คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #47 : เพื่อนเก่า & PostValentine
ทียิ้มผ่านกระจกมาให้ผม...ก่อนที่จะมองหน้าอาร์ทอย่างขำๆ...ส่วนผมได้แต่แสดงอาการหงุดหงิดทางใบหน้า...ก็มัวแต่ยิ้มแล้วไม่ยอมบอกเนี่ยหล่ะ...
"ที...รู้จักหมูกับเกมส์ใช่มั้ย...แล้วจะยิ้มอีกนานมั้ยนั่น" ผมถามด้วยความอยากรู้เต็มที่...
"ก็...ไม่แน่ใจ...แต่จากที่ฟังมาน่าจะเป็นคนเดียวกับที่ทีเคยรู้จัก...คนชื่อหมูกับเกมส์คงจะไม่ได้สนิทกันทุกคนละมั้ง" ทีตอบ...มองหน้าอาร์ทแล้วกลั้นยิ้มต่อ...
"แล้วขำอะไร" ผมถามต่อ...
"ก็แค่ไม่คิดว่าเกมส์...ท้ายที่สุดก็เป็นเหมือนที.." เหมือนที...เป็นเกย์อ่ะนะ...แล้วมันน่าขำตรงไหน...ผมมองหน้าอาร์ทที่นิ่งเงียบทันทีที่รู้ว่าทีกับเกมส์อาจจะรู้จักกัน...อาร์ทมีสีหน้าครุ่นคิด...
แล้วตลอดเวลาที่ Sizzler ก็กลายเป็นการรวมหัวกันสามคนเพื่อช่วยอาร์ท...พอมาคิดมันก็ตลกดี...ทั้งๆที่วันนั้นอาร์ทมาขอโทษผมแท้ๆ...กลายเป็นว่าผมก็ต้องช่วยเขาต่อ...นอกจากนี้ทียังช่วยยืนยันความจริงที่ว่าเกมส์เป็นเพื่อนเก่าของทีด้วยประโยคที่ว่า..."เกมส์มีดีแค่สองอย่างคือหน้าตาดีกับรวย"...คำพูดที่เหมือนคำด่าแต่คนพูดไม่ได้ให้อารมณ์อย่างนั้นเลยสักนิด...ส่วนอาร์ทที่นั่งฟังก็ยิ้มอย่างพอใจ...ทีเล่าต่อให้ฟังโดยย้อนให้ผมนึกถึงคำตอบที่เขาเคยตอบไปแล้ว...ที่เคยบอกว่ามีเพื่อนสนิทอยู่สองคนตอนมอต้น...สองคนนั้นคือเกมส์กับหมู...ทีบอกว่าทั้งสามคนนิสัยไม่ได้เหมือนกันมาก...เกมส์เป็นคนตรงๆซื่อๆ...คิดยังไงก็พูดอย่างนั้น...เพราะฉะนั้นที่บอกว่ามีดีแค่สองอย่างนั้นจริงๆแล้วก็เอาไว้พูดแกล้งเกมส์เฉยๆ....(อาร์ทฟังแล้วพยักหน้าบวกอมยิ้มตลอดเลย...
)...ส่วนทีเป็นคนเรียบร้อย...จริงใจ...ซื่อๆ
"พอๆๆๆ...อันนี้ไม่เชื่อ" ผมขัดทันที...ใครจะไปเชื่อ...ส่วนอาร์ทหลุดขำออกมาทันทีหลังจากนั่งยิ้มเงียบๆ...
"ก็นั่นแหละ...ว่าแต่...ทำไมถึงไม่เอาไปปรึกษาหมูอ่ะ" ทีถาม...สีหน้ากลับมาจริงจัง
"อาร์ทไม่คิดว่าหมูจะรู้เรื่องที่อาร์ทมีอะไรกับเกมส์" อาร์ทตอบเรียบๆ
"แต่...ไม่มีเรื่องอะไรของเกมส์ที่หมูไม่รู้" ทีพูดต่อ...อาร์ทมองอย่างลังเลใจ...ส่วนผม...นั่งกินไปตลอดเวลา...เอ้า...ก็ไม่รู้เรื่องนี่หน่า
"แต่หมูไม่เคยว่าอะไร...กับเกมส์ก็เริ่มมาตั้งนาน" อาร์ทยังไม่เชื่อ
"ไม่รู้สิ...แต่หมูที่เคยรู้จักมาเป็นอย่างนี้...ไม่เข้าไปก้าวก่าย...ตราบใดที่ทีหรือเกมส์ทนไม่ไหวจริงๆ" ทีพูดกึ่งๆชื่นชม...
"แต่เรื่องนี้...ไม่รู้สิ...รู้มั้ย...อาร์ทรู้สึกเหมือนบาปกรรมตามทันเลย" อาร์ทกล่าวเปรยๆกับตัวเอง...เหมือนจะตัดพ้อ...ก่อนจะถอนหายใจ...ส่วนผมมองอาร์ทอย่างเข้าใจ...
"ดิวคงคอยสาปแช่ง.." ผมต่ออย่างขำๆ...อาร์ทก็ขำด้วย...ส่วนทีส่ายหน้าอย่างขำๆด้วยอีกคน...
"ตอนนี้เลยเข้าใจแล้วว่าดิวตอนนั้น...สับสนแค่ไหน..." อาร์ทพูดแล้วดูกลุ้มกว่าเดิม...ผมเลยนิ่งตาม...
"มีวิธีนึง...ถ้านายยอมเสียง..." ทีพูดขึ้นมาลอยๆ.....วิธี?
"เพราะตอนนี้...ให้นายไปตะโกนบอกว่ารักเกมส์...เกมส์ก็คงไม่เชื่อ...เรื่องของเรื่องคือเกมส์มันฝังใจไปแล้ว..." ทีสรุปสถานการณ์..
"อาร์ทก็คิดอย่างนั้น...เมื่อวานเกมส์ร้องไห้ใหญ่..." อาร์ทพูดเสริมเนือยๆ
"แล้วอาร์ทรักเกมส์จริงหรือป่าว...แน่ใจแล้วหรือป่าวเพราะถึงตอนนี้จะช่วยอาร์ทได้...แล้วหลังจากนี้พึ่งมารู้ตัวว่าไม่ได้รักเกมส์...อาร์ทจะเสียใจเปล่าๆ" ผมถามอาร์ท
"เอ็ม...อาร์ทบอกไม่ถูก...อาร์ทไม่เคยคิดว่ารักเกมส์...เคยแปลกใจในตัวเองบ้างตอนที่มีรุ่นพี่มาเทียวไปเทียวมาจีบเกมส์หรือตอนมีปัญหาอะไรๆ...แต่เมื่อวาน...เกมส์ทำอาร์ทเจ็บทั้งใจ...เรื่องเอ็มยังไม่ทำให้อาร์ทเจ็บได้เท่านี้...เพราะเกมส์ร้องไห้...ทำให้อาร์ทพึ่งรู้ตัวว่าอาร์ทต้อนให้เกมส์จนมุมสะจนไม่เหลืออะไรแล้ว...และพึ่งรู้ว่าเกมส์ยอมทุกอย่างเพื่ออาร์ทจริงๆ" อาร์ทพูดด้วยสายตาเจ็บปวด...คนเรามักเป็นอย่างนี้...ไม่รู้ตัวจนกระทั่งมันสายเกินไป...ทั้งๆที่จริงแล้วเพียงแค่เราหยุดสักวินาทีหรือหนึ่งนาทีเพื่อคิดถึงสิ่งเหล่านี้...เราก็จะเข้าใจอะไรมากขึ้นแท้ๆ...
วันนั้นอาร์ทกลับไปด้วยความเบาใจไปเปาะหนึ่ง(ไม่รวมรอยเจ็บตัวที่เพิ่มขึ้นเพราะแผนการของที)...ส่วนผมก็รู้สึกดีใจที่ตอนนี้อาร์ทกับผมไม่มีความเหลื่อมล้ำทางความรู้สึก...เพราะคำว่าเพื่อนเข้ามาแบ่งไว้อย่างชัดเจนแล้ว...จะทำให้อะไรๆก็สบายใจ...ส่วนทีก็ดูมีความสุขที่ได้ข่าวเรื่องเพื่อนเก่าตัวเอง...แถมยังดูมีความสุขมากๆที่ได้ร่วมมือกับอาร์ท...ส่วนเรื่องที่ทีกับเพื่อนอีกสองพากันไปขึ้นครูตั้งแต่สมัยก่อนนั้นทำเอาอาร์ทตาขวางทันทีที่รู้...(ผมฮามากๆตอนนั้น)...อาร์ทถามว่าหญิงหรือชาย...ทีก็ตอบมายังไม่อาย(เลยจริงๆ)ว่าทั้งชายและหญิง...แต่ตอนนั้นเกมส์ยืนยันตลอดว่ายังไงๆก็ต้องกับผู้หญิง...พอมาวันนี้...ทีเลยขำเมื่อคิดว่าเกมส์แพ้สะแล้ว...
สำหรับเรื่องแผนการณ์ของที...ผมฟังแล้วก็ยังรู้สึกแปลกใจ...แต่อาร์ทกลับคิดว่ามันน่าจะได้ผล...ก็ต้องปล่อยเค้าไป...เอาเป็นว่าผมขอให้สมหวังละกัน...ส่วนผมก็ได้แต่ค่อนขอดทีไปเรื่อยๆ
"ทีนี้เจ้าเล่ห์จริงๆ" ผมพูดทันทีหลังทีเริ่มเข้าแผนการณ์...อาร์ทหัวเราะทั้งน้ำตาอย่างขำๆ
"ไม่สักหน่อย...ทีแค่คิดอะไรแบบนี้ได้มากกว่าเอ็มเท่านั้นเอง...ทียังสู้หมูไม่ได้เลย...เทียบแล้วก็ต้องหมูเนี่ยแหละที่เจ้าเล่ห์ที่สุด"ทีพูดแก้ตัว
"อย่างหมูเนี่ยนะ" อาร์ทถามอย่างแปลกใจ
"ถ้าอาร์ทไม่รู้...ก็แสดงว่าหมูยังไม่เชื่อใจนายมากเท่าที่คิด...แต่ก็นั่นแหละ...ร้ายที่สุด...เจ้าเล่ห์ที่สุดนะหมู...ไม่เชื่อลองถามเกมส์หลังจากนนี้ได้" ทียังคงยืนยันนั่งยันนอนยัน...ว่าตัวเองไม่ได้เจ้าเล่ห์ขนาดนั้น...
แค่คิดผมก็อดขำไม่ได้...ที่เรื่องอะไรๆก็ดูจะบังเอิญสะจนผมต้องประหลาดใจหลายครั้งขนาดนี้...แต่ก็ไม่ใช่ว่ามันไม่ดี...เพราะถือว่าต้นปีใหม่เดือนมกราของผมนี้...ยังไม่มีเรื่องไม่ดีที่ผมต้องเจอ...(นับเอาเรื่องจูบของอาร์ทเป็นเรื่องดีไปละกัน...ทีคงไม่ว่าอะไร)...และผมก็หวังว่าหลังจากนี้ผมจะเจอแต่เรื่องดีๆ...รวมถึงขอให้อาร์ทแก้ปัญหาเรื่องเกมส์ได้ด้วยละกัน...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ผมตื่นขึ้นด้วยความงัวเงีย...หิวน้ำจังแหะ....เหนียวตัวไปหมดด้วย....ผมกระพริบตามองปริบๆ....ไม่มีแสงจากข้างนอกส่องเข้ามา...คงยังไม่เช้า...อากาศตอนนี้ค่อนข้างหนาวจนผมขนลุก....หนาวจนผิดปรกติ....จนกระทั่งผมมองไปเห็นคนนอนอยู่ข้างๆ...ความหนาวก็เปลี่ยนเป็นความอุ่นร้อน...ทีนอนอยู่ข้างๆในขณะที่ร่างกายเปลือยเปล่าทั้งคู่ทำเอาความเขินเข้าจู่โจมจนใบหน้าร้อนผ่าว...ผมลุกขึ้นนั่งมองทีที่หลับสนิท...ลมหายใจผ่อนเข้าออกเป็นจังหวะ...ร่างกายสมส่วนของทีทำให้ผมต้องมองตามอย่างอิจฉา...ทีไม่ได้ยกเวทหรือเล่นกล้าม...ผมเลยไม่ได้เห็นกล้ามเนื้ออกแบบพวกประกวดประเวศน์ยิม...แต่ก็ดีแล้ว...ผมว่ามันน่ากลัว...ผมหันซ้ายหันขวาจนเจอเสื้อนักศึกษาของใครสักคนที่กองอยู่ตรงมุมหนึ่งของเตียง...เลยเอื้อมไปหยิบมาใส่..พยายามไม่เคลื่อนไหวมากจนทำให้ทีตื่น...ปรากฏว่ามันเป็นเสื้อที...ผมมองหาเสื้อตัวเองต่อ...แต่ด้วยความมืดแบบมีแสงสลัวๆแค่นี้ทำให้ผมหาไม่เจอ...ผมเลยสวมเสื้อทีแล้วกลัดกระดุมสองสามเม็ดแรกกันหนาวก่อนที่จะลุกลงจากเตียงแล้วลื่นหล่นลงไปนั่งกับพื้น.....ใช่...ผมลงไปกองกับพื้น....ก็มันเจ็บอ่ะ....ขยับตัวอย่างเร็วโดยไม่ได้คิดเลย...กว่าผมจะชินคงอีกนาน...
...กว่าจะชิน.....
ผมสลัดความคิดของผมไปไว้ข้างๆ...บ้าจริงๆเลยเอ็มเอ๊ย...ผมลุกขึ้นช้าๆ...แล้วเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อเทน้ำมาดื่ม...ผมดื่มไปหลายอึกเพื่อดับกระหาย...แต่พอคิดว่าเดี๋ยวทีตื่นมาก็คงหิวเหมือนกันผมเลยไม่เก็บขวดน้ำเข้าตู้เย็น...ผมเดินไปวางขวดไว้แถวๆเตียงก่อนจะเหลือบไปเห็นนาฬิกาบนโต๊ะบอกเวลา 1.15....นอนต่อดีกว่า...ความคิดหนึ่งเดียวทีบอก...แต่ไม่ทันที่ผมจะล้มตัวลงนอน...สองมือยาวก็เข้ามาโอบเอวผมอย่างรวดเร็วจนผมร้องเสียงหลง
"ที!!!" หัวยุ่งๆของคนกอดเข้ามาไซร้อยู่ที่เอว
"ตื่นมาทำไม...นอนต่อสิ" ผมพูดต่อหลังจากตั้งสติได้
"โดนยั่วเลยนอนไม่หลับ" ทีตอบเสียงฟังดูตื่นแล้ว...แถมฟังเหมือนจะสนุกเสียด้วย
"ใครยั่ว" ผมถามอย่างไม่เข้าใจ....ทีเลื่อนหัวออกมามองหน้าผมก่อนจะยิ้มกรุ้มกริ่ม
"เอ็มไง"
"เอ็มยั่วตรงไหน" ผมถาม...แล้วนั่งกึ่งคุกเข่าลงข้างๆทีที่คลายอ้อมกอดแล้ว...ทียิ้มกว้างแล้วชี้มาที่ตัวผม...ผมก้มลงมองอย่างงงๆ...ทำไม...ก็ใส่เสื้อแล้วไม่ได้ใส่กางเกง...แล้วมันยั่วตรงไหน
"ใส่เหมือนในพวกหนังสือโป๊เลย...ใส่เสื้อนอนตัวใหญ่ๆที่บังไว้นิดๆหน่อยๆ....แล้วโชว์ขาไว้อย่างนี้" ทีไม่พูดเปล่าแต่ลากมือไปที่ขอบเสื้อก่อนจะเลื่อนเข้าไปข้างใน...ผมใช้สองมือตระครุบให้หยุดทันที...ทีใช้มือข้างทีเหลือแทรกผ่านรอยแยกตรงปลายของเสื้อเชิร์ทเข้ากอบกุมส่วนอ่อนไหวของผม...
"ที...ไม่เอา...." ผมร้อง....ผมปล่อยมือข้างนึงอีกข้างก็ลุกลานเข้ามาใต้เสื้อมากขึ้น...
"นะๆๆๆ...ไหนๆก็ตื่นแล้ว" พูดไม่พูดเปล่า...สายตายังมองไปยังที่ๆทำให้ผมหวั่นใจกับคำว่า"ตื่น"ของทีจริงๆ...แต่มือที่สัมผัสอยู่ก็เริ่มเค้นคลึงจนความคิดผมเริ่มสับสน.....ทีโน้มตัวลงมาจูบที่ต้นคอที่เผยอยู่นอกปกเสื้อ...ริมผีปากเย็นแนบมาบนร่างกายของผมที่ร้อนขึ้นจากแรงอารมณ์และความเขินอาย...
"อื้อ...ที....วันนี้ก็ทำไปแล้วไง...ไม่เอาแล้วนะ....อึก..." ผมพยายามท้วง...ในหัววูบๆโหวงๆ....พอคิดจะพูดก็โดนปลายนิ้วบดขยี้ตรงปลายเสียจนเสียวซ่าน...ทีไม่ตอบ...มีเพียงเสียงหัวเราะอย่างขำๆในลำคอ...ก่อนผละมือที่ประคองศีรษะผมออกไปแล้วยกตัวผมไปนั่งไว้บนตัวเขา.....ผมใช้แขนสองข้างโอบรอบคอที...ซุกหน้าหลบไม่ให้มอง...จะทำอะไรก็ทำ.....ไม่กล้ามองแล้ว...ร่างกายของตัวเองแท้ๆ...ทำไมบังคับไม่ได้...มันยอมตามมือของทีไปเสียหมด...
"อย่าก้มหน้าสิ....อยากมอง..." เอะ...ก็คนไม่อยากให้มอง....ผมส่ายหัวแล้วก้มหน้าต่อ....แล้วผมก็สะดุ้งสะจนต้องเงยหน้าเมื่อปลายนิ้วทีข้างไหนไม่รู้จิ้มพรวดเข้ามาในร่างกาย...มันถูกสอดเข้ามาอย่างรวดเร็วสะจนผมแปลกใจ...ผมมองหน้าที...ขบริมฝีปากแน่น...ทียิ้มยั่ว...ดันนิ้วเข้าออกไม่สนใจผมที่มอง....ทำไมมันลื่นๆละ....หรือว่ามัน...หลวม?....
"ทำไมทำหน้าแบบนั้น" ทีถาม...ผมลังเลใจ...แม้จะมีแรงอารมณ์สุมอยู่ในตัวเองแต่ความคิดใหม่ทำให้ผมสลดลงทันที
"เปล่า.....อ..อ..อื้อ" ผมตอบปัด...จากหนึ่งเพิ่มเป็นสอง...ผมเลิกคิดแล้ว...ช่างมันเถอะ...ผมบอกตัวเองแต่ในใจมีอะไรบางอย่างทำให้เจ็บ...
"วาสลีนหน่ะเอ็ม" ทีกระซิบบอกข้างหู...แล้วกดริมฝีปากหนักๆที่ข้างแก้ม....อะไรนะ....แต่ทีไม่ปล่อยให้ผมว่างคิดอะไรอีกแล้ว...มือข้างที่คอยปรยเปรอทางเบื้องหน้านำพาให้ความแข็งขืนมาเจอกัน...แรงเสียดสีและการถูไถนำพาเราสองไปไกลจากการควบคุมตนเองมากขึ้นเรื่อย...หยาดหยดสีขาวขุ่นทำให้การเสียดสียิ่งทวีความรุ่มร้อน....ริมฝีปากหนักๆเคลื่อนลงมาตามลำคอ...ไหปลาร้า...ก่อนที่จะหยุด....ทีมองเสื้อที่ขัดขวางจุดมุ่งหมายของเขาแล้วมองใบหน้าของผม...ทีเปลี่ยนใจ....ยกตัวผมขึ้นเล็กน้อยเพื่อสอดใส่ร่างกายเข้ามาทางด้านหลัง...กดตัวผมลงแนบกับเตียง...มือแกร่งยกสะโพกของผมขึ้น...ถึงแม้ว่าจะมีการเตรียมพร้อมแต่ด้วยขนาดที่แตกต่างทำให้ร่างกายของทีแทรกเข้ามาได้เพียงเล็กน้อย
"ที...." ผมครางเสียงอ่อย...มองหน้าที...ต้องการ...ผมรู้ตัว...ผมต้องการที...ทั้งหมด....ทียิ้มให้แล้วหยิบยื่นการตอบสนองให้แก่ผม....แก่นกายร้อนค่อยๆดันผ่านเข้ามา...พร้อมกับความต้องการที่ค่อยๆถูกเติมเต็ม
"ที...อืม....อึก" ทีหยุด...เมื่อการบีบรัดมันมากมายเกินกว่าจะใช้เวลายาวนานและแรงเพียงน้อยนิดในการทำให้สำเร็จได้...
"...ทีรักเอ็มนะ..." เสียงทีแหบพร่า....ผมพยักหน้ารับ...ทีขยับถอนออกช้าๆ...ก่อนจะดันเข้ามาใหม่....และค่อยๆเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ...โดยทุกครั้งทีดันเข้า...ผมรู้สึกบางอย่างถูกกระตุ้นมากขึ้นเรื่อยๆ...มากจนผมแทบคลั่ง....
"รัก....รัก....ที..." ผมตอบ..มือทั้งสองเกร็งแน่นจิกลงบนไหล่กว้างของที...ทีกัดฟันแน่นจากความเจ็บปวดและความอึดอัด....การสอดใส่ทวีความเร็วและการปลุกเร้าอารมณ์เราทั้งคู่จนกระทั่งถึงจุดสูงสุดของความต้อง...น้ำสีขาวขุ่นจึงถูกปลดปล่อยเพื่อแสดงถึงความสุขสมที่ได้รับ...ทีหอบหายใจแรง...มองหน้าผม...ก่อนจะถอนกายออกช้าๆ...ทีใช้ปลายนิ้วก้อยเกี่ยวเส้นผมที่ปรกลงบนใบหน้าของผม...ก่อนจะประกบจูบเบาๆแสดงความรัก...
"เอ็ม...ทำให้ทีได้มั้ย...เหมือนที่ทีเคยทำ" ผมมองหน้าที...คำขอของที...ผมไม่แน่ใจ...มันต้องเจ็บแน่ๆ...ผมไม่รุ้ว่ามันต้องแรงแค่ไหน...
"เอ็มกลัวทีจะเจ็บนะ..."ผมท้วง...ทีส่ายหน้า
"นะ...ทีเชื่ออย่างนั้นนี้...ทีอยากให้เอ็มเป็นเจ้าของทีบ้าง..." ทีตอบผมยังลังเล...แต่ก็ยอมลุกขึ้นนั่ง...
"นะนะ" ทียังอ้อนวอน
"ถ้าเจ็บก็รีบบอก...เข้าใจมั้ย" ผมสั่ง...ทีพยักหน้าหงึกหงัก...ผมมองไหล่เปลือยเปล่าของทีที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อจากกิจเมื่อครู่...ผมโน้มตัวลงไปที่บ่าใกล้ๆลำคอก่อนจะอ้าปากแล้วฟังฟันลงบนเนื้อแน่นแล้วกัดด้วยแรงที่ผมกะไม่ค่อยถูก...
"อึก" เสียงร้องในลำคอทำเอาผมสะดุ้ง...ผมถอนฟันแล้วดันตัวเองกลับมามองทีอย่างเป็นห่วง...แต่ทียิ้มกว้าง...ผมเลยหันไปมองรอยกัดของผม...มันแดงและมีรอยช้ำเลือดจางๆแต่เลือดไม่ไหล
"เจ็บใช่มั้ย...บอกแล้วไม่เชื่อ" ผมพูด...ทีส่ายหน้า
"ไม่เจ็บหรอก..."ทีโกหกด้วยความจริงจัง
"รอยกัดของเอ็มสำหรับทีมันเป็นการแสดงถึงความเป็นเจ้าของ...ว่าตอนนี้ทีเป็นของเอ็มแล้ว..." ทีพูดต่อ...ใช้ปลายนิ้วรูปผ่านรอยฟันเบาๆ...
"เหมือนทีที่เคยกัดเอ็มวันนั้นใช่มั้ย" ผมถาม...ทีพยักหน้า...ทั้งๆที่วันนั้นเขายังไม่ได้รักผม...แต่เขากลับทำให้สิ่งที่เขาเชื่อว่ามันคือการเป็นเจ้าของให้กับผม...ทีมองผมนิ่งคิดอะไรบางอย่าง...เขาดึงตัวผมลงนอนแล้วนอนข้างๆ...ผมหันหน้าไปมองอย่างสงสัย
"เอ็มคนดี...เลิกคิดอะไรได้แล้ว...พรุ่งนี้ยังมีเรียนนะ..."ทีเตือนผม...เขาดึงผ้าห่มมาคลุมเราทั้งสองแล้วดึงตัวผมเข้าไปกอดจนอุ่น..ผมหันหน้าเข้าหาเขาซุกตัวเข้ารับไออุ่นจากอกกว้าง....
ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าผมจะต้องเจออะไรอีกบ้าง...แต่วันนี้ตอนนี้...ผมมีคนข้างๆที่คอยแบ่งไออุ่นให้กัน...ถึงแม้อดีต...สิ่งที่เราสองคนผ่านพ้นกันมาจะไม่ได้เรียบรื่นและสวยหรู...แต่ถ้ามันจำเป็นและทำให้เราได้ยืน ณ จุดๆนี้...มองที่จุดนี้...และได้มีความสุขร่วมกันอย่างนี้....มันก็คุ้มค่ากับสิ่งที่เราได้เจอ
----------------------------------------------------------------------------------
อยากจะขอบคุณ ที่รู้ใจเข้าใจ สิ่งดีดีที่ให้มา
อยากจะขอบคุณ ที่สัญญาว่าใจ ไม่มีวันห่างเหิน
กับคนหนึ่งคน ที่ไร้วันเวลา หมดกำลังจะก้าวเดิน
จากคนที่เคย เจ็บเหลือเกินที่ใจ กลับกลายเป็นเบิกบาน
ผ่านคืนวันโหดร้าย นานเหมือนชั่วกาล
กลับมีคนห่วงใยกัน สุขใจทุกวัน มีเธออยู่ข้างกาย
เริ่มรู้จักความหวานกับรักลึกซึ้งหมดใจ
เริ่มรู้จักความหมายของคืนวัน
แค่คนหนึ่งคนกับหัวใจ ให้เธอ หมดไปเลยที่ฉันมี
จะเป็นจะตายจะร้ายดี ไม่แคร์ ไม่เคยจะหวั่นไหว
จะมีแต่เธอที่แสนดี ร่วมทาง ตราบจนวันที่สิ้นใจ
หนึ่งวันจะนาน สักเท่าไร ถ้าไกล ห่างเธอไปสักวัน
ผ่านคืนวันโหดร้าย นานเหมือนชั่วกาล
กลับมีคนห่วงใยกัน สุขใจทุกวัน มีเธออยู่ข้างกาย
เริ่มรู้จักความหวานกับรักลึกซึ้งหมดใจ
เริ่มรู้จักความหมายของคืนวัน
ให้เธอได้ยิน เสียงจากใจฉัน
ที่จะคอยบอกทุกคืนวัน ว่ารักเธอ
ผ่านคืนวันโหดร้าย นานเหมือนชั่วกาล
กลับมีคนห่วงใยกัน สุขใจทุกวัน มีเธออยู่ข้างกาย
เริ่มรู้จักความหวานกับรักลึกซึ้งหมดใจ
เริ่มรู้จักความหมายของคืนวัน
เสียงใจฉันเอง ร้องเพลงให้เธอ
ฟังอยู่คือเสียง ดังจากใจ
ร้องเพลงที่ใคร ไม่อาจฟังเสียง ใจฉันเอง
ร้องเพลงให้เธอ ฟังอยู่คือเสียง ดังจากใจ
ร้องเพลงที่ฟัง เข้าใจเพียงเรา
----------------------------------------------------------------------------------
จบตอนแล้ว...
ระหว่างพิมพ์ๆอยู่ duntey ก็เข้ามาอ่านก่อนจะพิมพ์จบสะอีกแหะ...
ยิ่งเรื่องนี้ใกล้จบ...ผมยิ่งรักคนอ่าน...
ที่เป็นแรงผลักดันในการพิมพ์..
และมีทำให้จุดมุ่งหมายในแต่ละวัน
InLuSt
(ปล...ถึงน้องจา...
ถ้าจะเอาตอนที่อัพไม่จบไปลงก็ได้...แต่ถ้าพี่อัพจบแล้วพี่ขอเสนอให้จาไปเพิ่มเหมือน edit อันเดิมอ่ะ...ให้มันรวมกันเป้นตอนเดียวกันดีก่านะ...แค่เสนออ่ะ...เพราะพี่ว่ามันตามอ่านง่ายกว่านะ)
ความคิดเห็น