ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #48 : จากใจ...เอ็ม

          ถึงตอนนี้...ตอนที่ผมดูเหมือนไม่มีเรื่องอะไรให้คิดมากมาย...มีคนที่รักและคอยห่วงใยอยู่เสมอ...แต่ในใจผมกลับมีความในซ่อนอยู่ลึกๆ...ผมกลัว...กลัวอนาคต...กลัวในสิ่งที่ยังไม่ได้เกิด...ผมกลัวว่าจะมีอะไรแย่ๆอีก...เพราะตอนนี้ผมสบายเกินไป...มีความสุขเกินไป...แม้ว่าผมจะพยายามบอกตัวเองทุกครั้งว่าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด...ผมห้ามมันไม่ได้...แต่พอผมลองคิดว่าความสัมพันธ์ของผมกับทีจะเป็นอย่างไรต่อไป...ผมก็หยุดคิดไม่ได้...

          ถ้าทีเปลี่ยนใจไปรักคนอื่นละ....

          หรือ....ถ้าผมเป็นคนเปลี่ยนใจ......

          ถ้าอย่างนั้นเราคงต้องเลิกกัน...ผมกลัว....ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น...แล้วถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ...ผมจะทำอย่างไร...ผมคงจะร้องไห้เสียใจ...หรือไม่ก็ไม่รู้สึกอะไรเพราะหัวใจมันคงจะด้านช้าไปแล้ว...แต่ผมก็ควรจะปล่อยทีไป....ใช่มั้ย...

          ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อใจที....

          แต่เพราะเชื่อมาก...จนกลัวว่าความเชื่อมั่นจะกลับมาทำร้าย...เหมือนที่ผมเคยเป็น...ที่เคยเจอ...ที่ต้องร้องไห้เสียใจแต่ทำอะไรไม่ได้...นอกจากปล่อยเขาไป....รัก....แต่คบกันไม่ได้....ผมยอมรับว่า...ดิว...มีอิทธิพลต่อความคิดของผมมาก...มันทำให้ผมระวังและกลัวในสิ่งที่ยังไม่เกิด...จนอดคิดไม่ได้ว่า...ถ้าท้ายสุดต้องเป็นอย่างนั้น...เลิกกันตอนนี้จะดีกว่ามั้ย...

          ทีรู้ว่าผมยังกลัว...ทีจึงคอยกระซิบข้างหูว่า"รัก"ให้ฟังอยู่บ่อยๆ...ผมยิ้ม...ตราบใดที่ทียังบอกผม...ผมก็จะเชื่อว่าเราต่างรักกัน...แล้วผมก็ทำใจละเลยเสียงเล็กๆที่ร้องบอกผมว่า...ตอนนั้นดิวก็บอกว่ารักผม....รักจนกระทั่งวันที่เลิก...ผมบอกตัวเองเสมอๆ....ทีไม่ใช่ดิว...ผมไม่ควรเอาไปเปรียบกัน...

          สิ่งที่ผมเผชิญคงเรียกได้ว่าเป็นการป้องกันตัวเองโดยอัติโนมัติ...เหมือนกับที่เรารู้ว่า....ถ้ากระโดดจากที่สูงๆลงมาบนพื้นปูน...เราจะเจ็บขา...เมื่อคราวหน้าเราเห็นที่สูงๆอีกแต่ข้างล่างเป็นพื้นหญ้าเราก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดีว่าถ้าโดดลงไปแล้วเราจะไม่เจ็บขาเหมือนครั้งที่แล้ว.....

          แล้วคุณพร้อมที่จะเสี่ยงหรือเปล่า...

          ความวิตกกังวลของผมมีมากขึ้นเรื่อยๆ...จากที่คิดว่าหมดรักเริ่มกลายเป็นตายจากกัน...ถ้าเกิดทีจากผมไป...แบบที่ไม่กลับมาอีกเลยละ...แล้วตอนนั้นผมจะเป็นยังไง...จะอยู่ต่อไปได้หรือป่าว...ผมควรจะอยู่ต่อไปได้...จากประโยคที่เคยสอนผมว่า...ก่อนหน้าที่เราจะเจอเขาเราก็อยู่ของเรามาได้ไม่เห็นเป็นไร...แต่ถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆผมจะทำตามที่ได้ยินมาได้หรือป่าว....

          แล้วถ้าผมเป็นฝ่ายหมดรักในตัวทีละ...ทีที่รักผมจะเสียใจมั้ย...ผมจะเลิกกับทีแล้วทำให้ทีเสียใจเหมือนที่อาร์ทเสียใจหรือเปล่า...หรือทีจะเป็นเหมือนน้องอิ้งค์ที่ถูกดิวบอกเลิกมั้ย...แล้วผมจะกลายเป็นคนเลวที่ดูเหมือนเป็นทากดูดเงินมาจากทีตลอดเวลาที่เคยคบกันมั้ย

          ทั้งหมดคือสิ่งที่ผมคิด...หลังวัน Valentine มาหนึ่งสัปดาห์....หลังวันที่ผมยอมให้เป็นวันพิเศษของผมกับที...มันไม่ได้มีเหตุผลอะไรในการตัดสินใจ...มันเป็นเพียงแค่ความกลัว...กลัวว่าถ้าผมคบกับทีโดยไม่ยอมมีอะไรด้วยกันเลย...ทีจะเบื่อผมหรือเปล่า...เลิกรักผมหรือเปล่า...หรือ...ผมจะยังมีค่าอยู่หรือเปล่า....เพียงแค่สัปดาห์เดียวเท่านั้นเอง...

          ทุกครั้งที่ผมคิดเรื่องนี้ผมจะใช้ปลายนิ้วลูบไปตามเกียร์ที่ห้อยคออยู่...แล้วก็นั่งมองแหวนที่สวมอยู่ที่นิ้วนางข้างขวา...ใจก็พาลนึกไปถึงเจ้าของที่สวมแหวนอีกวงและสร้อยคอพร้อมจี้รูปตัว T ที่ผมซื้อให้ไป...ถ้าเขารู้ว่าผมคิดถึงเรื่องแบบนี้เขาจะโกรธมั้ยนะ...หรืออาจจะไม่ก็ได้...เพราะมีครั้งนึงผมเคยต้องนั่งรอทีเพราะเขาติดงานคณะ...ทีเป็นพระเอกวีทีอาร์ที่คณะถ่ายเพื่อใช้ในค่ายรับน้องปีหน้า......ผมมองทีแสดงกับนางเอกที่น่ารักมากๆ...ตอนนั้นผมมองแล้วอดคิดไม่ได้ว่า...ทีน่าจะเหมาะสมกับผู้หญิงอย่างนี้...ผิวขาวตัวเล็กตาโตปากนิดจมูกหน่อย...ทีมองมาทางผมแล้วแสดงสีหน้าลังเลที่ตอนแรกผมไม่เข้าใจ...แต่พอเริ่มถ่ายทีก็ไม่ได้หันมามองผมอีก...ตอนที่ถ่ายเป็นฉาก sweet ของนางเอกกับพระเอก...มีฉากเดินกุมมือกัน...ทีขี่จักรยานแล้วมีนางเอกซ้อนอยู่ข้างหลังโดยไม่ได้นั่งคร่อมจักรยาน...เธอพิงหัวแนบไปกับหลังของที...ตอนนั้นผมไม่รู้สึกตัว...รู้แต่ว่าตัวเองมองแล้วไม่รู้สึกอะไรเลย...ไม่รู้สึกที่ว่านี่คือไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรอยู่...นั่งอยู่ที่ไหน..เสียงรอบข้างก็ไม่ได้ยิน...มีใครตรงไหนบางก็ไม่รู้...สิ่งที่ผมรับได้มีเพียงอย่างเดียวคือคนสองคนตรงหน้า...ผมงงในอาการตัวเอง...และผมก็เป็นอย่างนี้ซ้ำอีกครั้งตอนที่ทีกับนางเอกอยู่ในฉากกินข้าว...ทีกุมมือนางเอกที่วางอยู่บนโต๊ะ...ส่งสายตาหวานให้...พูดอะไรบางอย่างที่ผมนั่งไกลเกินไปเลยไม่ได้ยิน...แล้วเขาก็หัวเราะ...พร้อมเอื้อมมือไปหยิบเม็ดข้าวที่ติดอยู่มุมริมฝีปากออก...แล้วภาพทั้งหมดก็หายไป...

          ผมมารู้สึกตัวอีกทีพร้อมกับยืนอยู่หน้าร้านอาหาร...ผมหอบหายใจ...เจ็บในอก...มือข้างนึงกำเกียร์ไว้แน่น...ผมรู้แล้วว่าผมเป็นอะไร...ผมยืนนิ่งอีกสักพัก...หายใจเข้าออกลึกๆ..แล้วหันกลับเพื่อจะเดินเข้าร้าน...แล้วผมก็เห็นทีที่กำลังเกินออกมา...ผมมองหน้าทีด้วยความแปลกใจ....แล้วทีก็ดึงผมเข้าไปกอด...

          "เป็นห่วง...เอ็มคนดีเป็นอะไร...อยู่เฉยๆก็เดินออกมา" ทีถาม...กระชับวงกอดแน่น...ไม่สนใจสักนิดว่ายืนอยู่หน้าร้านอาหาร...โชคยังดีที่ตอนนั้นคนไม่เยอะ...แต่เชื่อว่าเพื่อนทีก็คงมองออกมาจากในร้านอยู่ดี...ซึ่งทีคงไม่สนว่าใครจะเห็น

          "เปล่า...ทีดูเอ็มอยู่เหรอ" ผมถาม...ไม่คิดว่าตอนทีแสดงอยู่จะเห็นผม...เพราะผมเห็นว่าเขามองแต่หน้านางเอก

          "เห็นสิ....ไม่ต้องใช้ตามองก็เห็น...เอ็มเป็นอะไรหรือป่าว...หรือว่าไม่สบาย" ทีคลายวงกอดแล้วดันตัวผมออกนิดหน่อยเพื่อดูสีหน้าผม...ผมมองหน้าเขา...ทีเป็นห่วงผม...สีหน้าที่มีให้ผมคนเดียวไม่ได้แสดงเหมือนในร้าน

          "ไม่มีอะไรหรอก...เอ็มแค่ไม่อยากดูทีแสดงแล้ว...เลยเดินออกมา...ทีไม่โกรธใช่มั้ย" ผมถาม...ผมไม่แน่ใจว่าที่ผมเดินออกมาอย่างนี้...ไปขัดการถ่ายวีทีอาร์หรือป่าว

          "ไม่ๆๆ...ทีจะโกรธเอ็มเรื่องอะไรละ...ทีแค่...เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่อยากให้เอ็มมาดู...หืม?" ใช่....ตอนนั้นผมดื้อด้านที่จะมาดูเอง...ถ้ารู้อย่างนี้คงไม่มา...

          "กลับเข้าไปนั่งต่อเถอะ...เดี๋ยวยุงกัด...แล้วทีถ่ายอีกฉากก็เสร็จแล้ว" ทีพูดแล้วจูงมือผมเดินกลับ...ผมเห็นเพื่อนทีมองผ่านกระจกประตูออกมา...หนึ่งในนั้นมีนางเอกวีทีอาร์นี้ด้วย

          "นางเอกน่ารักดีเนอะ" ผมหลุดปากพูด...ทีชะงัก...หันมามองหน้าผม...ผมมองตอบ...รู้สึกว่าไม่ควรจะพูดอะไรเมื่อกี้ออกไปเลยสักนิดเดียว...ทีหันหลังให้ประตู...ทำให้ผมโดนบัง...ผมมองไม่เห็นประตูร้านอีกแล้ว...ซึ่งคนข้างในก็คงมองไม่เห็นผม...แล้วทีก็ก้มลงจูบปากผม...

          หลังจากนั้นทีก็เดินพาผมกลับเข้าร้าน...โดยที่ผมไม่กล้ามองหน้าใครอีกเลย...มีแต่พื้นกับมือตัวเองเท่านั้น...ผมได้ยินเสียงเพื่อนของทีหลายคนพูดอะไรบางอย่าง...และได้ยินเสียงทีตอบหลายครั้งว่า..."เงียบไปเหอะ"..."อิจฉาเหรอไง".และก็.."ถ่ายต่อให้จบสิ"...แต่ผมก็ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองใครทั้งนั้น...วันนั้นเป็นครั้งแรกที่ผมเจอกับคำว่าหึงอย่างจริงจัง...ดิวกับอาร์ทไม่เคยทำให้ผมเป็นอย่างนี้...และวันนั้นผมก็กลัวเหลือเกินว่าทีจะโกรธผม...เพราะว่ามันไร้สาระ...แต่ทีบอกผมว่า...ถ้าเอ็มหึง...แสดงว่าเอ็มรัก...แล้วทีจะโกรธทำไม...แล้วถ้าคราวนี้ผมบอกเรื่องที่ผมกังวลอยู่...ทีจะไม่โกรธผมแล้วบอกว่าที่ผมคิดอย่างนี้เพราะผมรักทีอีกมั้ย


------------------------------------------------------------

          "ที...ถ้าเอ็มเป็นอะไรไป...ทีจะทำยังไง" เสียงเบาๆที่ผ่านริมฝีปากออกมา...ผมยังไม่แน่ใจว่าผมตั้งใจพูดให้ทีได้ยินหรือป่าว...แต่ผมคิดว่าทีคงได้ยินเพราะรถที่นั่งอยู่นั้นเบรกกระตุกอย่างแรงและส่ายไปเล็กน้อยก่อนจะกลับมาเป็นปรกติ...เพียงแค่ชั่วเวลาเท่านั้นจริงๆ...ผมมองหน้าทีที่มองมาทางผม...

          "ทำไมถึงถามอย่างนี้" ทีถามกลับ....น้ำเสียงเรียบจนผมรู้สึกผิดที่พูดออกไป...

          "เปล่า" ผมตอบแล้วหันกลับมานั่งหน้าตรงเหมือนเดิม...ทียังคงมองดูผมที่เงียบไปแล้ว...แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกจนกระทั่งมาถึงที่หอผม...ผมลอบมองทีที่เงียบตั้งแต่อยู่ในรถเป็นระยะๆ...ไม่กล้าพูดอะไรอีก...ทีคงรู้แล้วว่าช่วงนี้ผมคิดและกังวลใจเรื่องอะไรอยู่...ทีเดินตามผมจนเข้าไปในห้อง...ผมวางกระเป๋าแล้วหันมามองทีที่นั่งอยู่ที่เตียง...สายตาที่มองมาไม่ได้บอกว่าโกรธอะไร...แต่เหมือนคนที่คิดอะไรอยู่เสียมากกว่า...ผมไม่นั่งข้างที...เพียงแค่ยืนมอง...เท่านั้น...ทีถอนหายใจ...แล้วเป็นฝ่ายเริ่ม

          "ที่เอ็มบอกว่า..เป็นอะไรไป..เนี่ย...มันหมายความว่าไง" ทีถาม...เอื้อมมือมาขว้าแขนผมให้ไปนั่งข้างๆ...แต่ผมยังยืนค้างอยู่และยอมให้ทีจับมือไว้อย่างนั้น...

          "ก็...ในหลายๆความหมาย...อย่าง..ถ้าเกิดเอ็มเกิดอุบัติ.." ผมพยายามอธิบายแต่ถูกทีคั่น

          "ทำไมถึงแช่งตัวเองอย่างนั้น!!!" เสียงทีดังสะจนผมตกใจ...เลยปิดปากมองหน้าทีทำตาปริบๆแทน...ทีโกรธแล้ว...ทีหายใจอย่างเร็ว...พยายามผ่อนอารมณ์...

          "เอ็มแค่...ถาม...อาจจะ..ไม่ถึงขั้นนั้น...เพียงแค่...ถ้าท้ายที่สุด...เอ็มกับทีไม่ได้อยู่ด้วยกันอีก..ทีจะเป็นยังไง..จะรู้สึกยังไง" ผมพูดต่อ...

          "แล้วเอ็มละ...เอ็มจะตอบว่ายังไง" ทีย้อนถามกลับ...ทำเอาผมชะงักไปเล็กน้อย..

          "ก็...เอ็มก็ไม่รู้เหมือนกัน...เอ็มคงเศร้า...ไม่ว่าแค่เลิกกันหรือว่า...ต้องเสียทีไป"  ผมพูดท้ายประโยคเสียงเบา...เบาจนผมไม่แน่ใจว่าได้ยินเสียงตัวเองพูดคำนั้นออกมา

          "เอ็มฟังทีพูดให้ดีนะ...ทีไม่คาดหวังอะไรทั้งสิ้นจากความรักของเอ็ม...ถ้าเกิดทีกับเอ็มต้องเลิกกันจริง...ไม่ว่าสาเหตุจากใครก็ตาม...ทีอยากให้เอ็มเลิกคิดถึงทีสะ..." ทีพูดเรียบๆแต่ใจผมแทบจะตกลงไปที่เท้า...

          "ถ้าตอนนั้นที่เป็นฝ่ายทำให้เอ็มเจ็บ...ทีอยากให้เอ็มเอาเวลาไปอยู่กับครอบครัว...กับทราย...ใครหรืออะไรก็ได้ที่จะทำให้เอ็มลืมที...แต่ถ้าเอ็มจะเป็นฝ่ายไป...ทีก็จะไม่รั้งเอ็มไว้...แต่ทีอยากบอกว่าถึงยังไงทีก็จะรักเอ็ม....ส่วน...ที่เอ็มถามว่า...ถ้าเกิดเอ็มเป็นอะไรไป..." ทีมองหน้าผม..สายตาจริงจังบ่งบอกว่าคำตอบของเขานั้นเขายังไม่แน่ใจว่าจะบอกผมดีหรือป่าว...ผมได้แต่มองตาทีรอคอยคำตอบ

          "ทีก็จะไม่อยู่ต่อไปเหมือนกัน" คำตอบของทีทำให้ผมนั่งตัวแข็งทื่อ...ตกตะลึงเหมือนถูกทุบด้วยค้อน...ในหัวมึนไปหมดแถมมาด้วยอาการเจ็บที่ใจอย่างบอกไม่ถูก...ผมตั้งสติพยายามพูดอะไรสักอย่าง...

          "ล้อเล่นใช่มั้ย?" ถาม...รู้ทั้งรู้ว่าสิ่งที่ทีตอบไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแน่ๆ...ทีไม่ตอบ...มองหน้าผมนิ่งๆ...ผมคว้ามือทีมาเขย่า...บอกมาสิว่าที่พูดเมื่อกี้หน่ะ...แค่ล้อเล่นกันเท่านั้นเอง

          "เอ็ม...จำได้มั้ยว่าทีเคยขอให้เอ็มมาเป็นหนึ่งในครอบครัวของที...นั่นทีจริงจัง...ตอนนี้ทีไม่เหลือใครแล้ว...แต่ก่อนหน้านี้ทีรักครอบครัวของที...แต่ทีพลาดไป...ไม่มีครอบครัวให้ทีรักอีกแล้ว...ตอนนี้ความรักเดียวที่เหลือคือความรักที่ทีจะให้ได้กับคนรัก...และทีก็เอาความรักทั้งหมดมารักเอ็ม...ถ้าเกิดทีเสียเอ็มไป...ทีจะอยู่ต่อไปทำไม....สู้ตายตามเอ็มไปไม่ดีกว่าหรือ...ความตายคงไม่น่ากลัวกว่าการที่ทีต้องอยู่โดยไม่มีเอ็มหรอก" ทีตอบ...ยืนยันความคิด...ผมฟังโดยทำอะไรไม่ถูก...รู้แต่ว่าภาพทีที่ขยับริมฝีปากตอบไปมานั้นเบลอเหลือเกิน...เห็นแค่เพียงภาพมัวๆ...ผมร้องไห้...มือที่เมื้อกี้ใช้ขย่าทีกับกลายเป็นเกาะแขนของทีแน่นๆ...ก่อนจะร้องไห้ออกมา...

          "ไม่เอาหน่ะเอ็ม...เอ็มคนดีอย่าร้องไห้สิ..." ทีพยายามปลอม...ดึงตัวผมเข้าไปกอด....ผมยอมตามแต่โดยดีแต่น้ำตายังไหลมาไม่ขาดสาย...

          "เลิกคิดได้มั้ย...ไม่เอาอย่างนี้...ทีต้องอยู่ต่อไปสิ..." ผมพูดตะกุกตะกัก...ทีใช้มือข้างหนึ่งลูบหลังผมเบาๆ...ไม่ตอบ

          "บอกเอ็มสิ...ว่าเมื่อกี้ล้อเล่น" ผมเริ่มดิ้น...พยายามดันตัวทีออก...พยายามให้ทียอมบอกผมว่าทั้งหมดแค่ล้อเล่น...แต่ทีไม่คลายวงกอด...มีแต่จะกระชับให้แน่นขึ้น

          "เอ็ม..." ทีเรียกชื่อผม....เตือนให้ผมรับความจริง

          "ก็เอ็มถาม...ทีก็ตอบ...ความจริงที่ทีคิด...เอ็ม...หยุดร้องไห้ได้แล้ว" ทีกอดผมแนบอก...โยกตัวเบาๆเหมือนเวลากล่อมเด็กที่งอแง...ผมเลิกดิ้น...สะอื้นกับความจริงที่ได้รับ...ทีจริงจัง...ทีรักผมมากเหลือเกิน....ผมร้องไห้ในอ้อมกอดทีสักพัก...ทีจึงเลื่อนมาจูบบนเปลือกตาเบาๆทั้งสองข้าง...

          "ยังไงทีก็ยืนยันคำตอบเดิมใช่มั้ย" ผมถามเสียงอ่อน...ทีครางรับในลำคอ...เลื่อนริมฝีปากจากเปลือกตาไปที่ดั้งจมูก...ไล่มาตามสันจมูก...แล้วฝังจมูกลงหอมหนักๆที่แก้ม...ผมหดคอพยายามหลบเพราะทีตั้งใจพาผมออกไปจากเรื่องที่คุย....

          "งั้นเอ็มจะอยู่ต่อไปนานๆ...เอ็มจะรักตัวเองให้มากเท่ากับที่ทีรัก....เพื่อที่จะได้อยู่กับทีนานๆ...ดีมั้ย" ผมถามเชิงอ้อน...คำตอบของทีทำให้ผมรักเขามากยิ่งขึ้น...ทำให้ผมมั่นใจ...เพราะทีไม่เคยโกหกผม....ทีเริ่มรุกผ่านซอกคอ...กดริมฝีปากที่เนินไหล่...ทีเพียงแค่ยิ้มรับคำตอบผมแต่ไม่ยักจะหยุดทำ...

          "ทีๆๆๆๆๆ" ผมดิ้นหลบ...เรียกชื่อเพื่อเตือนให้หยุด....แล้วทีก็หยุดจริงๆ...ทีมองหน้าผมพร้อมรอยยิ้ม...ก่อนที่จะขมวดคิ้วเหมือนพึ่งนึกอะไรขึ้นมาได้

          "มีอะไรเหรอ" ผมถาม...ก็เห็นยิ้มอยู่ดีๆ..

          "เอ็ม...ปีหน้าเอ็มต้องย้ายออกจากหอนี้ใช่มั้ย" ทีถามเปลี่ยนเรื่องจนผมงง....ก็ใช่...ปีสองผมไม่ได้เรียนที่นี้แล้ว...

          "ใช่...ทีรู้ได้ไง" ผมถามด้วยความสงสัย...

          "ไม่สำคัญหรอก...ทีแค่อยากรู้ว่าเอ็มจะย้ายไปอยู่ที่หอไหนหรือป่าว" ทีถาม...คลายหัวคิ้วที่มุ่นลงแล้ว...

          "ก็ยังไม่แน่ใจ...เอ็มว่าจะถามรุ่นพี่ดูว่ามีที่ไหนให้อยู่บ้าง..." ผมตอบตามจริง...

          "เอ็ม...ไปอยู่ที่บ้านทีมั้ย" บ้านที?????? ผมไม่แน่ใจว่าผมรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน...

          "ทีอยู่กับต้อมไม่ใช่เหรอ" ผมถาม...ทีสั่นหัวพรืด...

          "ป่าว...นั่นแค่ไปพัก...ทีพูดถึงบ้านที...บ้านของพ่อแม่ที...บ้านต้อมแค่อยู่ใกล้ๆ..." ทีอธิบาย...

          "แต่ตอนนี้ทีก็อยู่หอไม่ใช่เหรอไง" ผมถาม...ยังไม่แน่ใจ...แม้ว่าใจจะค่อยๆพองคับอกด้วยความดีใจขึ้นเรื่อยๆ

          "ใช่...แต่ถ้าเอ็มจะไปอยู่...ทีก็จะกลับไปอยู่กับเอ็ม" คำพูดง่ายๆของทีทำเอาผมเริ่มเขินจนใบหน้าร้อนผ่าว...

          "เอ่อ...ที...รู้มั้ยว่าเอ็มตัดสินใจเองไม่ได้...บ้านทีไม่ใช่หอ...เอ็มคงต้องถามพ่อแม่....แล้วตอนนี้พ่อกับแม่เอ็มยังไม่ได้รู้จักอะไรทีเลยนอกจากที่เคยเจอที่โรงพยาบาล..." ผมบอกต่อ...

          "อืม...ไม่เป็นไร...ทีแค่อยากให้เอ็มมาอยู่ด้วย...บ้านทีก็อยู่ใกล้แถวนั้น...เพียงแต่ทีไม่แน่ใจว่าพ่อแม่เอ็มจะยอม" ทีพูดแบบยอมรับความจริง...

          "นั่นสิ...อุปสรรคเยอะจริงแหะ" ผมพูดแล้วถอนหายใจ...ทีระบายยิ้ม...

          "พูดอย่างนี้แสดงว่าตัวเอ็มเองอยากไปอยู่กับทีล่ะสิ" ทีถาม...ผมยิ้มกว้างตอบ...ก่อนจะพยักหน้ายอมรับ...ผมยกมือทั้งสองข้างโอบรอบคอทีแล้วกอดไว้แน่น...เพราะเป็นที...ผมถึงสบายใจ...มั่นใจ...ไม่ว่าพ่อกับแม่หรือใครอื่นอาจจะไม่เข้าใจ...แต่ผมเชื่อว่าผมกับทีจะพยายามไปด้วยกัน...เอาเป็นว่าอย่างแรกที่ผมต้องทำหลังจากนี้...คือเดินไปหาแม่...และเริ่มเล่าเรื่องทีให้แม่ฟัง...ให้แม่รู้จักคนที่รักผมและเป็นคนที่ผมรัก...(ถึงแม้จะต้องโกหกเรื่องที่ทำให้เราได้เจอกันไปนิดหน่อยก็เหอะ)....


          ..........

          ..........

          อยากให้โลกนี้มีแต่ความรัก

          ..........

          ..........



--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

   จบตอน 48...
Just last one เท่านั้น
วันที่ 3 สอบ....สู้ตายยยยย
ปล..วันที่ 22 กุมพานี้ครบรอบ 2 ปีแล้วครับ....ไม่น่าเชื่อเลยแหะ


InLuSt