ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #42 : เลิก

          ผมออกจากโรงพยาบาลตอนเที่ยงของวันนั้น...ทีดูดีใจที่ผมออกจากที่นั่นได้สักที....ผมเองก็ดีใจ...เพราะคงไม่มีใครชอบที่จะนอนอยู่โรงพยาบาล...ผมไม่ได้ตอบคำถามที่ทีถามตอนที่ผมตื่น...เพราะผมไม่สามารถตัดสินให้มันเป็นฝันดีหรือฝันร้ายได้....มันก็แค่เรื่องที่เคยเกิดขึ้นที่ผมพยายามจะลืมและปฏิเสธ....มันอาจจะเป็นทั้งความจริงและความรู้สึกที่ผมไม่ต้องการ....เรื่องอาร์ท....

          "เอ็ม...ว่างๆไปทำบุญไหว้พระกันมั้ย" ทีถามขึ้นมาเฉยๆขณะที่เขากำลังขับรถอยู่...ผมหันไปมองเขาด้วยความแปลกใจ...ชวนไปทำบุญ?

          "ทำไมเหรอ..." ผมถามกลับ

          "ก็...เอ็มเกิด 31 ใช่มั้ย" ทีถาม...ผมพยักหน้าตอบ

          "ก็ปีนี้...ตามดวงเกิดแล้วคนเกิดปีมะโรงมันชงไม่ใช่เหรอ...แล้วทีก็เห็นว่าเอ็มเจอเรื่องโชคร้ายเยอะเลย...ทีเลยกะจะชวนไปทำบุญให้โชคดี" ทีตอบ...สายตาไม่ได้ละจากการขับรถเลย...คำตอบของทีทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ...มันทำให้ผมรู้สึกวูบๆ...ผมเลยหันหน้าออกไปข้างหน้าต่างแทน...

          "ก็ดีเหมือนกัน....แล้วทีเกิดปี 31 ด้วยหรือป่าว..." ผมถามบ้าง...ทีส่ายหัว

          " 30 หน่ะ...ทีเป็นพี่เอ็มนะเนี่ย" ทีตอบยิ้มๆ...

          แล้วหลังจากนั้นทีก็ส่งผมถึงห้อง...บอกให้ผมพักผ่อนมากๆ...ทั้งๆที่ผมรู้สึกว่าสองวันที่ผ่านมาผมได้แต่นอนกับนอน...แต่ผมก็ยังนอนต่ออยู่ดี...ผมลงตัวลงบนที่นอน...แล้วเริ่มต้นคิด...ผมรู้สึกว่าตัวเองแปลกไป....หัวใจเต้นรัวเร็ว...ตั้งแต่บนรถของที...ผมรู้สึกว่าผมไม่ควรจะให้ทีมารับส่งผมอย่างนี้ต่อ....ไม่ควรจะมาเจอหรือคุยอะไรอีก...เพราะทุกครั้งที่ผมคุยกับที...สายตาของทีทำให้ผมพูดอะไรไม่ถูก....ผมพยายามไม่คิดว่าผมรู้ว่าสิ่งที่ผมเป็นอยู่คืออะไร...พยายามไม่คิดว่าผมก็เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน...ตอนที่คุยกับดิว....ไม่ใช่หรอก....คงเป็นผลกระมบจากการที่ถูกทรายล้อบ่อยๆมั้ง...ผมนึกถึงตรงนี้...ผมก็หวนคิดไปถึงคำถามของที่ตอนตื่นนอน...ฝันดีมั้ยเอ็ม?...คำถามที่เหมือนว่าจะไม่มีอะไรมาก...ทำให้ผมได้คิด...คิดถึงประโยคก่อนที่ผมจะนอน...."รู้มั้ยว่าจูบดีๆสักครั้งก่อนนอนจะทำให้หายคิดมากแล้วนอนหลับฝันดี"...มันจะเกี่ยวกันมั้ยนะ....ถ้าผมตอบทีไปว่า...ฝันดี...จะเท่ากับว่าผมได้รับจูบดีๆจากเขาหรือป่าว...แล้วถ้าผมตอบไปว่าฝันร้ายหล่ะ?...หรือผมคิดไปเองว่ามันเกี่ยวกัน...คิดไปคิดมาผมก็เม้มปากตัวเองแน่น...ไม่น่าไปนึกถึงมันเลย...

          ในความคิดผมทีเป็นคนเจ้าเล่ห์...คำพูดทุกคำของเขาผมต้องคิดให้มาก...เพราะบางครั้งคำถามของเขาก็ไม่ได้มีความหมายอะไรมากไปกว่านั้นเลย...แต่บางครั้งมันก็หลอกให้ผมต้องตอบหรือบอกอะไรเขา...บางครั้งมันก็สื่อไปถึงเรื่องอื่นที่ผมคิดไม่ถึง....แต่ทรายก็บอกผมว่ามันอาจจะเป็นอย่างนั้นอย่างนี้...แต่ถึงมันจะเป็นอย่างนั้น...ผมก็รู้สึกไว้ใจทีอยู่ดี...และอาจจะเพราะว่าผมเป็นคนเชื่อคนง่ายแบบนี้ผมเลยต้องเจ็บ...ทีทำให้ผมกลัว...กลัวตัวเอง...กลัวจนผมยอมที่จะทิ้งความสุขเล็กนอยตอนนี้เพื่อที่จะไม่ต้องมาทนเจ็บกับวันข้างหน้า

          ผมคบกับดิว...คนที่ผมรัก....แต่เขาก็ทำร้ายผมให้เจ็บ...เจ็บจนรู้ว่าคนเราเชื่อใจกันไม่ได้

          ผมคบกับอาร์ท...คนที่รักผม...แต่ผมก็ไม่ได้รักเขา...จนผมรู้สึกผิด...ที่ต้องรั้งตัวอาร์ทไว้ให้อยู่กับผม...

          ผมไม่คิดว่ามันจะมีทางเลือกอื่นให้ผมเลือกได้อีก...คนที่ผมรักกับคนที่รักผม...ทีจะอยู่นอกเหนือจากกรณีนี้ได้เหรอ...ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความรู้สึกหนักใจ...แล้วทำไมผมต้องมาคิดเรื่องนี้ด้วยเนี่ย!!!!...มีแต่คิดไปเอง....คิดอย่างกับว่าทีจะมาขอคบ....โอ๊ย....ผมรู้สึกจะเป็นบ้า....นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวผมเองเนี่ย...เพราะว่าผมใจง่ายแน่ๆเลย...ทีแค่อยากจะไถ่โทษ...ผมกับคิดเรื่องจะคบกับเขา....บ้าเอ๊ย....พอหมดเวลาไถ่โทษ...ผมกับทีก็ไม่มีอะไรกันแล้ว....ผมคงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อไม่ได้ตัวเองเพ้อเจ้ออย่างนี้อีก

          วันรุ่งขึ้นทีก็มารับผมอย่างปรกติ...ส่วนผมกลายเป็นคนผิดปรกติไปเสียเอง...ผมไม่กล้ามองหน้าทีตรงๆ...ได้เพียงแต่มองไปทางอื่น...แต่ถ้าทีชวนคุยผมก็ยังตอบได้ตามปรกติ...ขอแค่เพียงอย่าต้องมองหน้าเท่านั้น...ที่ผมทำไม่ได้...ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ตามตลอดเวลาที่ผมนั่งอยู่บนรถ...ผมก็ยังรู้สึกได้ว่าหัวใจของผมเต้นเร็วแปลกๆ...มันรู้สึกตื้นเต้น...เอ็มเอ๊ย....แกไม่รอดแน่ๆเลยเนี่ย...

          "ทราย....เอ็มถามอะไรหน่อยได้มั้ย" ผมพูดกับทรายทันทีที่เรียนจบครึ่งเช้า....ทรายหันมามองหน้าผมแล้วพยักหน้า

          "มีอะไรอ่ะ" 

          "เอ็มกำลังคิดว่า...จะให้ทีเลิกขับรถรับส่งไถ่โทษเมื่อคราวนั้นแล้ว....ดีมั้ย" ผมถาม...เรียบเรียงประโยคไม่ค่อยถูก...ทรายมองหน้าผมเลิกคิ้วน้อยๆ...ทำท่าเหมือนจะตอบแล้วก็หยุดมองหน้าผมอีกครั้ง...แล้วยิ้มกว้าง

          "ก็ดีแล้วนี่...ถ้าเอ็มให้อภัยในสิ่งที่ทีทำไปแล้วก็จบ...ไม่มีอะไรอีก" ทรายตอบผมยิ้มๆ...แล้วกลายเป็นผมเองที่ขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ...

          "อืม...ที่ทรายพูดมาก็ถูก" ผมพยักหน้าหงึกหงักแล้วเดินไปโรงอาหาร

          "ทำไมเอ็มถึงถามคำถามนี้กับทรายหล่ะ" อ้าว...คำถามนี้มันแปลกยังไงเหรอเนี่ย

          "ก็ไม่มีอะไร...แค่คิดไม่ตก" ผมตอบ

          "มีอะไรที่คิดไม่ตก...หรือว่าจริงๆแล้วเอ็มถามเพื่อต้องการคำตอบอื่นจากทราย" ทรายถามแปลกๆ

          "ไม่เข้าใจ" ผมตอบตรงๆ

          "ก็...ตอนแรกทรายไม่คิดจะตอบเอ็มไปอย่างนั้นหรอก...ถ้าเป็นปรกติทรายคงต้องตอบเอ็มไปว่า....ทำไมเอ็มจะทำอย่างนั้นหล่ะ...อยู่ดีๆก็เลิกสะอย่างนั้น...เพราะว่าทรายชอบแกล้งเอ็มเรื่องทีบ่อยๆอยู่แล้ว...แต่คราวนี้ดูท่าว่าถ้าทรายตอบเอ็มไปอย่างนั้นจะเข้าทางเอ็มสะเปล่าๆ" ทรายอธิบายยาวเหยียด...ผมรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว...เพราะอะไรไม่รู้

          "เอ็มแค่ถาม...ไม่ได้คิดอะไรขนาดนั้น" ผมปฏิเสธ

          "แหมแหมแหม....แหมแหมแหม....อย่านึกว่าไม่รู้นะ...ถ้าเกิดทรายบอกว่าอย่าเลิกเลย...เอ็มก็คงคิดว่า...ทรายก็เห็นว่าทีเป็นคนดี...ทรายคิดว่าดี...เอ็มก็เออออไปด้วยว่าดี...ไม่ใช่ความคิดเอ็มเลย....อย่านะ...คราวนี้รู้ทันหรอก...คราวนี้เอ็มต้องตัดสินใจเอาเองแล้ว" ทรายยิ้มกวนๆ..ส่วนผมได้แต่อ้าปากพะงาบๆเถียงอะไรไม่ถูก

          "แต่ที่แน่ๆทรายต้องถามเอ็มอย่างนึงแหละ...ว่าอะไรทำให้เอ็มคิดที่จะให้ทีเลิกมารับส่งอย่างนี้...กลัวอะไรอยู่เหรอไง...อันนี้ไม่ต้องตอบ..แต่บอกไว้ก่อนนะว่า....อย่า-คิด-ว่า-ทราย-ไม่-รู้" ทรายพูดเน้นทีละคำ...ส่วนผมก็ยืนกระพริบตาปริบๆ

          ตอนบ่ายผมทำแลปเคมีด้วยความมั่วซั่ว...ใจคิดไปคิดมาตลอดว่าจะเอายังไงดี...ถ้าจะยกเลิกการไถ่โทษจะทำยังไง...แล้วเรื่องคำถามทรายอีก...คิดไปคิดมาตลอดคาบ...ผมคำหลอดทดลองแตกไปอันนึง...แอลดีไฮด์หกบนโต๊ะ....ผสมสารผิดไปสามครั้ง...โชคดีที่ยังไม่ได้ทำหลอดทดลองทั้งหมดตกแตกไม่งั้น...กลุ่มแลปผมได้โกรธกันควันออกหูแน่ๆ

          เอาว่ะ...เลิกก็เลิก....ไม่มีทีเป็นคนขับรถก็ไม่เห็นเป็นไร...แต่ก่อนก็ไม่เคยมี...ไม่มีเพื่อนคุยอย่างทีก็ยังมีคนอื่นอีกเยอะ...ทั้งทรายทั้งอาร์ท...ไม่ได้ก็โทรหาไอวิน ไอริว ไอท็อป เอาก็ได้ว่ะ....เลิกๆๆๆๆๆๆๆ.....กูจะได้เลิกบ้าอย่างวันนี้สักที...ในที่สุดผมก็สรุปได้...แล้วเลยไปรอทีหน้า 7-11 ที่ใต้หอพักหญิง...รอไปก็ตื่นเต้นไป...ถ้าจะพูดกับทีมันน่ากลัวขนาดนั้นไม่พูดจะดีกว่ามั้ยนะ....ไม่เอาสิ...ตัดสินใจว่าจะเลิกก็ต้องเลิก....เดี๋ยวทรายก็บอกอีกว่า...อย่า-คิด-ว่า-ทราย-ไม่-รู้....พอทีมาผมก็ขึ้นรถ...แล้วก็ไปกินข้าวเย็นกันที่หน้ามอ....มื้อนี้ผมเป็นคนจ่าย...วันนี้ผมรู้ตัวว่าผมเผลอมองหน้าทีอยู่หลายรอบ...พอคิดว่าหลังจากนี้คงไม่ได้เจอกันอีกก็รู้สึกเหมือนกระเพาะจะบิดตัว...ลำไส้ก็พันกันยุ่งเหยิง....ไม่เอา....ไม่คิด.......แล้วทีก็ไปส่งผมจนถึงหน้าหอ...ผมนั่งค้างอยู่ในรถหลังจากที่ทีจอดรถจนนิ่ง

          "ที..." ผมเรียก...ทีมองหน้าผม

          "มีอะไรจะพูดกับทีหรือป่าว...วันนี้เอ็มดูเงียบๆนะ" ทีถามผมสายตาหม่นๆ

          "แค่จะบอกว่า...หลังจากนี้ทีไม่ต้องมาคอยรับส่งเอ็มแล้วหล่ะ...เรื่องวันนั้นเอ็มยกโทษให้ทีหมดแล้ว" ผมบอกรัวเร็ว...ทีดูตกใจกับสิ่งที่ผมเพิ่งพูดไป...ทีนิ่ง...ผมมองหน้าทีแล้วยิ้มฝืนๆก่อนจะเปิดประตูแล้วรีบลงจากรถ...จบสักที....แต่อยู่ดีๆทีก็ลงจากรถตามมา

          "เดี๋ยวก่อนเอ็ม...เอ็ม...คุยกันก่อน" ทีดึงแขนผมไว้ให้ยืนคุยกับเขา

          "ทำไม" ทีถามสายตาของเขาทำให้ผมรู้สึกผิด...

          "ทำไมอะไร...เอ็มก็แค่คิดว่ามันน่าจะพอแล้วกับสิ่งที่ทีให้เอ็มมา...ไม่อยากให้มันเหมือนกับว่าเอ็มจะโกงที...รีดไถที...พอคิดอย่างนั้น...เรื่องนี้มันก็ควรจะจบสักที" ผมตอบ...ปากตอบไปอย่างที่ผมเองยังคิดไม่ทันด้วยซ้ำ

          "ทีไม่เคยคิดว่าเอ็มเอาเปรียบเลยนะ....ทีเต็มใจ...ตะ...แต่ทำไม...หรือว่าทีทำให้เอ็มลำบากใจ" ทีถาม

          "ใช่!!" ผมตอบอย่างเร็ว...ทีหน้าเจื่อน...ส่วนผมพูดอะไรต่อไปถูก...ต้องต่อให้จบ

          "ทีมารับส่งเอ็มทำให้คนอื่นเข้าใจผิด...มันไม่ดีหรอกนะ...เพราะเอ็มกำลังคิดว่าจะหาแฟนสักคนอยู่...เอ็มเลยต้องบอกทีตรงๆว่าตอนนี้เอ็มลำบากใจ" ผมตอบเขา...แต่รู้สึกเหมือนขอบตาร้อน...อย่า...อย่าร้องนะ

          "ก็เพราะอย่างนี้...เอ็มเลยหวังว่าทีจะเลิกมารับส่งเอ็ม...และพรุ่งนี้เอ็มคงไม่ต้องเห็นทีมารับอีก" มือของทีที่รั้งผมไว้กลับไปอยู่ข้างตัวเขา....ผมมองหน้าที...แล้วเดินกลับห้อง...ไม่หันกลับไปมองทีอีกครั้ง...ดีแล้วหล่ะ...เพื่อตัวเอง...และเพือที...ผมไม่ควรจะรั้งเขาไว้กับการไถ่โทษที่ไม่มีวันรู้จบ...


          ร้องไห้...ทำไม...


          ทั้งๆที่เคยสัญญาไว้กับตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้อีก....


          ดีแล้ว....แต่ทำไมกลับรู้สึกเสียใจ

------------------------------------------------------------------------

   กลับมาผ่ากรอสอีกครั้ง...
   เวลาหายเกลี้ยง...
   ขอบคุณทุกคนที่ยังตามอ่าน...
   ส่วนเรื่อง 49 ตอนนั้น...
   ไม่ใช่ว่าไม่ว่างอัพ..
   แต่มันจบแค่นั้นต่างหาก...เพราะถ้าจะมานั่งพิมพ์ชีวิตประจำวันเรื่อยไปมันก็ไม่ใช่...
   ตอนที่เอามาพิมพ์เป็นช่วงที่เอ็มมีเรื่องอะไรๆมากที่สุด..

   InLuSt

ปล.....ถ้าจะเกิน 49 ตอนก็คงเป็นตอนพิเศษละนะครับ