คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความในใจของเฮีย
หลบขึ้นมาข้างบนได้...แต่ก็ห้ามใจให้อยู่นิ่งไม่ได้...ความรู้สึกและความคิดตีกันจนรู้สึกปั่นป่วนไปหมด...กัน...กัน...กัน...ตัวมึงไม่เคยเป็นอย่างนี้...ต้องควบคุมสมาธิให้ได้สิ....เรื่องนั้นที่จริงมึงเองก็พอจะเดาได้อยู่แล้ว...แพ้มาตั้งแต่ยังไม่เริ่มอยู่แล้ว...จะมาเจ็บอะไรตอนนี้...ไม่ได้...ความคิดกระจัดกระจายเกินกว่าจะควบคุม
กันทิ้งตัวเองลงนั่งที่ปลายเตียงแล้วเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง...ท้องฟ้ายังเป็นสีฟ้า...แดดก็ยังจ้าเหมือนเดิม...เพราะฉะนั้น...กันก็ต้องทำตัวเองให้เหมือนเดิม...
"ไม่ใช่นิยาย....ไม่ใช่ละคร...ที่ฉันมองเห็นอยู่นี้ ที่แท้มันคือความจริง....คือคนสองคน ที่บอกรักกัน....และคนในนั้น หนึ่งคนคือคนที่ฉัน....รักหมดหัวใจ....สิ่งที่เธอแสดง ทุกทุกถ้อยคำ เหมือนเธอนั้นพูดกับฉัน....แต่ผู้ชายคนนั้น มันไม่ใช่ฉัน" เวลาเครียดก็ต้องร้องเพลง...เอาความรู้สึกระบายลงไปกับทุกคำในเนื้อร้องและทุกทำนองของเพลง...และเพื่อความสบายใจ...กันหลับตาลง...พยายามไม่นึกถึงสิ่งที่มากวนใจ
"ฉันเหมือนคนไม่มีกำลังและหมดแรงจะยืนจะลุกจะเดินไป....ฉันเหมือนคนกำลังจะตาย ที่ขาดอากาศจะหายใจ....ฉันเหมือนคนที่โดนเธอแทงข้างหลัง แล้วมันทะลุถึงหัวใจ....เธอจะให้ฉันมีชีวิตต่อไปอย่างไร...ไม่มีอีกแล้ว...กับเธอ...ไม่มีเหลือสักอย่าง .... อยากตาย"...เห้อ...เพลงที่ต้องซ้อมสำหรับโจทย์วีคนี้ก็ดันทับถมเขาได้อีก...กันสะบัดหัวตัวเองหลายๆทีเพื่อเรียกสติ...แล้วจึงลืมตา...
แล้วกันก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ดีๆก็เห็นริทมายืนอยู่ต่อหน้า...มุมปากหยักยิ้มน้อยๆ...
"ริทเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่" ไม่รู้ว่าจะถามคำถามไหนก่อนดี
"ก็ตอนมึงร้องเพลง..." ตอบเหมือนไม่ได้ตอบเพราะเมื่อกี้กันก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากร้องเพลง...ริทดูอารมณ์ดีมากเสียจนกันเริ่มเจ็บในใจอีกครั้ง...ไม่รู้ว่าเมื่อกี้คุยอะไรกับพี่โตโน่มา...ริทถึงได้มีความสุขขนาดนี้...กันนั่งนิ่งมองตามคนตัวเล็กที่เข้ามาในห้องนอนเขาแล้วมาฟังเขาร้องเพลง...ริทขึ้นมาบนเตียงที่กันนั่งอยู่ก่อนจะคว้าหมอนและผ้าห่ม(ที่กันพับไปหมดแล้ว)มาหนุนนอนเล่น
"มีอะไรกับกันหรือเปล่า" ริทนิ่งไปสักพักกับประโยคคำถามนี้...ถ้าไม่มีอะไร...ริทจะมานั่งข้างๆมาอยู่ใกล้ๆไม่ได้หรือไงกันนะ...
"ก็...มาย้ำว่าบ่ายนี้มีถ่ายรายการบางกอกสเตชั่น...เผื่อมึงลืม" กันค่อนข้างแปลกใจกับคำตอบ...ก็ตอนที่พี่ทีมงานเขาบอกเรื่องนี้..ก็อยู่พร้อมกันทั้งสามคน...
"แค่นี้เหรอ?"
"อืม...ที่เหลือก็...อยากมาฟังเสียงกันร้องเพลง" ริทเริ่มหลับตา...กันยิ้มขันให้คนตรงหน้าจนรอยบุ๋มข้างแก้มเห็นได้เด่นชัด...ได้ข่าวว่าพึ่งจะตื่นมาได้ไม่ถึง2ชั่วโมง...ทำท่าจะนอนอีกแล้วริท...
"ไกลสุดฟ้า ก็ไม่สามารถกั้นเรา...แค่ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ...แต่การได้รักเธอ นั่นคือของสำคัญกว่า...และมันมีค่ามากเกินกว่าสิ่งไหนไหน...ฉันขอสัญญา จะจำทุกเรื่องราว...ไม่ว่าร้ายหรือดี สุขหรือทุกข์ใจ...ฉันจะทบทวน เรื่องราวของเธอตลอดไป...เผื่อวันสุดท้ายที่ฉันหายใจ...จะได้ไม่ลืมเธอ" กันร้องเพลงไปก็อดที่จะมองพิจารณาใบหน้าคนข้างๆไม่ได้...ขนตายาวเป็นแพนิ่งสนิทเมื่อเจ้าของหลับตาอยู่อย่างนี้...ริทฝีปากสีชมพูอ่อนได้รูป...และแผ่นอกที่สะท้อนตามการหายใจเขาออก...
"ปลายขอบฟ้ากับระเบียงที่เราเคย...นั่งมองท้องฟ้าด้วยกัน...ต้นไม้ต้นนั้นจะดูแลรักษามัน...แทนความคิดถึง เมื่อเธอไม่อยู่ตรงนี้...ฉันขอสัญญา จะจำทุกเรื่องราว...ไม่ว่าร้ายหรือดี สุขหรือทุกข์ใจ...ฉันจะทบทวน เรื่องราวของเธอตลอดไป จะจำเธอไว้ และรักเธอไปอย่างนี้.."
"ริท?" กันลองเรียกดูว่าเจ้าตัวยุ่งหลับไปแล้วหรือยัง...แต่ริทก็ไม่ตอบอะไร...กันเลยชะโงกตัวเข้าไปใกล้ๆ...เอาปลายนิ้วแตะจมูกคนที่มายึดเตียงนอนเขาเล่นๆ...ก่อนจะลากไปตามสันจมูกและมาหยุดนิ่งที่ริมฝีปาก...ใกล้ไปมั้ย?...กับระยะห่างไม่ถึงฟุต...และความรู้สึกในใจที่พยายามกระซิบให้เขาเข้าไปใกล้ริทมากกว่านี้...มากกว่านี้...
...
"ก๊อก..."
กันสะดุ้งสุดตัวแล้วหันหลังไปมองที่ประตู...พี่โตโน่ยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู...มือข้างนึงจับวงกบประตูไว้แน่น...สีหน้าดูจริงจังจนกันเครียด...
"กันไม่ได้...."
"พี่มีเรื่องจะพูดกับกัน..." เฮียใหญ่พูดเท่านั้นแล้วก็เดินออกจากห้องไป...ถึงแม้ว่าเมื่อกี้กันจะยังพูดไม่จบแต่ก็เลือกที่จะไม่พูดอะไรต่อ...หันไปมองเห็นริทที่ยังคงหลับตาสนิท...เขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก...แล้วลุกตามพี่โตโน่ไปทางห้องนอนใหญ่...
กันเดินตามไปในห้องก็เห็นพี่โตโน่นั่งอยู่ที่ปลายเตียง...สองมือประสานกันอยู่ระหว่างขา...กันยืนนิ่ง...ไม่รู้จะพูดอะไร...แต่พอดีพี่โตโน่เงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา...
"กันคิดยังไงกับริท" ทำสีหน้าจริงจังไว้...แล้วมองอาการคนตรงหน้าที่ยังคงทำหน้านิ่งได้แบบไม่น่าเชื่อ...
"ริทมันก็น่ารักดี" ตอบไปคนละทาง...โตโน่แอบโวยในใจ...ไอขี้เก๊ก...กั๊กชะมัดยาด...
"พี่ถามว่ากันคิดยังไง...รู้สึกยังไง กับไอริทมัน" ถามใหม่ๆ...กันนิ่งไปอีกครั้งกับคำถาม...ก่อนจะเหยียดยิ้มแล้วถามกลับ
"แล้วพี่โตโน่คิดยังไงกับริท"
"พี่ถามกัน...ไม่ใช่ให้กันมาย้อนถามพี่" กูจะบ้าตายยยยย...ที่จริงถึงมึงไม่ตอบกูก็รู้เว้ยกัน...ทำไมมึงจะเก็บไปคิดคนเดียววะ...บอกกูบ้างอะไรบ้างเด้...
"กันไม่ตอบ..ถ้าพี่โตโน่ไม่ตอบมาก่อน" จัดไป...ไอตัวแสบอันดับหนึ่ง...แล้วทีนี้อย่ามาบอกว่าเฮียโตโน่คนโก้คนนี้ใจร้ายนะเว่ย
"พี่รักริท..."
เจ็บ...กันลอบกลืนน้ำลายลงคอ...อะไรบางอย่างมันกระแทกเข้าที่หัวใจ...ตอนนี้มันรู้สึกตื้อๆชาๆแปลกๆ...เขาจะตายมั้ยนะ...
"กัน..ไม่ได้คิดอะไรเลย...กันคิดกับมันแค่เพื่อน" ตอบแล้วก็ยิ้มให้พี่โตโน่......
โตโน่แอบหลบสายตากันโดยการก้มหน้ามองพื้น...อยากจะด่าไอกันให้มันหายบ้าก็ทำไม่ได้...ผิดแผนทุกอย่าง...ไอพระเอก...มึงจะพระเอกไปไหนวะกัน...โอเคๆๆๆๆ...งั้นเดี๋ยวเฮียเป็นตัวร้ายให้...มึงจะได้เป็นพระเอกสมใจ...แล้วถ้ามึงอยากได้นางเอก...ไม่สิ...ริทมันไม่ใช่นางเอก...ขืนมันเป็นนางเอก...นางร้ายคงจะนิสัยดีกว่ามัน...เรียกนายเอกไปก่อนละกัน...ถ้าไอพระเอกอย่างกันมันอยากได้นายเอก...ก็คงต้องมาแย่งเอากับตัวร้ายสักหน่อย...แล้วโตโน่ก็เงยหน้ามามองกันอีกครั้งด้วยสีหน้าจริงจัง
"พี่อยากเล่นแบบแฟร์ๆว่ะ...ถ้ากันคิดอะไร..."
"ไม่เลยพี่...กันไม่ได้คิดอะไรจริงๆ...ที่จริง...กันก็มีคนที่กันชอบอยู่แล้ว"
"ใครวะ?" พี่โตโน่กับกันหันขวับทันที...เมื่ออยู่ดีๆเสียงก็มาจากทิศอื่น...เอาแล้ว....กูจะบ้าตาย...เมื่อเจอริทมายืนอยู่ที่หน้าประตูพร้อมมองตาปริบๆ...คาดคั้นเอาคำตอบจากกัน...คำตอบที่กันไม่ทันได้คิดไว้...ใคร?
"ก็....เต้ย" นึกออกแต่ดารา...ช่างแม่งละกัน
"เต้ย?...เต้ย...จรินทร์พร...ที่เป็นดาราอ่ะนะ" ริทถามต่อ
"เออๆ..คนนั้นแหละ...กูเห็นแล้วกูโคตรชอบ...เขาน่ารักมากๆ" โตโน่เครียดดดด....คนนึงก็โผล่มาผิดจังหวะ...อีกคนก็แถได้ทุเรศมากๆ...มึงคิดบ้างอะไรบ้างได้มั้ยกัน....
"มึงเคยเจอเต้ยตัวเป็นๆแล้วเหรอ" ริทมันก็ยังถามต่ออีก...ไปนอนต่อได้มั้ย ริท....พี่ขอร้องละ
"ถึงไม่เคยกูก็ตกหลุมรักเขาไปแล้ววะ" กันตอบทันทีแถมยังกล้ายักคิ้วยั่วคนตรงหน้าอีก...ริทแอบเม้มริมฝีปาก...สายตาที่มองกันมีแววแปลกๆเจืออยู่จนโตโน่สังเกตได้...เฮ้ย...แบบนี้ก็ไม่เลวว่ะ...
"ปัญญาอ่อน..." ริทหลุดปากด่า...
"มึงด่ากูเรื่องไรวะ ริท"
"กูไปซ้อมร้องเพลงดีกว่า...กลัวติดเชื้อปัญญาอ่อนจากมึง" แล้วริทก็เดินออกจากห้องไป...โตโน่แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก...ในขณะที่กันยังมองตามหลังคนตัวเล็กที่เดินหนีไปพร้อมใจของเขา...ถ้ากูตอบว่า"มึง"...กูก็คงมีแต่เสียกับเสีย...อย่างแรกก็คงต้องเสียพี่ชายอย่างพี่โตโน่...อย่างที่สองคือเสียมึงไป...เสียโอกาสที่จะได้อยู่ใกล้ๆได้ดูแลอยู่อย่างทุกวันนี้...
โตโน่ลุกจากเตียงมาจับบ่ากัน...รู้สึกเห็นใจคนตรงหน้านิดหน่อย...แต่กันแปลความหมายเป็นอีกอย่าง...
"พี่โตโน่ไม่ต้องห่วง..กันเชียร์พี่กับริทอยู่แล้ว" เฮียชะงัก...เอาแล้วไง...
"คือ...ที่จริง" โตโน่พยายามจะแก้ไขเรื่องราว...แต่ท่าทางมันคงจะสายเกินไป
"แต่กันยังสงสัยนะ...ว่าเรื่องเกรซเนี่ย...พี่โตโน่แค่เอามาบังเรื่องริทเหรอ" ไปกันใหญ่แล้ววุ้ย....
"เรื่อง เกร....เอ่อ....ใช่เลยกัน...กันก็ต้องเข้าใจพี่บ้าง...ว่าบางเรื่องคนอื่นเขาก็รับไม่ได้...พี่ก็ต้องทำอะไรๆบ้าง" เอาก็เอา...เป็นคนทำให้เรื่องมันยุ่งก็ต้องดิ้นต่อไป...ขอโทษทีวะกัน...พี่รู้ว่าที่จริงมึงเศร้า...มึงเจ็บ...แต่พี่จะมาบอกความจริงตอนนี้มันก็แปลกๆว่ะ...
"คร้าบ...กันเข้าใจ" เพราะเมื่อกี้กันเองก็ทำแบบนี้...กันพยายามส่งรอยยิ้มจากใจจริงๆให้พี่ใหญ่...ก่อนจะเดินกลับมาที่ห้องตัวเอง...
...อยู่ดีๆท่อนสุดท้ายของเพลงโปรดที่เขาชอบร้องก็ดังก้องอยู่ในหัว...กันยิ้มปลอบตัวเอง
นั่นสินะ
"...และฉันก็รู้ว่า...ฉันไม่ใช่ตัวจริง..."
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ติดลมมากอ่ะเรื่องนี้
ทำไมแต่งแล้วเจ็บแทนกันฟร่ะ
ปล..อ่านแล้วช่วยเมนท์กันหน่อยนะคร้าบบบบบบบบบบบบบบ
ความคิดเห็น