าเรื่องนี้จะมีตอนพิเศษต่อไปอีก...(ซึ่งไม่รู้ว่าจะเหลือคนอ่านอีกมั้ยตอนนี้)...และพิเศษไปกว่านั้นอีก...ไหนๆก็ไหนๆแล้ว....อยากจะบอกว่านอกจากเรื่องความในใจของเกย์คนหนึ่งนี้แล้ว...ในหัวของผมมีนิยายอีกหลายเรื่อง...ซึ่งถ้ามีคนอยากอ่านผมจะมาทยอยพิมพ์เหมือนเดิม...อย่าง "GamE LoVe"(คู่อาร์ทเกมส์)..."Due 2 U"(คู่ดิวกะใครสักคนที่ยังนึกชื่อไม่ออก..แต่เรื่องนี้เป็นชายหญิงนะ...เพราะโดนน้องรหัสคอยถามว่าทำไมพี่แต่งแต่ชายๆอ่ะ)..."เม็ดข้าวและเม็ดทราย"(ดูชื่อเรื่องก็คงรู้แล้วแหละ)...และอื่นๆ(คู่หมู...ถ้าคิดเรื่องออกนะ)

          สุดท้ายนี้...ขอบคุณเว็บเด็กดีที่ทำให้ผมได้รู้ว่านักอ่านที่น่ารักๆเป็นอย่างไง...

ปล. ถ้าจบตอนนี้ผมขอคนละ 1 คอมเม้นท์ได้มั้ยอ่ะ...ทั้งคนประจำและนักอ่านเงาทั้งหลาย(ถ้ามีนะ)
ปลล.ครบสองปีนิยายทำให้ตัดสินใจลงตอนจบสักที
ปลลล.ที่เคยตอบน้องบอยไป...ไม่ได้โกหกนะ...เพราะเรื่องที่คิดต่อไว้เป็นอย่างนั้นจริงๆ
ปลลลล. ตอนพิเศษจะให้ลงต่อเป็นตอนที่ 50ไปเรื่อยๆ อะเปล่าหรือว่าจะให้ขึ้นเป็นเรื่องใหม่ดี...มีใครคิดว่าไงบ้างครับ