ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #46 : (จูบ + ความกังวลใจ)ของอาร์ท

          ถึงแม้ว่าทีจะไม่ใช่แฟนคนแรกของผม แต่ทีก็เป็นคนแรกที่ทำให้ผมมีความสุขในความรัก การรักใครสักคนมันดีอย่างนี้นี่เอง...พอผมคิดอย่างนี้ทำให้ผมคิดถึงอาร์ท...อาร์ทเองก็ดีกับผมมาก...วันนี้ผมเลยตัดสินใจไปหาไปคุยกับอาร์ท...ไปบอกในสิ่งที่ผมควรจะบอกตั้งแต่แรก...เรื่องของที...ทีพูดถูกว่า...เรื่องที่ผมไม่ได้เล่าเรื่องทีให้อาร์ทฟังตั้งแต่แรก เพราะถ้าผมเล่า...ผมและทีในตอนนี้คงเปลี่ยนไป...ซึ่งผมไม่กล้าตัดสินใจว่าสิ่งนี้คือสิ่งที่ดี...

          ทีรู้ว่าผมคิดมากเรื่องอาร์ท...เพราะผมไม่รู้ว่าตอนนี้อาร์ทคิดอะไรกับผม....และผมให้ความสำคัญกับอาร์ทมากแค่ไหน...ถึงแม้ว่าผมไม่ได้รักอาร์ทแต่ผมก็มั่นใจว่าผมแคร์อาร์ทมากแน่ๆ...เพราะฉะนั้นการตัดสินใจไปหาอาร์ทในวันนี้ผมจึงต้องคิดแล้วคิดอีก....ผมจะบอกกับอาร์ทว่าผมมีแฟนแล้ว...และคงจะบอกว่าเป็นที...แต่ผมควรจะบอกเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดหรือป่าว...มันควรหรือป่าว...หรือจริงๆแล้วมันไม่จำเป็น...ทีหันมามองผมหลายครั้งขณะที่ขับรถไปส่งผมที่สยาม...ทีไม่ได้ถามอะไร...ทีเคยเจออาร์ทแต่ไม่รู้เรื่องของอาร์ทมากนัก...เพราะฉะนั้นทีเลยไม่เข้ามาก้าวก่ายในเรื่องนี้...ทีจอดรถในลานจอดรถไม่ไกลจากคณะของอาร์ทเท่าไหร่เพื่อที่ผมจะได้เดินไปได้โดยไม่เมื่อยสะก่อน...ทียิ้มให้ผม...

          "รอนะ" ผมพูดแค่นี้...เพราะในหัวตีกันยุ่ง

          "อื้ม" ทีรับคำ...ยิ้มให้ผม

          ผมเดินไปตามทาง...ไม่ช้าไม่เร็ว...ขาค่อยๆก้าวเดิน...มันดูเหมือนว่าจะเป็นอัติโนมิติ...คงเป้น reflex เพราะผมรู้สึกว่าผมไม่ได้ใช้สองในการบังคับการเดินของผม...สักพักก็เลี้ยวเข้าประตูรั้วแล้วเดินต่อไปเรื่อยๆ....ผมกำลังเสี่ยง...ผมไม่รู้ว่าตอนนี้อาร์ทอยู่ที่ไหน...ผมกำลังไปหาเขาที่คณะ...ซึ่งเขาอาจจะอยู่หรือไม่อยู่ก็ได้...แต่ก็นั่นแหละ...ผมแค่ถ่วงเวลา...ผมเดินจนไปอยุดที่ลานปูน...มีโต๊ะไม้นั่งตั้งอยู่ใต้ต้นไม้หลายตัว...ผมถอนหายใจก่อนล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทร....ผมรอ...

          "อาร์ท...ตอนนี้อยู่ไหนอ่ะ" ผมถาม...ฟังเสียงตัวเองดูแปลกๆ...

          "อยู่---" อาร์ทบอกชื่อตึก...ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่รู้จัก

          "ตอนนี้เอ็มอยู่---  อยากเจออาร์ท" ผมพูดตรงประเด็น...อาร์ทเงียบไปสักครู่...ผมได้ยินเสียงเก็บของ

          "รอที่นั่น...เดี๋ยวอาร์ทไปหา" อาร์ทพูดแล้วตัดสายไป...ผมมองมือถือตัวเอง...ตื่นเต้นในสิ่งที่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...

          ผมนั่งรอ...มันเหมือนจะนาน...แต่ก็นั้นแหละ...เมื่อเรารออะไรสักอย่างโดยที่ไม่ได้ทำอะไร...เวลาดูเหมือนจะผ่านไปช้าแสนช้า...สักพักผมก็เห็นเงาคนเดินมาแต่ไกล...คงเป็นอาร์ท..เพราะแถวนี้ไม่ค่อยมีใคร....นักศึกษาคนอื่นคงกลับบ้านไปหมดแล้ว...อาร์ทไม่ได้วิ่งให้เร็วขึ้น...แต่ก็เดินมาหาผมอย่างไม่รีบร้อน...แต่ผมกับกระวนกระวายใจ...

          "เป็นครั้งแรกที่เอ็มมาหาอาร์ทถึงที่นี้...ไม่นับวันนั้นนะ" อาร์ททักพร้อมรอยยิ้ม...ยิ้มที่ผมลังเลที่จะยิ้มตอบ...

          "เอ็มแค่มาหาอาร์ท" ผมพูด...นึกอะไรไม่ค่อยออก...หัวโหวงๆ...อาร์ทก็รู้ว่าผมมีจุดประสงค์ในการมาหาเขาเองในวันนี้แน่ๆ

          "มีเรื่องจะบอกอาร์ทใช่มั้ย" อาร์ทถาม...สีหน้ายังระบายยิ้มให้ผม...ผมพยักหน้าตอบ...

          "งั้นรอแปบนึง...อารืทไปเข้าห้องน้ำก่อน" อาร์ทพูดแล้วเดินไป...ผมเลยเดินตาม...มันป็นห้องน้ำในอาคารนึง...ผมปล่อยให้อาร์ทไปเข้าห้องน้ำโดยผมยืนพิงกำแพงอยู่ไม่ไกล...จะบอกว่ามีแฟนแล้วเลยดีมั้ยนะ...หรือจะต้องเล่าเรื่องวันนั้นด้วย...ไม่ดีหรอก...ไม่เล่าดีกว่า...

          "ไง" อาร์ทเดินกลับมาหาผม...

          "มีอะไรที่อาร์ทควรรู้แล้วตอนนี้" เป็นคำถามที่ฟังดูแปลก...แต่ก็ดีสำหรับผมที่จะตอบโดยไม่ต้องเกริ่นอะไรมาก...

          "ไม่สำคัญมากหรอก...เอ็มแค่จะบอกว่าตอนนี้เอ็มมีแฟนแล้ว" ผมพูดออกไปเร็ว...เพราะลิ้นเกือบจะพันกัน...สีหน้าอาร์ทไม่ได้เปลี่ยนไปตอนที่ผมพูดจบ...ไม่รู้สิ...ผมคาดหวังว่าเขาจะมีปฏิกิริยาโต้ตอบอะไรบ้าง...จะโกรธก็ต้องทำหน้าโกรธ...จะดีใจก็ควรจะบอกว่าดีใจด้วยหรือยิ้มแย้ม...ไม่ใช่แบบนี้...

          "ที?...ที่อาร์ทเคยเจอที่โรงบาลฯ...ใช่มั้ย" อาร์ทรู้...ผมมองหน้าอาร์ทที่ยังเรียบเฉย...ผมเลิกพิงกำแพง...กลับมายืนตรงก่อนตอบ

          "ใช่" ผมตอบขัดเจน...แล้วผมก็ได้เห็นอาร์ทยิ้ม...ยิ้มหยันๆที่มุมปากซึ่งผมแปลไม่ออก...

          "เอ็ม...อาร์ทสงสัย -  " อาร์ทเกริ่นประโยค...ผมมองตาอาร์ทอย่างลังเล...

          " - ถึงสิ่งที่ทีพูดที่โรงบาลฯ....เรื่องที่เค้าบอกว่าพูดไปงั้นๆ" ผมยืนตัวแข็งทื่อ...อาร์ทจำได้!!!!...ผมควรจะตอบมั้ย...

          "จริงหรือป่าว...ทีเคยได้เห็นสิ่งที่เค้าพูดหรือป่าว" ผมนิ่ง...มองหน้าอาร์ท...จะตอบ...หรือไม่ตอบ...หรือจะพยักหน้า...หรือส่ายหน้า...จะทำยังไงดี....

          "เอ็ม.." อาร์ทเร่งโดยการเรียกชื่อผม...ผมไม่จำเป็นต้องบอก...พอแค่นี้แล้วเดินไปเลยดีกว่า...แต่...

          ........

          "เอ็ม"

          "เคย" เสียงใคร...เสียงตัวเอง...ตอบไปแล้ว...เรียวคิ้วของอาร์ทกดลงเล็กน้อยด้วยอารมณ์ขุ่นมัว...อาร์ทยกมือขึ้นเสยผมลวกๆเหมือนกลับต้องการกำจัดสิ่งรำคาญใจ

          "อาร์ทเคยคิดว่าสิ่งที่อาร์ททำให้เอ็มคงดีไม่พอ...เคยคิดว่ามีอะไรบ้างมั้ยที่ยังไม่ได้ทำเพื่อให้เอ็มมารัก...ที่แท้..." อาร์ทพูดเสียงรอดไรฟัน...ผมกลัว...กลัวอาร์ท....เป็นครั้งแรกที่คิดอย่างนี้...แล้วสักพักผมก็ต้องตกใจ...เมื่ออาร์ทใช้มือข้างนึงมาคว้าคอผมไปใกล้จนผมเซ...

          ริมฝีปากกระแทกบดเบียดรุนแรง...เจ็บ...เพราะฟันกระทบกัน...เป็นจูบที่ดูดดื่มล้วงลึก...ลิ้นอุ่นร้อนควานไปทั่ว...ไม่มีความหวานชื่น...มีแต่อารมณ์ล้วนๆ...ซึ่งไม่ใช่ความพิสวาสแต่เป็นความโกรธที่ครอบงำ......ด้วยความตกใจทำให้ผมสะดุ้งและมือกระตุกขึ้นมายันอาร์ทที่อก...แต่พอรู้ว่าถูกทำอะไร..ผมก็ปล่อยมือลง...อาร์ท......พอใจแค่นี้เหรอ....ต้องการอย่างนี้จริงๆเหรอ...จูบ...ที่มีแต่เจ็บ....ความรุนแรงค่อยๆแปรเปลี่ยน...จนท้านสุดกลายเป็นการขบเม้มที่ริมฝีปากของผม....อาร์ท...อาร์ทหาอะไรอยู่....จูบเนิ่นนานต้องการทดสอบอะไร...ใจเอ็มหรือใจอาร์ท....จนแล้วที่สุด...อาร์ทก็ผละจากไป...ทิ้งไว้เพียงความชาด้าน...และความเจ็บปวด....ผมมองหน้าอาร์ท...ที่ตอนนี้สงบลงอย่างเห็นได้ชัด...ไม่เหลือความโกรธอีกแล้ว...ไม่เหลือ...เหมือนเส้นใยบางๆเส้นสุดท้ายระหว่างผมกับอาร์ท...

          "พอใจแล้วใช่มั้ย" ผมถาม...กัดฟัดแน่นจนเจ็บ...อาร์ทมองผม...สายตาอ้อนวอน...เขากำลังลังเลใจและสับสน...แต่ผมช่วยเขาไม่ได้....เพราะผมไม่สามารถยืนอยู่ตรงนี้ได้อีก...ผมเลยเริ่มเดิน...เดินจากไป...เดินเร็วขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นวิ่ง...

          ผมวิ่งผ่านใครไปบ้างไม่รู้...รู้แต่ว่าอยากกลับ...ไม่อยากอยู่ที่นี่...วิ่งจนมองไม่เห็นทาง...ทำไม...ทำไมมองไม่เห็น...น้ำตา....ผมหยุดวิ่ง...แล้วร้องไห้อย่างเหนื่อยใจ...ไม่คิดจริงๆ...ว่าอาร์ทจะทำแบบนี้.....อาร์ทที่แสนดีไม่เหลืออีกแล้ว....ผมผิดเองที่บอก...ผิดเองที่เปลี่ยนให้อาร์ทเป็นแบบนี้...เป็นความผิดของผมเอง.....อาร์ท....เอ็มไม่ดีพอจริงๆ...เห็นมั้ย...ผมสะอื้นอีกสะพัก...บังคับให้ตัวเองหยุดร้องไห้...ปาดน้ำตาลวกๆ...แล้วค่อยๆเดินต่อ...ทำไมรู้สึกว่าขากลับมันช่างไกลแสนไกล...เมื่อไหร่จะถึงสักที...ถึงคนที่รอเอ็มอยู่...ถึงคนที่จะไม่ทำให้เอ็มต้องร้องไห้อย่างนี้...

          ขาสองข้างค่อยๆก้าวอย่างช้าๆ...ขณะที่มือทั้งสองปาดน้ำตาออกจากใบหน้า...ไม่อยากให้ทีรู้ว่าร้องไห้...ระหว่างทางที่ต้องเดินกลับ...ผมต้องทำให้กลับมาเนียนเหมือนเดิมมากที่สุด...และพอเห็นรถทีอยู่ในสายตาผมก็ต้องกลับมาตีหน้านิ่งเหมือนว่าที่ผ่านมาไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นเลย...ผมเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปนั่งที่นั่งข้างคนขับ...ผมไม่ได้หันไปมองหน้าที...แต่ทีกำลังมองผมอยู่

          "เอ็ม..." ทีเรียก...ผมลังเลใจอยนู่ชั่วครู่...หันไปมองที...สายตาทีขุ่นไปนิดหน่อยเมื่อมองเห็นใบหน้าผม...แต่ได้แสดงสีหน้าโกรธออกมา...

          "ไปไหนต่อดี" ทีถามเสียงเรียบ

          "กลับ...แต่...เอ็มหิวข้าวแล้ว" ให้ทีคิด...แล้วแต่ทีว่าจะไปที่ไหนก็ได้...แต่ไม่เอาที่นี่...อยากไปจากที่นี่...ทีไม่ได้ว่าอะไรอีก...รถค่อยๆเคลื่อนออกจากทีและทะยานไปบนท้องถนน...ปล่อยผมให้จมไปกับความคิดตื้อตัน...ทีขับรถไปยังหอพักของเขา...มันทำให้ผมได้สติ...แล้วหันไปมองหน้าที...

          "ทำไมทำหน้าแบบนั้น" ทีถามผม...หน้าแบบไหน?

          "เอ็มกำลังทำหน้าแบบไหนอยู่?" ผมไม่รู้ตัว...ทียิ้มฝืนๆ...ก่อนจะตอบ

          "ทำหน้ายังกับจะบอกว่าวันนี้เป็นวันสำคัญ" ทีพูดติดตลก...ผมหลุดหัวเราะ...วันนี้มันสำคัญตรงไหนกันเนี่ย...

          ผมเดินตามทีเข้าไปในห้องที่จัดเป็นระเบียบ...ห้องนี้ใหญ่หว่าห้องของผม...ซึ่งมันก้คงจะแพงกว่าด้วย...ผมมองไปรอบๆ...ส่วนทีเดินไปเปิดตู้เย็นเอาอะไรบางอย่างมาเทใส่ชามและจานก่อนจะเอาเข้าไปอุ่นไมโครเวฟ...ผมเดิมตามไปช่วย...เห็นเป็นกับข้าวหลายอย่างและข้าวสวยในถุงสองถุงใหญ่...อย่างกับเตรียมไว้แล้วว่าวันนี้ผใมจะมาที่นี่อย่างนั้นแหละ....ทีทำให้ผมกินข้าวอย่างสบายใจ...ทีไม่ได้ถามเรื่องที่ผมคุยกับอาร์ท...ตลอดเวลาที่ผมกินข้าวอยู่...ทีแค่มองผมอย่างเงียบๆ...ถามเรื่องนู่นเรื่องนี้...เรื่องไร้สาระที่ทำให้ผมหลุดหัวเราะได้...จนกระทั่งกินข้าวเสร็จและทีพาผมมาส่งที่หอ...ทีก็เข้ามากอดผมหลวมๆไว้ก่อนที่จะกลับ...ผมพยายามมองหน้าทีที่กดลงกับเส้นผม...

          "เป็นอะไรไปเหรอที" ผมถามอย่างเป็นห่วง...ทีสั่นศีรษะตอบ...

          "จูบได้มั้ย" ทีถาม...ผมรู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าวทันที...ขอกันอย่างนี้เลยเหรอเนี่ย...ผมไม่ตอบ...ทีเลยดึงตัวออกมามองหน้าผม...ใช้มือข้างนึงมาแตะที่แก้มก่อนที่จะไล้ปลายนิ้มไปบนริมฝีปาก...ผมมองตาทีอย่างกล้าๆกลัวๆ...จนทีค่อยๆโน้มลงมาใกล้จนริมฝีปากแตะกัน...คราวนี้ทีไม่ได้ล่วงล้ำเข้ามาในโพรงปากเหมือนคราวก่อนๆ...เพียงแต่แตะริมฝีปากประกบกันและบดเบียดอย่างอ้อยอิ่ง...แต่ความรู้สึกเหมือนประจุไฟฟ้าวิ่งแล่นไปทั่วร่างกายนั้นยังปรากฏกับผมอย่างไม่แปรเปลี่ยน...สักพักปลายลิ้นร้อนก็แทรกเข้ามา...ทีจูบผมเหมือนเป็นการบรรเลงดนตรี...มันทำให้ผมตกอยู่ในโลกส่วนตัวชั่วครู่...ตัดขาดตัวเองจากโลกภาย..และมีความสุขจนลืมเรื่องราวรอบตัว...

          ทีถอนริมฝีปากออก...พยุงผมไว้ด้วยแขนที่โอบกอด...ผมหอบหายใจน้อยๆ...ต่างกันมาก...ผมได้แต่คิดในใจ...จูบของอาร์ทกับที...ถึงแม้จะกระทำเหมือนกัน...แต่ความรู้สึกที่ผมได้รับมันต่างกัน...อาร์ททำให้ผมรู้สึกเหมือนกับที่ทีทำไม่ได้...ทำไม...ทีมองหน้าผม...ยิ้มน้อยๆ...

          "มีอะไรก็บอกกันได้นะเอ็ม...รู้ว่าเอ็มร้องไห้แล้วทีเป็นห่วง...แล้วเนี่ย...เห็นปากช้ำกลับมาแบบเนี่ย...อย่านึกว่าทีไม่รู้ว่าโดนอาร์ททำอะไรมา" ทีพูดแล้วเอานิ้มจิ้มๆริมฝีปากผมเบาๆ...ผมเลยขบริมฝีปากแน่น...

          "ทีรู้?...แล้วไม่โกรธเอ็มเหรอ" ผมถามเสียงอ่อย...

          "ทีจะโกรธเอ็มทำไม...เห็นเอ็มร้องไห้มาก็โกรธไม่ลงแล้ว...ถ้าจะโกรธคงจะโกรธอาร์ทละ..." ทีทำปากงอนๆแล้วทำหน้าโกรธๆเล็กน้อย...ผมเลยยิ้มออก....แล้วทีก็ลากลับไป...ลาจากไปพร้อมเอาความทุกข์ใจของผมจากไปด้วย...ทำให้ผมรู้สึกดีใจ...ดีใจที่ไม่ได้อยู่คนเดียว...ดีใจที่มีคนเข้าใจและช่วยแชร์ความรู้สึกด้วย...ดีใจที่ได้เจอที...

          วันถัดมาผมก็เข้าเรียนอย่างปรกติสุข...มีทีมาคอยส่งมีทรายคอยล้อเรื่องที...แหงละ...เพราะเธอคอยเชียร์ตั้งแต่ยังมองหน้ากันไม่ติดจนถึงตอนนี้...ผมคงต้องยกความดีความชอบทั้งหมดให้เธอ...ผมนั่งเรียนหนังสือตามปรกติ...เรื่องที่เรียนในเทอมหลังยากมากเมื่อเทียบกับเทอมแรก...ผมเลยพยายามทำความเข้าใจตั้งแต่ตอนเรียน...จะได้ไม่ต้องเสียเวลามาอ่านอีกหลายๆรอบ...วันนี้ผมเลยรู้สึกหมดพลังงานเมื่อเรียนเสร็จ...ผมเดินลงบันไดตึกเรียนมาพร้อมทราย...แต่พอกำลังจะเดินไปตามทาง...ทรายก็สะกิดแล้วชี้ให้ผมมองไปเจอใครบางคน...ผมมองใบหน้าคุ้นเคย...ต่างคนต่างไม่ได้ยิ้มให้กัน...ผมเลยได้แต่หันไปบอกทรายให้ฝากบอกทีว่าให้รอผมก่อน...เพราะท่าทางผมต้องมีเรื่องคุยยาว...

          อาร์ทที่ผมเจอในวันนี้ต่างจากเมื่อวาน...ใบหน้าหล่อมีแววหมองหม่น...ดูเศร้าจนผมอดคิดในใจไม่ได้ว่าผมหรืออาร์ทกันแน่ควรจะเป็นคนเศร้า...อาร์ทเดินตามผมไปที่โรงอาหาร...ไม่รู้จะไปนั่งคุยที่ไหนดี....ผมเป็นคนนั่งลงก่อน...แล้วอาร์ทก็นั่งตามในฝั่งตรงข้าม...

          "ขอโทษ" อาร์ทเปิดประเด็น...ผมมองหน้าอาร์ทสีหน้าเฉยชา...

          "เมื่อวาน...อาร์ทผิดเอง...อาร์ท...ไร้สาระไปเอง...ขอโทษที่ทำร้ายเอ็ม" อาร์ทพูดต่อ

          "มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอไง" ผมถาม...ความจริงผมไมได้โกรธอาร์ท...เพียงแต่เสียความรู้สึกที่อาร์ททำร้ายความเชื่อใจของผมอย่างนี้...อาร์ทมองหน้าผมแววตาปวดร้าว...มันทำให้ผมอดใจอ่อนไม่ได้...ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่

          "ช่างเถอะ" ผมตัดบท...ผมเองก็ทำร้ายจิตใจอาร์ทไว้มากเหมือนกัน...

          "เอ็มไม่โกรธอาร์ทแล้วละ" อาร์ทฟังคำพูดผมแล้วยิ้มน้อยๆ...แต่สีหน้ายังมีแววกังวลใจอยู่มาก...

          "ขอบคุณที่เอ็มไม่โกรธ...ตอนนี้อาร์ทไม่รู้จะทำยังไงกับตัวเองอยู่เหมือนกัน...เอ็มอาร์ทถามอะไรเอ็มหน่อยได้มั้ย" อาร์ทถามผมสีหน้าจริงจัง...ผมพยักหน้าตอบ

          "ทำไมตอนนั้นที่เอ็มคุยกับอาร์ทตอนปิดเทอม...เอ็มถึงบอกกับอาร์ทประมาณว่า อาร์ทแค่คิดไปเองว่ายังรักเอ็ม" อาร์ทถามประโยคเดิมซ้ำ...เหมือนวันนั้นที่เค้าถาม...แต่อารมณ์แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

         "ไม่รู้สิอาร์ท...เอ็มแค่...คิดว่าอย่างนั้น..." อาร์ทมองหน้าผม...รอผมตอบ...เมื่อฟังจบก็ถอนหายใจ...ท่าทางเหมือนหวังว่าผมจะตอบอย่างอื่น...

          "เมื่อวานที่ฟังเอ็มพูดถึงที...อาร์ทรู้สึกโกรธ...อาร์ทก็เข้าใจว่าหึง...แล้วพอมารู้คำตอบเอ็มอีก...อาร์ทก็เลยทำอย่างนั้นลงไป..." อาร์ทหยุดพัก...มองหน้าผม...ผมมองตอบด้วยสีหน้าเฉยๆ...แม้ว่าจริงๆจะรู้สึกกระดากอายอยู่บ้าง...

          "แต่จูบ...ไม่ได้ทำให้อาร์ทรู้สึกอย่างที่อาร์ทคิด...มันไม่ใช่...มันมีอะไรที่ผิดไป...อะไรที่ทำให้อาร์ทรู้ตัวว่าที่อาร์ทโกรธไม่ใช่เพราะหึง...แต่อาร์ทโกรธที่เอ็มไม่เคยบอกอาร์ทต่างหาก...อาร์ทโกรธที่ความเป็นเพื่อนเราห่างเหินหัน...แต่ไม่ใช่เพราะรัก...อย่างที่อาร์ทคิด..." ผมฟังแล้วโล่งอก...อย่างน้อยตอนนี้...มันก็ออกมาดูดีกว่าที่ผมคิด

          "ที่อาร์ทบอกมาเนี่ย...แสดงว่า...มีคนที่จูบแล้วทำให้อาร์ทรู้สึกดีอย่างที่คิดแล้วใช่มั้ย" ผมถาม..อาร์ทเบิ่งตากว้างด้วยความแปลกใจ...ก่อนที่จะมีสีหน้าดูเก้อๆออกมาอย่างเห็นได้ชัด...

          "มันก็...มันไม่ใช่อย่างที่อาร์ทคิดไว้หรอก" อาร์ทพูดแล้วก้มหน้าลงอย่างกลุ้มใจ

          "ให้เอ็มช่วยมั้ย..." ผมถาม...อาร์ทมองหน้าผมอย่างมีความหวัง...

          "แต่เอ็มหิวข้าวแล้ว...แล้วเรื่องของอาร์ท...ให้ทีรู้ได้มั้ยละ" อาร์ทเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ..ก่อนจะพยักหน้าตอบอย่างลังเลใจ...

          ผมลากอาร์ทไปหาทีอย่างไม่รอช้า...อาร์ทก็ไม่ได้บ่นอะไร...พอทีเจอหน้าผมก็ยิ้มกว้างมาให้...แต่พอเจออาร์ท...ทีกลับยิ้มแบบแปลกๆ...นั่นทำให้ผมได้แต่ขำในลำคอ...ทีกลับมามองหน้าผมอย่างงงๆ...แต่ผมไม่บอกอะไรนอกจาก...ที...ไปกิน Sizzler กัน...ทีก็พยักหน้ารับแม้ว่าจะค่อนข้างแปลกใจ...ส่วนอาร์ทเริ่มขำผมแล้ว...พอขึ้นรถ...ผมก็คาดคั้นอาร์ททันที...(เริ่มเข้าใจความรู้สึกทรายแล้ว...555)

          "ก็...เอ็ม...จำเพื่อนอาร์ทที่เจอตอนปิดเทอมได้มั้ย" อาร์ทเริ่ม...

          "ได้..." ผมตอบทันที

          "ก็มีอยู่คนนึง...ที่...คือ...แบบว่า...อาร์ทไปมีความสัมพันธ์แบบแปลกๆหน่ะ" อาร์ทเล่าไป..สีหน้าก็ค่อยๆเข้มขึ้น...

          "คือ...อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิเอ็ม...ที่มันเป็นอย่างนี้เพราะฝ่ายโน้นยื่นขอเสนอว่าจะเป็นคู่นอนกับอาร์ทเอง..อาร์ทก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้...ต่างฝ่ายต่างก็ไม่ได้ผูกมัดอะไรกัน..." อาร์ทพูดต่อทันที...

          "แล้วเมื่อวาน...กล้าโกรธเอ็มได้ยังไงกันเนี่ย...ทีอาร์ทยัง...เฮ้อ..." ผมโกรธเพื่อนไม่ลง...

          "แล้วไงต่อ" ผมถาม...

          "มันก็ไม่มีอะไรมาก...เพราะฝ่ายนั้นเขาก็รู้ว่าอาร์ทว่ายังชอบเอ็มอยู่...อย่างน้อยนั่นก็เป็นสิ่งที่อาร์ทบอกตัวเอง...เขาเองก็ไม่เคยบอกว่าชอบหรือรัก...อาร์ทก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขามาก...ก็มีห่วงบ้างเพราะไม่ค่อยรู้จักคิดสักเท่าไหร่" อาร์ทเล่าไปสีหน้าดูมีความสุขขึ้นเรื่อยๆ...นี่แค่พูดถึงยังเป็นสะขนาดนี้...อาร์ทนี่ไม่ไหว...

          "แล้วเมื่อวาน...มันก็เหมือนทุกๆครั้งที่กินเหล้ากัน...ขอร้องเอ็ม...อย่าทำหน้าแบบนี้สิ" อาร์ทเล่าแล้วชะงักเมื่อผมทำหน้าแบบรู้ทันเข้าใส่...มิน่า...อาร์ทถึงบอกว่าดื่มเหล้าบ่อย...มันมีเบื้องหลังต่อมานี่เอง...

          "ต่อๆๆๆ" ผมเร่ง

          "เมื่อวาน...ฝ่ายนั้นเป็นคนมาชวน...บอกว่าเห็นอาร์ททุกข์ใจ...ที่จริงเมื่อวานอาร์ทไม่ได้เครียดเรื่องเอ็มมาก...แต่อาร์ทกำลังสับสน...ตอนเขามาชวนอาร์ทเองก็แปลกใจ...แต่ก็อยากจะพิสูจน์อะไรบางอย่างให้จบๆไปเหมือนกัน...แต่ว่าตอนที่มีอะไรกันเนี่ย...อาร์ทก็เริ่มแปลกใจที่เขาร้องไห้...อาร์ทก็งง...จนเกมส์บอกว่า...ใช้ตัวเขาแทนเอ็มก็ได้...อาร์ทเลยทำอะไรไม่ถูก...เกมส์ก็ร้องไห้หนักขึ้นมาอีกแล้วนั่นก็ทำให้อาร์ทรู้สึกปวดใจแปลกๆ...แล้วก็เริ่มรู้สึกว่ามันอะไรที่ผิดไป" อาร์ทจบประโยค...หลังเปลี่ยนสีหน้าไปมา...เดี๋ยวหน้าแดงเดี๋ยวหน้าซีด...บางช่วงก็พูดเร็วสะเหลือเกิน...ที่สำคัญคือ...หลุดพูดชื่อเกมส์ออกมาจนได้...ถึงไม่บอกก็สงสัยอยู่แล้วละ...

          "มันผิดตรงที่เมื่อวานอาร์ทรู้ตัวแล้วว่าไม่ได้รักเอ็ม...แถมยังทำร้ายจิตใจคนที่ตัวเองรักมาตลอดนะสิ" ผมต่อให้....อาร์ทเงยหน้าที่ก้มอยู่มามองผม...น่าเศร้าจริงๆ

          "จะให้หมูช่วยก็ไม่ได้...เพราหมูสนิทกับเกมส์มานาน...ถ้ามารู้สิ่งที่อาร์ททำลงไป...มีหวัง..." อาร์ทพูดแล้วถอนหายใจ...จนความเงียบเข้าปกคลุมในรถยนต์...จนมีคนทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน...

          "ถามอะไรหน่อยได้มั้ย" เสียงทีถามขึ้น...ผมลืมไปแล้วว่าทีขับรถอยู่...แย่จริงๆ...อาร์ทมองไปหาทีที่ละสายตามองมาท้างกระจกมองหลัง

          "เกมส์กับหมูที่พูดถึงเนี่ย...สนิทกันมาตั้งแต่ประถมแล้วหรือป่าว" ...อาร์ทฟังแล้วชะงักไปกับคำถาม...ก่อนจะตอบ...

          ...

          ...

          "รู้ได้ยังไง"

-----------------------------------------------------
   ชื่อตอนน่าสนใจมั้ยครับ
ต้องอ่านแบบคณิตศาสตร์นะ
ตัดตอนสะงั้น...
เอาไปโปะตอนหน้านิดนึง...
เพราะตอนนี้มันชักจะยาวไปแล้ว
 
InLuSt