ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #41 : ฝัน

          ไม่สนอีกแล้ว...ไม่ว่าจะต้องเจอกับดิวในห้อง...หรืออาจจะทำให้อาร์ทไม่พอใจ...แต่ตอนนี้....ความรู้สึกมันหนักจนเกินจะรับไหว....ทำไมถึงต้องหลอกกัน....ผมทำอะไรผิด...ถ้าไม่รักก็น่าจะบอกตั้งแต่แรก...ทำไมต้องทำให้เจ็บซ้ำๆอย่างนี้ด้วย...ผมเดินกลับห้องแล้วทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่โต๊ะตัวเอง...ดิวมองผม..ผมรู้...แต่ผมไม่อยากคุยกับเค้าอีก...ดิวเลือกน้องอิ้งค์แล้ว...ไม่ใช่ผม...สายตาเหลือบไปเห็นโพสต์อิทแผ่นน้อย....ทำไม....จะเขียนมันขึ้นมาทำไม...อะไรๆที่มันแสดงความเป็นห่วงที่ไม่มีจริง...ผมดึงมันออกมาก่อนที่จะขยำแน่นไว้ในมือ..แล้วหย่อนทิ้งลงถังขยะใต้โต๊ะ...ก่อนที่ผมจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะแล้วร้องไห้อย่างเงียบๆ....ฟังเสียงเพื่อนหลายคนคุยกัน...เบาลงเรื่อยๆ...จนกระทั่งห้องนอนปิดไฟ..ทุกคนรวมถึงดิวที่ผมไม่อยากจะเจอหน้าเข้านอนหมดแล้ว...ผมเลยลุกไปล้างหน้าที่ห้องน้ำ.....

          กระจกสะท้อนใบหน้าโทรมๆของผม..ดวงตาแดงก่ำเพราะผ่านการร้องไห้มาตลอด....ผมล้างหน้าอีกหลายรอบแต่มันก็ไม่ฃ่วยให้อะไรดีขึ้นนอกจาก..ทำให้ผมตื่นและนอนไม่หลับซึ่งมันก็ยิ่งแย่ลงไปใหญ่.....ผมเดินกลับห้อง...คลานจากปลายเตียง..หันหลังให้ดิวที่นอนเตียงติดกัน...แล้วข่มใจให้ตัวเองหลับ...ห้องนอนเงียบๆทำให้ได้ยินเสียงเล็กๆน้อยๆได้ชัดเจนขึ้น...เสียงลมหายใจ...เสียงลั่นของเตียง...เสียงคนพลิกตัว...ผมไม่ชอบเลย...สักพักด้านกลังก็มีเสียงขยับเขยื้อนจนเตียงส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด...ผมไม่หันไปดู...จนกระทั่งมีมือข้างนึงสอดมาใต้ตัวผมแล้วกระชับเข้ากอด...ทำให้ผมขืนตัว...และพยายามดิ้น

          "เอ็ม...ขอร้อง...อย่า" เสียงดิวเบาแผ่วดังจากบริเวณท้ายทอย

          "ปล่อย" ผมพูดเสียงแข็งแล้วดิ้นขืนแรงอ้อมกอด

          "อย่าเลยเอ็ม...ดิวแค่...อยากคุยกับเอ็ม"

          "ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้วดิว" ผมเถียง

          "ปล่อยสิ" ผมเร่งเขาเสียงเบาด้วยความเกรงใจเพื่อนที่หลับไปแล้ว

          "เอ็ม...รู้มั้ยว่าดิวไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เอ็มต้องเสียใจ"ดิวไม่สนใจการขัดขืนและเพิ่มแรงในอ้อมกอดจนผมเหนื่อยที่จะดิ้น

          "ดิวจะพูดอะไรก็ได้...เพราะยังไงคนที่เสียใจก็ไม่ได้สำคัญอะไรกับนายนี่...ดิว" ผมค่อนแคะ

          "เอ็ม...ดิวคิด...ไม่รู้สิ...มันอาจดูเห็นแก่ตัว...แต่ดิวอยากถาม..ตลอดเวลาที่เอ็มอยู่กับดิว...เอ็มมีความสุขมั้ย" ดิวถาม..กดใบหน้ากับไหล่ของผม...จนความร้อนผ่านเนื้อผ้ามาถึง...

          "ไม่ใช่ตอนนี้" ผมตอบ...มีสิ...ใครบ้างไม่มีความสุขเมื่ออยู่กับคนที่เรารัก

          "ดิวก็มีความสุข...อิ้งค์เองก็มีความสุข...ดิวเลย...คิดอะไรไม่ออก...ตัดสินใจอะไรไม่ได้..." คำพูดของดิว...ทำให้ผมรู้สึกแย่

          "เอ็มและอิ้งค์ต่างมีความสุขตราบเท่าที่คนใดคนหนึ่งหรือทั้งสองคนยังไม่รู้ว่าดิวไม่ได้คบใครเพียงแค่คนเดียวเท่านั้นเอง..."ผมตอกกลับ...ยังไงผมก็คิดว่าดิวผิด...ดิวถอนหายใจ

          "ถามหน่อยสิเอ็ม...ทำไมวันนี้ถึงลงไปที่สหกรณ์ได้...มีใครชวนลงไปหรือป่าว" ถามทำไม...ดิวถามถึงทำไม

          "ทำไม...จะเป็นใคร...เอ็มก็ขอบคุณเค้าที่ทำให้เอ็มได้รู้ความจริงเสียที...ไม่ต้องโง่ให้ดิวหลอกต่อไปอีก"

          "เอ็ม.." ดิวเรียกชื่อผมน้ำเสียงแสดงความใจหาย

          "ถ้าเอ็มจะคิดอย่างนั้นดิวก็พูดอะไรไม่ได้...แต่หวังว่าใครคนนั้นคนนั้นจะไม่ใช่...อาร์ท" ดิวพูดเว้นช่วงจนทำให้สงสัย...ทำไม...ทำไมต้องอาร์ท...

          "ถ้าเป็นอาร์ทแล้วจะทำไม...ยังไงๆสิ่งที่ดิวทำมันก็ไม่ได้เปลี่ยนไป...ยังไงเอ็มก็เป็นคนที่ถูกหลอกให้เป็นคนโง่ไม่รู้อะไรอยู่อย่างนี้" ผมตอบแดกดัน

          "ไม่รู้สิ...เอ็มอาจจะคิดว่าไม่ต่างแต่ดิวก็มีเรื่องอยากให้เอ็มได้รู้...ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้เปลี่ยนแปลงสิ่งที่ดิวทำลงไป" เรื่องอะไรที่ผมควรรู้...ผมนอนปล่อยให้ดิวโอบรอบและตั้งใจฟัง

          "สัปดาห์ที่แล้วอาร์ทมาคุยกับดิวตอนพักกลางวัน...ดิวเองก็ไม่ได้คุยกับอาร์ทมากอยู่แล้วอย่างที่เอ็มรู้เพราะว่าอยู่คนละห้องกัน....พออาร์ทมาขอคุยด้วย..ก็เลยยอมคุย...พอเจอหน้าอาร์ทก็ถามเรื่องเอ็มขึ้นมาทันที....ว่าดิวกำลังคบกับเอ็มอยู่หรือปล่าว...ตอนนั้นด้วยความตกใจที่โดนถามเรื่องนี้...พูดตรงๆว่าดิวก็ตอบไปตามอัตโนมัติเลยว่า..ไม่.." ดิวพักกลางเรื่อง...ดูท่าทีผมที่ได้ฟัง...รู้สึกเลยว่าพอได้ฟังคำว่าไม่ที่ดิวตอบผมก็รู้สึกเจ็บไปทังใจ...เสียใจที่ได้ยิน

          "อาร์ทฟังแล้วก็ถามดิวต่ออีกว่า....แล้วดิวกำลังคบอยู่กับอิ้งค์หรือป่าว...และคำถามนี้ก็ทำให้ดิวเริ่มคิดว่าทำไมอาร์ทต้องมาถามเรื่องส่วนตัวของดิวด้วย...ดิวเลยย้อนถามอาร์ทว่ามาถามเรื่องนี้ทำไม...อาร์ทก็มองดิวหน้าโกรธๆแล้วย้อนดิวมาว่า...ดิวหน่ะไม่ได้คิดเรื่องที่คบกับเอ็มสักนิดเดียว...ตอบมาว่า..ไม่..โดยไม่ได้คิดเลยด้วยซ้ำ...แต่พอถามเรื่องอิ้งค์ดิวกลับไม่ยอมตอบ...เอ็มเองได้ฟังที่ดิวเล่าก็คงคิดเหมือนที่อาร์ทพูด...แต่ดิวบอกเอ็มได้เลยว่า...ความจริง...ที่ดิวไม่ได้ตอบอาร์ทเรื่องอิ้งค์ไม่ใช่ว่าดิวไม่อยากตอบว่า ใช่ ....ดิวมันโง่เอง....ดิวแยกไม่ออกจริงๆว่าความรู้สึกที่มีให้เอ็มกับน้องอิ้งค์มันต่างกันยังไง...และดิวรักใครกันแน่....แต่ถึงตอนนี้มันก็คงจะสายไป" ดิวเล่า..ขณะที่เคลื่อนใบหน้ามาอยู่ที่ซอกคอและกระซิบใกล้ใบหู...จนผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจ

          "ที่เล่าให้ฟังเรื่องนี้...ต้องการจะบอกอะไรกันแน่...จะให้เอ็มหายโกรธแล้วกลับไปคิดกับดิวเหมือนเดิมนะเหรอ....หวังมาไปหรือป่าว" ผมก้มหัวลงหนีดิว...พยายามขืนตัวหนีอีกครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล

          "ไม่หรอก...ดิวรู้อยู่แล้ว...ว่าเอ็มคงไม่ทำอย่างนั้นแน่ๆ....แต่ดิวก็ยังเล่าไม่จบ....ตอนนั้นดิวไม่เข้าใจว่าอาร์ทจะมาคาดคั้นคำตอบอะไรจากดิว...ดิวยังไม่รู้ใจตัวเองเลย...อาร์ทก็บอกมาว่าดิวเห็นแก่ตัว...แล้วก็บอกอีกว่าจะให้เวลาดิวหนึ่งสัปดาห์เพื่อให้ตัดสินใจ...ถ้าดิวเลือกไม่ได้...อาร์ทจะจัดการกับเรื่องนี้เอง...ดิวก็เลยถามไปว่าเรื่องของดิวกับเอ็มและก็อิ้งค์มันไปเกี่ยวอะไรกับอาร์ท...อาร์ทก็ไม่ยอมตอบแล้วก็เดินหนีไป...จนกระทั่งวันนี้...อาร์ทมาทวงถามคำตอบของดิวที่ดิวยังคิดไม่ได้...อาร์ทก็บอกดิวว่า...เวลาที่ดิวจะหลอกเอ็มมันหมดลงแล้ว...ตอนนั้นดิวก็ไม่รู้หรอกว่าอาร์ทคิดจะทำอะไร...จนกระทั่งขึ้นมาบนหอแล้วเจอเอ็มอย่างนี้" 

          "แล้วไง...เล่ามาตั้งนาน...เอ็มยังไม่รู้ว่าดิวต้องการจะบอกเอ็มเรื่องอะไรอยุ่ดี" ผมถามอีกครั้ง...

          "เอ็มคิดว่าดิวชอบที่จะต้องหลอกทั้งเอ็มและอิ้งค์หรือไง...ทั้งสองคนต่างก็รักดิว...ดิวแค่อยากเลือก...และมันก็ต้องใช้เวลา...ตอนแรกดิวก็ไม่เข้าใจว่าทำไมอาร์ทต้องเข้ามายุ่งเรื่องนี้...จะบอกว่าอาร์ทเป็นเพื่อนที่ดีสุดๆ...อดเห็นเอ็มต้องรู้เรื่องนี้ที่หลังไม่ได้มันก็ไม่น่าจะใช่....ดิวจึงได้รู้ความจริงที่ว่า....สิ่งที่อาร์ททำลงไป..ส่วนหนึ่งอาจจะเพื่อเอ็ม...แต่อีกส่วนหนึ่งนะ...อาร์ททำเพื่อช่วยตัวเองทั้งนั้น" ในที่สุดดิวก็บอกในสิ่งที่เขาต้องการจะบอกผมสักที

          "เอ็มเลิกกับดิวมันจะเป็นการทำเพื่อตัวอาร์ทเองได้ยังไง" ผมถามสวนกลับไป...ซึ่งทันทีที่คำถามหลุดออกไป...ในใจผมเองกลับรู้สึกถึงคำตอบที่ผมเองก็คิดออกเองได้

          "เพราะว่าอาร์ทชอบเอ็มนะสิ" ดิวตอบคำถามของผมทันที

          "นั่นดิวก็คิดเอาเอง...เพื่อจะบอกว่าที่ดิวต้องเลิกกับเอ็มเป็นเพราะอาร์ทจงใจ..." ผมเถียงทันที

          "ดิวไม่ได้พูด...เห็นมั้ยว่าเอ็มก็คิดอย่างนั้น" ดิวย้อนที่ผมพูด

          "เอ็มไม่ได้..."

          "ยอมรับเถอะ...เอ็ม...ดิวมีความสุขจริงๆเวลาที่ได้อยู่ใกล้เอ็ม...และก็อดเสียใจไม่ได้ที่ดิวไม่คิดอะไรให้มันเร็วกว่านี้....จนกระทั่งเวลามันสิ้นสุดลง....เพราะอาร์ท" 

          "คงไม่ใช่เอ็มคนเดียวที่ทำให้ดิวมีความสุข...ถึงมันจะเป็นอย่างที่ดิวพูดเรื่องอาร์ท...แต่สิ่งที่อาร์ททำลงไปมันก็ส่งผลดีต่อเอ็มทั้งนั้น" ผมพูด...ความจริงจะเป็นอะไรผมก็ต้องยอมรับมันอยู่ดี

          "อาจจะใช่...ถ้าอาร์ทไม่ได้ทำเพียงเพื่อที่จะได้คบกับเอ็ม...ดิวเชื่อว่าสักวันอาร์ทจะบอกรักเอ็ม" ดิวพูดน้ำเสียงดูมั่นใจ..และอาจจะเจือแววโกรธเล็กน้อย

          "ถ้างั้นก็คงดี" ผมตอบประชดดิว

          "จริงเหรอ...เอ็มจะรักอาร์ทได้เหรอ" ดิวถามคำถามแปลกๆ

          "ทำไม...สักวันนึง...ทำไมจะเป็นไปไม่ได้" ผมถามกลับ

          "เอ็มไม่มีวันรักอาร์ทหรอก" คำพูดที่เหมือนจะสาปแช่งทำให้ผมอดแปลกใจในความมั่นใจของดิวที่พูดออกมา

          "ทำไม"

          "เพราะว่าใจเอ็มลึกๆแล้วก็คงคิดอยู่ว่าอาร์ทเป็นคนทำลายความสุขของเอ็มกับดิว.....เป็นคนที่เข้ามาแทรกแซงโดยที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลย" คำตอบที่ดูเหมือนจะไร้เหตุผลกลับทำให้ผมเถียงอะไรไม่ออก...เพราะสิ่งที่ดิวพูดออกมา...มันเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมไม่ได้ขอบคุณอาร์ทได้อย่างเต็มปาก...เพราะผมได้เคยคิดไปแล้วว่าอาร์ททำให้ความสุขของผมสั้นนัก....มันดูเหมือนผมเป็นคนเลว

          "เอ็ม" ดิวเรียกผมที่นอนนิ่งๆหมกหมุ่นอยู่ในความคิด

          "...."

          "เอ็มไม่ใช่คนไม่รู้บุญคุณคนขนาดนั้น" ผมตอบดิว

          "ความรักมันใช้ตอบแทนความหวังดีไม่ได้หรอกนะ...และที่สำคัญคือ...มันบังคับไม่ได้...ถูกมั้ย" ดิวพูดถูก...ผมเลยได้แต่นอนเงียบๆ

          "ดิวคงได้แต่พูดขอโทษกับเอ็ม...และขอ....ขอให้คืนนี้ดิวได้นอนกอดเอ็ม...ได้มีความสุขครั้งสุดท้าย...เพราะดิวคงไม่ได้มาทำอะไรแบบนี้อีกแน่" คำขอ...ที่ผมเองก็เต็มใจจะให้...ติดอยู่ที่ประโยคสุดท้าย

          "ทำไม" ผมเอ่ยปากถาม

          "เพราะอาร์ทคงไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นแน่ๆ" ดิวพูดแล้วกระชับอ้อมกอด...ผมรู้ตัวว่าผมร้องไห้...บางครั้งคนสองคนที่รักกันก็คบกันไม่ได้...ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน...แต่ที่แน่ๆคิอผมรู้ว่าถึงแม้ว่าผมจะรักดิวมาก...ผมก็ไม่กลับไปทำให้มันเหมือนเดิมแน่ๆ....เพราะผมไม่อยากให้อิ้งค์ต้องมาเสียใจกับเรื่องยุ่งๆนี้อีกคน....แล้วผมก็หลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อน


          ..........


          ..........


          ..........


          ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้งด้วยความมึนงง.....


          ฝันเหรอ?...

  
          สายตาพร่ามัวเพราะพึ่งตื่นนอน...เห็นเงาใครคนนึงนั่งอยู่...เงาที่เห็นชัดขึ้นเรื่อยๆ....ใครคนนั้นส่งยิ้มให้ผม...ต้อนรับรุ่งเช้าของวันใหม่....

          "ฝันดีมั้ยเอ็ม" เสียงทีค่อยๆปลุกผมจนตื่นจากความฝัน

          ฝันดีมั้ย?.....ไม่รู้สิ....แต่เห็นทีจูบนั้นคงไม่ดีพอทำให้เอ็มฝันดีนะสิ....
 

--------------------------------------------------------------------------------------------

   มาต่อแล้น...
   วันจันทร์สอบ...แตมาอัพวันศุกร์...
   ช่างกล้าจริงๆ..
   เพื่อความสุขของตัวเองและคนอ่าน..
   หึ่มๆ
   (เพลงคราวที่แล้วหายไปแล้วเลยเอามาลงให้ฟังอีกครั้ง...)
   
   InLuSt