ficพันทิพย์..มาร่วมกันเขียนนิยายฉบับ๕คนสุดท้ายTHE STAR 6

ลำดับตอนที่ #4 : กระทู้ 4

1.หมายเลข1 เกด คู่ กับหมายเลข 5 เซน 
2.หมายเลข2 ไอซ์ คู่ กับหมายเลข 4 เก่ง 
3.หมายเลข3 กัน คู่ กับหมายเลข 8 ริท 
4.หมายเลข6 โตโน่ คู่กับ หมายเลข 7 เกรซ 

ฐาน 1บ้านผีสิง 2.รถไฟเหาะ 3.ไวกิ้ง 4.กระเช้า 
-------------------------------------------------------------------- 

"พี่โน่...เอาไงดีอะ ลูกโป่งอยู่ตั้งไกล"เกรซบอกพลางทำหน้าเศร้าๆ 

"เอางี้ เดี๋ยวพี่จับเกรซไว้ แล้วเกรซเอื้อมไปหยิบลูกโป่ง "โตโน่พูดพลางทำท่าเตรียมรับเกรซ 

"เอางั้นหรอ เกรซตัวหนักนะ "พอเกรซพูดจบโตโน่ก็พยักหน้า พลางเอื้อมไปจับลูกโป่งแบบไม่เต็มใจ แต่กระเช้าก็เพิ่มความเร็วขึ้น ทำให้เกรซที่ยังไม่ได้ตั้งตัวหล่นลงมาทับโตโน่ แล้วจมูกของโตโน่ก็มาอยู่ที่แก้มของเกรซ ทั้งคู่นิ่งอึ้งอยู่หลายวินาที จนมีสัญญาณดังว่า 

"หมดเวลาแล้วคะ...ภารกิจนี้ของคุณไม่สำเร็จ" เกรซและโตโน่เดินลงมาจากกระเช้าโดยไม่ได้พูดอะไรกัน พราะต่างคนต่างยังอึ้ง และเขินกับเหตุการณ์เมื่อครู่ แต่ทั้งคู่ก็ยังมุง่ไปสู่ฐานต่อไป ที่อาจพิสูจน์ใจของพวกเค้าได้มากกว่านี้...

 ....

ริทไม่ได้เกลียดกันนะ" ริทพูดขึ้นหลังจากต่างฝ่ายต่างเงียบกันมาตลอดตั้งแต่ลงมาจากฐานแรก จนกระทั่งมานั่งตรงข้ามกันในกระเช้าของฐานที่สอง 

"แต่ก็ไม่ได้รักใช่มั้ยล่ะ" กันตอบไปพร้อมกับยิ้มน้อยๆ แต่แววตากลับแสดงออกอย่างตรงกันข้าม หนุ่มร่างเล็กนิ่งอึ้ง เสตามองออกไปนอกกระเช้า จะให้เขาตอบว่าอะไรล่ะ ในเมื่อตัวเขาเองก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน ว่าที่เขากำลังรู้สึกอยู่นี้มันเรียกว่าอะไร ดวงหน้าหวานมองคนตรงหน้าที่เบือนหน้าหนี เจ็บนะ ถ้าไม่รักก็ช่วยบอกกันมาตรงๆได้มั้ย อย่านิ่งเงียบไปให้เขาต้องคิดเองแบบนี้ 

"ริท" เสียงทุ้มแผ่วเบาเอ่ยขึ้น หากแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ คนตัวเล็กก็พูดแทรกขึ้นมาเร็วปรื๋อ 

"คนมันยังไม่แน่ใจ จะรีบไปไหนล่ะ เค้นมากๆเดี๋ยวก็ไม่รักจริงๆซะเลย ไม่ชอบโดนกดดัน จำไม่ได้ไง" ท้ายประโยคบ่นอุบอิบ กันมองหน้าริทด้วยความงุนงง แล้วตกลงรักหรือไม่รักล่ะนั่น 

"แล้ว...กับพี่โตโน่ล่ะ?" กันเค้นเสียงออกมาจากลำคออย่างยากลำบาก ด้วยใจหนึ่งก็อยากจะรู้ความจริง ว่าภาพที่เค้าเห็นว่าริทกับโตโน่กอดกันหน้าบ้านเมื่อตอนสายๆ มันคืออะไร...แต่อีกใจก็กลัวว่าคำตอบนั้น จะทำให้เขารับมันไม่ไหว...แต่สุดท้าย เขาก็เลือกจะเผชิญกับความจริง 

"รักสิ" ริทตอบแบบไม่ต้องคิด ทำให้กันถึงกับอึ้งในคำตอบนั้น แต่เพียงเวี้ยวินาทีต่อมาริทก็พูดต่อไปว่า 

"รักแบบพี่ชายไง" ใช่...แบบพี่ชาย... นั่นคือคำตอบเดียวที่ริทแน่ใจตัวเองที่สุด ริทพูดจบแล้วก็ยิ้มละลายใจส่งให้กัน ทำเอากันที่นอกจากจะดีใจและโล่งใจกับคำตอบของริทแล้ว ยังต้องมาใจสั่นเพราะรอยยิ้มของคนตรงหน้าอีก 

ณ ฐานที่1บ้านผีสิง (เกด-เซน) 

"สวัสดีค่ะ" "สวัสดีครับ" เสียงเกดและเซนสวัสดีพี่ทีมงานที่รออยู่หน้าฐาน
 
"เอาล่ะ เซน-เกด เข้าสู่ฐานบ้านผีสิงได้เลย"ทีมงานพูดพร้อมกับ 

"ขอให้โชคดีน่ะครับ"เจ้าหน้าที่พูดพร้อมกับแอบยิ้มในความน่ารักของคู่นี้ 

"พี่เซน เกดกลัว"เกดพูดพร้อมกับตอนนี้แขนของเกดสอดเข้าไปอยู่ในแขนของเซนแล้ว 

"ไม่ต้องกลัวนะเกต" เซนพูดให้กำลังใจสั้นๆ แต่ใช้สายตาส่งความอบอุ่นไปให้หญิงสาวแทน และสายตาอันอบอุ่นนั้นก็ทำให้เกตหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที 

อีกด้านหนึ่ง 

กันและริทที่ปรับความเข้าใจกันเรียบร้อยแล้วกำลังพยายามจะทำภารกิจ (เหมือนโตโน่-โกรซ) ให้สำเร็จ โดยพวกเขาตกลงกันให้ริทเป็นคนเอื้อมมือไปหยิบลูกโป่ง ส่วนกันจะคอยจับริทไว้ให้ 

"อึ้บ อึ้บ!!" เสียงริทเล็ดรอดไรฟันออกมาในขณะที่เจ้าตัวกำลังพยายามเอื้อมมือไปให้ถึงลูกโป่ง จนในที่สุดเขาก็คว้ามันมาได้สำเร็จ และตอนนั้นเองที่กระเช้าเกิดสะดุดเล็กน้อย ทำให้ริทเสียการทรงตัวแล้วเซไปหากัน กันเองแม้จะตัวใหญ่กว่าริท แต่เพราะกระเช้าสะดุดทำให้เค้าพลอยล้มไปด้วยนขณะที่ริทอยู่ในอ้อมกอดของเค้า 

กลับมา ฉาก เกด-เซน (ณ บ้านผีสิง) 

"พี่เซนเราจะต้องเดินไปอีกแค่ไหนอ่า เกดกลัว"ตอนนี้ เกดสั่นไปหมดด้วยความกลัวจึงทำให้เซนได้เห็นอีกมุมหนึ่งที่น่ารักของเกด ทำให้เซนได้เผยรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นให้เกดได้เห็น 

"ยิ้มอะไรอ่ะ พี่เซ...."ไม่ทันที่เสียงของเกดจะพูดจบก็มีตุ๊กตาผีโผล่ขึ้นมาต่อหน้าทั้งสองคน เซนแอบหลุดนิดหน่อย ส่วนเกดตอนนี้เป็นลมไปแล้ว 

"เกด เกด เกด....."เซนเรียกเกดด้วยความห่วงใยและสายตาบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าตอนนี้เซนเป็นห่วงคนคนนี้มากเหลือเกิน เมื่อเห็นว่าเกตคงยังไม่ฟื้นง่ายๆ เซนจึงตัสินใจ อุ้มเกตขึ้นมาด้วยมือทั้งสองข้าง และพาเกตเดินต่อไปเพื่อมุ่งสู่ทางออก 

ด้านริทกับกันที่ล้มทับกันอยู่บนกระเช้านั้น ทั้งสองคนต่างยังนอนกอดกันอยู่เหมือนเดิม ส่วนใบหน้าทั้งสองก็ห่างกันเพียงนิดเดียวเท่านั้น ในขณะที่สายตาทั้งสองคนก็กำลังประสานกันนิ่งอยู่ 

"ยินดีด้วยครับ น้องกันกับน้องริท" เสียงทีมงานประกาศตามสายดังขึ้นมาทำลายภวังค์ของทั้งสอง ทำให้กันและริทรู้สึกตัว และค่อยๆลุกขึ้น แล้วถอยกลับไปนั่งที่เดิม แต่แววตายังมองกันอย่างลึกซึ้งเหมือนเดิม... 

"เชิญน้องทั้งสองรับดาวแล้วตรงไปยังฐานต่อไปได้เลยค่ะ" ทีมงานบอกยิ้ม (ด้วยแววตาอิจฉาอยากไปคู่เกดเซนแล้ว 555+) 

ณ บ้านผีสิง 

เกตค่อยๆลืมตาขึ้นมา เจ้าตัวตกใจอย่างมากเมื่อพบว่าตนเองอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มตายิ้มได้ผู้แสนจะอบอุ่น 

"พี่เซน คือ" สาวน้อยเสียงดีเอ่ย พร้อมกับสะดิกเบาๆ หวังจะให้ชายหนุ่มปล่อยลง แต่ในขณะเดียวกัน ผีตัวใหญ่ ตาถลน ลิ้นห้อยก็โผล่มาพพอดี 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด" สาวใต้กรีดร้องพร้อมกับคว้าคอคนตัวสูงมากอดตามสัญชาตญาณ พอรู้สึกตัวอีกที หน้าของทั้งสองก็ห่างกันไม่ถึงคืบแล้ว ท่ามกลางความมืดมิด มีเพียงดวงตาของหนุ่มเหนืที่ทอกระกายแปลกๆออกมา 

"เออ....... พี่เซนเกดขอโทด เกดตกใจก็เลย......"เกดพูดพร้อมกับใบหน้าที่ร้อนผ่าวแต่ยังไม่ทันที่เกดจะได้พูดอะไรเซนก็พูดขึ้นมาว่า 

"ไม่เป็นไรหรอกเกด เราไปต่อกันเถอะ อีกอย่างเกดไม่ต้องกลัวน่ะเดี๋ยวพี่จะค่อยปกป้องเกดเอง"เซนพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนจะอบอุ่นซึ่งทำให้เกดใจละลายไปแล้ว 

"พี่เซน ................................... ขอบคุณน่ะค่ะ"เกดพูดพร้อมกับหลบตาของเซนที่ตอนนี้จ้องมองมาที่เกด ทำให้เซนแอบยิ้มไม่ได้ ("สาวใต้น่ารักอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่าน่ะ"เซนแอบคิดในใจ) 

เซนยังคงอุ้มเกตต่อไปโดยที่เกตเองก็เต็มใจที่จะอยู่แบบนี้ไปจนถึงทางออกเช่นกัน... 

ด้านเก่งกับไอซ์ ที่ตอนนี้ได้ดาวมาจากทั้งสองฐาน ก็กำลังมุ่งหน้าไปฐานต่อไป ...ฐานกระเช้า 

ณ ฐานบ้านผีสิง (เกด-เซน) (ขออีกนิดนึงน่ะ)
 
ในที่สุดเซนและเกดก็ผ่านด้านมาเรื่อยๆโดยที่เกดไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิดเนื่องจากมีพี่เซน พี่ชายที่แสนดีคอยช่วยและให้กำลังใจเธอ แต่แล้ว ด้านสุดท้ายในบ้านผีสิง 

ป้ายด้านที่3 : ทางแยกมรณะ 

"ด้านนี้เป็นด้านสุดท้ายแล้วน่ะครับ ในด้านนี้เซน-เกด จะต้องแยกออกไปคนล่ะ โดยที่เซนไปด้านขวา เกดไปด้านซ้าย ขอให้โชคดีครับ"เสียงทีมงานดังขึ้น และแล้วในด้านนี้นี่เองที่ทำให้บ่อน้ำตาที่ตื้นอยู่แล้วของเกด ทะลักออกมาอย่างท่วมท้น 

"พี่เซน เกดขอโทษมันน่ากลัวมากเลยเวลาเกดอยู่คนเดียวไม่เหมือนตอนอยู่กับพี่เลย"เมื่อเกดพูดเสร็จเซนก็สวนกลับทันที

"ไม่เป็นไรหรอกนิดหน่อยเอง เดี๋ยวเราไปเอาคะแนนฐานหน้าก็ได้"เซนพูดด้วยน้ำเสียงที่แสนจะอบอุ่น และแล้วเกดกะเฐนก็เดินไปที่ฐานที่2 

ณ ฐานที่4 กระเช้า (เก่ง-ไอซ์) 

"เฮ้ย ไอ้ไอซ์ สนุกดีว่ะ ไม่รู้ด่านนี้จะมีอะไรบ้าง"เก่งพูดพร้อมกับกอดคอน้องชายคนนี้ น้องชาย...? จริงสินะ ไอซ์มันก็คงเห็นเราเป็นพี่ชายเหมือนกัน แต่ ทำไมนะ...เก่งอดจะนึกถึงตอนฐานรถไฟเหาะไม่ได้ เพราะที่ฐานนั้นทีมงานตั้งกติกาให้เก่งห้ามร้องออกมา ทั้งๆที่รู้ว่าเค้ากลัวความสูง...ไอซ์เลยเสนอว่าให้ปิดปากเก่งไว้จะได้ร้องไม่ออก ซึ่งเก่งก็เห็นด้วย แต่เขาคิดว่าไอซ์ควรเป็นคนปิดปากเค้าดีกว่า เพราะว่าถ้าเค้าปิดปากตัวเอง อาจเผลอปล่อยมือจากปากก็ได้...ซึ่งไอซ์เองก็เห็นดีด้วย 

ไอซ์ แมร่งงงงง... ทำไมปิดปากซะมิดเลยวะ ขยับปากไม่ได้เลย เก่งคิดในใจ เพราะทุกครั้งที่เค้าตกใจจนจะร้องออกมา ก็มีมือไอซ์ที่ปิดปากเค้าอยู่ตลอดนี่แหละช่วยไว้ ...แต่ยังไงก็ขอบ่นทางตาหน่อยเหอะ...พูดแล้วเก่งก็หน้านิ่วคิ้วขมวดหวังไปหาไอซ์ หวังจะให้อีกฝ่ายรู้สึกซะหน่อย 

ครั้นเมื่อหันไป เก่งกลับพบกับหน้าไอซ์ที่หันมาหาเขานานแล้ว พร้อมๆกับดวงตาใสแจ๊วคู่นั้น ที่กำลังมองเขาอยู่เช่นกัน...เก่งอยู่ในบ้านกับไอซ์มาก็นาน แต่ไม่มีครั้งไหนๆที่เค้าได้มองตาของหนุ่มน้อยคนนี้อย่างใกล้ชิดขนาดนี้เลย (เพราะมัวแต่ห่วง กัน เกรช เกตอยู่ ๕๕๕+++) และมันก็ทำให้เขารู้สึก"บางอย่าง" ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว 

ทางฝ่ายคนที่อายุน้อยกว่ากระพริบตาถี่ๆอย่างไม่เข้าใจกับสายตาที่เปลี่ยนไปของอีกฝ่าย ใบหน้าทะเล้นที่เต็มไปด้วยความขี้เล่นยู่ปากน้อยๆ...ก่อนจะกระตุกยิ้มเล็กน้อย 

เก่ง..ยิ้มกลับด้วยความอ่อนโยน จนลืมความกลัวที่มีอยู่ภายในใจไปเสียหมด นึกเสียดายวันเวลาเก่าๆที่เขาไม่ค่อยได้สนใจเด็กหนุ่มคนนี้นัก เเต่ต่อจากนี้ไป..ความใส่ใจทั้งหมดจากเขาจะส่งไปให้ไอซ์เเน่ๆ เตรียมตัวรับความหวังดีจากเขาไปก็เเล้วกัน 

ด่านรองสุดท้าย ฐานที่3 กัน-ริท บ้านผีสิง (คิดว่าทุกๆคนคงจะรอกันอยู่) 

"กัน กัน กัน"ริทเรียกกัน แต่เจ้าตัวกลับไม่ยอมหันหน้ามาคุยด้วย ("มันเป็นอะไรอีกเนี่ย" ริทแอบคิดในใจ) เมื่อเรียกเท่าไหร่กันก็ไม่หันริทเลยดึงแขนของกันทำให้กันเสียหลักล้มทับคนตัวเล็ก ใบหน้าที่คมเข้มของกันตอนนี้เปลี่ยนเป็นใบหน้าที่อ่อนโยนเพราะความเขิน และความอาย 

"มีอะไรอีก ก็ยังตัดสินใจไม่ได้ไม่ใช่หรอว่าจะเลือกใคร"กันพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ 

"อ๋อ!!!นี่งอนริทเพราะเรื่องนี้หรอ งั้นก็ดีเชิญงอนต่อไปเถอะ "ริทพูดเสียงเด็ดขาดขึ้นมาจึงทำให้เจ้าของใบหน้าเข้มๆนั้นเริ่มหวั่นๆว่าเจ้าตัวเล็กจะงอนเข้าหรือเปล่า งอนสิทำไมจะไม่งอน...ริทคดในใจ ก็พึ่งบอกไปแท้ๆว่าคิดกับพี่โตโน่แค่พี่ชาย ยังมาพูดว่ายังเลือกใครไม่ได้อีก...แบบนี้มันต้องแกล้งซะหน่อยแล้ว ริทลอบยิ้มกับตัวเองก่อนจะเดินลิ่วๆเข้าไปในบ้านผีสิง โดยที่ลืมนึกไปว่าตัวเองน่ะกลัวผีขนาดไหน...และยังไม่ทันไร เพียงแค่หุ่นปีตัวแรกโผล่มาเท่านั้นแหละ ริทก็ตกใจจนต้องวิ่งกลับไปหากันที่กำลังเดินมาตามมาเพื่อจะง้อเค้าอยู่ 

"ไม่ต้องมายิ้มเลยนะกัน" ริทพูดด้วยนำเสียงตื่นอยู่หน่อยๆ แต่เมื่อเห็นหนุ่มสุพรรณยังไม่ยอมหุบยิ้มเสียที ริทจึงใช้ไม้ตาย...

"ถ้าไม่เลิกยิ้มนะ ริทจะเลิกชอบกันจริงๆด้วย" หนุ่มนัยน์ตาหวานคลี่ยิ้มออกมาเมื่อได้ยินความในใจของคนตัวเล็ก ใบหน้าเข้มทว่าอบอุ่นชวนมอง มือหนาคว้าเอวอีกฝ่ายเข้ามากอด..วางคางของตัวเองไว้ตรงไหล่บางของคนข้างกาย 

"ขอบคุณนะริท.."ลมหายใจอุ่นๆผ่านตรงใบหูของอีกฝ่าย ดีใจ..ดีใจจริงๆที่เขาจะไม่ใช่ฝ่ายเเอบรักอีกต่อไป เขาไม่รู้หรอกว่าตอนนี้คนที่โดนกอดจะหน้าเเดงเเค่ไหน เสียงกระซิบที่เเสนเบาบางหากเเต่ได้ยินชัดเจน

"..ริท เป็นเเฟนกับกันมั้ยครับ?"
 
"เอ่...อ กะ กัน"เสียงพูดติดขัดเพราะความเขินที่มีอยู่มาก ใบหน้าขาวเนียนขึ้นสีระเรื่อ เขานึกคิดขอบคุณที่ในบ้านผีสิงมันมืด กันจึงไม่เห็นว่าหน้าตอนนี้มันเเดงอย่างกับเเก้มลิงเสียอีก

"คะ คือ..." 

"คะ คือว่า...."ยังไม่ทันที่ริทจะได้ตอบอะไร เสียงอ๊อดหมดเวลาก็ดังขึ้น 

"เสียใจด้วยค่ะ คุณไม่ผ่านฐานนี่"เสียงพี่ทีมงานดังขึ้นมา ("เกือบไปแล้วไหมเรา เฮ้อ เกือบไป เกือบไป"ริทคิดในใจ)
 
"..ริท เป็นเเฟนกับกันมั้ยครับ?"กันทวนคำถามอีกรอบ 

"คือกัน เราว่า........เรายังไม่แน่ใจน่ะว่าที่เราชอบกันน่ะมันใช่แน่หรือเปล่า ขอเราคิดให้แน่ใจก่อนน่ะ"ริทพูดพร้อมกับจะเดินหลบฉากออกไป แต่เขาลืมไปแล้วว่ามือของเขาสองคนติดกันอยู่ เมื่อกันเห็นสีหน้าริทเริ่มเครียดกันก็พูดขึ้นว่า

"ไม่เป็นไร กันรอได้.....แค่กันรู้ว่าริทชอบกันแค่นี้กันก็ดีใจแล้ว"กันพูดพร้อมกับเดินจูงมือริทออกจากบ้านผีสิงเพื่อไปสู่ ฐานสุดท้าย ขณะที่ริทกับกันกำลังออกมาจากบ้านผีสิงนั้น ก็พอดีกับไอซ์และเก่งที่มาถึงบ้านผีสิงที่ฐานสุดท้ายของพวกเขาพอดีเช่นกัน ทั้งสองกลุ่มทักทายกันนิดหน่อยก่อนจะแยกย้ายกันไป เพราะต่างต้องแข่งกับเวลา แต่ไม่วายที่เก่งกับไอซ์จะขอคุยทับซะหน่อยพอให้เป็นกระสาย (ได้มาทุกฐานเลย จะเก่งไปไหน ไม่รู้ใครให้ดาวตลอดเลยนิ) ริทกับกันเดินคล้อยหลังไปแล้ว แต่ไอซ์ยังคงมองตามหลังริทไป โดยที่ในใจรู้สึกโล่งใจที่เห็นริทมีท่าทีสบายใจขึ้นกว่าก่อนหน้านี้มาก...แต่เด็กน้อยจะรู้มั้ยนะว่าคนที่ยืนข้างๆเค้าอยู่ตอนนี้กำลังมองเขาอยู่ด้วยความ"หวง" ที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว 

หลังจากที่ทุกๆคนได้ทำฐานเข้าฐานมาจนครบ ก็ได้มารวมตัวกันอีกครั้งที่หน้าดรีมเวิลล์เพื่อฟังคะแนนของตัวเองและเพื่อนๆ 

"เอาล่ะครับ พี่ว่าตอนนี้ทุกๆคนคงจะเหนื่อยน่าดู ตอนนี้พี่จะมาประกาศผลคะแนนในวันนี้ที่ทุกคนได้ทำไป"พี่แฟรงคฺพูดพร้อมกับหยิบใบคะแนนขึ้นมา
 
"เอาล่ะครับ วันนี้คู่ที่สามารถเก็บ ดาวของเราได้ครบทั้ง4ดวง มีเพียงคู่เดียวคือ ไอซ์และเก่ง"เพื่อนๆต่างปรบมือให้ไอซ์และเก่งพร้อมกับพี่แฟรงค์ไปไขกุญแจให้ 

"ส่วนที่เหลือ พี่ว่าเราคงจะต้องมาเล่นเกมส์กันอีกสักหนึ่งเกมส์ก่อนที่จะกลับบ้าน โดยที่เกมส์นี่พี่ทีมงานที่ดูจอ มอนิเตอร์อยู่ เป็นคนคิด พวกพี่ๆทีมงานนำข้อบกพร่องของพวกเรามาและคิดเป็นบทลงโทษต่างๆดังนี้"พี่แฟรงค์พูดพร้อมกับนำอุปกรณออกมาด้วยกัน 3ชุด 

ชุกแรก เป็นถังน้ำที่มีไม้สองอันแนบตัวถังอยู่ แต่ไม่ได้ทากาวอะไรใดๆทั้งสิ้น 

ชุดที่สอง เป็นลูกโป่งใส่น้ำ 

ชุดที่สาม ลูกโป่งใส่น้ำเช่นกัน 

"เอาล่ะครับ ชุดแรก เป็นของคู่เกด-เซน พี่ๆทีมงานบอกว่า คู่เราไม่ค่อยจะสามัคคีกันเลย พี่ทีมงานจึงทำโทษพวกเราโดยการที่ ทั้งสองคนจะต้องจับไม้ไว้คนละ1อัน แล้วทีมงานจะนำถังน้ำไปวางไว้ตรงกลาง ทั้งสองคนจะต้องประคองถังน้ำนี้ไปจนถึงเส้นชัย ห้ามน้ำหกเด็ดขาด" 

"ส่วนชุดที่สองกับสาม ทางทีมงานบอกว่า คู่เราสองคู่มีปัญหาเดียวกันคือ เหมือนงอลกันไปงอลกันมาไม่ค่อยมองหน้ากัน ทีมงานเลยกำหนดมาให้ว่า คู่ของเธอทั้ง2คู่จะต้องวางลูกโป่งไว้กลางตัวเธอทั้งคู่แล้วจะต้องใช้ศรีษะจับลูกโป่งไว้ไม่ให้ล่วงหล่น(จะได้จ้องตากันให้หวานไปเลย)เป็นเวลา 30 นาที" 

"โอเคเข้าใจกติกาแล้ว ทั้งสามคู่จะต้องทำตามข้อปฏิบัติถึงจะได้กุญแจ และเมื่อเราทำกิจกรรมกันเสร็จเราก็กลับบ้านและไปประกาศผลคะแนนกลางสัปดาห์กัน(เอาคะแนนจริงเลยไหมครับ)"พี่แฟรงค์พูดพร้อมกับส่งอุปกรณไปให้ทั้ง3คู่ คู่เกดและเซนเริ่มต้นทำเป็นคู่แรก แต่อีก2คู่ยังดูเก๋ๆกังๆอยู่ 

ถ้านคู่ที่2

"เมื่อกี้ตอนบนกระเช้า...พี่ขอโทษนะเกรซ" ในที่สุดพี่ใหญ่ของบ้านก็ยอมเอ่ยปากขอโทษเกรซ เรื่องอุบัติเหตุแก้มชนแก้มบนกระเช้า...เกรซได้ยินเชนนั้นจึงมองตาโตโน่ แล้วตอบไปพร้อกับรอยยิ้มสดใสว่า 

"ไม่เป็นไรหรอกพี่โตโน่ แหม...พี่น้องกันมันก็ต้องมีโดนเนื้อโดนตัวกันบ้างเป็นธรรมดา จริงมั้ยคะ?" เเกรซส่งสายตาให้โตโน่เหมือนกับน้องสาวมองพี่ชายตนเอง 

...ใช่แล้วพี่น้อง และน้องคนนี้ก็ไม่ได้โกรธอะไรพี่เลยนะ รู้เปล่า?...เกรซพยายามบอกทุกอย่างให้โตโน่รู้ผ่านทางแววตา โตโน่เองก็รับรู้ความรู้สึกของเกรซผ่านทางแววตาได้ ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาก... แม้เขาจะยังรู้สึกผิดต่อเกรซ แต่เขาก็บอกกับตัวเองว่า ต่อจากนี้ไปเขาจะเป็นพี่ชายที่ดีของเกรซ...แน่นอน
 
โตโน่ยิ้มตอบให้เกรซอย่างเอ็นดูและอ่อนโยน ทำให้เกรซเองยิ้มกว้างอย่างดีใจที่พี่ชายของตน กลับมาเป็นเหมือนดิมแล้ว... 

ทางด้านกันกับริท... 

ลูกโป่งที่บรรจุน้ำที่กั้นกลางแทบจะไม่ได้จัดว่าเป็นการลงโทษเลยสักนิด... 

แต่บทลงโทษของฝ่ายแพ้ระหว่างสองคนนี้น่าจะเป็น...หัวใจตัวดีขอทั้งคู่เองที่มันเต้นรัวไม่ยอมหยุดจนพาลจะทำให้ใจสั่นเอาได้ง่ายๆ โดยเฉพาะสายตาหวานๆที่มองมายังริท...กันกันกัน...อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย...ถ้าเขาเขินจนทนไม่ไหวแล้วอยากหันหลังหลบขึ้นมา...30นาทีเนี่ย...ต้องเริ่มนับใหม่นะ 

ส่วนกันนั้น ใช่ว่าจะไม่เขินเสียเมื่อไหร่ แต่เขาก็พยายามข่มใจไว้เพราะกะว่าจะทำให้ริทใจอ่อนยอมเป็นแฟนเขาให้ได้ใน ๓๐ นาทีนี้แหละ ...(เร็วไปมั้ยกัน) 

"รักกันมั้ย หัวใจมันอยากเสนอ ก็รอแต่เธอ เมื่อไรถึงจะสนอง รักรักกันมั้ย หัวใจมันอยากจะตีตราจอง ถ้าได้ลองลองลอง ก็คงได้รู้รู้รู้" ...กันงัดเพลงที่ริทเลือกร้องในสัปดาห์นี้ขึ้นมาเป็นไม้ตาย ร้องจีบริทเสียเลย เจอมุขจีบของกันเข้าไปแบบนี้ ริทที่เขินอยู่แล้วยิ่งหน้าแดงมากขึ้นไปอีก กันนะกัน ทำให้ริทเขินมากนักใช่มั้ย งั้นขอแกล้งคืนให้เขินมั่งซะเลย (จะได้เขินเท่าๆกัน) 

"ตาต่อตากับเธอ....เจอะเจอคราวนี้...แบบตัวต่อตัว...หัวใจฉันมันหวิว...ปลิดปลิวไม่รู้...ไปไหนต่อไหน..."ร้องไม่ร้องเปล่า...คนตรงหน้าส่งสายตาที่อ้อนสะจนกันกลับเป็นฝ่ายเขินเสียเอง 

"ในค่ำคืนที่ฟ้าสะกาว...แสงดาวนั้นเป็นใจ...อยากบอก"กัน"ว่าแสนสุขใจ ยังไม่อยากให้เช้าเลย.." เห้ย....กันฟังแล้วแทบสะดุ้ง....ใบหน้าเข้มก็แดงได้คราวนี้...ไม่อยากให้เช้าเลย... 

ริทเห็นกันเขิน...เลยต่อให้ถึงท่อนฮุคเลยดีกว่า...

"เช้าไม่กลัว..ไม่กลัว..ก็กลัวจะไม่เช้า..เช้าแค่ไหนก็ไหว..ขอมือน้อยของฉัน...เกาะกุมมือ"กัน"ไว้ ผ่านพ้นคืนนี้ด้วยกัน...".... 

"เเหม..ริทจะร้องเพลงจีบกันเหรอ?"เมื่อตั้งสติได้เเล้วกันก็ขอเเกล้งคืนบ้าง เเล้วมาดูว่าการเอาคืนของใครจะเด็ดมากกว่ากัน ใบหน้าหล่อเข้มฉายเเววเจ้าเล่ห์ราวกับราชสีห์จ้องมองลูกเเกะน้อยด้วยความรู้สึกที่เป็นมากกว่ารัก "

อ๊ะ.?"ริทสะดุ้งด้วยความตกใจที่อยู่ๆ อีกฝ่ายก็ก้าวประชิดเข้ามายิ่งขึ้น เเล้วไหนจะสายตาหวานที่จ้องมองมาอย่างไม่ลดละอีก ใบหน้าที่ขึ้นสีเเดงระเรื่อกลับเข้มขึ้น 

"ก็จะดีไหมถ้าฉันและเธอจะลองขยับเรื่องราว ถ้าหากฉันไม่ขอเป็นเพื่อนเธอเหมือนเก่าจะยอมรับไหม ถ้าวันพรุ่งนี้ จะเรียกเธอว่าแฟน"เสียงนิ่มร้องเพลงได้อย่างไพเราะเหมือนเช่นเคย ริมฝีปากกระตุกยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีขัดเขินของอีกฝ่าย...น่ารักจริงๆ.. ...เเค่นี้ก็รักจนถอนตัวไม่ขึ้นเเล้วนะ 

"ไม่ยอม" จู่ๆริทก็โพล่งขึ้นมาจนทำเอากันถึงกับตกใจถอยหลังกลับไปเล้กน้อยจนลูกโป่งที่อยู่ระหว่างพวกเค้าเกือบหล่นลงไปที่พื้น กันมองหน้าริทที่ทำหน้าขรึมต่างจากปกติแล้วก็พลอยทำให้เค้าใจเสียไปด้วย...นี่เค้ารุกเร็วไปรึเปล่านะ ? 

ริทมองหน้ากันที่เริ่มมีสีหน้าเป็นกังวลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพูดออกมาว่า 

"พรุ่งนี้ช้าไป วันนี้เลยได้ป่ะ?" พูดจบริทก็ยิ้มแบบกวนๆปนน่ารักให้กับกัน 

"กันตามใจริทเสมออยู่แล้ว" กันตอบทุกอย่างจากใจ...มองคนตรงหน้าที่หน้าแดงไปไหนถึงไหนแล้ว...ขนาดลำคอช่วงที่เผยพ้นปกเสื้อยังแดงไปด้วย...แค่ได้มองริทอย่างนี้...เขาก็มีความสุขเกินพอ 

"กัน...เลิกจ้องหน้าริทแปบนึงได้มั้ย...ขอร้อง"...ริทเอ่ยขออุบอิบ...คนตัวเล็กหลบสายตากันมองไปทางอื่นจนไม่รู้จะแก้เขินยังไงแล้ว 

แล้วคิดว่ากันจะทำได้มั้ยล่ะ? 

ยิ่งเห็นคนตรงหน้าหลบสายตาด้วยความเขิน กันก็ยิ่มยากจะเเกล้งใบหน้าหล่อคมฉีกยิ้มอย่างสุขใจ สายตาจ้องมองใบหน้าน่ารักอย่างไม่ละสายตา 

"กันอ่ะ.."ร่างเล็กบ่นอุบอิบก่อนจะฮึกสู้อีกครั้ง..ดวงตาใสเเป๋วมองตาคมของอีกคนบ้าง เอียงคอเเต่พองาม ยู่ปากเล็กน้อยเเล้วคลี่ยิ้มหวานละลายใจไปให้ เขาอุตส่าห์ใช้ท่าไม้ตายเชียวนะ..ถ้าอีกฝ่ายไม่เขิน .. เขาจะไปลาตาย 

..ได้ผล ได้ผล กันหน้าเเดงใขจนถึงใบหูเลยทีเดียว ริทอมยิ้มอย่างผู้ชนะ 

tbc

จาก
 http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C9067811/C9067811.html