ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #39 : โชคร้าย

           ในที่สุดปิดเทอมที่สุดแสนจะสั้นก็ผ่านพ้นไป...พร้อมกับเรื่องราวมากมายที่ทำให้ผมต้องคิด...โดยเฉพาะเรื่องของอาร์ท...ที่มันดูเหมือนจะมีเรื่องให้ผมต้องคิดมาก...มันดูค้างคา...และสับสน...ซึ่งมาพร้อมกับคำถามของแม่เรื่องแฟนของผม...ก็ไม่ได้มีแฟน...ไม่ได้โกหก...แต่มันแปลกๆ...แค่นั้น...แต่หลังจากนั้นแม่ก็ไม่ได้ถามอะไรผมอีก...จนกระทั้งผมกลับมาที่หอในวันก่อนเปิดเรียน...

          ผมทิ้งตัวลงบนเตียงนอนอย่างเบื่อหน่าย....ไม่อยากเปิดเทอมเลย...ความรู้สึกทุกครั้งที่ต้องเปิดเรียนเป็นอย่างนี้เสมอ...ผมใช้เวลาที่เหลือตอนกลางคืนของวันแรกที่หออย่างเรื่อยเปื่อย...นั่งอ่านอะไรนิดอะไรหน่อย...ไม่ค่อยมีสาระสักเท่าไหร่...แล้วค่อยจัดสมุดเปล่าไปสองสามเล่มสำหรับที่จะเริ่มเรียนในวันพรุ่งนี้แล้วเข้านอน...ผมนอนนิ่งๆเพราะยังไม่หลับ...ตอบปิดเทอมนอนดึกกว่านี้เยอะ...นี่เลยเหมือนกับว่าผมนอนเร็วเกินไป...ผมเริ่มคิด...ตั้งแต่ที่เจอทีที่สยามวันนั้นผมก็ไม่ได้คุยกับเข้าอีก...มันก็สามสัปดาห์แล้ว...ถ้าเกิดพรุ่งนี้...เขาไม่ได้มารับ...เอ....หรือว่าผมควรจะเลิกยุ่งกับเขาเสียที...ค่าน้ำมันก็แสนจะเปลือง...เขาเองก็ขับรถรับส่งผมนานแล้ว...ผมน่าจะยกโทษให้เขาไปสะ...แล้วจะได้จบเรื่องที่ติดค้างกัน...แยกกันไปเหมือนไม่รู้จักกัน...มันคงจะดี....มันควรจะเป้นอย่างนั้น...ถ้าพรุ่งนี้ทีไม่ได้มารับนะ....

          ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็7 โมงเลยอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะไปเรียน...พอเสร็จเลยคว้าเป้เดินออกจากห้อง...ล็อกประตูห้องแล้วออกจากหอ...พลันสายตาผมก็เหลือบไปเห็นรถที่คุ้นตาจอดอยู่ตรงที่จอดรถ.....รถที.....ผมไม่เห็นใครนั่งอยู่ในรถ....ผมเลยมองซ้ายมองขวาหา.....สักพักก็เห็นทียืนซื้อน้ำเต้าหู้อยู่เลยเดินเข้าไปหา..

          "ไง...หวัดดี" ผมทัก...ทีหันกลับมาตามเสียงเรียก..มองหน้าผมแล้วยิ้ม...

          "ดีเอ็ม...เอามั้ย" ทีตอบแล้วพยักเพยิดไปทางน้ำเต้าหู้

          "จะไม่กินข้าวเช้าเหรอ" ผมถาม

          "กิน...แต่อยากกินน้ำเต้าหู้...เอ็มเอาด้วยมั้ย"

          "ไม่อ่ะ...แค่ข้าวก็พอ" ผมตอบ

          แล้วทีก็นั่งกินน้ำเต้าหู้สักพักก่อนที่จะขับรถไปส่งผมที่โรงอาหารแล้วนั่งกินข้าวเช้าต่อ...ผมไม่ได้ถามเรื่องที่ทีมารับผม...และยังไม่ได้บอกให้ทีเลิก...เพราะลืมไปแล้วในตอนนั้น...ทีกินข้าวเสร็จก็ยื่นกุญแจมาให้ผมสองดอก...ตอนแรกผมก็งง...แต่มานึกออกที่หลังว่าเป็นกุญแจห้องตัวเอง...ที่ทีเคยปั๊มเอาไว้...ผมเลยเอื้อมมือไปหยิบคืนมาดอกนึง...แล้วเก้บเข้ากระเป๋า...ทีมองกุญแจในมือตัวเองแล้วมองหน้าผมด้วยความสงสัย...ผมเลยบอกทีไปว่า...ผมมีกุญแจอยู่กับตัว...แล้วก็อยู่ที่ห้องถ้าเกิดหายขึ้นมาจะไม่มีใช้...เลยฝากทีเก็บไว้ดอกนึงละกัน...แต่ถ้าห้องเอ็มของหาย..เอ็มโทษทีแน่ๆรู้มั้ย....ทีฟังแล้วพยักหน้าขำๆ...แล้วผมก็แยกไปเข้าเรียน

          การเรียนในวันแรกเสียงดังมาก...เพราะไม่ได้เจอกันนานเลยคุยกันดังลั่น...มีของฝากจากหลายที่...ทรายเองก็ไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วย...มีเรื่องเล่ากันยาวเหยียด...ผมสักเรื่องทรายกับพี่ข้าวเพิ่มอีกเพียบ...แล้วโดนเอาคืนกลับเรื่องทีด้วย...เอ้อ...ลืมบอกไปว่า...มีแต่คนทักผมว่าทรงผมใหม่ของผมนั้นดูดี...ซึ่งผมยกเครดิตทั้งหมดนี่ให้ทราย...พอผมเล่าเรื่องทีให้ทรายฟังรวมถึงเรื่องกุญแจเมื่อเช้า....ทรายก็แบมือยื่นมาให้ผม...ทำเอาผมงง

          "อะไรเหรอ" ผมถาม

          "กุญแจไง...ไม่คิดจะฝากทรายบ้างเหรอ...เจอกับทรายบ่อยกว่าทีอีก...เผื่อหายไงเอ็ม" ทรายยังยื่นมือมาอีกผมเลยล้วงเอากุญแจที่ทีคืนมาให้ทรายไป...ซึ่งทรายรับไปแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

          "เข้าใจหาเหตุผลนะเอ็ม" ทรายพูดทิ้งท้าย

          สัปดาห์แรกของการเรียนผ่านไปอย่างยากเย็นเพราะทุกคนซึ่งรวมผมด้วยนั้นยังไม่ได้เตรียมใจที่จะเรียน...โดยเฉพาะกับวิช่ที่แสนจะยาก...เปิดเทอมมานี้ผมได้รับฟังทั้งข่าวที่ดีและไม่ดี...ซึ่งล้วนแล้วแต่ไม่เกี่ยวกับผม....ข่าวดีก็คือ..ไอวินเพื่อนผม...ตอนนี้มันได้เป็นแฟนกับ กิ๊ก ดาวทันตะ....ที่เคยมาชอบผมตั้งแต่เทอมหนึ่ง...(จำกันได้มั้ยว่าเคยมีคนหลงผิด 555)...ซึ่งไอวินมันก็ตามจีบจนกระทั่งติดในช่วงปิดเทอมที่ผ่านมานี่เอง....ส่วนข่าวร้าย...ที่ผมได้ยินมาจากไอเบสท์(มันเรียนหมอคนละคณะกับผม...แต่เรียนที่เดียวกัน)...มันบอกผมว่า...ดิวกับน้องอิ้งค์เลิกกันแล้ว...ดิวเป็นฝ่ายบอกเลิก...ข่าวลือยังบอกอีกด้วยว่า...ดิวไม่เคยรักน้องเค้าเลย..น้องอิ้งค์เสียใจมาก...ผมฟังแล้วใจหาย...ไม่รู้ว่าข่าวลือเรื่องนี้...มันจะมาโยงถึงผมหรือป่าว...

          ผมไม่ได้ใส่ใจกับข่าวทั้งสองมากนัก...เพราะมันล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องของคนอื่น...แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่า...มันล้วนเกี่ยวกับผม...จนกระทั่งปลายสัปดาห์...ผมก็ลืมเรื่องข่าวนี้ไปแล้ว...วันศุกร์ผมเลิกเรียนเร็ว...พี่ข้าวก็จะมารับทรายแล้วผมเลยขี่จักรยานมาส่งทรายที่หน้าหอ...แล้วโทรไปบอกทีว่าผมจะรอที่ใต้หอพักหญิงแทนที่จะเป็นห้องสมุดเหมือนเคย...ผมใช้เวลาช่วงที่ต้องรอเข้าไปเดินดูการ์ตูนที่เปิดอยู่....ผมอ่านการ์ตูนไม่มากเรื่อง...ส่วนมากก็ติดตามจากในบูมเอา...ผมยืนเปิดดูการ์ตูนไปเรื่อยๆ...จนกระทั่งทีโทรยิงมาหาผม...ผมเลยเก้บการ์ตูนเข้าชั้นแล้วเดินไปหาที....ผมเดินออกมาจากร้าน...มองหารถของที...เห็นแต่ไกลว่าจอดอยู่หน้าเซเว่น...ผมเลยเดินไปหา...ตอนเลิกเรียนเช่นนี้คนเดินใต้หอกันเยอะมาก...โดยผมไม่รุ้ว่าใครเป็นใคร....และอีกเกือบยี่สิบก้าวที่ผมจะเดินถึงรถของที...ก็บังเอิญมีคนเดินปาดหน้าและชนผมเข้าอย่างจัง...

          ผมถอยหลังกลับมาขอโทษคนที่ผมชน.....

          ผมมองหน้า...เธอ.....ดวงหน้าน่ารักที่เคยคุ้นตา....บัดนี้กลับเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา...ดวงตาแดงก่ำ...ริมฝีปากแดงขบแน่น....



          "น้องอิ้งค์" ผมหลุดเรียกชื่อ...สายตาที่มองมาไหววูบ...ผมจึงพึ่งสังเกตเห็นมีดในสองมือบาง...

          เลือด....เลือดที่มีด....เลือดที่เสื้อผม....แล้วความรู้สึกเจ็บก็แล่นเข้ามา....ทุกอย่างดูช้าไปหมด...ผมยกมือมั้งสองข้างดันตัวอิ้งค์ออกไปให้ห่าง.....แล้วให้มือกดที่แผลที่ไม่รู้ว่าอยู่ไหน...รู้แค่ว่าเลือดออก....แล้วเดินไปขึ้นรถที...ตอนที่ผมเดินไปถึงรถ...ทีกำลังออกมาจากรถเพื่อมาหาผมสีหน้าแสดงความเป้นห่วงและกังวลใจ...แต่ผมขึ้นรถ...ที่เลยกลับขึ้นรถใหม่อย่างรีบร้อน...

          "พาเอ็มไปโรงบาลที" ผมพูดแล้วพยายามกดแผลต่อ....เพื่อให้เลือดหยุดไหล....แต่ด้วยความที่มองไม่เห็นแผลเลยใช้ฝ่ามือกดลงไปตรงๆเลย....ทีไม่พูดอะไร...ตั้งแต่ผมบอกชื่อโรงบาลที่ให้พาไป...ทีขับรถอย่างเร็ว...มีหันมามองผมบ้างเป็นระยะๆ...จนกระทั่งถึงโรงพยาบาล

          มันดูวุ่นวายกันไปหมดเมื่อถึงโรงบาล...ผมหาหมอ....ที่จริงแผลไม่ได้ใหญ่มาก....ยาวประมาณ 2 ถึง 3 เซนติเมตร...ผมต้องเย็บแผล....และคอยไม่ให้ติดเชื้อ....บอกตรงๆว่าตัวเองก็ช็อกตอนที่เห็นเลือด....ทำอะไรไม่ถูก...ทีเองก็ไม่ได้ถามอะไรผมเลย....ผมเห็นทีหน้าซีด...มันทำให้ผมขำได้บ้าง....ว่าตกลงใครกันแน่ที่เสียเลือด....แล้วผมก็เลยต้องนอนโรงบาล...ทั้งๆที่ไม่ได้มีอะไรมากเลย....หมอสั่งว่าห้ามโดนน้ำ....ผมต้องกินยาแก้อักเสบ...แล้วก็ต้องฉีดยากันบาดทะยัก....นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมนอนโรงบาล...ซึ่งครั้งนี้ค่าใช่จ่ายก็ฟรี่...เพราะผมใช้สิทธินักศึกษา....(เอะ....จะบอกทำไม...เนอะ) 
  
          ผมนอนนิ่งๆบนเตียงไม่มีอะไรทำ...มีทีนั่งที่โซฟา....เวลาสองชั่วโมงที่วุ่นวายและงุนงง...รู้แต่ว่าตอนนี้มีเพียงความเงียบ....ผมไม่ได้พูดอะไร...ทีเองก็ไม่ได้ถาม....แล้วผมก็นึกขึ้นได้ว่ายังไงก็ควรจะโทรบอกที่บ้านเรื่องนี้ผมเลยกดโทรหาแม่....ผมบอกแม่ว่าโดงมีดแทง...แม่ฟังแล้วตกใจใหญ่...ถามว่าใคร...ผมไปมีเรื่องกับใครมา....ผมเลยเล่าเรื่องให้แม่ฟัง

          "น้องอิ้งค์ครับ....เขาพึ่งเลิกกับดิว....ครับ....ดิวเคยเป็นเมทผเอ็มตอนอยู่มอสี่ฮะ....แล้วเอ็มก็เคยเป็นแฟนกับดิว....มันเป็นเรื่องไม่เป็นเรื่องฮะ....ดิวเข้าบอกเอ็มว่าดิวชอบน้องอิ้ง...แต่เขาแคร์ผม...ผมรับเรื่องที่เขาคบน้องอิ้งค์ไม่ได้...ผมเลยเลิกความสัมพันธ์ครึ่งๆกลางๆนั้น....แล้วผมก็คบกับอาร์ท....นั้นเป็นเหตุผลที่แม่เคยถามเอ็มไงฮะ...ว่าทำไม....ฮะ.....ดิวบอกเอ็มที่หลังฮะว่าจริงๆแล้วเขาไม่ได้รักน้องอิ้งค์...แต่ผมไม่.....ฮะ......ผมไม่อยากเอาเรื่องน้องเค้านะ.......ไม่รู้สิ....แม่ครับ....ผมเข้าใจน้องเค้า....ขอโทษนะฮะที่มีเรื่องมากมายที่ผมไม่ได้บอกแม่จนกระทั่งเกิดเรื่องแบบนี้......อยู่โรงบาลฮะ......พรุ่งนี้เช้าเหรอ....ครับๆ......ไม่ต้องเป็นห่วงเอ็มนะครับ.....ครับๆ" ผมเล่าให้แม่ฟังอย่างย่อๆ.....เห็นทีที่นั่งอยู่มองมา....เขาเองก็คงอยากรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเหมือนกัน....แล้วผมก็วางสาย.....ทีมองมาที่ผมแล้วลุกเดินมาที่เตียงแล้วนั่งที่เก้าอี้ข้างๆ

          "เจ็บมั้ย" ทีถาม

          "ไม่ค่อย...แค่รู้สึกแปลกๆ...เหมือนจะปวดๆ" ผมตอบ

          "ขอโทษนะที่ฟัง....เป็นความลับหรือป่าว" ทีถามสายตาเรียบๆ..ไม่ได้บอกอารมณ์

          "ไม่หรอก....ถ้าเป็นความลับเอ็มคงไล่ทีไปข้างนอกแล้ว" ผมตอบตามจริง...แล้วทีก็เงียบ...แล้วอยู่ดีๆทีก็คว้ามือผมไปกุมไว้ด้วยสองมือ...ทำเอาผมตกใจ...แต่ไม่ได้ชักมือกลับ...ทีก้มหัวลง...หน้าผากแนบกับมือทั้งสองของตัวเอง

          "เอ็มรู้มั้ยว่าทีตกใจมาก....ทีนั่งมองเอ็มอยู่ในรถดีๆ...มีคนเดินชนเอ็มแล้วชะงักไป...เอ็มผลักเขาออก...แล้วอยู่ดีๆเอ็มก็เลือดไหล....ทีทำอะไรไม่ถูก...ทีขึ้นมานั่งบนรถแต่ลืมไปเลยว่าต้องขับรถยังไง...เห็นเอ็มกดแผลไม่ให้เลือดไหลอยู่ข้างๆ....จะถามเอ็ม...ทีก็รู้ว่าไม่ใช่เวลา...ที....ที....เป็นห่วง" 



---------------------------------------------------

     จบตอนแล้นครับ...
   หลังจากนั่งอ่านการ์ตูนอย่างจุใจ
   ขอบคุณทุกคนสำหรับคอมเม้นต์นะครับ
   อ่านแล้วมีกำลังใจมากครับ...
   อ่านของ น้องแนน แล้วขำ...
   ขอบคุณจริงๆที่อ่านและยื่นข้อเสนอเรื่องคอม..พร้อมสาปแช่งเครื่องที่แล้ว
  

    InLuSt