ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #38 : ตอบไม่ได้

          ผมนั่งจ้องถ้วยไอศครีมนิ่งๆ...คำถามพึ่งผ่านหูไป...แต่ไม่มีคำตอบออกจากปากของผม...โต๊ะแบบนี้...บรรยกาศสีแดงๆภายในร้าน...แก้วไอศครีมทรงนี้กับรสชาติเดียวกัน...ทำให้อยู่ๆใจผมก็นึกไปถึงใครบางคน...ใครคนที่ผมนั่งกินไอศครีมรสนี้ด้วยกัน...เป็นครั้งล่าสุด....ใครที่อยู่ดีๆก็มานึกถึงเมื่อคำถามถูกถามขึ้นมา.....

          หัวใจเต้นแรงจนตัวเองรู้สึก...คำถามที่ตอบไม่ได้...หรือ....ยังไม่พร้อมที่จะตอบ...ผมมองหน้าอาร์ทที่นั่งอยู่ตรงข้าม...ใบหน้าคมแสดงอารมณ์โกรธที่ลดลง...แต่สายตาที่รอคอยคำตอบทำให้ผมกลับมานั่งจ้องแก้วไอศครีมอีกครั้งนึง

          "เอ็ม?" อาร์ทเรียกผม...

          "เอ็มตอบไม่ได้" ผมตอบอาร์ท...ตอบตามตรง...เพราะยังไม่รู้ว่าคิดยังไงกับคนๆนั้นกันแน่....ที่ใจเต้นแรงคงเพราะถูกทรายล้อบ่อยๆ...ผมคงไม่ได้คิดอะไรหรอกมั้ง....แต่ทำไม...ผมกลับไม่กล้าตอบอาร์ทไปว่า"ยัง"...

          อาร์ทถอนหายใจเฮือกใหญ่...ไม่รู้ว่าพึงพอใจกับคำตอบหรือเปล่า.....มีเพียงความเงียบหลังคำตอบ...สักพักก็มีเสียงเพลงมือถือดังขึ้นขัดจังหวะ...อาร์ทรับโทรศัพท์แล้วคุย

          "อืม...มีไรเหรอ"

          "swensen's .....กินเสร็จแล้ว"

          "มื้อเย็น?....4 โมง เกือบ 5 ละกัน....ที่ไหนก็ได้...อืมๆ.....อืม"

          "อีกแล้วเหรอ...เมื่อวานก็พึ่งจะ......อืม.....ใครเริ่มเนี่ย.....กูว่าละ....อืมๆ....ติดใจหรือไง...เออๆๆๆ.....ล้อเล่น....แค่นี้แหละ.....แล้วเจอกัน"

          ผมนั่งฟังบทสนทนา(ฝ่ายเดียว)ของอาร์ทอย่างไม่ค่อยเข้าใจ...รู้เพียงแต่ว่าบรรยากาศเครียดๆหายไปแล้ว...แล้วอาร์ทก็ดูเปลี่ยนไปอีกครั้ง...สายตาเศร้าๆที่มองมาทางผม...กลับกลายเป็นแววตาเย็นชาร้ายๆ...เหมือนสายตาของคนที่เจอกับเรื่องอะไรๆก็ไม่สะทกสะท้าน...อาร์ทที่แสนดีของผมคงหายไปแล้วแหละ...แต่ก็ดีแล้ว....เพราะในเมื่อผมไม่ได้รักอาร์ท....อาร์ทก็ไม่จำเป็นต้องเป็นในแบบที่ผมชอบ...ความสัมพันธ์ที่อาร์ทพยายามจะยื้อไว้ตั้งแต่มอหกคงจบลงแล้วหล่ะ.....ผมได้แต่คิดในใจ

          "โทษทีนะเอ็ม....พอดีเกมส์โทรมา" อาร์ทบอกเรียบๆ

          "เพื่อนตามแล้วเหรอ" ผมถาม

          "ป่าวหรอก...แค่ถามเฉยๆ...ว่ากินข้าวเย็นเมื่อไหร่...แล้วก็ชวนไปดื่มเหล้าต่ออีก" อาร์ทพูดจบก็ลุกขึ้น...มีผมลุกตาม...เดินไปจ่ายเงิน

          "ดื่มบ่อยหล่ะสิ" 

          "ก็....อืม....หายเครียดดี....ทำให้ลืมๆอะไรไปได้บ้าง..." อาร์ทตอบแล้วมองมาทางผม...และเป็นอีกครั้งที่มีแววตาประหลาดๆในดวงตาคู่นั้นที่มองมา

          "งั้นอาร์ทก็ไปหาเพื่อนเถอะ....เอ็มกลับบ้านแล้วดีกว่า..." ผมเริ่มบอกลา...อาร์ทพยักหน้ารับ

          "ไปเถอะ...บายบายนะเอ็ม...แล้วอาร์ทว่างๆจะโทรไปหา" อาร์ทลาแล้วยิ้มกว้างให้ผม...ผมโบกมือตอบ...แล้วหันหลังเดินจากมา..สองมือหิ้วหนังสือหนักอึ้ง...แต่หัวใจผมกลับเบาโหวง.....ได้พูดในสิ่งที่คิด...ได้ทำอะไรที่ไม่ฝืนใจตัวเองนี่ก็ดีแบบนี้แหละ...ผมเดิมมาจนกระทั่งถึงหน้าโรงหนังลิโด้เพื่อรอรถเมล์กลับบ้าน....หนังสือในถุงที่ถืออยู่ก็ดูเหมือนจะหนักขึ้นเรื่อยๆ...ผมชะโงกดูสายรถเมล์ที่ขับผ่านมาก็ยังไม่มีวี่แววของรถที่ผมจะขึ้น....หนักแหะ.....ผมขมวดคิ้ว...เมื่อไหร่รถจะมา....แต่แล้วอยู่ดีๆก็มีอะไรยื่นมาแกว่งอยู่ที่หน้าผม

          "เฮ้ย!!!" ผมร้องเสียงดังอย่างตกใจ...มองดูสิ่งที่อยู่ข้างหน้างง..แล้วมองไปยังคนที่ถือแกล้งให้ผมตกใจ.....ใบหน้าอมยิ้มอย่างสนุก

          "ที!!!...มาทำอะไรที่นี่" ผมถามเมื่อเจอคนที่ไม่คิดว่าจะเจอ...

          "อะ...รับไปสิ" ทีไม่ตอบแต่ยื่นแท่งช็อกโกแลต hershy ที่ทำให้ผมตกใจให้ผม....ผมรับมาถือด้วยความงง

          "ให้ทำไม" ผมถาม...ทียิ้มขำ..

          "ทีมาซื้อของเซเว่น...เห็นใครก็ไม่รู้ยืนหน้านิ่วคิ้วขมวด...เลยนึกว่าอารมณ์ไม่ดีเพราะน้ำตาลในเลือดต่ำสะอีก" ทีตอบ....มีเหตุผลนี้ด้วยเหรอเนี่ย

          "ขอบใจ..." ผมตลกไปกับคำตอบของที

          "แล้วตกลงมาอยู่ที่นี่ได้ไง" ผมถามซ้ำ

          "ก็ทีเคยบอกเอ็มไปแล้วไง....ว่าทีสอนพิเศษอยู่...แล้วเนี่ยก็พึ่งเลิก...กำลังจะกลับบ้าน...แต่มาเจอเอ็มสะก่อน" ทีตอบ

          "บังเอิญจริงๆ....แล้วนี่กลับทียังไง" ผมถามต่อ...ก็รถเมล์ยังไม่มา

          "รถไฟฟ้า...เอ็มอ่ะ" ทีตอบ

          "รถเมล์สาย***....อ้าว....รถมาพอดี...ทีเอ็มไปก่อนละกัน" ผมบอกลากระทันหัน...แล้วเริ่มจะวิ่ง

          "โอเค..บายบายเอ็ม....อย่าลืมกินช็อกโกแลตนะ" ทีพูดเตือน...แล้วผมก็วิ่งขึ้นรถเมล์ไป...

          ผมนั่งรถเมล์จนกระทั่งถึงบ้าน...ซึ่งส่วนมากก็หลับไปตลอด....พอถึงบ้านก็เอาหนังสือไปเก็บที่ห้องแล้วเอาช็อกโกแลตที่ทีให้ไปเก็บในตู้เย็น....แล้วก็ไปกิบข้าวเย็นที่แม่ที่รักของผมเตรียมไว้ให้....แล้วครอบครัวผมก็นั่งกินข้าวกัน...พอกินข้าวเสร็จผมก็ไปล้างจาน...อาบน้ำ...แล้วก็มานั่งเล่นอยู่หน้าโทรทัศน์...มีแม่นั่งดูละครอยู่บนโซฟา....ผมนั่งพิงโซฟาไปนิ่งๆ...ดูละครไปเคลิ้มๆง่วง...ไม่รู้เรื่องเพราะไม่เคยดูมาก่อน...พอละครโฆษณาผมก็ไม่ได้สนใจ...

          "ง่วงก็ไม่ขึ้นไปนอนละลูก...มานั่งอะไรตรงนี้" แม่ถาม...สะกิดผมเบาๆ

          "ยังไม่อยากนอนอ่ะฮะ" ผมตอบแล้วเลื่อนหัวมาพิงที่ขาแม่...แล้วแม่ก็เงียบไม่ได้ถามอะไรอีกจนกระทั่ง

          "เอ็ม....อาร์ทเค้าเป็นยังไงบ้างละลูกตอนนี้หน่ะ" คำถามที่ทำเอาผมงง...แม่จะถามถึงอาร์ททำไมกันนะ

          "ก็สบายดีฮะ...อาร์ทเค้าเรียนเก่ง...วันนี้เอ็มก็บังเอิญไปเจออาร์ทที่สยามด้วย" ผมตอบ....เรียบๆ

          "แล้ว...ยังคบกันอยู่หรือป่าวเนี่ย" คบ?...ชักงง

          "คบ...แบบไหนฮะ...ที่ถามเนี่ย"

          "อ้าว...ก็ตอนนั้นเอ็มบอกแม่ว่าอาร์ทเป็นแฟนเอ็ม...แม่เลยถามดู...ว่ายังคบกันดีอยู่มั้ย" ลืมไปเลยแหะ...ว่าตัวเองเคยใช้ชื่ออาร์ทเพื่อบอกแม่ว่าตัวเองไม่ได้ชอบผู้หญิงเหมือนคนอื่นเค้า...

          "ก็...เลิกกันไปแล้วฮะ...ตั้งแต่จบมอหก" ผมตอบตรงๆ...ไม่รู้สิ...ถึงแม้อาร์ทจะบอกว่ายังไม่ยอมเลิกในตอนนั้นก็เถอะ

          "ทำไมเลิกกันละจ้ะ...หืม" แม่ถามต่อ

          "คือ....ผมบอกเลิกเองฮะ...เพราะว่า...จริงๆแล้ว...ผมไม่ได้รักอาร์ทนอกเหนือจากเพื่อนเลย" ผมตอบ...เอาจริงๆแล้ว...ผมเองไม่เคยเล่าอะไรให้แม่ฟังเลย...ท่านคงเป็นห่วงมาตลอด...แต่คงไม่กล้าถาม

          "ถ้าไม่ได้รักแล้วทำไมคบกันตั้งปีสองปีละลูก" แม่ถามต่ออีก

          "คือว่า...เรื่องมันยาวววววฮะแม่....ถึงแม้ว่าเอ็มไม่ได้รักอาร์ท...แต่อาร์ทเค้าบอกว่าเค้ารัก...แล้วเลย...ขอร้องให้คบกัน...ไม่รู้สิฮะ..." ผมตอบเองก็เริ่มงงเอง...

          "อ่า...จ้ะ...แม่เข้าใจ...มั้งนะ...แล้วตอนนี้เอ็ม...ไม่ได้คบใครอยู่ใช่มั้ย" ไม่ได้คบ?...เพราะไม่ควรจะคบใช่มั้ย....ช่างเถอะ...ถึงแม้ว่าแม่จะรับได้.....แต่ถึงยังไงท่านก็คงอยากให้เราหันไปชอบผู้หญิงเหมือนปกติ

          "ฮะ...ไม่ได้คบ" ผมตอบ...หัวใจเต้นเร็วขึ้นขณะที่ตอบ...ไม่ได้โกหกอะไรแม่แล้วทำไมต้องใจเต้นแรงด้วยฟร่ะ...ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ


------------------------------------------------------------

          ตอนนี้อาร์ทไม่เป็นไรแล้วละ...ก็อย่างที่เคยบอกไปแล้วว่าตอนนี้อาร์ทติดเกมส์อยู่
   555  (ถ้าใครสงสารนะ)
   จบตอนสักที
   ส่วนผมเกรดเทอมแรกออกครบแล้ว
   A ,B+, B+, B+, B = 3.53
   (แล้วจะบอกทำไมเนอะ...ก็ดีใจๆ)
 
   InLuSt