ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #40 : ดิว & อาร์ท & ที

          ผมนั่งมองมือตัวเองที่ถูกดึงไปกุมไว้....ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี...จะชักออกก็ใช่ที่...เลยได้แต่นั่งอู่อย่างนั้น...จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์มือถือผมดังขึ้นมาระหว่างความเงียบ...ผมสะดุ้งอย่างตกใจ...ทีเองก็ปล่อยมือผม...ผมเลยรีบรับโทรศัพท์โดยไม่ได้หันไปมองทีทีมองมาทางผม...

          "หวัดดีทราย..." ผมทักไปอย่างรวดเร็ว...หัวใจเต้นรัว

          "นี่เอ็มอยู่ที่ไหน" ทรายถามมาด้วยน้ำเสียงร้อนรน..

          "โรงบาล***" ผมตอบ

          "งั้นที่มีข่าวว่าเอ็มโดนทำร้ายก็จริงละสิ" ทรายถาม.....มีข่าว?

          "ไปได้ข่าวมาจากไหนเนี่ย..." ผมถาม

          ทรายบอกว่าพอพี่ข้าวขับรถมาส่งทรายถึงบ้านก็มีคนโทรศัพท์มาบอกทรายว่ามันมีข่าวว่าเอ็มโดนมีดแทง...แต่เค้าไม่แน่ใจ...เพราะเกิดขึ้นเร็ว...เลยโทรมาถามทรายว่าเรื่องจริงรึป่าว.....ตอนนั้นทรายยังไม่รู้...แต่พอวางสาย...อีกสักแปบก็มีคนโทรมาอีก...ทรายเลยเริ่มเชื่อข่าว....เลยตัดสินใจโรหาเอ็ม...พอผมยอมรับว่าเป็นเรื่องจริง...ทรายก็ถามว่า.....เกิดขึ้นได้ยังไง...ใครเป็นคนทำ...อะไรประมาณนี้...จนผมต้องค่อยๆตอบคำถามทราย....พอผมอธิบายจบ...ทรายก็บอกอีกว่าพรุ่งนี้จะมาหาผม...ผมเลยได้แต่หัวเราะตอบไปว่า....ได้....แล้วผมก็วางสายไป....

          เงียบ.....พอวางสายก็เงียบ...ผมมองที...ทีมองหน้าผม...เอ้า....จะมองทำไม...พูดอะไรสักคำก็ไม่ได้.....แล้วผมก็เลิกมอง...วางมือถือไว้ที่โต๊ะหัวเตียงแล้วมองไปทางอื่นแทน.....คืนนั้นทั้งคืนมีโทรศัพท์มาหาผมหลายสาย...ข่าวส่งต่อไปเรื่อยๆแบบแปลกๆ.....ไม่รุ้เหมือนกันว่าข่าวมันจะไปถึงไหนแล้ว...แล้วผมก็ชักไม่แน่ใจว่า...เรื่องที่ผมเป็นเกย์...กับ...เรื่องที่ผมโดนแทงคราวนี้...อันไหนมันทำให้ผมรู้สึกแย่มากกว่ากัน.....แล้วประมาณทุ่มนึงทีก็อาสาไปซื้อข้าวเย็นมาให้ผมทาน...แล้วก็บอกว่าจะไปเอาเสื้อผ้ามาค้าง....ซึ่งตอนแรกผมก็บอกปัดไปหลายรอบมาก...แต่ทีไม่ฟัง....ผมเลยได้แต่ยอมๆไป....ทิ้งให้ผมนั่งปลงตกกับชีวิตตัวเอง...ว่าทำไมถึงเจอเรื่องซวยๆได้มากถึงขนาดนี้....

          จนกระทั่งตอนเช้า...แม่พ่อและโอ๊ตก็มาเยี่ยมผม....ซึ่งคนท่เปิดประตูไปเจอคือที....แม่ผมดูแปลกใจเล็กน้อยแต่ท่านก็ไม่ได้ถามอะไร...แล้วทีที่ทำตัวไม่ถูกก็บอกว่าขอไปหาข้าวเช้าทาน....ห้องผู้ป่วยเลยเหลือแต่ครอบครัวผมเท่านั้น...แม่เป็นห่วงผมมาก....และด้วยความเป็นห่วงเลยเตรียมกับข้าวและผลไม้มาให้ทานเยอะแยะ....ส่วนพ่อ...ไม่ได้ถามอะไรผมมาก...บอกแค่ว่า....ผมไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว...และระหว่างที่ผมอยู่กับครอบครัว....ประตูหน้าห้องผมก็ถูกเคาะ....โอ๊ตเลยเดินไปเปิดประตู....ผมมองตามไป...เห็นคุณน้าคนนึงที่มีอายุไล่เลี่ยกับผม...แต่ผมไม่รู้จักเธอ...

          "ห้องน้องเอ็มหรือเปล่าจ้ะ" คุณน้าถาม....สีหน้าดูซีดเซียว

          "ครับ" โอ๊ตตอบแล้วหลีกทางให้เดินเข้ามา...เธอเดินเข้ามาส่ายตาสอดส่องมองพ่อและแม่ของผม....

          "ขอโทษนะจ้ะ....น้ามาขอโทษแทนลูกสาวของน้า...แทนน้องอิ้งค์ด้วย" คำขอโทษมาพร้อมคำแนะนำตัวที่ผมและครอบครัวผมอยากรู้....คุณแม่ของน้องอิ้งค์

          "นั่งลงก่อนเถอะคะ..." แม่ผมบอกแล้วลุกขึ้นพาแม่น้องอิ้งค์ไปนั่งที่โซฟา....ดวงตาแดงก่ำของเธอไม่ต่างกับของน้องอิ้งค์ในวันที่ผมเจอ

          "น้าต้องขอโทษแทนลูกสาวจริงๆ....น้าไม่รู้ว่าลูกน้าเค้ากล้าทำได้ยังไง....น้าแค่รู้ว่าน้องเค้าเสียใจ.....แต่ไม่คิดว่า...." คำพูดถูกเอ่ยมาพร้อมเสียงสะอื้น

          "น้าอยากขอให้เอ็มยกโทษให้น้องด้วย....น้า....น้า..." คำพูดขาดห้วงพร้มหยาดน้ำตา.....นั่นสิ.....ไม่มีใครไม่รักลูกตัวเองหรอก.....ผมเห็นแล้วถอนหายใจ

          "ผมเข้าใจอิ้งค์...แล้วก็ไม่เอาเรื่องด้วยครับ...คุณน้าสบายใจเถอะครับ" ผมตอบ...แม่มองหน้าผม...ยิ้มน้อยๆกับการตัดสินใจของผม...ส่วนพ่อทำเพียงแค่ยืนมองอยู่เงียบๆ

          "ไม่เป็นไรนะคะ....ชั้นเชื่อว่าคุณเองก็คงตักเตือนและก็สอนลูกของคุณในเรื่องที่เกิดขึ้นไปแล้ว...ทางนี้ไม่โกรธลูกสาวคุณ.....แล้วก็เข้าใจเรื่องทุกอย่างดี...." แม่ผมพูด....กุมมือเธอไว้ไม่ให้เธอทุกข์ไปมากกว่านี้....ผมรู้....อิ้งค์ทำร้ายผม.....ผมเจ็บตัว....อิ้งค์เองก็ทุกข์ในสิ่งที่เค้าทำ....แล้วยังมีผลต่อแม่น้องอิ้งค์ด้วยที่ผิดหวังในสิ่งที่ลูกสาวตัวเองทำลงไป.....

          การกระทำของมนุษย์เป็นเหมือนฟันเฟืองตัวเล็กๆที่ทอดยาวหมุนวนต่อกัน...และส่งผลต่อฟันเฟืองตัวอื่นๆ....แค่ความรู้สึกรักที่ผมมีต่อดิว.....แค่การเลือกของดิว.....เพียงจุดเล็กๆเมื่อสามปีก่อน....มันกลับส่งผลต่อใครหลายคนในวันนี้....ซึ่งล้วนไม่ใช่สิ่งที่ดีและมีความสุข.....ไม่มีใครมีความสุขกับผลสรุปในตอนนี้เลยสักคน....ผมหลับตาลงอย่างเหนื่อยใจ....เมื่อต้องมองภาพตรงหน้า

          หลังจากนั้นไม่นานแม่น้องอิ้งค์ก็กลับไป....ซึ่งตลอดเวลาที่ผมเจอเธอ...ผมได้รับคำขอโทษมานับไม่ถ้วน....ซึ่งผมได้แต่พยักหน้ายิ้มรับและบอกว่า...ไม่เป็นไรครับ....หลังจากนั้นสักพักแม่ครอบครัวผมก็กลับ....แม่ถามผมหลายครั้งมากว่าต้องการอะไรเพิ่มหรือเล่า...ซึ่งผมก็ได้แต่ปฏิเสธแล้วบอกว่าพรุ่งนี้ก็จะออกจากโรงบาลแล้ว...แม่ไม่ต้องเป็นห่วง....แต่ก็นั่นละครับ....ผมห้ามท่านไม่ได้....

          ผมนั่งอยู่บนเตียงแล้วดูโทรทัศน์อย่างเซ็งๆ....ทีไปกินข้าวตั้งแต่พ่อแม่ผมมา...แต่ตอนนี้ท่านกลับไปแล้วทีก็ยังไม่มา...ผมมองโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ...ความอิ่มทำให้ผมเริ่มง่วง....จนกระทั่งผมเผลอหลับไป

          .....เอ็มไม่เป็นไรก็ดีแล้วละ....

          ....ท่าทางจะเผลอหลับไปละมั้ง.....

          .....งั้นอยู่สักแปบ...ถ้าไม่ตื่นก็กลับ.....

          เสียงคุ้นๆแหะ....ผมงัวเงียลืมตา...เห็นเงาคนสองคน.....ใครหว่า.....ผมขยี้ตามองดูให้ชัดๆ

          "ตื่นแล้วเหรอ" เสียงทีดังขึ้นมา....อ้อ...ที....แล้วใครอีกคนหว่า....

          "ใครอ่ะ" ผมถามด้วยความง่วง

          "อะไรกันโดนมีดแทงไปทีนึง...จำเพื่อนไม่ได้เลยเหรอไง" ทราย....ทรายแน่ๆ....เหอๆๆ

          "หายไปนานเลยนะที" ผมพูดงัวเงีย...มือซ้ายขยี้ตามอง

          "ก็พอดีลงไปกินข้าวแล้วเจอทรายเข้าเลยนั่งคุยอะไรไปเรื่อยเปื่อย...." ทีตอบ

          "แล้วนี่เป็นไงบ้างเนี่ย" ทรายถามผม

          "ก็ดี....มีรูเพิ่มมาที่ท้องหน่อยนึงเท่านั้นเอง" ผมตอบทีเล่นทีจริง

          ทรายมาอยู่กับผมประมาณสองชั่วโมง....โดยใช้เวลาส่วนใหญ่ถามถึงเหตุผลที่ผมต้องมานอนโรงบาลอย่างนี้...ผมเลยต้องเล่าเรื่องดิวกับน้องอิ้งค์ให้ฟัง...โดยมีทีนั่งฟังอยู่เงียบๆ...ทรายบอกว่าสงสารน้องเค้า....เพราะคบกันมาเกือบจะสามปี....เข้าใจกันว่ารักกันมาตลอด....แต่อยู่ดีๆก็โดนบอกเลิก...เป็นใครบ้างจะไม่เสียใจ....ดิวเองก็ไม่ได้บอกว่าทำไมถึงเลิก....พอมารู้ข่าวลือว่าดิวไม่เคยรักน้องเค้า...แถมในใจมีแต่เอ็ม....ผู้หญิงเรา...แพ้ผู้หญิงยังตบตีแย่งชิงกันได้...แต่มาแพ้ผู้ชาย...ทำใจลำบากอยู่นะ....ผมฟังทรายแล้วพยักหน้าเข้าใจ....ส่วนทีกลับมีความคิดที่แตกต่าง...ทีบอกว่า....น้องเค้าน่าจะเข้าใจ...ว่าที่เค้าเลิกไม่ใช่ว่าเราไม่ดี...เราไม่สวย...แต่ผิดที่ผู้ชายที่รักเพศเดียวกันมากกว่า....ฝ่ายเสียน่าจะเป็นฝ่ายดิวสิ....เหมือนกับพึงจะรู้ตัวว่าไม่ได้ชอบผู้หญิง......ผมฟังแล้วเลยอดแย้งไปไม่ได้....ว่าสองสามปีนั้นมานานเกินไป...ถ้าดิวรักเอ็ม....ก็ต้องไม่เลือกอิ้งค์ตั้งแต่วันนั้น.....แล้วทุกคนก็ได้แต่ส่ายหัวกับสิ่งที่เป็นไป...ว่ามันช่างวุ่นวาย.....มีเรื่องร้ายเกิดขึน...แต่บอกไม่ได้ว่าสิ่งนี้เกิดจากความผิดของใครกันแน่.....พอคุยกันจนไม่มีเรื่องจะคุยทรายก็กลับ.....เพราะเห็นแล้วว่าผมปลอดภัยดีและคิดจะออกจากโรงบาลพรุ่งนี้ด้วยเลยไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง

          หลังจากนั้นผมก็นั่งดูโทรทัศน์ไปเงียบๆ...ทีเองก็ไม่ได้ถามอะไรผมอีก....นอกจากนั่งอ่านหนังสือนิยาย...และมองมาทางผมบางครั้ง....และก็เป็นอีกครั้งที่ผมหลับ....แล้วผมก็ตื่นมารู้สึกตัวอีกทีตอนห้าโมง....แล้วก็กินข้าว....แล้วก็เช็ดตัว...เช็ดเองครับ.....ใครคิดว่าทีจะมาเช็ดละก็คิดผิดนะนั่น...(555)...แล้วหลังจากนั้นก็มานั่นงเล่นบนเตียง...เพราะนอนจนเบื่อ....จนกระทั่งผมได้ยินเสียงเคาะประตู...แล้วทีก็เดินไปเปิด.....ใครสักคนที่มา...แต่ผมมองไม่เห็นเพราะทีบังอยู่

          "เอ่อ....นี่ห้องเอ็มรึป่าว" เสียงผู้ชาย

          "ใช่" ทีตอบแล้วเบี่ยงตัวจนผมเห็นเค้า.......ดิว

          "ดิว"

          "เอ็ม..." ดิวพูดชื่อผม...ก่อนที่จะเดินเบี่ยงทีแล้วมายืนที่ข้างเตียงที่ผมนั่งอยู่...ส่วนทีเห็นว่าผมรู้จักเลยกลับไปนั่งอ่านนิยายที่โซฟาต่อปล่อยให้ผมคุยกับดิว

          "ไม่ได้เจอกันนานนะดิว" ผมพูด

          "เอ็มเป็นยังไงบ้าง...เจ็บแผลรึป่าว" ดิวถาม...

          "ตอนนี้ไม่แล้วหล่ะ"ผมตอบ...มองหน้าดิว...ดิวดูดีขึ้นตั้งแต่ขึ้นมหาลัย...คงเพราะการแต่งตัวที่ไม่ได้อยู่ในกฏระเบียบโรงเรียน

          "ดิวไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้นะเอ็ม....ดิวไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้"

          "ช่างเถอะ...เอ็มถือว่าช่วงนี้เอ็มดวงไม่ดี...ว่าแต่...เอ็มถามอะไรดิวหน่อยได้มั้ย"ผมถาม...ดิวพยักหน้าตอบ

          "ดิวเลิกกับน้องอิ้งค์แล้ว....ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเอ็มหรือป่าว"ดิวฟังแล้วหยุดคิดก่อนที่จะส่ายหัวป็นคำตอบ

          "ดิวไม่ได้บอก....ดิวแค่เลิก...เพราะรู้ตัวว่าตอนนี้ไม่ได้รักอิ้งค์แล้ว....ไม่อยากหลอกตัวเองและน้องเค้าอีก"ดิวตอบสีหน้าดูสลดลงทันที

           "งั้นเรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับดิว....เอ็มไม่เป็นไรหรอกนะ....พรุ่งนี้ก็ออกจากโรงบาลแล้ว....ว่าแต่...ดิวรู้เรื่องที่เอ็มโดนแทงได้ยังไงกัน"

          "เอ่อ....ไอเบสท์มันเห็นมันบอกว่าตอนนั้นมันอยู่ใน 7/11 แล้วจำหน้าน้องอิ้งค์กับเอ็มได้....เลยคิดว่าเรื่องนี้อาจเกี่ยวกับดิว...เลยโทรมาบอก"ดิวเล่าให้ผมฟัง....พอดิวเล่าจบ...เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง....คราวนี้ดิวเป็นคนเดินไปเปิดประตู....ทีที่นั่งอยู่มองหน้าผม...สีหน้าไม่ได้บอกอะไร...

          "มึงยังกล้ามาที่นี่อีกเหรอ" เสียงที่หน้าประตูทำเอาผมต้องรีบหันไปดู...ไม่ต่างกับทีที่ลุกขึ้นไปดู...แต่สักพักทีก็กลับไปนั่ง...เพราะทีรู้ว่าใครอีกคนที่พึ่งมาเก็เป็นเพื่อนผม.....อาร์ท

          "ทำไม" ดิวถาม

          "เอ็มเป็นอย่างนี้ก็เพราะมึง..." อาร์ทกล่าวเสียงแข็ง....ดิวฟังแล้วหันหลังเดินกลับมายืนที่ข้างเตียงเหมือนเดิม

          "กูไม่ได้เป็นคนทำ...แล้วจะบอกว่าเพราะกูได้ยังไง" ดิวถาม...มองหน้าอาร์ทกลับ...แววตาวาววับด้วยแรงอารมณ์...อาร์ทเดินเข้ามาในห้องปิดประตูแล้วเดินมายืนหน้าดิว

          "อย่าพูดเหมือนไม่รับว่าตัวเองผิดอย่างนั้นสิ...มึงไม่ได้เป็นคนเอามีดแทงเอ็มแต่มึงก็เป็นคนทำให้อิ้งคิดที่จะแทงเอ็ม" อาร์ทตอบหาเรื่อง

          "อาร์ท....มึงพูดอย่างกับว่ากูไปพูดกรอกหูเค้าให้ทำแบบนี้....กูแค่บอกเลิกน้องเค้า...เพื่อตัวน้องเค้าเอง....ไม่มีอะไรโยงมาถึงเอ็มสักนิด" ดิวเถียงกลับ...ผมนั่งมองอย่างใจเย็นเมื่อเพื่อนสองคนนี้มายืนเถียงกัน

          "ไม่ได้โยงมาถึงเอ็ม....มึงยังกล้าพูด...ก็ใครละที่แทงเอ็ม...แฟนเก่ามึงไม่ใช่หรือไง...แถมกูยังได้ยินข่าวเรื่องที่มึงเลิกกับน้องเค้าว่าเพราะมึงไม่ได้รักเค้าเลย...ในใจมึงมีแต่เอ็มมาตลอด" อาร์ทพูดกระแทกเสียง...ส่วนดิวหน้าซีดลงเมื่ออาร์ทพูดเรื่องข่าวลือ

          "พอเหอะ....มาเยี่ยมหรือมาทะเลาะ" ผมถามทั้งสองเลยหันมามองที่ผม...

          "โทษทีเอ็ม....แค่คิดว่าใครเป้นคนที่ทำให้เอ็มเจ็บ...อาร์ทก็อดที่จะโมโหไม่ได้" อาร์ทพูดแล้วยิ้มเจื่อนๆให้ผม

          "อาร์ท....เมื่อไหร่จะเลิกสักที....ไอการสร้างภาพพจน์ให้ดูดีในสายตาเอ็มเนี่ย" ดิวพูดขึ้นมาทำเอาอาร์ทหันกลับไปมอง

          "มึงพูดเรื่องอะไรของมึง" 

          "พูดถึงสิ่งที่มึงทำ....อย่าคิดว่าเอ็มไม่รู้สิ" ดิวพูดเลิกคิ้วขึ้นแล้วมองมาทางผม....ผม...รู้....?

          "พูดอะไรไม่รู้เรื่อง" อาร์ทตวาด...แต่ดิวกลับหัวเราะ

          "มึง....พยายามทำตัวให้เป็นคนดี....ทำให้ทุกคนเห็นว่ามึงเป็นคนดี....ทำให้เอ็มคิดว่าไม่ควรพลาดคนที่แสนดีอย่างมึง....แต่อย่าบอกว่ามึงลืมไปแล้วว่า...คนที่ทำให้เอ็มต้องเลิกกับกู.....คือมึง" ดิวพูดน้ำเสียงราบรื่นปนสนุกในสิ่งที่ได้บอก

          "คนที่ทำให้มึงต้องลิกคือตัวมึงเองต่างหาก....ไม่เกี่ยวกับกู....แล้ว...ถึงกูจะทำตัวเป็นคนดี....คนอื่นก็เห็นว่ากูเป็น...ไม่เหมือนมึง...ที่ไม่มีใครเห็น" อาร์ทย้อน

          "ก็กูไม่ได้คิดจะหลอกใครนี่หว่า.....ต่างกับมึง.....ที่มึงทำก็เพื่อที่มึงจะได้คบกับเอ็ม....เพื่อที่จะได้ครอบครอง....แล้วไง....ยังไงเอ็มก็ไม่เคยรักมึง" ดิวพูดตอกใส่อาร์ท

          .........เอ็มไม่มีวันรักอาร์ทหรอก...

          ....
      
          .....

          ทำไม

          .....

          .....

          ....เพราะว่าใจเอ็มลึกๆแล้ว...

          "ดิวเคยบอกเอ็มแล้ว" ดิวหันมาพูดกับผมที่นั่งนิ่ง....ทำให้อาร์ทหันมามองหน้าผม...

          "มัน...ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก" ผมตอบดิวไป...แต่ในใจสับสน

          "มึงพูดเรื่องไรของมึง" อาร์ทเดินไปกระชากปกคอเสื้อดิวด้วยความโกรธ

          "ทำไมล่ะ...มึงก็ได้คบกับเอ็มแล้ว....แล้วไง....มึงรู้มั้ย...ว่าเอ็มตอนไม่ได้ใส่เสื้อผ้าน่ากอดแค่ไหน" ดิวพูด....เฮ้ย....ไม่เคยเว้ย....ดิวพูดเรื่องอะไร...แต่ทำเอาอาร์ทที่ฟังอารทณ์ขึ้นกระชากจนดิวไปนั่งอยู่กับพื้น

          "สัตว์!!!!"อาร์ทสบถแล้วง้างมือจะต่อย

          "นายพูดถูก...เอ็มตอนไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเนี่ยน่ากอด...แถมลีลายังดีอีกต่างหาก" ประโยคเดียวที่พูดออกมาทำเอาทั้งผม...ดิวและอาร์ทต่างหยุดชะงัก....ประโยคแรกตั้งแต่ที่ทั้งสองคนมา....คำพูดของทีทำเอาอาร์ทปล่อยมือจากเสื้อดิวแล้วมองที...ดิวลุกขึ้นมายืนได้ใหม่....ส่วนผมหน้าแดงด้วยความโกรธและอาย

          "มึง...พูดอะไร" ดิวถาม...ใบหน้าบอกถึงความสับสนปนความโกรธ

          "พูดไม่ต่างจากที่นายพูด" ทีตอบ...ปิดหนังสือนิยายในมือแล้วมองหน้าดิว

          "กูแค่พูดเพื่อยั่วโมโหอาร์ท...แต่มึง" ดิวพูดแค่นั้น...อารทฟังแล้วหันมามองหน้าดิว...เห็นเค้าลอบถอนหายใจ...ส่วนทีฟังแล้วยิ้มกว้าง...แล้วหันสายตามามองที่ผมแวบนึง....แล้วหันกลับไปมองที่ดิวใหม่

          "งั้นก็....เช่นกัน....เราก็พูดเพื่อให้พวกนายหยุดทะเลาะกัน..." ทีพูดจบแล้วยังยิ้มยั่วก่อนที่จะเปิดหนังสือแล้วก้มลงอ่านต่อ....คำตอบของทีทำให้ทั้งอาร์ทและดิวเก้อกันไปเลย...อาร์ทหันมามองหน้าผม...ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสับบางอย่าง...อาร์ทไม่เชื่อนั้นคือสิ่งที่ผมคิด

          หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ขอโทษที่มาทะเลาะกันต่อหน้าผม...แล้วก็ถามไถ่ถึงแผลบ้างเล็กน้อย...ก่อนที่จะลากลับไป....คงรู้สึกอายที่มาทำอะไรแย่ๆต่อหน้าคนที่ไม่รุ้จักอย่างที....พอดิวและอาร์ทกลับไป...ผมก็เริ่มพัก...บอกตรงๆว่าเมื่อกี้เครียดจริงๆ...ถ้าทั้งคู่ต่อยกันขึ้นมา...ผมคงเข้าไปห้ามไม่ไหว...แต่สิ่งที่ทีทำก็เสี่ยงไม่น้อยเลยจริงๆ

          "จะนอนเลยหรือป่าว..." ทีถามแล้วเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง...ผมหันไปมองหน้าเค้า

          "เมื่อกี้ขอบใจมากนะ" ผมพูด

          "เอ็มยังคิดมากเรื่องนี้อยู่อีกเหรอ" ทีถาม..สีหน้าเป็นกังวล

          "อืม...ไม่คิดว่า...จะทะเลาะกันได้" ผมตอบ

          "งั้น...ช่วยหลับตาหน่อย" ทีพูดแล้วยิ้มน้อยๆ....จะทำอะไรหว่า.....ผมลังเล...แต่ก็ยอมหลับตา

          ชั่วครู่...สัมผัสนุ่มก็เกิดที่ริมฝีปาก...ความร้อนจากปลายลิ้นไล้ดุนริมฝีปากที่ยังปิดอยู่...จนเผลอไม่ได้ที่จะเผยอริมฝีปากเพื่อรับสัมผัส....ลิ้นร้อนลากไปมาที่เพดานปาก...เสียดสี....จูบเบาๆ...ที่หวานและลุ่มลึก...ทำให้ผมยังคงปิดตาและรับสัมผัสที่ทีหมอบให้...ลมหายใจเริ่มผ่อนลงอย่างช้าๆ...ด้วยความสบาย...ก่อนที่ทีจะถอนริมฝีปากไป...ผมลืมตา...มองหน้าที...ทีมองหน้าผมตอบ...แล้วพูด

          "รู้มั้ยว่าจูบดีๆสักครั้งก่อนนอนจะทำให้หายคิดมากแล้วนอนหลับฝันดี" ทีพูดแล้วเดินไปล้มตัวลงนอนที่โซฟา...ปล่อยให้ผมนอนหัวใจเต้นรัวอยู่บนเตียงด้วยความสับสน 




------------------------------------------------------------------------
   ยาวววววว
   อ่านหนังสือไม่ทัน
   แต่มีคนบอกว่าค้าง...เลยมาต่อให้ครับ
   วันจันทร์สอบง่า....5 หน่วยกิต.....
   ช่วยอวยพรด้วยนะครับ
   ฮึ่ม

   ชอบเพลงนี้มาก....ไม่รุว่าเพลงขึ้นหรือเปล่า...
   ฟังแล้วขึ้นถึงทีเลย 


InLuSt